Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΠΡΑΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΠΕΝΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Φιλορθοδοξος Ενωσις «Κοσμας Φλαμιατος»
Εδρα: Βασ. Ηρακλειου 30, 546 24 Θεσσαλονικη, Τηλ. 697-2176314
E-Mail: kflamiatos@yahoo.gr Ενημερωτικο Δελτιο 14/2011

Ἡ συγγραφέας κ. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, μᾶς ἐμπιστεύθηκε ἕνα ἀξιόλογο καὶ ἐπικαιρότατο ἄρθρο της, γιὰ τὸ περιοδικό «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», μὲ ἡμερομηνία γραφῆς τὴν 9 Μαΐου 2011. Τὸ ἄρθρο δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ δημοσιευθεῖ στὸ τελευταῖο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ μας (θὰ δημοσιευθεῖ στὸ ἑπόμενο)· ἐπειδή, ὅμως, γράφτηκε σὲ ἀναστάσιμη περίοδο, ἔπρεπε νὰ δοθεῖ στὴ δημοσιότητα πρὶν λήξει ἡ ἀναστάσιμη περίοδος,γι’ αὐτὸ τὸ προδημοσιεύουμε μὲ τὸ σημερινὸ Ἐνημερωτικὸ Δελτίο.
Ἡ κρισιμότητα τῶν περιστάσεων ἀναγκάζει τὴν συγγραφέα νὰ ἀποτυπώσει στὸ ἄρθρο, μὲ ὠμὴ ἐγερτήρια ἀντικειμενικότητα (ποὺ θὰ τρομάξει ὅσους δὲν ἦσαν «ἕτοιμοι ἀπὸ καιρὸ») τὴν τραγικότητα τῶν καταστάσεων, τὸ ἐσώτατο πένθος ποὺ οἱ «πραεῖς» Ἕλληνες βιώνουν γιὰ τὴν προδοσία τῶν ἡγετικῶν ὁμάδων τῆς πατρίδος· ἐκείνων ποὺ διαφεντεύουν καταστροφικὰ καὶ καννιβαλικὰ τὸ μέλλον τοῦ γένους μας καὶ πού, βέβαια, αὐτὴ ἡ ἐσχάτη προδοσία βυθίζει νομοτελειακὰ τοὺς ἴδιους στὴν κόλαση ποὺ ἑτοιμάζουν γιὰ τοὺς ἄλλους.
Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ὅποιος διασώζει ἀκόμα ὀρθόδοξα ἀναστάσιμα βιώματα, νιώθει νὰ διαπερνᾶ τὸ κείμενο τὸ φῶς τῆς Πίστεως, σὰν τὸ ἀναστάσιμο φῶς, ποὺ καταυγάζει «οὐρανόν τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια», ὅπως θὰ ψάλλουμε σήμερα γιὰ τελευταία φορὰ στὴν ἀπόδοση τοῦ Πάσχα.

Θεσσαλονίκη, 31 Μαΐου 2011
«Φιλορθόδοξος νωσι “Κοσµς Φλαµιτος”»


ΠΡΑΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΠΕΝΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ
Τῆς κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικοῦ-Ἀρχαιολόγου

«Ἡ παγκοσμιοποίηση δὲν εἶναι σουλτανάτο·
εἶναι πανδαιμόνιο καννιβαλισμοῦ».



φέτος οἱ Ἕλληνες ἑώρτασαν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μὲ τὴν συνειδητοποίηση ὅτι ἡ Ἑλλάς, ἡ κοιτὶς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἡ μήτρα τῆς Ὀρθοδοξίας –ἀλλὰ καὶ ἡ πέμπτη πλουσιωτέρα χώρα τοῦ κόσμου (ἰδίως σὲ ὀρυκτά)– καταρρέει, προδομένη ἐκ τῶν ἔνδον, ἀπὸ τὶς πάσης φύσεως καὶ ἐπιπέδου ἡγεσίες της.
Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγον, ἐφέτος καὶ γιὰ πρώτη φορά, οἱ Ἕλληνες δὲν κατόρθωσαν νὰ ἀποσείσουν ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ ἀπὸ τὴν ψυχή τους, μετὰ τὴν τελετὴ τῆς Ἀναστάσεως, τὸ βάρος τῆς μνήμης τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτου. Ἀντιθέτως, ὅλοι μετέφεραν τὸ βάρος αὐτὸ στὴν καθημερινή τους ζωή, ὡς διαρκὲς ἐσωτερικὸ πένθος.
Πενθεῖ ὁ ἑλληνικὸς λαός, διότι αἰσθάνεται βαθύτατα προδομένος, ὡς πολίτης, ἀπὸ ἐκείνους στοὺς ὁποίους ἐμπιστεύθηκε τὴν Ἑλλάδα, τὴν διακυβέρνηση της, τὴν ἀκεραιότητά της, τὸν πλοῦτο καὶ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία της, τὴν διοίκηση τοῦ κράτους, τὴν διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν του, ἀλλὰ καὶ τὴν δική του ἐνημέρωση, τὴν ἀσφάλειά του, καθὼς καὶ τὴν παιδεία, τὴν καλλιέργεια καὶ τὴν ψυχαγωγία τῶν παιδιῶν του. Βαθύτατα προδομένος αἰσθάνεται καὶ ὡς πιστός, ἀπὸ ὅσους ἔχουν ἀναλάβει, Θείᾳ Χάριτι, τὴν καθοδήγηση τοῦ πνεύματός του καὶ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του.