Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Διαφεντεύουν τῆν Ὀρθοδοξία οἱ Οἰκουμενιστές





Οἱ πονηρὲς μεθοδεύσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς
καὶ ἐλάχιστα γηράσαντα ἐν Οἰκουμενισμῷ γερόντια ποὺ τὴν ἀκολουθοῦν, διαφεντεύουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡμῶν κοιμωμένων




Πρεσβύτερος π. ναστάσιος Κ.  Γκοτσόπουλος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

τηλ. 6945-377621 - agotsopo@gmail.com,   Πάτρα  18.2.2013  

   

«λεος,  χι κα κομπάρσοι το Βατικανο

Σχολιασμς στό ρθρο το θεολόγου ριστ. Πανώτη για τή συμπροσευχή μ αρετικος 

Δημοσιεύθηκε στίς 13.2.2013 ρθρο το θεολόγου ριστ. Πανώτη μ τίτλο « Πατερικ παράδοση περ «νότητας» κα «Συμπροσευχς» τν Χριστιανν, Σκέψεις περ τν ορτασμ τν Τριν εραρχν στόν θωνα»[1].
Νομίζω τι φείλουμε χάριτας στόν κ. Πανώτη, διότι εναι μόνος κ τν ποστηρικτν τς μετ τν τεροδόξων συμπροσευχς πού προσπαθώντας νά τν θεμελιώσει στήν «πατερικ παράδοση»  πέδειξε περίτρανα τ ντιπατερικν της!  ς μο πιτραπον κάποιες πισημάνσεις:
Ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου φαίνεται νά θλίβεται βαθύτατα, διότι διαπιστώνει ὅτι στόν «ξέφραγο μπελνα «λεύθερης βοσκς», δηλαδὴ στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, « ναίδεια κα  θρασύτητα πολλς φορς διατάραξαν τν ρμονία στό κκλησιαστικ σμα γιά νά φυγαδεύσουν π τν δελφότητα τν θεοφόρο γάπη μεταξ τν βαπτισμένων στό νομα τς γίας Τριάδος!». Συμφωνοῦμε ἐν μέρει (ἀσφαλῶς ὄχι μὲ τὸν ἀπρεπή χαρακτηρισμὸ τῆς Ἐκκλησίας μας), ἀλλὰ παράλληλα δέν μποροῦμε νά κατανοήσουμε πῶς συμβιβάζεται ἀπὸ τὴν ἴδια τεθλιμμένη γιά τή φυγάδευση «τς θεοφόρου γάπης μεταξ τν βαπτισμένων στο νομα τς γίας Τριάδος!» καρδία,  νά ἐξέρχονται καὶ νά καταγράφονται στό ἴδιο κείμενο ἐναντίον ἀδελφῶν, ἁπλῶν πιστῶν, κληρικῶν, ἀκόμα καὶ Ἀρχιερέων «βαπτισμένων στό νομα τς γίας Τριάδος!», οἱ κάτωθι περιφρονητικοὶ καὶ ὑβριστικοὶ χαρακτηρισμοὶ τοῦ συγγραφέως:
« κκλησιαστικ συνείδηση κα συγχρόνων ρχιερέων κόμη οστρηλατεται π τς περβολς το «μολογιακο νεοζηλωτισμο» πού τεγκτος πιμένει στό ρχαο ριστικ σύνδρομο… θεωρεται πό τούς κριβολάτρες ς  παγίδα «να μιανθσιν»  π τν δθεν «παναίρεση το οκουμενισμομπελνας «λεύθερης βοσκς» κάθε λογς ατοκλήτων «σωτήρων»… ν λλάδι «μολογιακ» συντεχνία πού… διόρθωτα παρελθοντολογε  κα βρίζει ξ νόματος το Χριστο κα τς δικς της "ρθοδοξίας", Πανορθοδόξους θεσμος κα τς ποφάσεις τους… κρετινισμς το σοφιστικο λογισμο τους ποτιμ μ μπάθεια… στάση ατ δέν εναι νεοφανής, χει ρίζες στήν γωπάθεια κα στήν διακρισία σων δοκησισοφον… δεολογονται μέ  ναίδεια  καί θρασύτητα  π τ ν λλάδι πομεινάρια τν ζηλωτικν συνασπισμν,… κρότητες το μαθος ζήλου κα τς περβολς το τομοκεντρικο εσεβισμο πού ξωθον τούς  νίδεους πιστούς  σ διασπαστικς νέργειες…  ναίδεια κα  θρασύτητα… στήν  θρασύτητα ντείνουν κάποιοι πού τεθλασμένα μ ναίδεια προκάθονται σ θώκους»…

Σταματ τν ντιγραφή, διότι «πιλείψει γρ μ διηγούμενον»  χρος…  Τ λυπηρ εναι τι ο χαρακτηρισμο ατο πευθύνονται χι σ «διαφόρους κορύβαντες  [λων τν τάσεων πού δυστυχς κρύβονται] πισθεν τς μαρτωλς  νωνυμίας τν στότοπων», λλ σωρηδν κα συλλήβδην ναντίον πλν πιστν, πρεσβυτέρων, γουμένων στορικν δελφοτήτων μ πανορθόδοξη προσφορά, κόμα κα ρχιερέων, πειδ τολμον νά χουν διαφορετικ θεολογικ προσέγγιση, ναμφίβολα πι παραδοσιακ π ατ το συντάκτη το ρθρου. ξίσου λυπηρ εναι κα τ τι δέν προέρχονται π τν πένα νωνύμου τινς κα παιδεύτου «κορύβαντος», λλ πολιο στήν λικία, μ ξιοζήλευτους, π κοσμικς πόψεως, κκλησιαστικος τίτλους, πο παγγέλλεται κα διακονε τ θεολογικ λόγο κα διάλογο. σφαλς στό συγκεκριμένο σημεο συντάκτης δέν πρωτοτυπε.
Εναι λυπηρ ς νδεικτικ παρακμς, τι  ο περισσότεροι θερμο ποστηρικτς τν κρίτων οκουμενιστικν τολμημάτων τς ποχς μας προσπαθον νά καλύψουν τή σοβαρότατη δυναμία ρθρώσεως ντιρρητικο λόγου στά πιχειρήματα το λλου,  μ παξίωση το προσώπου του. τν πενία πιχειρημάτων νομίζουν πώς τή χορταίνουν μ πληθώρα φοριστικο λόγου!  Τ νωτέρω προδίδουν προφανς πώλεια ψυχραιμίας λόγ τς κατάρρευσης το οκουμενιστικο τους οκοδομήματος. Προσπαθον μ κάθε τρόπο νά πείσουν τι κα ο διοι πιστεύουν κόμα στίς οκουμενιστικς δεοληψίες, περ δθεν  «παγχριστιανικς οκογενείας [πού] ψώνει τίς καρδις κατομμυρίων ψυχν π πολλς δεκαετίες τή τρίτη βδομάδα το ανουαρίου γιά νά νοίξουν ο νεφέλες το ορανο»Ατ τ λίγα γιά τ φος το ρθρου.

ς λθουμε μως στήν οσία τς «πιχειρηματολογίας» το κ. Πανώτη :

1. Μὲ ποιά ἐπιχειρήματα, λοιπόν, ἀντιμετωπίζει ὁ συντάκτης τίς 16 ποφάσεις Οκουμενικν Συνόδων (ερος κανόνες), οἱ ὁποῖες ὁμοφώνως καί κατηγορηματικῶς ἀπαγορεύουν τίς μετὰ τῶν αἱρετικῶν συμπροσευχές; Πολὺ ἁπλά. χωρὶς ἐπιχειρήματα, ἀλλὰ ἀφοριστικῷ τῷ λόγῳ! Γράφει: «γιά νά κατανοηθε τ κριβς πνεμα τους σχολονται μ τή μελέτη τους γενες κανονολόγων, ν συντάξή τους εαγγελίζεται Λόγο Κυρίου»!
Ἒλεος… Ἐντελῶς αὐθαίρετος καί ἀνακριβής ὁ ἰσχυρισμός τοῦ ἀρθρογράφου! Οὐδεὶς καί ποτέ σοβαρός ὀρθόδοξος κανονολόγος ἀμφισβήτησε ὅτι « σύνταξή τους εαγγελίζεται Λόγο Κυρίου»!  Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, κανονολόγοι καὶ μή,  ἀποδεχόμαστε τὰ ὑπὸ τῆς Στ΄ Οἰκουμενικῆς ὁρισθέντα «στε μένειν κα π το νν βεβαίους κα σφαλες, πρς ψυχν θεραπείαν κα ατρείαν παθν, τος π τν πρ μν γίων κα μακαρίων Πατέρων δεχθέντας κα κυρωθέντας, … κανόνας» καὶ ὅσα ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος θεοπνεύστως ἀπεφάνθη: «σπασίως τος θείους κανόνας νστερνιζόμεθα, κα λόκληρον τν ατν διαταγν κα σάλευτον κρατύνομεν, τν κτεθέντων π τν γίων σαλπίγγων το Πνεύματος… ξ νς γρ παντες κα το ατο Πνεύματος αγασθέντες, ρισαν τ συμφέροντα».
Αὐτὴ τὴν ὁμόφωνη πατερικὴ παράδοση ἀκολούθησαν ὅλες οἱ «γενες κανονολόγων», πάλαι τε καὶ νῦν. Ἐνδεικτικὰ (ἀπὸ τὸν 6ο–20ο α.): Διονύσιος Μικρός, Ἰωάννης Σχολαστικός, Μ. Φώτιος, Βαλσαμών, Ζωναράς, Ἀριστηνός, Βλάσταρης, γ. Νικόδημος Ἁγιορείτης, γ. Ἰουστίνος Πόποβιτς, οἱ συνοδικς κα Πανορθοδόξως ποφανθέντες Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς (Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων-1848)!
Ἀκόμα καὶ αὐτὴ π θηναγόρα Πατριαρχικ Σύνοδος συνοδικῶς ὅρισε (1952):  «Δέον να ο ρθόδοξοι κληρικο ντιπρόσωποι σιν σ τ δυνατν φεκτικο (=διστακτικο) ν τας λατρευτικας μετ τν τεροδόξων συνάξεσιν, ς ντικειμέναις πρς τος ερος κανόνας κα μβλυνούσαις τν μολογιακν εθιξίαν τν ρθοδόξων, πιδιώκοντες να τελσιν, ε δυνατόν, καθαρς ρθοδόξους κολουθίας κα τελετάς, πρς μφάνισιν οτω τς αγλης κα το μεγαλείου τς ρθοδόξου λατρείας πρ τν μμάτων τν τεροδόξων»[2]. Καὶ αὐτὴ τὴν Πατριαρχική καί Συνοδική κατεύθυνση ἐπαναλαμβάνει καὶ ἀξιοποιεῖ ὁ νῦν Πατριάρχης Βαρθολομαος στὴν ἀπὸ 3.7.1999 ἐπιστολὴ του πρὸς τὴν Ἱ. Κοινότητα τοῦ Ἁγ. Ὅρους στήν ὁποία μεταξὺ ἄλλων ἐπισημαίνει τὰ ἑξῆς ἐπὶ λέξει:
«Περ τν συμπροσευχν μετ τν τεροδόξων πενθυμίζομεν μν τι δη π το τους 1952 τ Οκουμενικν Πατριαρχεον… φρονε τι συμμετοχ τν ρθοδόξων ες τν παγχριστιανικν κίνησιν δέον να γίγνηται π τος κολούθους ρους: α)…β)… γ)Δέον να ο ρθόδοξοι κληρικο ντιπρόσωποι σιν σ τ δυνατν φεκτικο [διστακτικοὶ] ν τας λατρευτικας μετ τν τεροδόξων συνάξεσιν, ς ντικειμέναις πρς τος ερος Κανόνας κα μβλυνούσαις τν μολογιακν εθιξίαν τν ρθοδόξων, πιδιώκοντες να τελσιν, ε δυνατόν, καθαρς ρθοδόξους κολουθίας κα τελετάς, πρς μφάνισιν οτω τς αγλης κα το μεγαλείου τς ρθοδόξου λατρείας πρ τν μμάτων τν τεροδόξων”. Συνεπς, συνεχίζει Πατριάρχης Βαρθολομαος, εναι δικον ν ποδίδονται εθύναι ες τ Οκουμενικν Πατριαρχεον διά, τυχόν, παραβιάσεις τς συστάσεως ατο π διαφόρων κληρικν κα δ κατ τ πλεστον νηκόντων ες λλας κκλησίας. Σημειωτέον τι, ς γνωστν κατ τν Διορθόδοξον Συνάντησιν τς Θεσ/νίκης (29/4-2/5/1998) πεφασίσθη, κατόπιν πρωτοβουλίας τς ντιπροσωπείας το Πατριαρχείου, …πως ο ρθόδοξοι Σύνεδροι, ο μέλλοντες ν συμμετάσχουν ες τν ν Χαράρε Η΄ Γενικν Συνέλευσιν το Π.Σ.Ε., μ συμμετάσχουν ες οκουμενικς λατρευτικς συνάξεις, κοινς προσευχάς, λατρείας κα λλας θρησκευτικς τελετς διαρκούσης τς Συνελεύσεως, τοτο δ ποτελε κδήλωσιν τς σχος τς σταθερς γραμμς τς ς νω γκυκλίου το 1952, ποία οδέποτε νεκλήθη, στω κα ν, νευ συναινέσεως το Οκουμενικο Πατριαρχείου, παρεβιάσθη νίοτε, ρμηνεύθη λλοτε συσταλτικς ς φορσα μόνον ες τν μ συμμετοχν ες τν ν στεν ννοί λατρείαν (Θείαν Λειτουργίαν).  σον φορ ες τν συμπροσευχν μετ τν τεροθρήσκων, τ Οκουμενικν Πατριαρχεον θεωρε ατονόητον τν κανονικν παγόρευσιν ατς κα τν ποχν π’  ατς, χωρς τοτο ν σημαίνη τι παγόρευσις τς συμπροσευχς συμπαρασύρει ες παγόρευσιν κα τν διαθρησκειακν διάλογον»[3].
Αὐτὰ τὰ σαφῆ γράφει ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ θὰ ἤμασταν ἰδιαίτερα εὐτυχεῖς ἂν ἐφαρμόζονταν  μὲ συνέπεια ἀπὸ τὰ στελέχη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου σὲ ὁλόκληρη  τὴ δικαιοδοσία Του.
Βέβαια πάντα ὑπάρχουν καί ὅσοι μέ περισσή «ναίδεια» καί «θρασύτητα» -ὅπως γράφει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Ναζιανζηνός- αὐθαιρετοῦν καί ρνοῦνται ὅτι οἱ Πατέρες συντάσσοντας τούς κανόνες «ξ νς γρ παντες κα το ατο Πνεύματος αγασθέντες, ρισαν τ συμφέροντα».
Γι’  αὐτούς προστάζει Στ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος: «μηδεν ξεναι τος προδηλωθέντας παραχαράττειν  κανόνας, θετεν... Ε δέ τις λ κανόνα τιν τν ερημένων καινοτομν, νατρέπειν πιχειρν, πεύθυνος σται κατ τν τοιοτον κανόνα». Συνεπς, πς τολμ νά σχυρίζεται ποιοσδήποτε τι «γιά νά κατανοηθε τ κριβς πνεμα τους σχολονται μ τή μελέτη τους γενες κανονολόγων, ν συντάξή τους εαγγελίζεται Λόγο Κυρίου»!
2. Στό ρθρο γίνεται χρήση δύο χωρίων το Μ. Βασιλείου, λλ ποκομμένα π τ συμφραζόμενα, τσι πού μπορε νά βγάλει καστος τ συμπεράσματα πού τν βολεύουν. συγγραφέας τ χρησιμοποιε γιά να ποδείξει «τν ερύτητα τν θέσεων τν Πατέρων γιά τν «νότητα»  κα τν «συμπροσευχ» τν χριστιανν». Λέει μως κάτι τέτοιο Ορανοφάντωρ;  Μλλον… χι !
α) Στο πρτο χωρίο Μ. Βασίλειος μιλε γιά «τ παναγαγεν πρς νωσιν τάς κκλησίας, τάς πολυμερς κα πολυτρόπως π' λλήλων διατμηθείσας». κ. Πανώτης φήνει νά ννοηθε τι ναφέρεται σ αρετικς κκλησίες, τς ποες γιος κάλεσε δι τς «ερύτητας το πνεύματός του» σ «νότητα κα συμπροσευχή»! μως τ χωρίο δέν ναφέρεται οτε σ συμπροσευχή, οτε σ αρετικούς! ς τ δομε στή συνάφειά του:  Εναι π τν πιστολ το γίου «τος ν Ταρσ περ Κυριακόν»[4], στήν ποία γιος ναφέρεται σέ μία κκλησιαστικ κοινότητα, ποία λόγ τς συγχύσεως ποὺ πικρατοσε τότε, δέν ταν σ κοινωνία μ τίς λλες κκλησίες. Μ. Βασίλειος πλέκει γκώμια γιὰ τν πίστη κα τ θος τς κκλησίας ατς, γγυται προσωπικ διος γιὰ τν ρθόδοξη πίστη της κα παρακαλε τος ν Ταρσ νὰ τος δεχθον σ πλήρη κοινωνία «νωμένους γνησίως, κα πάσης κκλησιαστικς φροντίδος κοινωνούς[5]. λήθεια, μπορε νά πονοήσει κάποιος τι γιος ναφέρεται σ αρετικος καί σέ συμπροσευχ μαζί τους; ποία σχέση μπορε νά χει περίπτωση πο ναφέρει Μ. Βασίλειος, μ τὴ σημερινὴ πραγματικότητα τν τεροδόξων;
β) Τ δεύτερο χωρίο, σύμφωνα μ  τν κ. Πανώτη, ναφέρει τι «μ τν «χρονικώτερη συνδιαγωγ κα τν φιλόνεικη  συγγυμνασία» κα μ τι λλο π πλέον δώσει Κύριος θ προέλθει πολυπόθητη νότητα (Migne P.G. 32,528,525)». ς τ δομε μως μ τή δέουσα προσοχή γιος σ πιστολ του «τος ν Ταρσ πρεσβυτέροις»[6] ναφέρεται στὴ φοβερ σύγχυση ποὺ πρχε κα στὴ διάσπαση τν πιστν π τν κκλησιαστικ κοινωνία λόγ τν αρέσεων (ρειανν ποὺ ρνονταν τὴ θεότητα το Κυρίου κα Πνευματομάχων ποὺ κήρυτταν τι τ γ. Πνεμα εναι κτίσμα). λεγε, λοιπόν, τι ατ τν καιρ μεγάλη εεργεσία γιὰ τν κκλησία εναι πιστροφ τν πεπλανημένων  στὴν κκλησιαστικ νότητα[7].  κολούθως ξηγε τι θέλει ο ποκομμένοι π τν κκλησιαστικ νότητα λόγ τς αρέσεως, ν χουν ρνηθε τν τότε πλάνη, νὰ γίνουν δεκτο ες κοινωνίαν, νά νωθον  πάλι στήν κκλησία.  «ξιομεν μς», γράφει, «τος μ λέγοντας κτίσμα τ Πνεμα τ γιον  δέχεσθαι ες κοινωνίαν». Καθορίζει μάλιστα τὴ διαδικασία θέτοντας δύο προϋποθέσεις πίστεως κα μία κανονικς τάξεως σὲ σους θέλουν νὰ εναι σ κοινωνία μαζί του κα μ τν κκλησία: παιτε  α) νά μολογον τν πίστη τς Α΄ Οκουμενικς Συνόδου (Νικαίας),  β) νὰ μολογον τν πίστη τι τ γιο Πνεμα δ][εν εναι κτίσμα κα γ) νὰ μ δέχονται σ κοινωνία σους τ θεωρον κτίσμα[8]. Μ ατές τὶς προϋποθέσεις πίστεως κα τάξεως πιτυγχάνεται πλήρης κοινωνία: «ξιομεν μς… δέχεσθαι ες κοινωνίαν»  κα τότε, φο χει δη πιτευχθε νότητα-κοινωνία πίστεως, τότε «τ χρονιωτέρ συνδιαγωγ κα τ φιλονείκω  συγγυμνασία, κα ε τι δέοι πλέον προστεθναι ες τράνωσιν, δώσει Κύριος πάντα συνεργν ες γαθν τος γαπσιν ατόν». Δηλαδή,  «χρονικώτερη συνδιαγωγ κα φιλόνεικη συγγυμνασία» φίστανται φ’ σον χει δη μολογηθε ρθόδοξη πίστη κα χει δη πιτευχθε κκλησιαστικ κοινωνία.  δέν εναι προϋπόθεση, λλ πεται τς μολογίας τς κοινς πίστεως κα τς κκλησιαστικς κοινωνίας. Βοηθ μως «ες τν τράνωσιν», στὴν νίσχυση, τς δη φισταμένης νότητος, τς ρθοδόξου πίστεως κα τς κκλησιαστικς ζως τν ντς τς κκλησίας πιστν[9]!
Εναι σαφς τι γιος στὰ νωτέρω χωρία του δὲν ναφέρεται σ συμπροσευχ μ αρετικούς. κα ν κόμα στή «χρονικώτερη συνδιαγωγ κα φιλόνεικη συγγυμνασία» ντάξουμε τὴ συμπροσευχή,  ατὴ δὲν φορ σ αρετικούς, λλ σ κανονικ μέλη τς κκλησίας, ποὺ χουν δη μολογήσει τν κοιν πίστη τς κκλησίας κα χουν διακόψει κάθε πικοινωνία μ τος αρετικος τς ποχς κείνης ποὺ λεγαν κτίσμα τ γ. Πνεμα!
3. Ἡ παντελὴς ἔλλειψη πατερικῶν μαρτυριῶν ὑπὲρ τῶν συμπροσευχῶν μὲ αἱρετικούς, εναι ἐμφανέστατη στό ἄρθρο. Ἡ ἀδυναμία δικαιολογήσεως τῶν συμπροσευχῶν μὲ βάση τὴν «πατερικ παράδοση», ἀνάγκασε τὸν κ. Πανώτη μὲ πολὺ ἐνθουσιασμὸ νὰ ἐπικαλεσθεῖ κείμενο ἀπὸ τὸν πραγματικὰ ἔχοντα «ναμφισβήτητο κρος ρθόδοξο κληρικ κα θεολόγο» καὶ «κραιφν τς ρθοδοξίας μύστην» μακαριστόν Κων. Οἰκονόμου ἐξ Οἰκονόμων!  Ἀλλά, μᾶλλον, …  ἄνθρακες ὁ θησαυρός:
α) ν πρώτοις, γαπητ κ. Πανώτη, δηλώνω κατηγορηματικ τι συμφων κα προσυπογράφω πλήρως κα λόκληρο τ κείμενο το ἀοιδίμου πρωθιερέως Κων. Οκονόμου -κα νομίζω τι κα ο πλεστοι τν διαφωνούντων μ τ οκουμενιστικ δρώμενα- διότι πράγματι μακαριστός «συνόψισε παραστατικ τν πατερικ παράδοση»! σες, κ. Πανώτη, μπορετε νὰ πετε τ διο; Μπορετε π.χ. νά προσυπογράψετε μ νεση τι ο ρμένιοι, ο Κόπτες κα ο Δυτικο εναι «αρετικοί», κα μάλιστα τι «μ μεθ' γιος φρονήματος» προσκυνον κα «κηρύττουσι… μ γις» τν Χριστό, πως ρητ γράφει «ναμφισβήτητου κύρους ρθόδοξος κληρικς κα θεολόγος» πρωθιερες  Κων. Οκονόμου;  ν πάντησή σας εναι καταφατική, ελικριν χαίρομαι!  λλ τότε δέν εναι δυνατν νά γράφετε «μέσα στήν Μία κκλησία πού κληθήκαμε μ τ ν βάπτισμα», ναφερόμενος στούς «αρετικούς», κατ Κωνσταντίνο Οκονόμου, Δυτικούς! Αρεση κα κκλησία εναι μεγέθη παντελς συμβίβαστα κα λληλοαναιρούμενα!
β) Στό κείμενο πού παρατίθεται, μακαριστός Κων. Οκονόμου δέν μιλ πουθεν γιὰ «συμπροσευχή», τν ποία μάλιστα κα δικαιολογε! ναφέρεται στ καθεστς λατρείας στὰ Πανάγια Προσκυνήματα τν εροσολύμων κα τὴ χρήση τους π τος «αρετικος» ρμενίους, Κόπτες κα Δυτικος τι «τ δί διαλέκτ κα τάξ»  «προσευχέσθωσανκαστοι καθ' αυτος και  κατ' δίαν, ν τος ρισμένοις ατν τόποις κα καιρος»!  καθένας προσεύχεται, λέει μακαριστός  Οκονόμου,  «τ δί τάξ», «καθ’ αυτόν», «κατ’  δίαν», σ δικό του «ρισμένο τόπο»  κα σ δικό του «ρισμένο χρόνο»!  Διερωτμαι, πο συμπροσευχή;  πο βρίσκεται τ «κοινν» γιά νά χουμε συμπροσευχή;  παραίτητα στοιχεα τς συμπροσευχς εναι κοινς τόπος, χρονικ σύμπτωση, τ κοιν τελετουργικ τυπικό, τ κοιν περιεχόμενο προσευχς κα προπαντς βούληση γιὰ κοιν προσευχή. χι «καθ’ αυτν» κα «κατ’  δίαν» κα «τ δί τάξ», λλ μαζί,  σ κοιν πρόγραμμα κα περιεχόμενο λατρείας! πάρχουν τέτοια στοιχεα στόν Πανάγιο Τάφο; σφαλς χι! οτε μακαριστός Κων. Οκονόμου ναφέρει, οτε ποιος χει βρεθε κε χει ζήσει κάτι τέτοιο! 
Τελικά, οτε κα « κραιφνής τς ρθοδοξίας μύστης» ἀοίδιμος Κωνσταντνος Οκονόμου δικαιολογε τὶς κανονικς σχήμιες τν συμπροσευχν!  μως, ταν ναφερόμαστε γιὰ τ θέμα ατ στὰ εροσόλυμα,  δὲν πρέπει νά ξεχνμε κα τν παρέμβαση το ορανο: τ τι στὰ Πανάγια Προσκυνήματα δ συντελεται συμπροσευχ μ τος «αρετικος» τ διαλαλε στοὺς αἰῶνες  σχισμένη κολώνα,  βουβς κα ταυτόχρονα διαπρύσιος κήρυκας κα μάρτυρας στὴν ριστερ εσοδο το Πανιέρου Ναο τς ναστάσεως!  
λλωστε, μ λησμονομε σ ποιούς δύστηνους καιρος  κα μ ποιούς δολίους κα παραδέκτους τρόπους πέκτησαν κα κατέχουν μέχρι σήμερα ο «αρετικο»  ρμένιοι, Κόπτες κα Δυτικο «δικαιώματα» στὸ κανονικ δαφος τς μητρς Σιωνίτιδος κκλησίας. ν πρχε στοιχειώδης στω σεβασμς στὴν ρθόδοξη κκλησία κ μέρους τους θ πρεπε νὰ ζητήσουν συγγνώμη κα νὰ παραιτηθον μεσα π τ «δικαιώματα» ατά…
4. Στο ρθρο γίνεται παραπομπ σ διδακτικ κείμενο το γ. Γρηγορίου Ναζιανζηνο. Πραγματικ φέλιμο κυρίως γιὰ μς τος κληρικοὺς ποὺ εμαστε ναγκασμένοι –ς πνευματικοί, κήρυκες κλπ.– νὰ σχολούμαστε κα μ τ κακς κείμενα, τς μαρτίες τν λλων. Γιατί, δυστυχς, στὰ πνευματικά, λίγο ν δὲν προσέξουμε κτροχιασμς εναι δεδομένος. διαίτερα μάλιστα σοι καθ’ οονδήποτε τρόπο σχολούμαστε μ τὶς διαχριστιανικς σχέσεις, δὲν πάρχει σφαλέστερος τρόπος γιὰ νὰ μν καταντήσουμε ς «πρτος τυχών [ποὺ] νομίζει τι κατέχει τήν γνώσιν καἰ τὰ βάθη το γίου Πνεύματος το Θεο» καί ξεπέσουμε στὴν «ναίδεια» κα τὴ «θρασύτητα», πο πισημαίνει γιος, π τ νὰ μν χουμε μπιστοσύνη στὸ δικό μας λογισμό, στὶς δικές μας ρμηνεες, λλ νὰ βρισκόμαστε πάντοτε «πόμενοι τος γίοις πατράσι». ς μο πιτραπε μως μία ρώτηση στὸν κ. Πανώτη: διαβάζοντας τ ρθρο του μήπως διαβλέπει τι συντάκτης του πιβεβαιώνει πακριβς τὸν το Καππαδόκου λόγον;
5. Θ θελα νὰ τελειώσω τ σχολιασμ μ τν ρχ το ρθρου, που κ. Πανώτης ναφέρεται στὴν «βδομάδα γιὰ τὴ Χριστιανικὴ νότητα». Γράφει μ μφαν τν νθουσιασμό του: « παγχριστιανικ οκογένεια ψώνει τὶς καρδις κατομμυρίων ψυχν π πολλς δεκαετίες τη τρίτη βδομάδα το ανουαρίου γιὰ νὰ νοίξουν ο νεφέλες το ορανο κα νὰ «εσακουστε»  π τν Κύριο τς κκλησίας τ μόθυμο  ατημα τ «να μεν ν» μέσα στὴν Μία κκλησία ποὺ κληθήκαμε μ τ ν βάπτισμα»!
Γιὰ νὰ θεολογομε σον τ καθ’ μς κα νὰ μ «θολολογομε» -πως λεγε είμνηστος κατηχητής μου Γεώργιος Οκονόμου (αωνία του μνήμη!) -ς πενθυμίσουμε μερικ στορικ στοιχεα γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ προσδώσουμε τὶς πραγματικς διαστάσεις στὰ σήμερον συμβαίνοντα, νὰ τ ρμηνεύσουμε κα νὰ τ ντάξουμε στὸ κριβς πνευματικό τους περιβάλλον. τσι θ εμαστε προσγειωμένοι στὴν πραγματικότητα κα δὲν θ περπατμε στὶς «νεφέλες το ορανο» μ τν κίνδυνο «νὰ νοίξουν»…
Τ «κταήμερο Χριστιανικς νότητος, 18-25 ανουαρίου», ταν ρχικ δέα το γγλικανο-παπικο  Paul Watson τ 1908 κα σημαντικ θηση το δωσε Γάλλος παπικς ββς Paul Couturier. ργότερα γινε ποδεκτ κα π τ ΠΣΕ κα π τ 1968 διοργανώνεται π κοινο π τ Ποντιφικ Συμβούλιο γιὰ τὴ Χριστιανική νότητα (Βατικαν) σ συνεργασία μ τὴ Γραμματεία Πίστης κα Τάξης (ΠΣΕ-Γενεύη).
Σταθμς γιὰ τν δραίωση τς βδομάδος ταν B΄ Βατικαν Σύνοδος («οκουμενικ» κατ τος παπικούς), που στὸ «Διάταγμα περ Οκουμενισμοῦ» (Unitatis Redintegratio, κεφ. ΙΙ – Πρακτικ το Οκουμενισμοῦ, § 8) γίνεται ρητ ναφορ στὴν προσευχ γιὰ τν νότητα. Παρόμοια ναφορ χουμε κα στὴν γκύκλιο το πάπα ωάννη–Παύλου Β΄, «Ut unum sint» (25.5.1995) στὶς §§ 23-24.
Τ δύο ατ παπικ κείμενα νοηματοδότησαν θεολογικ κα δικαιολόγησαν π κανονικς πόψεως π πλευρς τν Ρωμαιοκαθολικν τ θέμα τν συμπροσευχν κα τς βδομάδος προσευχς. Στὰ παπικ ατ κείμενα γίνεται μία -διανόητη γιὰ τν ρχαία κκλησία κα τν ρθοδοξία- διάκριση μεταξ τς «communication in spiritualibus» κα τς «communicatio in sacris» (κυρίως Θ. Εχαριστία). Στὴν «communication in spiritualibus» ντάσσεται κα προσευχ μ τος «διισταμένους»[10] κα βέβαια « βδομάδα κοινς προσευχς γιὰ τὴ χριστιανικὴ νότητα». Γιὰ τος Ρωμαιοκαθολικος προσευχ γιὰ τν νότητα στὰ πλαίσια τς σχετικς βδομάδος λοποιε κα καθιστ μφανς  τ πς ννοε Ρώμη τν «πνευματικ οκουμενισμό»,   τν πνευματικότητα ν τ οκουμενισμ.
Εναι προφανς τι ο Ρωμαιοκαθολικο συμμετέχοντες χι μόνο δέν χουν  κανένα πρόβλημα, λλ ντιθέτως εναι πολύτως συνεπες μ τν πίστη τους, διότι «οκουμενικ» -γι’ατος- Β΄ Βατικαν Σύνοδος κα ξ ατς καινοφανς κκλησιολογία («subsistit in») τος προτρέπει κα ποχρεώνει στὴν οκουμενιστικ συμπροσευχή. Πο μως βρίσκεται στοιχειώδης συνέπεια γιὰ μς τοὺς ρθοδόξους, ποὺ κα Θεολογία μας κα ο Οκουμενικές μας Σύνοδοι τὶς παγορεύουν ρητς κα κατηγορηματικς;  κτς κα ν κάποιοι «ρθόδοξοι» χουν ναγνωρίσει σιωπηλ «οκουμενικότητα» στήν Β΄ Βατικανὴ κα πακούουν μὲ συνέπεια καὶ προθυμία στὰ κελεύσματά της.  λλ τότε ς μς τ πον κα ρητς!
ς φήσουμε μως καλύτερα νὰ μς σχολιάσει τ περ τς «βδομάδος προσευχς γιὰ τν χριστιανικ νότητα» γ. ουστίνος (Πόποβιτς), ὁ ἐπίσης «ναμφισβήτητου κύρους ρθόδοξος κληρικς κα θεολόγος», «κραιφνὴς τς ρθοδοξίας μύστης» καί πάνω ἀπό ὅλα Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας (ἐλπίζω πὼς συμφωνεῖ μὲ τοὺς χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὸν γιο καὶ κ. Πανώτης) παντώντας σ σχετικ ρώτημα τς Συνόδου τς κκλησίας τς Σερβίας (1975) γιὰ τ ν μπορε κα πρέπει κκλησία νά συμμετέχει.
Προλογίζοντας τὴ δημοσίευση τς γνωμοδοτήσεως στὴν λληνικ γραφε τότε ρχιμανδρίτης, κα νν πίσκοπος Μπάτσκας, Ερηναος (Μπούλοβιτς): «Τονίζει π. ουστίνος τ παρά τισιν ρθοδόξοις τόσον παραθεωρούμενον γεγονός, τι Δύσις συνηθίζει νὰ πιβάλ ντέχνως κα πιδεξίως ν διον ατς «πρόγραμμα», ν «διάζον πλαίσιον», τ ποον πιβάλλεται δι τς νοοτροπίας ατο κα κ τν προτέρων προσδιορίζει τος ρους δι τν συμμετοχν ν τ «οκουμενικ συνεργασί» κα ν τ «οκουμενικ κοιν προσευχ». Τυπικν παράδειγμα τούτου εναι τ προαναφερθν πρόγραμμα συμπροσευχν κα «οκουμενικς κολουθίας». Εναι ξώφθαλμον, τι τ πόβαθρον ατο ποτελε  δυτικ κκλησιολογία μετ τς ξ ατς προκυπτούσης θεωρίας περ τν «κλάδων», τοι περ «διαιρέσεως τς κκλησίας», μετ το δογματικο minimum κα τν δογματικν ποχωρήσεων μεταξ Ρώμης κα Γενεύης. τι δ τατα πάντα εναι παράδεκτα δι τν π. ουστίνον, [γράφει πίσκοπος Μπάτσκας Ερηναος (Μπούλοβιτς)], ς κα δι πάντα ρθόδοξον, εναι περιττν κα νὰ λεχθε. Δι τοτο σχολιάζει π. ουστίνος καστον σημεον το προγράμματος τς «οκουμενικς κολουθίας», χαριτολογν μέν,  λλ μετ λύπης, πως φανερώση τ συμβίβαστον το ν λόγ προγράμματος κα τν στοιχειωδν ρθοδόξων προϋποθέσεων… κα συνελόντ’  επεν, δι τν π. ουστίνον, τυγχάνει δύνατος πσα συμπροσευχ ρθοδόξων κα τεροδόξων, φ’  σον οτοι διαφοροτρόπως πιστεύουν ες τν Θεόν»[11].
ποιος παρακολουθε τ συμβαίνοντα κατ’ τος στήν ν λόγ «βδομάδα προσευχς» δὲν χει παρ νὰ πιβεβαιώσει τ π το γ. ουστίνου λεγχθέντα κα τι πλέον. Πραγματικ τν πρτο κα βασικ ρόλο τν χουν ο παπικοί. σ δεύτερο ρόλο εναι κάποιες προτεσταντικς μάδες. κα μες ο ρθόδοξοι;  ρόλος μας εναι καθαρ διακοσμητικός, καλύτερα ρόλος πρώτου κομπάρσου!
Ναί, δυστυχς οκουμενισμς κατόρθωσε νὰ μς καταντήσει κομπάρσους το Βατικανο! Καί, τ πλέον τραγικό, πάρχουν ρθόδοξοι ποὺ χαίρονται μ ατ τ κατάντημα… ς σκεφτον μως γιατί, ραγε, Οκουμενικς Πατριάρχης δ συμμετέχει προσωπικ στὶς φαιδρότητες τς «βδομάδος»;  Διότι προφανς ρνεται τ ρόλο το κομπάρσου στὶς ρωμαϊκς φιέστες,  κηδόμενος τς ξιοπρέπειας τς ρχιερωσύνης Του κα το κύρους το Οκουμενικο Θρόνου!  Εναι μήπως τυχαο –γιὰ νὰ μείνουμε στὸν ερωπαϊκό, τερόδοξο χρο– τι σ ατές  τὶς γελοιότητες δ συμμετέχει . Μητρόπολη Σουηδίας κα Νορβηγίας; κε Μητροπολίτης Παλος (Μενεβίσογλου) εναι γκρατς περ τος . Κανόνες, μ σπουδαες μελέτες πάνω στὴν κανονική κκλησιαστικὴ παράδοση καὶ γνωρίζει καλὰ τί ατὴ πιτρέπει καὶ τί παγορεύει!  Κα -δόξα τ Θε-  κα κκλησία μας, κκλησία τς λλάδος, σεβόμενη τν αυτ της πέχει παντελς! 
παρουσία στὴ φιέστα τς Θεσσαλονίκης δύο ρθοδόξων λαϊκν καθηγητν, ταν οκεία κκλησιαστικ ρχ ρνεται γιὰ θεολογικος-κκλησιολογικος λόγους νὰ συμμετάσχει, φανερώνει σφαλς τ βαθμ κκλησιαστικς συνείδησης κα συνέπειας τν δίων. Τί κα ν εναι καθηγητς Θεολογικς Σχολς; «μέγας» καθηγητς Θεολογικς κα δάσκαλός τους, δὲν ταν κα κ τν συντακτν το “εαγγελίου” το ψευτομεσσία Σν Μύουνγκ Μούν;
Ἂς ἐπανέλθουμε στόν γ. Ἰουστίνο. σκεφτεῖτε τί θὰ ἔγραφε σήμερα ἂν ζοῦσε καὶ ἔβλεπε σὲ πλήρη ἀναπτυξη τ τσίρκο τν συμπροσευχν γιὰ τ χριστιανικ νότητα ποὺ συντελεῖται μὲ σκοπὸ «νὰ νοίξουν ο νεφέλες το ορανο κα νὰ «εσακουστε»  π τν Κύριο τς κκλησίας τ μόθυμο ατημα τ «να μεν ν», ὅπως γράφει ὁ κ. Πανώτης!
Κα μ μ καταδικάσετε, γαπητοί μου, ς σεβὴ καὶ φονταμενταλιστή, πειδ χαρακτήρισα τ συμβαίνοντα στὴν «βδομάδα προσευχς» ς «τσίρκο»!  Δὲν εναι ρητορικ σχμα λόγου, οτε ποκύημα τς φαντασίας μου!  Εναι τ φαιδρ κα συνάμα τραγικ κατάντημα το οκουμενισμο, πο περβαίνει κάθε ποιητικ φαντασία. Ναί! τ τελευταα 12 χρόνια στὸ Μονακ  «κοιν προσευχ στὴν βδομάδα γιὰ τὴ χριστιανικὴ νότητα» χει καθιερωθε νὰ διεξάγεται –ο! tempora  o! mores– στά πλαίσια το Διεθνος Φεστιβλ Τσίρκου!   
Παρακαλ φιερστε λίγο χρόνο κα ξαντλεστε τν πομον σας βλέποντας τ σχετικ video[12] π τ τσίρκο.  Θαυμάστε τὴν “ντυπωσιακ” εσοδο το . Εαγγελίου μ τος παπικος δύο φορς νὰ τ εσοδεύουν φορώντας πάνω π τ λευκ  μφιά τους “ράρια” “πετραχήλια” μ παραστάσεις κλόουν κα στείων σκίτσων[13]! Θ πολαύσετε, διαρκούσης τς «κοινς προσευχς», νδιαφέρουσες παραστάσεις μ κροβατικ νούμερα, κλόουν κα μουσικ σύνολα ποὺ μς μεταφέρουν στὶς «νεφέλες το ορανο», σὲ μία… ξιοζήλευτη οκουμενικ τμόσφαιρα ψηλς πνευματικότητος– πραγματικ «communication in spiritualibus»!
Τέλος, θὰ συγκινηθεῖτε ἀπὸ τὴν ἐντονότατη “ὀρθόδοξη μαρτυρία” στὸ χῶρο τῶν ἑτεροδόξων, ὅταν δεῖτε στὰ τελευταῖα λεπτὰ τῆς παραστάσεως τὸν ἀξιολύπητο Ἕλληνα κληρικό,  ἐκπρόσωπο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γαλλίας (Οἰκουμ. Πατριαρχεῖο), τὸ Ρουμάνο Ὀρθόδοξο κληρικὸ καὶ τὸν Ἀρμένιο, οἱ ὁποῖοι ἐπί μία ὥρα ὑπομονετικά στέκονταν σὲ ρόλο “χειροκροτητὴ” καὶ “γλάστρας” γύρω-γύρω στὸ τηλεοπτικὸ πλάνο,  λίγο πρὶν τὸ τέλος τῆς φιέστας,  μετὰ ἀπὸ μία καταπληκτικὴ παρουσίαση δύο κλόουν[14],  τῇ ὑποδείξει τοῦ παπικοῦ τυπικάρη, νὰ μπαίνουν σὲ πρῶτο πλάνο καὶ …νὰ εὐλογον τὴν ὁμήγυρη[15]!  Ὅλοι οἱ παπικοὶ φοροῦν λευκὰ ἄμφια καὶ ἔτσι τὸ contrast μὲ τὰ μαῦρα ράσα τῶν Ἀνατολικῶν εναι ἔντονο καὶ σκηνοθετικὰ λίαν ἐπιτυχές! 
Ἀγαπητοί, τί θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε; Ὅταν συστηματικὰ περιφρονομε τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση φυγαδεύουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τότε, δυστυχῶς,  ἡ φαντασία ἀδυνατεῖ νὰ περιγράψει τὸν ξεπεσμὸ καὶ τὴν κατάντια! Εἶμαι ὅμως βέβαιος ὅτι ἐλλείψει μετανοίας καὶ «μείζων τούτων ψόμεθα»! Καὶ μάλιστα θὰ βρεθον «θολολόγοι» νὰ τὰ δικαιολογήσουν “θεολογικά”[16], γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὸ λεχθὲν γιὰ ἂλλη περίπτωση ὑπὸ το Κυρίου «λλ’  ρχεται ὥρα να πς [ἀσεβὴς καὶ θρασύς, στὴν περίπτωσή μας,] δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τ Θε»! Πραγματικὰ μόνο τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν ἀφήνει «νὰ νοίξουν ο νεφέλες το ορανο», διότι, ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀναιδεῖς ποῦ φύγωμεν !
Ἂς τελειώσουμε ἀφήνοντας τὸν γ. Ἰουστίνο νὰ ἐρωτήσει καὶ γιὰ λογαριασμό μας: «ως πότε θ ξευτελίζωμεν δουλικς τν γίαν μας  ρθόδοξον γιοπατερικν κα γιοσαββιτικν κκλησίαν δι τς οκτρς κα φρικωδς ντιαγιοπαραδοσιακς στάσεως μας ναντι το Οκουμενισμο; … ντροπ καταλαμβάνει πάντα ελικριν ρθόδοξον, νατραφέντα π τν καθοδήγησιν τν γίων Πατέρων… εναι κατ τν νορθοδοξία κα ντιορθοδοξία της ποκαλυπτικς φρικαλέα. το ραγε παραίτητον ρθόδοξος κκλησία, ατ τ πανάχραντον Θεανθρώπινον σμα κα ργανισμς το Θεανθρώπου Χριστο, νά ταπεινωθε τόσον τερατωδς

π. ναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος
Πρεσβύτερος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν




[1]  Στή διαδικτυακή τοποθεσία : www.amen.gr/article12448
[2] «γκύκλιος πρς τος Προκαθημένους τν ρθοδόξων κκλησιν» (31.1.1952), Ἱ. Καρμίρη, Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα, ἐν Ἀθῆναις 1952,  σ. 962-963.
[3]  Ὀρθόδοξος Τύπος, φ. 1334/24.9.99.
[4] Ἐπιστολή 114, «τος ν Ταρσ περί Κυριακόν»,   PG 32, 528-529.
[5]  Γράφει π λέξει Μ. Βασίλειος : «Συντυχν  τοίνυν τος δελφος, κα θεασάμενος ατν πολ μν τ φιλάδελφον κα τ περ μς γαπητόν, πολλ δ τι πλέον  τ φιλόχριστον κα τ περ τν πίστιν κριβές τε κα ετονον . κα τι πολλν μφοτέρων ποιονται σπουδήν, τς τε μετέρας γάπης μ χωρίζεσθαι, κα τν γιαίνουσαν πίστιν μ καταπροδοναι . ποδεξάμενος ατν  τν γαθν προαίρεσιν πιστέλλω τ σεμνότητι μν, παρακαλν πάσ γάπ χειν ατος νωμένους γνησίως, κα πάσης κκλησιαστικς φροντίδος κοινωνος … ατς γρ γγυμαι τ μέρος τν δελφν, ς ες οδν ντεροσιν, λλ πσαν μν πιδείξονται εταξίας περβολήν», ατόθι.
[6]  Ἐπιστολή 113, «τος ν Ταρσ πρεσβυτέροις», PG 32, 525-528.
[7]  Ἐπί λέξει γράφει ο γιος : «ν τ καιρ τούτ, μεγάλης χρεία τς σπουδς κα πολλς τς πιμελείας εεργετηθναι τι τάς κκλησίας. Εεργεσία δέ στιν νωθναι τ τέως διεσπασμένα» μέλη της, ατόθι.
[8]  «προτεινώμεθα τος βουλομένοις μν συνάπτεσθαι δελφος τν ν Νικαία πίστιν . κν κείνη συνθνται, περωτμεν κα τ μ δεν λέγεσθαι κτίσμα τ Πνεμα τ γιον, μηδ κοινωνικος ατν εναι τος λέγοντας», ατόθι.
[9]  Ἀναλυτικότερα στό ἄρθρο Π. Χρήστου, «Αἱ προσπάθειαι τοῦ Μεγάλου Βασιλείου περὶ τῆς κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν», Κληρονομία, 13 (1981) σσ. 183-194,  καὶ στη διαδυκτιακὴ τοποθεσία  : http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/ catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=patr&NF=1&contents=contents Texts.asp&main= texts&file=5.htm.
[10]  θεολογικός νεολογισμός  .  νύπαρκτος ρος στήν πατερικ-κκλησιαστικ γραμματολογία. Στούς «διισταμένους» ντάσσονται ο ρθόδοξοι, ο  Μονοφυσίτες κα ρισμένοι Διαμαρτυρόμενοι.
[11]  Ἰ. Πόποβιτς, «ρθοδοξία καί “Οἰκουμενισμός”, Μία ὀρθόδοξη γνωμάτευση», πρόλογος ὑπό ἀρχιμ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς Κοινωνία, ΙΗ΄(1975), σσ. 95-101,  καί   π. Θ. Ζήση, «Γνωμτευση το γου ουστνου (Πποβιτς) παγορευτική τν συμπροσευχν», Θεοδρομία, ΙΔ΄(2012), σσ. 325-337,  425-433.
[12]  Ὁλόκληρη ἡ «οἰκουμενικὴ προσευχὴ» στό  video: http://www.monacochannel.mc/Chaines/Chretiens-a-Monaco/Videos/CIRQUE-ET-AECUMENISME
[13]  χρονική στιγμή 3:07  καί 33:55 στό video :  http://www.monacochannel.mc/Chaines/Chretiens-a-Monaco/Videos/CIRQUE-ET-AECUMENISME
[14]  μεταξύ τῶν χρονικῶν στιγμῶν  48:00 -  53:23  ἡ  παράσταση τῶν δύο κλόουν.
[15]  στή χρονική στιγμή 53:57 ελογε λληνορθόδοξος κληρικός το Οκουμενικο Πατριαρχείου!
[16]  Ἴσως πεῖ κάποιος ὅτι καὶ ὁ γ. Ἀβράμιος  ταπεινώθηκε καὶ πῆγε ἀκόμα καὶ στό πορνεῖο γιά νά σώσει μία ψυχή. Ἡ διαφορά ὃμως εἶναι ἀβυσσαλέα, διότι ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ἁγίου δέν ἔχει καμία σχέση μὲ τό οἰκουμενιστικὸ ἦθος: δέν ἔγινε ὁ Ἅγιος μέρος τῆς πορνικς διαδικασίας, οὔτε ἔριξε νερὸ στο μύλο τῶν δημοσίων σχέσεων τοῦ πορνείου, οὔτε τὸ ἔπαιξε φίλος τοῦ νταβατζή, οὔτε  συμμετεῖχε στίς ἑορταστικὲς του ἐκδηλώσεις! Ἀντίθετα, μίλησε στήν κοπέλα μὲ ἀγάπη καὶ ἀλήθεια καὶ εἰλικρίνεια καὶ τὴν πῆρε σηκωτὴ καὶ τὴν ἔβγαλε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Δέν χάιδεψε τὴν ἁμαρτία της,  οὔτε τὴν παρότρυνε νά μείνει ἐκεῖ μέσα !  Συναντᾶμε παρόμοιο ἦθος στόν οἰκουμενισμὸ;

Αναρτήθηκε από Αναστάσιος στις 4:50 μ.μ.
http://anastasiosk.blogspot.gr/2013/02/blog-post_3429.html#more

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος19/2/13, 1:53 π.μ.

    Λαμπρή και εμπεριστατωμένη η απάντηση του π. Αναστασίου στον κ. Πανώτη. Αλλ΄ αυτό ακριβώς είναι που ταυτόχρονα δημιουργεί θλίψη. Είναι λυπηρό ότι ο σεβαστός π. Αναστάσιος, που γνωρίζει τόσο καλά την Πατερική-Κανονική διδασκαλία, να πέφτει στο ίδιο λάθος, για το οποίο κατηγορεί τον κ. Πανώτη. Θα επαναλάβουμε λοιπόν, τα δικά του λόγια. Γράφει:
    «Πού όμως βρίσκεται η στοιχειώδης συνέπεια για μας τους ορθόδοξους»;

    Πράγματι, π. Αναστάσιε, «ο οικουμενισμός κατόρθωσε να μας καταντήσει κομπάρσους του Βατικανού!» εκμεταλλευόμενος την κοντόφθαλμη και αντιπατερική ανοχή μας, και την αχαρακτήριστη και αθέλητη, πιστεύω, ανέντιμότητά μας, δείγμα τρανό ότι ο Οικουμενισμός έχει προσβάλει και τα δικά μας ορθόδοξα αισθητήρια.
    Πώς αλήθεια, π. Αναστάσιε, καταφέρεσθε κατὰ του κ. Πανώτη για ανεντιμότητα, τη στιγμή που κάνετε περίπου το ίδιο; Όπως ο κ. Πανώτης παραβλέπει τους Ι. κανόνες
    (κατά πώς τον συμφέρει, για να δικαιολογήσει την οικουμενιστική Αθηναγόρεια τακτική, μέσα στην οποία εγήρασε)
    και εσείς παραβλέπετε ολόκληρη την Παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία απαιτεί την απομάκρυνση από τους αιρετίζοντες Επισκόπους, πριν την απόφαση Συνόδου, όπως αποδεικνύει ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς (το βιβλίο του μάθαμε πως σας εστάλη από συναγωνιστές Βολιώτες).
    Αν αρνείσθε τους Αγίους Πατέρες, για να υπακούσετε στα κελεύσματα του κάθε πατρός, (Ζήση ή Μεταλληνού), γιατί είναι ανέντιμο, και ο κ. Πανώτης να υπακούει στα κελεύσματα Πατριαρχών, του Αθηναγόρα και του Βαρθολομαίου; Υπάρχει διαφορά στο ποιός αθετεί τους Αγίους; Ο κ. Πανώτης μάλιστα, είναι και πιό συνεπής, γιατί υπακούει σε Πατριάρχες!
    Αρνείσθε π. Αναστάσιε, ότι ο Οικουμενισμός είναι αίρεση; Αρνείσθε ότι μόλις εμφανιζόταν μιά αίρεση, οι Πατέρες μας, δεν έβαζαν πάνω από την Πίστη τις σχέσεις τους με Επίσκοπο και οικογένεια, αλλά ἀπομακρύνονταν από αυτούς;
    Βέβαια, έχετε δικαίωμα να μην το κάνετε, γιατί δεν το αντέχετε. Τουλάχιστον, όμως, μη χρησιμοποιείτε δύο μέτρα. Ελέγχετετον κ. Πανώτη με κριτήριο τους Πατέρες, ενώ τον εαυτό σας δεν τον βλέπετε με το ίδιο κριτήριο.
    Αυτά που γράφω, τα γράφω από αγάπη και με στενοχώρια. Έχουμε συναντηθεί και θεωρούσα ότι δεν θα είσαστε μονόπλευρα ορθόδοξος.
    Συγχωρείστε για την αυστηρότητά μου και εύχεσθε για μένα.
    Ένας εν Χριστώ αδελφός σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αδελφοί μου θα πω κάτι που είπε ο Μωάμεθ (δείχνοντας τις παλάμες του) λίγο πριν την άλωση της Πόλης. Αν υπήρχαν δέκα (10) παπάδες σαν τον π. Αναστάσιο, που αν και έγγαμος κληρικός δεν διστάζει να ελέγχει τους υψηλά ισταμένους οικουμενιστές με σκληρή αλλά αληθινή γλώσσα, δεν θα φθάναμε στα χάλια που είμαστε σήμερα. Ναι είμαστε κομπάρσοι του Βατικανού και όχι μόνον αυτού αλλά και όλης της πανσπερμίας των αιρετικών του ΠΣΕ. Ναι προδώσαμε τήν πίστη μας και ιδιαίτερα οι παπάδες μας την παρακαταθήκη που τους εμπιστεύθηκε ο ίδιος ο Θεός. Τόσα χρόνια μέσα στον Οικουμενισμός δεν άκουσα κάποιον μεγαλόσχημο αγιορείτη να ελέγξει για τις προδοσίες του τον οικουμενικό Πατριάρχη και την παρέα του και να καταγγείλει επώνυμα τους Οικουμενιστές. Μπράβο στον π. Αναστάσιο. Ζητώ την ευχή του κι εύχομαι να ομολογήσει την πίστη του αυτή χωρίς να δειλιάσει, επόμενος τοις αγίοις Πατράσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.