Αυγουστίνος Καντιώτης και Διακοπή Μνημοσύνου πατρ. Βαρθολομαίου, του Νικ. Πανταζή

Ἕνας καλόπιστος διάλογος πάντα εἶναι καλοδεχούμενος, ἔστω κι ἂν δὲν λύνει ὅλες τὶς ἀπορίες.

Ὁ κ. Πανταζῆς ἀπαντᾶ σὲ ἐρώτηση ποὺ τοῦ ἔγινε μὲ σχόλιο στὸ ἱστολόγιο «Ἀποτείχιση» καὶ μᾶς τὴν ἔστειλε πρὸς δημοσίευση.

Η  ΕΡΩΤΗΣΗ:

Παρακαλώ τον αδελφό και θεολόγο Νικόλαο Πανταζή, αν έχει την καλωσύνη, να μου λύσει τον εξής προβληματισμό. Και πιστεύω τον ίδιο προβληματισμό έχουν αρκετοί αναγνώστες, καθότι ούτε κανονολόγοι τυγχάνουμε, αλλ' ούτε καν θεολόγοι.

Είναι γνωστόν, ότι ο ηρωικός επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης επεδίωκε να παύσει το μνημόσυνο του λατινόφρονος και αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, αλλά δεν εύρισκε δύο συνεπισκόπους του να τον ακολουθήσουν στην παύση του μνημοσύνου. Συνεπώς ευρίσκετο σε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του. Τα μυστήρια που τελούσε και τα Άχραντα Μυστήρια που μετέδιδε στους πιστούς της επαρχίας του ήταν μολυσμένα;

Σύμφωνα με τη λογική και επιχειρηματολογία των αποτειχισμένων αδελφών μας ήταν μολυσμένα. Σύμφωνα με τον θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο έχουν χάρι και είναι αγιαστικά. Ποιά πλευρά έχει δίκαιο και ποιά πλευρά σφάλλεται;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ τοῦ κ. Πανταζῆ

Αγαπητέ μου αδελφέ Δημήτρη,

Η απάντησή μου στην απορία σου είναι η εξής:

Ο Άγιος Γέρων Αυγουστίνος Καντιώτης επεδίωξε να παύσει το μνημόσυνο του Λατινόφρονος και Αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, αλλά έψαχνε άλλους δύο συνεπισκόπους του να τον ακολουθήσουν στην παύση του μνημοσύνου.

Κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται (αλλά και δεν απαγορεύεται) από τους Ιερούς Κανόνες και δη τον 15ο της ΑΒ' Αποστολικής Συνόδου, η οποία μιλά για έναν κληρικό ασχέτως βαθμίδος, χωρίς να αποκλείει τους πολλούς, χωρίς να αποκλείει λαϊκούς, τους οποίους ο κλήρος εκπροσωπεί και ακραιφνώς υπηρετεί τις λειτουργικές-μυστηριακές τους ανάγκες.

Προφανώς ήθελε να κάνει Αποτείχιση εις τύπον της Αγίας Τριάδος. Ίσως να ήταν και μία έμμεση, επικινδυνότερη, φοβερότερη, "σεισμικότερη" από την Αποτείχιση απειλή χωρίς βέβαια κατά βάθος να το εννοεί, ότι οι τρείς Επίσκοποι δύνανται κάλιστα να προβούν σε χειροτονίες...

Όχι πως ενδομύχως επεδίωκε να δημιουργήσει νέες Συνόδους, αλλά μπορούσε μονάχα να το προβάλει σαν ενδεχόμενο, εάν δεν έβλεπε αποτέλεσμα. Η Αποτείχιση όμως, ιδίως όταν είναι σε Μητροπολιτικό/Πανελλαδικό επίπεδο έχει καίρια αποτελέσματα και αυτό ακριβώς προείδαν ως ύστατο καταλυτικό πλήγμα οι Άγιοι Πατέρες που το προβάλουν, για να μην πω επιβάλλουν.

Τελικώς δεν το έκανε και, συνεπώς, ευρίσκετο -όπως βρίσκονται πάντες οι σημερινοί μητροπολίτες- σε ανεπίτρεπτη και αντιπατερική εκκλησιαστική κοινωνία με τον Πατριάρχη. Αυτό δεν είναι κατάκριση, αλλά δημόσιο ιστορικό δεδομένο, και στη Γραφή και στους Πατέρες τεκμηριωμένο.

Αυτή η κοινωνία συντελεί τα μέγιστα στην εξάπλωση, επικράτηση και διαιώνιση της παναιρέσεως. Ιδού ο μολυσμός. Και συνίσταται σε μαζικό/νεανικό/γενεαλογικό επίπεδο.

Κάτι πολύ πιο φοβερό, τρομακτικό, μα θα το πώ: Η Μη Αποτείχιση αγγίζει τα όρια της πνευματικής γενοκτονίας! "Το γαρ γράμμα της των αιρετικών κοινωνίας αποκτέννει, το δε πνεύμα  αποτειχίσεως ζωοποιεί".

Έχει λεχθεί από πολλούς Αγίους ότι η Εκκλησία είναι ένα Πνευματικό, Θείο Θεραπευτήριο, ένα παγκόσμιο Νοσοκομείο σύμφωνα με το λόγο του Χριστού: "ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού αλλ' οι κακώς έχοντες".

Για φανταστείτε σε ένα Νοσοκομείο με μυριάδες ασθενείς να έχει εξαπλωθεί άκρως μολυσματική και ραγδαίως μεταδοτική θανατηφόρος ασθένεια και για το ίδιο το νοσηλευτικό προσωπικό ακόμη, και οι Διευθύνοντες να κατέχουν στη διάθεσή τους ασφαλώς μια αποδεδειγμένη αποτελεσματική άμεση θεραπεία αλλά να μην κάνουν καμία χρήση αυτής. Σαν να μην έφτανε αυτό, να προτρέπουν το Νοσηλευτικό Προσωπικό, δίχως καμιά πρόληψη και προστασία, να συνεχίζουν άμεση μετάγγιση και επαφή με τους μολυσμένους πάντες. Παράλογο δεν είναι; Μολυσμός δεν υπάρχει;

Τα μυστήρια που τελούσε και τελεί ο κάθε Φλωρίνης (με καλή έννοια το λέγω) είχαν και θα έχουν σχετικό μολυσμό. Ακόμη και όταν κοντά του κοινωνούσα εγώ. Και ντρέπομαι πάρα πολύ για λογαριασμό όλων τους, τολμώ πλέον να δακτυλοδεικτώ που κανένας δεν μας δίδαξε, αλλά σκοπίμως απέκρυψε τη σωστή Ορθόδοξη, Θεάρεστη και Αυθεντική ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ Στάση, όχι την συμβιβαστική, συνυπαρξιακή, αλληλοπεριχωρησιακή και εν τέλει αφομοιωτική στάση που δεν είναι στάση αλλά παράσταση θεατρική.

Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια ολόκληρα, χρόνια μολυσμένα και με τους λογείς Οικουμενιστάς συνυφασμένα, χρόνια προδοτικά, επαναπαυτικά, χρόνια συμβιβασμένα μέχρι που να πέσει στα χέρια μου το απ' αιώνος απόκρυφον και αιρετικοίς επισκόποις άγνωστον μυστήριον, μέχρι που... δόξα Σοι, ο Θεός, στη κατοχή μου πλέον ο ...κεκρυμμένος θησαυρός ο Αγιοπατερικός, το ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ βιβλίο του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά!

Σήμερα η πλειονότητα, τί λέγω, η πληρότητα των Επισκόπων σιωπά, με σιωπή ενοχή και εκκοφαντική, σιωπή ύποπτη και αυτοκαταδικαστική.

Σήμερα, όχι μόνο "παραέγινε το κακό" σύμφωνα πάλι με την άριστη δήλωση του δασκάλου μας, αλλά ποτέ δεν προχώρησε τόσο πολύ η καταραμένη μόλυνση όσο στην εποχή μας, από την σύγχρονη Φεράρας-Φλωρεντίας επαίσχυντη Σύνοδο του Balamand μέχρι και το βλασφημότατο εμμετικό αποκορύφωμα της εισαγωγής του Παπά στον Πατριαρχικό Ναό στις 29-11-2006, την επάρατη, κατάπτυστη και επίσημη εν πλήρη καταστολή Μνημόνευσή του και άρα πλήρη υποταγή στο Παπικό Πρωτείο, στις Παπικές αιρέσεις.

Σήμερα, κάθε πέρυσι και φέτος αλλά και κάθε επερχόμενο έτος, έρχεται ως Φωνή Υδάτων πολλών και Νέφος Αγίων Πατέρων να μας βροντοφωνάζει με αστραπαίς εν αιθρία, πως τώρα καιρός ευπρόσδεκτος για Αποτείχιση, ημέρα σωτηρίας.

Κι' έρχεται ο κάθε Ιγνάτιος Βόλου να μας πιστοποιήσει πως ο Παπισμός δεν είναι αίρεση μα Εκκλησία του Χριστού! Κι' έρχεστε σεις να μας λέτε να κοινωνούμε ελεύθερα από τα χέρια του (ιδού το "ελευθερίων ηθών".

Εάν αφήσουμε στην άκρη το δικό μας θεολογικό ορθολογισμό και ανατρέξουμε ταπεινά στους Αγίους Πατέρες θα βρούμε εκεί εύκολα την λύση, τη στάση αλλά και την διδασκαλία περί μολυσμού της Θείας Κοινωνίας.

Ο μολυσμός αυτός δεν είναι απόλυτος, ενεργείται κατ' άκραν Οικονομίαν τοις μετέχουσι. Ο μολυσμός δεν είναι αυτομάτως κολάσιμος αλλά βλαβερός και διαστροφικός στην Πίστη, η οποία όμως διαστροφή δύναται να επιφέρει την πώρωση και συνεπώς την αμετανοησία από την αποδοχή της αιρέσεως.

Η κοινωνία διοχετεύει χαλαρότητα ανθενωτικών ηθών και επιφέρει μιαν ένωση πορνική, τελετουργία συνουσιακή. Κατεργάζεται πωρωμένες ψυχές βουτηγμένες στον οικουμενιστικό οίστρο ακολασίας και διαθρησκειακό ζόφο "ελευθέρων ηθών".

Ο μυστηρίων μολυσμός εστί δηλητηριασμός δογματικός και μοιχεπιβατικός επιβιβασμός του πνεύματος, έτι δε και βιασμός τετραυματισμένης συνειδήσεως οία αρπαγμόν βασιλείας ουκ ηγείται. Οι Οικουμενιστές βιαστές αρπάζουσιν αυτήν και την αντικαθιστούν με την βασιλεία του Αντιχρίστου Πάπα.

Ο μολυσμός αυτός δεν ισχύει στα παιδιά, τους ανίδεους και ανενημέρωτους, τους αθώους και ανύποπτους, τους χλιαρούς ή και "αδυνάτους τη πίστει" Σε σένα και σε μένα όμως που γνωρίζουμε πολύ καλά, ΙΣΧΥΕΙ για καλά. "Ο γνους και μη ποιήσας, δαρήσεται πολλάς". Κριτήριο αποτελεί αν "Στεκόμαστε Καλά!"

Μας βάζει ο Θεός στη θέση μας κι απονέμει στον καθένα το κρισιμότατο "Κάθησε καλά" που εξέπεμψε στον Εωσφόρο και πάση τη κτίση και κατ' επέκταση στον καθένα μας σε κάθε Θ. Λειτουργία. Δεν στεκώμαστε καλώς, ορθώς αλλά συμβιβαστικώς και υποτακτικώς στους "μεγαλύτερους και χειρότερους αιρετικούς και αντιχρίστους όλων των αιώνων" κατά τον δάσκαλό μας.

Η συμπόρευση όμως αποτελεί έμμεση προώθηση της πλάνης και συντελή στην κολλητική μετάδοση της αιρέσεως. Καθιστά φορέα της αιρέσεως τον κάθε μετέχοντα. Η λήψη των μυστηρίων δεν έχει μόνο προσωπικό αλλά και ομολογιακό χαρακτήρα. Αποδεχόμαστε και ομολογούμε το συγκεκριμένο Πιστεύω αυτών εκ των οποίων λαμβάνουμε τα μυστήρια.

Αυτό δεν το λέγω εγώ αλλά η παμψηφία των Πατέρων. Κι' όταν το πιστεύω των μεταδιδόντων είναι διεφθαρμένο, από γενεά σε γενεά, εμείς διά της απαθείας μας, ανενεργείας μας και ενόχου συμμετοχής μας, συμβάλουμε και στη διάδοση και διαιώνιση αυτού του μολυσμού.

Αυτό είναι το αληθινά "θανάσιμο λάθος": Η συμπόρευση με την Παναίρεση, η συμφωνία με την πολυ-εκκλησιαστική βαπτισματική διαίρεση και η μυστηριακή κοινωνία με τους Αρχιοικουμενιστάς. Όχι η Θεαρχική, Συνοδική, Αγιοπατερική ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ.

Το λάθος σου αδελφέ Δημήτρη και όλων των πολεμίων μας ή καταφρονητών αδελφών μας, είναι ότι μας κατηγορείς ότι ενεργούμε σύμφωνα με τη λογική μας. Γράφεις:
"Σύμφωνα με τη λογική και επιχειρηματολογία των αποτειχισμένων αδελφών μας..."

Μόνο που δεν είναι καθόλου "σύμφωνα με τη δική μας λογική" αλλά σύμφωνα με τη λογική των Αγίων Πατέρων, σύμφωνα με την Τρίγωνη Λογική του Τριαδικού μας Θεού. Εμείς δεν φτιάχνουμε δική μας λογική.

Ρωτάς "Ποιά πλευρά έχει δίκαιο και ποιά πλευρά σφάλλεται;"

Πρωτίστως όμως θα πρέπει να προσδιορίσουμε ορθώς και δικαίως τις πλευρές.

Από την μια πλευρά είναι το Άγιον Πνεύμα, ο Θεός και οι Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες. Εμείς πειθαρχούμε τω Θεώ μάλλον ή ανθρώποις και συντασσόμαστε τοις Αγίοις Πατράσι.

Από την άλλη πλευρα είναι οι "μεγαλύτεροι και χειρότεροι αιρετικοί και αντιχρίστοι όλων των αιώνων" (Ν.Σ.) και οι μετά μεγάλης ανέσεως και μυστηριακής σχέσεως συγκοινωνούντες με αυτούς, Επισκόποι, Θεολόγοι, Γέροντες, Ηγούμενοι, Πρωτοκλασσάτοι Πρωτοπρεσβύτεροι και το χλιαρό συνυπαρξιακό συναπάντημα των ΣΙΓΟΝΤΑΡΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ.

Ποιούς θ' ακολουθήσουμε είναι δική μας ευθύνη και δική μας απολογία στην ημέρα της Κρίσεως. Κρινόμαστε όμως από αυτή τη ζωή άπαντες και ειδικώς επί του θέματος Πίστεως όχι ηθικής. Βρισκόμαστε εν Πλω. Εν Διωγμώ. Εν κατατρεγμώ.

Τέρμα, ως εδώ.
Χαίρομαι που διαθέτεις τη νηφαλιότητα και τη διαύγεια να μην μας συγκρίνεις με τους σχισματικούς, φανατικούς Παλαιοημερολογίτες. Δεν δογματοποιούμε τα απλά εργαλεία μετρήσεως χρόνου, δεν δημιουργήσαμε καινούργιες πολυκέφαλες Συνόδους, ούτε πάλι πολλούς αλληλοεχθρευόμενους Αρχιεπισκόπους εκλέξαμε.

Δεν ξέρω όμως που και πως, σας φταίξαμε. Εις πείσμα των δαιμόνων παραμένουμε στο διαχρονικό Σώμα του Χριστού και όχι στο οικουμενιστικό σώμα του Βαρθολομαίου.

Μένουμε Ορθοδοξία με ενοχή καμία κι' αναπαυμένη τη συνείδησή μας πως δεν τελούμε σχίσμα, όπως μας διαβεβαιώνει η Θεόπνευστος ΑΒ' Συνόδος κι' η 6η, 7η, 8η και 9η Οικουμενική, όπως θέλουν οι Αγιοπατερομάχοι συκοφάντες μας να μας κατηγορούν προκειμένου αυτοί ενδομύχως να αναπαυθούν για όσα να φτάσουν δεν μπορούν, τα κάνουν κρεμαστάρια και συνεχίζουν να κοινωνούν με του Πάπα τα θρεφτάρια.

Νίκος Πανταζής