Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Οκουμενιστικ σύμπνοια «ρθοδόξων» Πατριαρχείων στ ὄργιο συμπροσευχν


Οἱ συμπροσευχόμενοι μὲ αἱρετικοὺς «Ὀρθόδοξοι» ἐπίσκοποι
(κατὰ τὸν μητροπολίτη Πειραιῶς)
δουλεύουν για την ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τοῦ διαβόλου

Μήπως ἐκτίθεται καὶ πάλι ὁ κ. Σεραφείμ, ἀποκρύπτοντας
διὰ τῆς καταγγελίας τὴν στάση μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν;

φείλομεν χάριτας στὸν μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, διότι αὐτὰ ποὺ χρόνια καταγγέλλουν τὰ θρησκευτικὰ ἱστολόγια καὶ μεμονωμένοι ἱερωμένοι καὶ πιστοὶ ἐναντίον «ὀρθοδόξων» Ἀρχιερέων, αὐτὰ τὰ ἴδια ἐπισημαίνει καὶ ὁ κ. Σεραφεὶμ ἀναφέροντας καὶ τὰ ὀνόματα στὸ καινούργιο Ἀνακοινωθέν του. Καὶ ὄχι μόνο τὰ διαπιστώνει, ἀλλὰ καὶ καταγγέλλει ἐπίσημα τὸν «συγκρητιστικὸ οἰκουμενισμό», ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ (ὅπως λέγει) τὴν «μεγαλυτέρα ἐπιτυχία» τοῦ διαβόλου». Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ὁ Οἰκουμενισμὸς (συνεχίζει) «ἀπομειώνει καί εὐτελίζει πλήρως τήν ἀλήθεια» τοῦ «μόνου ἀληθινοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου».
Μᾶς ἐνημερώνει, λοιπόν, ὅτι στὸ Μόναχο τῆς Γερμανίας (Σεπ. 2011) ἔγινε ἡ 11η Συνάντηση «Εἰρήνης» μὲ τὶς ἀνάλογες συμπροσευχές. Προσκεκλημένος στὴν συνάντηση τοῦ Μονάχου, ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ἦταν ὁ Ἀχαΐας Ἀθανάσιος (Ἑλλάδος), ὁ Πατριάρχης Ρουμανίας Δανιήλ, ὁ Γερμανίας Αὐγουστίνος (Πατριαρχεῖο Κων/λεως), ὁ Ζιμπάμπουε Σεραφεὶμ (Πατρ. Ἀλεξανδρείας), ὁ Χαλεπίου Παῦλος (Πατρ. Ἀντιοχείας), ὁ Μὶνσκ Φιλάρετος (Πατρ. Μόσχας), ὁ Κωνσταντίας Βασίλειος (Ἐκκλησία Κύπρου) καὶ ὁ Κρούγας Ἀντώνιος (Ἐκκλησία Ἀλβανίας).

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

ΝΕΟ ΚΡΟΥΣΜΑ ΕΚΧΥΔΑΪΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ
 (ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ)

Νέο κροῦσμα ἐκχυδαϊσμοῦ ἀπό τόν Μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιο τόν Παραβάτη.  Στήν ἑορτή τοῦ Ἁγ. Ἀντωνίου τοῦ Νέου (τοπική πανήγυρη τῆς Ἁγιᾶς) τήν 1η Σεπτεμβρίου, ἀρχή τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὁ ἀμετανόητος κ. Ἰγνάτιος  (ἐνῶ γιά ἕνα διάστημα - σύμφωνα μέ τούς  οἰκουμενιστικούς ἐλιγμούς του - ἀπέφυγε νά προκαλέσει τούς χριστιανούς, ἐπειδή τό θέμα ἔφτασε στά «κανάλια») ἐπανέλαβε τή βεβήλωση τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ ἀπαγγέλων τά ἀναγνώσματα τῆς Π. Διαθήκης στήν ἀγαπημένη του  «μαλλιαρή διάλεκτο».
            Ἐπί πλέον ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεώς του ἁμιλλώμενοι στό «γλύψιμο» τοῦ προϊσταμένου των, ἔχουν ἀρχίσει νά τελοῦν τά μυστήρια τοῦ γάμου καί τῆς βαπτίσεως στήν καθομιλουμένη.  Ἑνός κακοῦ ἐλθόντος μύρια ἕπονται.
            Λαέ ἀποδοκίμασε τούς προδότες ρασοφόρους. Ὄχι μυστήρια στούς ἐπίορκους παπάδες τῆς Νέας Ἐποχῆς. Μᾶς μαγαρίζουν ἀντί νά μᾶς ἁγιάζουν. Οὔτε κερί στίς Ἐκκλησίες τους. Μόνον ὅταν χάσουν τά εὐρώ μας, ἴσως καταλάβουν.
            Ὁ Θεός καί οἱ Ἅγιοι νά  μᾶς λυτρώσουν ἀπό τούς νεοβαρβάρους Βαρλααμίτες πού εἰσήλασαν  στήν Ἐκκλησία μας.

                ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011


Ἠχηρό χαστοῦκι στόν Ἰγνάτιο Βόλου
Γκάφα ὀλκῆς τοῦ Ἰγνατίου

Ἠχηρό χαστοῦκι σέ αὐθάδη δεσπότη
ἀπό ποληό γέροντα στή Ζαγορά Πηλίου

Στόν πανηγυρικό Ἑσπερινό τοῦ Ἁγ. Νεομάρτυρος Τριανταφύλλου στή Ζαγορά Πηλίου στίς 7 Αὐγούστου, ὁ ἄφρων δεσπότης τοῦ Βόλου ἀπευθυνόμενος στό ἐκκλησίασμα εἶπε ἐπί λέξει: «Ἐπειδή ὑπάρχουν μερικά ἄτακτα παιδιά ἐδῶ, πού θέλουν ἐπιμόνως νά ἀκοῦνε τά κείμενα τῶν προφητειῶν τῆς Π.Δ. στά ἀρχαῖα, τούς κάναμε τό χατῆρι καί τά διαβάσαμε. Τώρα ὅμως στό κήρυγμα θά τά μεταφράσουμε!!! κλπ.».
Πάραυτα ἀντιδρῶν στήν ἀνήκουστη αὐτή προσβλητική ὕβρη τοῦ δεσπότη ὁ ποληός ὑπερογδοηκοντούτης γέρων, ὁ λογιώτατος κ. Γεώργιος Ἁγιοπετρίτης, σεβαστός σέ ὅλη τή Ζαγορά καί ὄχι μόνον, ἀνέστη ἀποχωρῶν ἐπιδεικτικά μέ τό μπαστούνι του καί βοῶν εἰς ἐπήκοον πάντων τῶν ἐκπλήκτων προσκυνητῶν «εὐχαριστοῦμε πολύ Σεβασμιώτατε» (αὐτό κι ἄν ἦταν χαστοῦκι στήν δεσποτική αὐθάδεια!).
Ἦρθε αὐτός ὁ κύριος –ἀπρόσκλητος– στή Ζαγορά, ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπό τό περίφημο «Ἑλληνομουσεῖο» τοῦ τόπου μας, ὅπου ἐδίδαξε ἕνας Ρήγας Φερραῖος καί τόσοι ἄλλοι πάνσοφοι διδάσκαλοι τοῦ γένους καί ἀποκάλεσε «ἄτακτα παιδιά» –ἄκουσον, ἄκουσον– αὐτούς πού ἀρέσκονται νά ἀκοῦνε τήν ἀρχαία Ἑλληνική γλῶσσα! Ἀλλά ἄς ἀναλογισθῆ λίγο, ἄν τοῦ ἔχει μείνει στοιχειώδης νοῦς ἤ κουκούτσι μυαλό, ὅπως λέει καί ὁ λαός μας.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Κρίσιμα ερωτήματα για τον εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης


ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΝ 7/9/2011

Εἶναι νάγκη νὰ δημοσιευθουν  ο παροσες σκέψεις, ξ ατίας τς πικειμένης ορτς, τν ποία θέσπισαν πρόσφατα ο πίσκοποι, το Χρυσοστόμου Σμύρνης κα τν πολοίπων πεσόντων στὴν Μικρασιατικ καταστροφή. λόγος εναι τι μ τ πανηγύρια κα τς φιέστες προσπαθον κάθε χρόνο ο δεσποτάδες νὰ πιβάλλουν στὸν λα ατν τν παράνομη γιοποίησι κα μ τ πέρασμα το χρόνου νὰ θεωρηθ τ γεγονς τετελεσμένο κα μάλιστα τι Χρυσόστομος Σμύρνης ναγνωρίστηκε ς γιος μ τν συγκατάθεσι το λαο.
 Δὲν θ πῆρχε κανένα πρόβλημα ν Χρυσόστομος Σμύρνης τιμτο, πως συνέβαινε μέχρι πρότινος, μόνο ς θνομάρτυς. Διότι ες  ατν τν περίπτωσι τ μόνο ποὺ ξετάζεται εναι προσφορ στὴν πατρίδα κα θυσία δι’ ατήν, τ ποα ντως πῆρχαν στὸν Χρυσόστομο Σμύρνης ες μέγιστο βαθμό. π τν στιγμ μως ποὺ θέλησαν ο πίσκοποι, πακούοντας προφανς στὴν Μασονία, νὰ τν κατατάξουν στὸ γιολόγιο τς κκλησίας, τ πράγματα εναι τελείως διαφορετικά. Διότι δῶ πρέπει νὰ ξετασθ ν γιοποίησις ατ συνδει μ λη τν ρθόδοξο διαχρονικ Παράδοσι. ν δηλαδή, γιὰ νὰ μιλήσουμε πι συγκεκριμένα, Χρυσόστομος Σμύρνης εχε ρθόδοξο πίστι κα φρόνημα διακατείχετο καί διεκήρυττε προκάλυπτα αρέσεις, ν εχε σχέσεις μ σκοτεινς δυνάμεις (Μασονία), ν εχε κοσμικ φρόνημα, ν εχε εδωλολατρικς κα πανθεϊστικς ντιλήψεις κλπ. κόμη πρέπει νὰ ξετασθῆ ν τ μαρτύριό του γινε ποκλειστικς κα μόνο γιὰ τν πίστι στὸν Χριστ γινε γιὰ πατριωτικος λλους λόγους, ν Θες δειξε μ κάποιο σημεο (θαμα) τν γιότητα το προσώπου ατο, κα ν λας εχε συνειδητοποιήσει τν γιότητα ατή, ν σ ζοσε κα μετ θάνατο.
  ρθόδοξος λοιπν Παράδοσις παιτε, προκειμένου νὰ καταγραφῆ κάποιος στὰ συναξάρια τς κκλησίας κα νὰ τιμται ς γιος, νὰ μν πληροῖ μόνο κάποιους π τος προαναφερθέντας ρους, λλ λους. Δηλαδ ν κα ἕναν ὅρο δὲν πληροῖ δὲν καταγράφεται στὰ συναξάρια ς γιος.  Τ παράδοξο λοιπν κα συγχρόνως πρωτάκουστο κα πρωτοφανς δι τν στορία τς κκλησίας εναι, τι Χρυσόστομος Σμύρνης γιοποιήθηκε χωρς νὰ πληρο οτε ναν π τος προαναφερθέντας ρους. Κα τ τονίζουμε ατό, ΟΥΤΕ ΕΝΑ. κε δηλαδή ποὺ κα νας ρος νὰ λείπη δὲν γιοποιεῖται κάποιος, δῶ γιοποιήθηκε χοντας λα τ ντίθετα (κουσούρια), θ λέγαμε ες πεσμα τν ρθοδόξων, ες ξευτελισμ τς ρθοδόξου Παραδόσεως, ες δόξα τς παντοδυνάμου Μασονίας, ες πόδειξι τς συμπορεύσεως τς κκλησίας μ τν Νέα ποχή, τν Μασονία κα τν ντίχριστο, κα ες παλήθευσι τς κατ τ σχατα χρόνια ττας τν γίων, σύμφωνα μ τν προφητεία το Δανιλ (Δαν. 7,25).  γιοι δῶ ννοονται ο κατ τ σχατα χρόνια ληθινο ρθόδοξοι, στοὺς ποίους πλέον θ πιβληθον ς γιοι ο Μασόνοι, ο Οκουμενιστές, ο χλιαρο κα διάφοροι περ τν πίστι κα εδωλολάτρες κατ τν ντίληψι, ο κσυγχρονιστς κα μοντέρνοι, δυτικομανες κα δυτικόπληκτοι κα κοντολογς νεοεποχίτες γιοι, πο τ πιστεύω τους ταιριάζουν μ λους κα μ λα.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ - ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΣ ΝΑΙ
ΑΓΙΟΣ ΟΧΙ
 Ἀνεκπλήρωτοι πόθοι καὶ συναισθηματισμοὶ δὲν ἔχουν καμμία σχέσι μὲ τὴν ἁγιότητα. Ἄρχισαν νὰ γίνονται ἔρευνες γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης ἐπισταμένα, ὅταν ἔγινε λόγος γιὰ τὴν ἁγιοποίησή του. Κανεὶς δὲν ἀμφισβήτησε τὸ φρικτὸ μαρτύριό του, ποὺ ἔγινε ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο γιὰ τὴν Πατρίδα. Ὅταν ὁ Τοῦρκος Διοικητὴς Νουρεντὶν τὸν παρέδωσε στον ὄχλο γιὰ νὰ τὸν λιντζάρει τοῦ εἶπε: «Εἶσαι ἐχθρὸς καὶ προδότης τῆς πατρίδος μας», γι’ αὐτὸ καὶ μαρτύρησε. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Χατζησταύρου (στενὸς συνεργάτης τοῦ Σμύρνης, τότε ἐπίσκοπος Τράλλεων) ἦτο μαζί του σχεδόν μέχρι τό τέλος.  Ἄραγε γιατὶ δὲν προέβη στὴν ἁγιοποίησή του;  Ἀκριβῶς γιατὶ ἐγνώριζε τὴ βιοτή του, τὴ δράση του  καὶ τὶς θέσεις του.
 Κανεὶς δὲν προέβη στὴν ἁγιοποίηση τοῦ Βενιζέλου, ἂν καὶ αὐτὸν τὸν εἶχαν οἱ Μικρασιάτες στὰ εἰκονίσματα τους. Ἀκόμη καὶ ἂν κατηγορεῖται καὶ αὐτὸς γιὰ Μασονία δὲν μᾶς ἀφορᾶ, ἀφοῦ δὲν ζητήθηκε ἀπὸ κανένα νὰ τὸν προσκυνήσει ὡς ἅγιο.  Στὸ Χρυσοστομο Σμύρνης πάντοτε καταθέταμε στεφάνια καὶ κάναμε ἐπιμνημόσυνες δεήσεις καθὼς καὶ γιὰ ὅλα τὰ θύματα τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, ὅσοι κατάγονται καὶ μεγάλωσαν στὴ Ν. Ἰωνία Βόλου τὸ γνωρίζουν πολὺ καλὰ αὐτό. Ὡς ἐθνομάρτυρας ἔχαιρε τοῦ θαυμασμοῦ καὶ τοῦ σεβασμοῦ ὅλων.  Ὡς ἅγιος ὅμως, μετὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ ἦλθαν στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει ἀποδεκτός. Ἀποτελεῖ σκέτη παραφωνία μέσα στὸ ἁγιολόγιο, σκέτη μομφὴ στὴ χορεία τῶν ἁγίων. Γιατί ἡ Ἐκκλησία ἀρνήθηκε νὰ ἁγιοποιήσει τὸν Ἀθανάσιο Διάκο, τὸν Ἡσαΐα Σαλώνων, τὸν Παπαφλέσσα;  Γιατὶ ἀκριβῶς ἄλλο ἐθνομάρτυς καὶ ἄλλο ἱερομάρτυς.  Ὁ ἅγιος πρέπει νὰ εἶναι φῶς, παράδειγμα πρὸς μιμήση σὲ ὅλα καὶ ἰδιαίτερα στὴν πίστη.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011


Ὁδοιπορικὸ στὴ Σερβία:  Συνάντηση μὲ τὴν Ὀρθοδοξία

Εὐλαβικὸ προσκύνημα
στὶς σύγχρονες ἐπίγειες «κατακόμβες»

Δρόμοι χωρὶς μποτιλιάρισμα, μικρά, φτωχά, ζωντανὰ χωριουδάκια, ἀνθρώπινα· καὶ τὸ τοπίο πράσινο, βλάστηση συνεχὴς καὶ πυκνή· χορταίνουν τὰ μάτια, ἠρεμεῖ ἡ καρδιά· μιὰ μικρὴ ἀποζημίωση αὐτοῦ τοῦ κουραστικοῦ ταξιδιοῦ μὲ προορισμὸ τὴν Σερβία καὶ τὶς σύγχρονες κατακόμβες της, ποὺ ἀποφασίσαμε νὰ κάνουμε μὲ δυὸ αὐτοκίνητα, ἑλλαδίτες ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, τὸ Αἴγιο καὶ τὸ Βόλο.
Τὸ τοπίο εὐλογημένο σὲ παρασέρνει νὰ σιγοψάλεις «οὐκ ἐλάτρευσαν τὴν κτίση οἱ θεόφρονες, ἀλλὰ τὸν κτίσαντα»· καὶ ἡ καρδιὰ ἀναμένει ν’ ἀντικρύσει τὶς σύγχρονες κατακόμβες· τὶς ἐπίγειες «κατακόμβες» ποὺ δημιούργησαν οἱ ἀνάλγητες οἰκουμενιστικὲς διώξεις «ὀρθοδόξων ποιμένων» καὶ ἡ σθεναρὰ ἀντίσταση ἑνὸς ἀσθενικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ διωκόμενου Σέρβου ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, μὲ τοὺς ἡρωϊκοὺς μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ ἀψήφισαν τὰ πάντα γι’ Αὐτὸν ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα.
Πρὶν γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ τὰ πράγματα, ζωγραφίζαμε μὲ τὴ φαντασία τὴν πιθανὴ εἰκόνα ποὺ θὰ συναντούσαμε: κάποιους αὐστηροὺς κυρίως γέρους μοναχούς, ποὺ ἡ ἄσκηση, τὰ χρόνια, τὰ σκληρὰ πολεμικὰ γεγονότα, οἱ ἀπάνθρωπες Νεοταξικὲς πρακτικές, θὰ εἶχαν αὐλακώσει τὸ σῶμα τους, τὸ πρόσωπο καὶ κυρίως τὴν ψυχή τους, καὶ θὰ τοὺς εἶχαν μεταβάλει σὲ ἀπόκοσμους, καχύποπτους, ὅσο κι ἀσυμβίβαστους ἀνθρώπους, ἕτοιμους νὰ δώσουν ἄλλη μιὰ μάχη μ’ ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπιβουλευθοῦν τὸ τελευταῖο ἀγκωνάρι ποὺ ἔχουν γιὰ προσκέφαλο, τὸ κεραμίδι ποὺ ἀπέμεινε στερνὸ σύμβολο ἑνὸς «οἴκου ἄοικου».
Μὰ ὅταν φτάσαμε στὶς κατοικίες τους, συναντηθήκαμε μὲ τὸ ἀπρόσμενο. Ἀντὶ γιὰ σκληραγωγημένους γέρους καὶ ἀγέλαστες γερόντισσες, ἀντικρίσαμε μὲ ἔκπληξη νεότατους μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ τὸ μαῦρο τους ράσο τόνιζε πολλαπλασίως τὰ φωτεινά, χαρούμενα πρόσωπά τους· νέους καὶ νέες, ποὺ σὰν μόλις τώρα νὰ ἐπέστρεψαν ἀπὸ κάποιο σπουδαστήριο ἢ νὰ τελείωσαν τὴ διδακτορική τους διατριβή. Καλύτερα· σὰν μόλις νὰ γύρισαν ἀπὸ κάποια κατανυχτικὴ ὁλονυχτία, στὴν ὁποία γεύτηκαν θεῖες ἐμπειρίες.
Μᾶς χαιρετοῦσαν μὲ ἕνα ἀνυπόκριτο αὐθορμητισμό, σὰν νὰ μᾶς γνώριζαν χρόνια· ὅπως τὸ ἴδιο αὐθόρμητα δάκρυσαν μετὰ ἀπὸ λίγο, καθὼς τραγουδοῦσαν πονεμένα τραγούδια τῆς χαμένης τους πατρίδας, τοῦ Κοσσόβου, ἀπ’ τὸ ὁποῖο δὲν τοὺς ξερίζωσαν οἱ Ἀλβανοὶ φρουροί, ἀλλὰ οἱ πρώην σχολάζοντες πατριοὶ ποιμένες καὶ οἱ πατριαρχεύοντες τοποτηρητὲς τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Κι ἀνάμεσα στοὺς μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχές, καὶ μπρός τους, καὶ δίπλα τους ὁ ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος. Ἁπλός, χαριτωμένος, ποὺ λόγω τοῦ ὕψους του χανόταν ἀνάμεσά τους, «μικρὸς τῇ ἡλικίᾳ», «ὑψηλὸς ταῖς φρεσί». Χωρὶς καμία γοητεία, στόμφο, φαντασία, δύναμη, ἐξουσία. Μὲ φανερὴ τὴ σφραγῖδα τῆς Παύλειας αὐτοσυνειδησίας: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ».

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011


π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

«Ὁλόκληρη ἡ Ὀρθοδοξία μοιάζει νὰ κοιμᾶται»

«Οἱ ταγοὶ τοῦ λαοῦ –Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι– προδίδουν τὴν Ἐκκλησία χωρὶς δισταγμὸ ἀνοίγουν τὴν πόρτα στὸν Οἰκουμενισμό»
(Ὁμιλία εἰς τὸν προφ. Ἡσαΐα, ἀριθ. 85, 1997, Ἱ. Μ. Παντοκράτορος)

«...Καὶ μία ὁλόκληρη τοπικὴ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ καθεύδει καὶ νὰ ἔχει ἀνάγκη αὐτῆς τῆς ἀφυπνίσεως. Θὰ λέγαμε ἀκόμη, ἂν ξεχωρίσουμε πρόσωπα μόνο, ὅτι καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ὅπως θὰ συμβεῖ καὶ συμβαίνει ἤδη στὰ ἔσχατα, διότι εἴμεθα στὴν περιοχὴ τῶν ἐσχάτων, ἐν ὄψει τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ ἀντιχρίστου), ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι σὲ μιὰ κατάσταση ναρκώσεως, ἔξω ἀπὸ πρόσωπα, ἔξω ἀπὸ πρόσωπα -τὸ λέγω δυὸ φορές-, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι σὲ κατάσταση ἐγρηγόρσεως.
Ὁ Χριστὸς πόσες φορὲς τὸ εἶπε: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». Αὐτὸ τὸ «γρηγορεῖτε» εἶναι ἀναγκαιότατον σύνθημα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν· καὶ βέβαια δὲν γρηγοροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι· μακάριοι ὅμως οἱ γρηγοροῦντες. Καὶ τοῦτο διότι ἔρχεται φοβερὴ ἐποχή. Ζοῦμε τὴν ἐποχὴ αὐτή, ἔχουμε εἰσέλθει στὴν περιοχὴ αὐτῆς τῆς φοβερῆς ἐποχῆς.
Ἔτσι, ὅταν θὰ ἀρχίσει νὰ ἁπλώνεται καὶ ἁπλώνεται ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὰ Πατριαρχεῖα μας, τὸ ἀκούσατε ἄραγε; καὶ στὰ πατριαρχεῖα μας, καὶ στὶς Ἀρχιεπισκοπές μας, τότε δὲν εἶναι ἀπέξω ὁ ἐχθρός· καὶ ὅταν ἡ τελευταία, θὰ λέγαμε, πράξη εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ θὰ εἶναι ἐργαλεῖο στὰ χέρια τοῦ ἀντιχρίστου, συνεπῶς, δὲν πρέπει νὰ εἴμεθα ξύπνιοι; Ναί, πρέπει, ἀλλὰ οἱ πολλοὶ μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι ξύπνιοι. Ἔτσι θὰ λέγαμε, ὅτι μοιάζει κάποτε ὁλόκληρη ἡ Ὀρθοδοξία νὰ κοιμᾶται, ὅταν Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι μπορεῖ νὰ τὴν προδίδουν. Ναί. Τότε μοιάζει μ’ ἐκεῖνο τὸ πλοιάριο στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς κάποτε ἐκοιμᾶτο. Ἐκεῖνο τὸ πλοιάριο μὲ τοὺς μαθητὰς εἶναι τύπος τῆς Ἐκλλησίας...