Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

«ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ»



Ἀπουσία ὀρθόδοξων ποιμένων,
ἀδιαφορία καὶ ἀνύποπτη ἀποδοχὴ αἱρετικῶν θέσεων,
ἢ ἐγκατάλειψη τοῦ Ἁγ. Πνεύματος;


Ὁ καθένας στὰ ἱστολόγια καὶ στὰ βιβλία του, γράφει ὅ,τι θέλει καὶ τὸ σερβίρει ὡς ὀρθόδοξο. Ἀκόμα καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀπὸ πόνο γιὰ τὴν διαστρέβλωση τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου γράφουν, δὲν ἔχουν (ἂν καὶ ἐναγωνίως τὸ ἀναζητοῦν καὶ τὸ θέλουν) τὴν βοήθεια τῶν φωτισμένων ἐκείνων Πατέρων, ποὺ θὰ τοὺς βεβαίωναν ὅτι, ὅσα γράφουν, συμφωνοῦν μὲ τὴ διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.
Μᾶς λείπουν οἱ Πατέρες ἐκεῖνοι, ποὺ ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, ποὺ θὰ διόρθωναν ἁγιοπατερικὰ τὰ λάθη τοῦ πληθωρικοῦ καὶ ἀνεύθυνου θεολογικοῦ λόγου, ποὺ θὰ μᾶς ἔδιδαν τὶς κατευθύνσεις στὸν ἀγῶνα μας ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τῆς ἐποχῆς μας, ἐναντίον τῶν διαστρεβλώσεων τῆς Πίστεως. Μᾶς λείπουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
Καὶ ἂν ὁ Θεὸς δὲν μᾶς παρουσιάζει Πατέρες, ἂν οἱ Πατέρες ποὺ ὑπάρχουν σιωποῦν, αὐτὸ τί σημαίνει ἄραγε; Πραγματοποιεῖται λόγῳ τῆς ἀδιαφορίας μας καὶ τῆς ἀπιστίας μας ἡ προφητεία τοῦ Ἀμώς; Νὰ τί λέγει ὁ προφήτης: «ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ ἐξαποστελῶ λιμὸν ...τοῦ ἀκοῦσαι τὸν λόγον Κυρίου» (Ἀμὼς 8, 11). Τὸν λόγον τὸν ἀληθινόν, βέβαια, κι ὄχι τὸν ἀλλοιωμένον. Φτάσαμε, λοιπόν,  σὲ χρόνια ἔσχατα; Ὅλο καὶ περισσότερο κάποιοι γέροντες  λέγουν ὅτι νιώθουν τὴν ἐγκατἀλειψη τῆς Θείας Χάριτος. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθεῖ, κι αὐτὴ ἡ σκέψη νὰ μᾶς συγκινήσει, νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ μετάνοια.
Κάναμε αὐτὴν τὴν εἰσαγωγὴ μὲ ἀφορμὴ ἕνα κείμενο ποὺ δημοσιεύθηκε γιὰ φοβερὴ διαστρέβλωση σὲ βιβλίο ἱερωμένου μὲ θέμα, ἕνα ἐκ τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος. Ἐφ’ ὅσον ὅσα καταγγέλλονται ἰσχύουν, καὶ ἐφ’ ὅσον τὸ βιβλίο ἔχει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ποὺ τυπώθηκε, γιατί οἱ πνευματικοὶ Πατέρες (ἰδίως οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστές) δὲν ἀνατρέψουν τὴν κακοδοξία αὐτή;
Ἢ μήπως καὶ αὐτοὶ τὴ δέχονται, καὶ διδάσκουν παρόμοιες θέσεις σ’ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ σὲ ἄλλα θεολογικὰ θέματα;
Γιατὶ ἀναλώνονται σὲ ἑκατοντάδες κηρύγματα σὲ αἴθουσες καὶ ἀρχονταρίκια καὶ Ἡμερίδες καὶ Μητροπόλεις, –ἀναγκαία, ἀλλὰ δεύτερα καὶ τρίτα σὲ περίοδο κινδυνευούσης Πίστεως– καὶ ἀρνοῦνται νὰ ἀναιρέσουν θέσεις συλλειτουργῶν τους, ὅπως τοῦ Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, τοῦ Μεσσηνίας Χρυσόστομου Σαββάτου, τοῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ, τοῦ Νικολάου Λουδοβίκου κ.λπ.;

Γράφει ὁ ἱ. Χρυσόστομος:
«(Σὲ μᾶς ἐκπληρώνονται τὰ σημεῖα τῶν ἐσχάτων καιρῶν, ὅπως ἔχει γραφεῖ)· καὶ οἱ ποιμένες λύκοι, καὶ τὰ πρόβατα συντετριμμένα· καὶ ὁ λιμὸς ἐπὶ θύραις, ...λιμὸς τοῦ ἀκοῦσαι λόγον Θεοῦ». Ἀλλὰ οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ Κύριον μὴ ἀπελπίζεσθε. «Θαρσεῖτε· οὐ γὰρ λιμοκτονήσει Κύριος ψυχὰς δικαίων».
 (Χρυσοστόμου Ἰω., Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν, καὶ ψευδοδιδασκάλων, καὶ ἀθέων αἱρετικῶν, καὶ περὶ σημείων τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος τούτου).



«ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ π. ΘΕΡΜΟΥ
ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ
Το ξεχασμένο Μυστήριο:
εκκλησιολογικές συνέπειες του Αγίου Χρίσματος
- π. Βασίλειος Θερμός»

Τὸ τραγικό λάθος, τώρα, ποὺ ἐπισημαίνει ὁ Ἀμέθυστος, εἶναι ὅτι ἐπηρεασμένοι πολλοὶ σύγχρονοι ποιμένες καὶ ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι ἀπὸ τὴ Δυτικὴ θεολογία  (τὸ μεγαλύτερο ποσοστὸ ἀπ’ αὐτοὺς ἔχει σπουδάσει σὲ Παπικὰ καὶ Προτεσταντικὰ Πανεπιστήμια –καὶ οἱ ἀντι-οἰκουμενιστές), ὅπου συναντοῦν «τη λέξη χάρη ἐννοοῦν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐνῶ πρόκειται γιὰ τὴ χάρη τοῦ Κυρίου. Τοῦτο συμβαίνει π.χ. καὶ στὸ παραπάνω βιβλίο τοῦ π. Βασιλείου.
Γράφει συγκεκριμένα ὁ Ἀμέθυστος:
«Ο Κύριος εφύσηξε στούς Αποστόλους Πνεύμα καί όλοι μας εννοούμε το Άγιο Πνεύμα, λές και δέν είναι Πνεύμα ο Θεός, λές και δέν είναι Θεός ο Κύριος. Λές και δέν ακούμε συνεχώς: Η χάρις τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού...».
Δηλαδὴ ἀναπαράγουμε τὶς δυτικὲς αἱρετικὲς διδασκαλίες, ὅσοι ἀπὸ μᾶς ἀνύποπτα στηριζόμαστε σὲ «ὀρθόδοξες» αὐθεντίες, ποὺ κι αὐτοὶ μὲ τὴ σειρά τους ἔχουν ἐπηρεασθεῖ ἀπὸ τὶς κακόδοξες θέσεις ποὺ σερβίρουν ἀκόμα ἀφθόνως ὁ κάθε Γιανναρᾶς καὶ Ζηζιούλας, τὰ ἰνδάλματα τῆς θεολογίας τῆς γενιᾶς τοῦ 70!
Ὁ Οἰκουμενισμός, λοιπόν, κύριοι ἀντι-οἰκουμενιστές, δέν εἶναι μόνο κάποιοι Πατριάρχες καὶ κάποιοι ζηζιούληδες, (ποὺ καὶ αὐτοὺς ἀκόμα φοβᾶσθε νὰ κατονομάσετε ὡς αἱρετικοὺς καὶ νὰ ἀπόσχητε τῆς μετ’ αὐτῶν κοινωνίας), δὲν εἶναι πρό τῶν θυρῶν, ἀλλὰ ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ἐκκλησίας! Καὶ οἱ «μὴ ἔχοντες πλέον ποιμένας» πιστοί, σὲ ποιόν νὰ ἐμπιστευθοῦμε;

Ἀκολουθεῖ τὸ κείμενο τοῦ π. Βασίλειου καὶ τὰ σχόλια τοῦ Ἀμέθυστου:

Πρν π ,τιδποτε λλο, ς παραθσουμε τν εχ πο διαβζεται στ μυστριο το Χρσματος, μλις νεοφτιστος βγε π τν κολυμβθρα:
λογητς εσαι, Κριε, Θε Παντοκρτορα, πηγ τν γαθν, λιε δικαιοσνης, πο λαμψες σ' κενους πο ταν στ σκοτδι φς σωτηρας μ τ φανρωση το μονογενος Σου Υο κα Θεο μας, κα χρισες σ' μς τος νξιους τ μακρια κθαρση μ τ γιο Βπτισμα κα τν θεϊκ γιασμ μ τ ζωοποι Χρσμα. Σ πο κα τρα θλησες ν ναγεννσης τν δολο Σου τ νεοφτιστο μ νερ κα Πνεμα κα ν το δωρσης τν φεση τν κουσων κα κουσων μαρτημτων του, Σ λοιπν, Δσποτα, εσπλαγχνε παμβασιλα, χρισ του κα τν σφραγδα τς δωρες το γου κα παντοδυνμου κα προσκυνητο Σου Πνεματος, κα τν μετληψη το γου Σματος κα το Τιμου Αματος το Χριστο Σου. Φλαξ τον στν δικ σου γιασμ, στερωσ τον στν ρθδοξη πστη, σσε τον π τν πονηρ κα π λα τ τεχνσματ του, κα διατρησε τν ψυχ του μ τν σωτριο φβο σου σ γντητα κα γιτητα, στε ν Σο γνεται ρεστς μ κθε ργο κα λγο, κα ν γνη γις κα κληρονμος τς πουρνιας Βασιλεας Σου, διτι Σ εσαι Θες μας, Θες πο λεες κα σζεις, κα σ Σνα ναπμπουμε δξα, στν Πατρα κα στν Υἱό κα στ γιο Πνεμα, τρα κα πντοτε κα στος αἰῶνες τν αἰώνων. μν".
Κα ερας χρει μ γιο μρο τ μτωπο, τ στμα, τος κροτφους, τ στθος, τ χρια, τ πδια, τν πλτη το νεοφωτστου.
Στν ρχαα κκλησα ταν ντονη συνεδηση τς νγκης γι τ λψη το γου Πνεματος ς πλυτη προϋπθεση προκειμνου κποιος ν εναι πραγματικς χριστιανς (σμερα δυστυχς μνο ο "χαρισματικο" ασθνονται ατ τν νγκη).
Ο νργειες το γου Πνεματος εναι ποικλες· μ τ Χρσμα τθενται σ φαρμογ ο γιαστικς νργειες. Πρκειται γι πραγματικ πιφοτηση πως κατ τν Πεντηκοστ: "λλ κα σ' ατν πο χει γιασθ μ τν ερτατη τελετ τς θεας γννησης (Βαπτσματος), τελειωτικ χρση το μρου δωρζει τν πιφοτηση το θεαρχικο Πνεματος" (Περί εκκλησιαστικής ιεραρχίας). λλοωση πο πιφρει στν πιστ παριστνεται χαρακτηριστικ ς μνιμο ντπωμα στν καρδι του: "Τ Πνεμα τ γιο, ς γλσσα το Θεο κα Πατρς κα ‘κλαμος γραμματως ξυγρφου’ (Ψαλμ. 44: 2), ποτυπνει τ σημεο το Χριστο, χι μ χαρτ κα μελνι λλ μ τ μρο τς χρσεως, κα χαρζει στς καρδις τν πιστν σν σ καινοργιο βιβλο τ σταυρ το Χριστο, πως επε κα προφτης: ‘Κα γραψα τ νμο μου στς καρδις τους’ (ερεμ. 31: 33)" (Άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως). Ποιητικ στν Παλαι Διαθκη εχε ποδοθ μ τν προχη φρση "Βλε με σφραγδα στν καρδι σου" (σμα σμτων 8: 6), που ραστς Χριστς πευθνεται στν γαπημνη Του ψυχ.
νας λλος τρπος ν ντιληφθομε τ σπουδαιτητα το Μυστηρου εναι ν κατανοσουμε τι πρκειται γι χειροτονα. Γρφει γιος Νικλαος Καβσιλας: "φο, λοιπν, πραμε τν πνευματικ μας παρξη κα γεννηθκαμε μ τν τρπο ατ τ Βπτισμα), εναι φυσικ ν' ποκτσουμε κα τν κατλληλη νργεια κα κνηση. Ατ τν νργεια κα κνηση μπορε ν μς τ δση τ μυστριο το θειοττου μρου. Κα πργματι. Τ γιο μρο δραστηριοποιε τς πνευματικς μας νργειες δυναμνοντας στν να ατν, στν λλο τν λλη κα στν τρτο περισστερες... Πρτα νμος τς Παλαις Διαθκης χριε κα τος βασιλες κα τος ερες μ τν διο τρπο. Τρα θεσμς τς κκλησας ναδεικνει βασιλες κενους πο χρονται με μρο, στος δ ερες πιθτει τ χρια το ρχιερως κα εχεται τν Χρη το γου Πνεματος. Τοτο θλει ν δεξη κριβς τι κα τ να Μυστριο κα τ λλο, τς χειροτονας, δηγον κα τ δο στ διο ποτλεσμα κα χουν μσα τους τν δια δναμη".
διο ποτλεσμα, δια δναμη! Εναι νυπολγιστη κκλησιολογικ σημασα ατς τς λθειας. κκλησα εναι πλον ν Χριστ σναξη τν χειροτονημνων! ρχικ παροχ το γου Πνεματος γνονταν μνο π τος ποστλους κα π πισκπους. Γι' ατ τ λγο τ γιο μρο μπορε ν γιασθ μνο π πσκοπο. τσι, παρ τ γεγονς πς χρση τελεται κα π τν ερα, πχει θση χειροτονας, τν ποα φυσικ τελε μνο πσκοπος.
Μ λλα λγια, μλις βαπτισθες ξλθη π τν κολυμβθρα, ρχεται ρα τς χειροτονας του. Δχεται τν χρη το γου Πνεματος, στε ν ναλβη τ ργο το λαϊκο, ν εναι μλος το λαο το Θεο. "λες ο χειροτονες στ βασικ δομικ λειτουργματα τς κκλησας (λαϊκο, διακνου, πρεσβυτρου κα πισκπου) λαμβνουν χρα παραιττως μσα στ Θ. Εχαριστα. Τ Βπτισμα κα τ Χρσμα, πο εναι "χειροτονα" τν λαϊκν- γιατ λαϊκς δν εναι, πως συνθως νομζεται, μ χειροτονημνος, λλ ατς πο μ τ Βπτισμα κα τ Χρσμα εναι τακτικ μλος τς εχαριστιακς συνξεως μ λα τ δικαιματα κα τς ποχρεσεις πο ατ συνεπγεται- ατ τ δο Μυστρια ταν νωμνα μ τν Εχαριστα στν ρχαα κκλησα, κα ταν διανητα χωρς ατν, πως κα ο χειροτονες" (Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννης).
ν προσξουμε τν εχ το Χρσματος πο εδαμε στν ρχ, εναι ατ τ Μυστριο πο καθιστ δυνατ τ Θεα Κοινωνα. Ατ ξεχασμνη "λεπτομρεια" μς διασαφηνζει, χι μνο τ σημασα το Χρσματος, λλ κα τς Θεας Εχαριστας, φο ατ λαμβνει χρα μνο νπιον τν χαρισματοχων κα χειροτονημνων, κα ξ ατας τους, κα πρς χριν τους!
νδιαφρον κμη εναι κα να λλο στοιχεο το τυπικο, γκαταλελειμμνο δυστυχς σμερα, πο δεχνει τν ναλογα πρς τ χειροτονα: νεφυτος χριστιανς δεχταν τν σπασμ π τν πσκοπο κα συμμετεχε στ Θεα Λειτουργα πο κολουθοσε. Πρκειται κριβς γι ,τι συμβανει κατ τν τλεση τς χειροτονας τν τριν βαθμν τς ερωσνης. "φο φορσουν στν βαπτιζμενο να κατλληλο φρεμα τν πηγανουν πλι στν ερρχη. Σφραγζει ατς τν νθρωπο μ τ θεουργικ μρο κα τν νακηρσσει τλος μτοχο τς ερτατης πρξης τς Εχαριστας" (Περί εκκλησιαστικής ιεραρχίας). Στν 19ο καννα το ππολτου (139-140) γρφεται: "Σφραγζει ( πσκοπος) τ μτωπ τους μ τ βαρτιμο σημδι κα τος καταφιλε λγοντας: " Κριος μαζ σας". Κα ο βαπτισθντες παντον: "Κα μετ το πνεματς σου". τσι πρττει μ τν καθνα π τος βαπτιζομνους". χουμε, δηλαδ, πανομοιτυπη διαδικασα μ τν χειροτονα: τλεση-καθιρωση, νδυση, σπασμς, συμμετοχ στν Εχαριστα ς μλος το οκεου τγματος.
ποτελε παρακμ τς κκλησιαστικς ζως ποσνδεση το Βαπτσματος κα το Χρσματος π τ Θεα Λειτουργα. πτρεψε στ πλρωμα τς κκλησας ν πομακρυνθ π τν εχαριστιακ συνεδηση, π τν πγνωση πς κκλησα εναι πρωτστως μα λατρεουσα κοιντητα κα τι π ατ τ Λατρεα τροφοδοτονται λες ο λλες πλευρς τς ζως. "Τ Χρσμα τελεται ς τ πλρωμα το Βαπτσματος, κριβς πως πμενη πρξη ατο το Μυστηρου, συμμετοχ στ Θεα Εχαριστα, εναι τ πλρωμα το Χρσματος" (π. Αλέξανδρος Σμέμαν).
Μα λλη πατερικ εκνα εναι τν γκαινων: "Τ μρο τελειοποιε τ Βπτισμα κα μς κνει ναος τς Τριδος" (Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης). "λκερος νθρωπος γινε τρα νας το Θεο κα λκερη ζω του γνεται π δ κα πρα μι Λειτουργα... μνος ληθινς νας το Θεο εναι νθρωπος κα μσα π τν νθρωπο κσμος... Τ γιο Πνεμα "γγιξε" λα τ πργματα, λκερο τ χρνο- κανε φανερ πς λα εναι πετρδια πολτιμα νς πολυτμητου Ναο" (π. Αλέξανδρος Σμέμαν).
ταν λαμβνουν χρα πιφοτηση κα χειροτονα, εναι φανερ τι δν δχεται νθρωπος πλς κποιο δρο π τ γιο Πνεμα, λλ τ διο τ γιο Πνεμα στν πληρτητ Του: «Βλπεις τι νθρωπος πο ποβλθηκε ξ ατας τς παραβσεως, γινε δεκτς πρς υοθεσα ταν ελογθηκε μσ το Χριστο μ τ μετοχ το γου Πνεματος, τ ποο φησε ν χυθ πλοσια σ μς, κα πο δν Τ δωρζει κατ να μρος στος γους, λλ Τ βζει μσα μας μ λη τν πληρτητ Του» (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας). " καιντητα κα ριζικ μοναδικτητα ατο το μυστηρου εναι τι δν ποθτει στν νθρωπο καννα διατερο δρο δρα το γου Πνεματος, λλ τ διο τ γιο Πνεμα ς δωρε. Εμαστε κμη ξιοι ν κατανοσουμε τ ρρητο βθος ατο το Μυστηρου, τς πραγματικς του θεολογικς κα πνευματικς συνπειες; Μπορομε ν κατανοσουμε τι σγκριτη μοναδικτητα ατς τς προσωπικς Πεντηκοστς εναι τι παρνουμε ς δρο ατ πο Χριστς κα μνο Χριστς χει κατ φσιν;... Σ' ατ τ Χρσμα τς Πεντηκοστς τ γιο Πνεμα κατρχεται πνω μας κα σκηννει μσα μας ς τ προσωπικ δρο το Χριστο π τν Πατρα Του, ς τ δρο τς ζως Του, τς υἱότητς Του, τς κοινωνας Του μ τν Πατρα Του" (π. Αλέξανδρος Σμέμαν).

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ π. ΘΕΡΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ

Ποιό είναι το λάθος; Πιστεύει πώς στό χρίσμα ο βαπτιζόμενος παίρνει όλη τη χάρη τού Αγίου Πνεύματος την οποία πρέπει να αναπτύξει σιγά-σιγά στά χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος. Μπορεί να οδηγήθηκε σε λάθος από την καθολική θεολογία, πάντως κάνει το λάθος πού κάνουμε σχεδόν όλοι μας. Όπου συναντά τη λέξη χάρη εννοεί το Άγιο Πνεύμα ενώ είναι τού Κυρίου. Ο Κύριος εφύσηξε στούς Αποστόλους Πνεύμα καί όλοι μας εννοούμε το Άγιο Πνεύμα, λές και δέν είναι Πνεύμα ο Θεός, λές και δέν είναι Θεός ο Κύριος. Λές και δέν ακούμε συνεχώς : Η χάρις τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού......... Καί γιαυτό παρερμηνεύει ακόμη και τόν Άγιο Μάρκο.

«Το αγιαζόμενο υποκείμενο έχει λάβει το πλήρωμα της χάριτος από την αλληλουχία των τριών σταδίων: της Δημιουργίας, της Θείας Οικονομίας και του Χρίσματος! Επ’ αυτού του πληρώματος οικοδομεί… Άλλωστε τί θα μπορούσε να σημαίνει η φράση του Αγίου Μάρκου ότι κάθε βαπτισμένος (βλέπε κεχρισμένος) έλαβε μυστικά όλη την Χάρη».

Ο Άγιος Μάρκος εννοεί τη χάρη τού Κυρίου, όπως το εξηγεί γλαφυρά ο Νικόλαος Καβάσιλας στην ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ.

«Η εν Χριστώ ζωή είναι η ένωση με τον Χριστό. Δεν ήταν όμως δυνατό να ζήσουμε εν Θεώ χωρίς να πεθάνουμε ως προς την αμαρτία! Αλλά μόνο ο Θεός μπορεί να θανατώση την αμαρτία. Βέβαια αυτό ήταν το χρέος των ανθρώπων. Αφού με τη θέλησή μας είχαμε ηττηθεί, ήταν δίκαιο να επανορθώσουμε την ήττα με νέο αγώνα πράγμα τελείως αδύνατο, επειδή είμασταν ήδη δούλοι της αμαρτίας. Χρειάστηκε λοιπόν να ενωθούν τα δύο, ώστε ο Ίδιος να έχει και τις δύο φύσεις! Αυτού που όφειλε να πολεμήσει και αυτού που μπορούσε να νικήσει!

Τί αντάξιο θα μπορούσε να πάθη ο αναίσχυντος δούλος που σύντριψε την βασιλική εικόνα και εξύβρισε τέτοιο μεγαλείο; Γι’ αυτό ο αναμάρτητος Δεσπότης υπομένει πολλά δεινά και πεθαίνει. Λυτρώνει το γένος μας από τα παραπτώματα και χορηγεί την ελευθερία στους δεσμώτες.

Χάρη σ’ αυτά έρχεται σ’ εμάς η αληθινή ζωή με το θάνατο του Σωτήρος! Και ο τρόπος με τον οποίο την προσελκύουμε είναι η τέλεση των Μυστηρίων. Το Βάπτισμα, το Χρίσμα, η συμμετοχή στην ιερή Τράπεζα. Με την τέλεση των Μυστηρίων έρχεται ο Χριστός και κατοικεί μέσα μας. Συνάπτεται και προσφύεται σ’ εμάς. Πνίγει την αμαρτία μέσα μας, ενσταλάζει τη ζωή και την δύναμή Του και μας κάνει κοινωνούς στην νίκη Του.

Οικειούμαστε τα τραύματα, τις πληγές και τον θάνατό Του και τα εγκολπωνόμαστε όπως μπορούμε. Κοινωνούμε την ίδια την σάρκα του νεκρωθέντος και αναστάντος Χριστού. Εύλογα λοιπόν απολαμβάνουμε τα αγαθά που προήλθαν από το θάνατο και τους αγώνες εκείνους.

Το Βάπτισμα είναι γέννηση, το Μύρο ενέργεια και κίνηση, και ο Άρτος της ζωής και το ποτήριο της Ευχαριστίας βρώση και πόση αληθινή.

Πρώτα βαπτιζόμαστε, έπειτα χριόμαστε και έτσι καθαρούς και ευώδεις μας δέχεται η αγία Τράπεζα.

Στο μυστήριο του Βαπτίσματος απαρνούμαστε τη ζωή μας και τον εαυτό μας για τον Θεό, που σημαίνει ότι αποβάλλουμε την παλαιά μορφή και γινόμαστε όμοιοι με τον Θεό. Γινόμαστε Χριστιανοί, γιατί χριόμαστε, κι Εκείνος με τον οποίο ζητούμε να ομοιώθουμε είναι ο Χριστός, αφού έχρισε την ανθρωπότητα με την θεότητα. "Έχρισέ σε ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου (της βασιλείας Του)".

Μέχρις αυτό το σημείο της τελετής δεν ζούμε ακόμη. Γιατί αυτά είναι για τον βαπτιζόμενο ενδείξεις, προοίμια και προπαρασκευή για τη ζωή.

Όταν όμως καλυφθεί με το νερό τρεις φορές και αναδυθεί με την επίκληση της Αγίας Τριάδος, τότε λαμβάνει ολόκληρο το ποθούμενο! Γεννιέται και πλάθεται με την φωτεινή γέννηση και πλάση. Δέχεται την ωραία σφραγίδα και αποκτά όλη την ποθητή μακαριότητα. Γίνεται από σκοτάδι φως. Αποκτά ύπαρξη από ανύπαρκτος που ήταν. Γιατί το νερό του Βαπτίσματος αφανίζει τη μια ζωή και αναδεικνύει την άλλη. Πνίγει τον παλαιό άνθρωπο και ανασταίνει τον νέο.

Και αφού έτσι γεννηθούμε και σφραγισθούμε με τον Χριστό σαν με κάποιο σχήμα και κάποια μορφή, για να μην προσλάβουμε κανένα ξένο σχήμα, ο Ίδιος κρατά τις εισόδους της ζωής. Από τη μια έρχεται ως μύρο και ευωδία και από την άλλη ως τροφή. Γιατί και Τον αναπνέουμε και γίνεται τροφή μας. Γιατί όμως δεν διατηρούμε την τάξη που ακολούθησε Εκείνος, αλλά αρχίζουμε απ’ όπου τέλειωσε και τελειώνουμε με όσα άρχισε; Επειδή Εκείνος κατέβηκε για ν’ ανεβούμε εμείς. Κι’ ενώ πρόκειται για τον ίδιο δρόμο, Εκείνος κατέβηκε, ενώ εμείς ανεβαίνουμε! Όπως στη σκάλα, η βαθμίδα που ήταν τελευταία για τον Χριστό, καθώς κατέβαινε, γίνεται πρώτη για μας, καθώς ανεβαίνουμε».


"17. Χρίσμα δὲ ὅτι τὸν δι’ ἡμᾶς χρισθέντα τὸν Χριστὸν ἐγγράφει τοῖς τελουμένοις, καὶ σφραγίς ἐστιν αὐτὸν ἐνσημαίνουσα τὸν Σωτῆρα. Τὸ γὰρ χρίσμα πανταχοῦ διὰ πασῆς ἀκριβῶς τῆς μορφῆς ἀφιγμένον τοῦ σώματος τοῦ δεξαμένου καὶ προσαρμόσας, αὐτὸν ἐν αὐτῷ φέρει τὸν ἀληλιμμένον ἐνσημανθέντα, καὶ τὸ εἶδος δείκνυσι καὶ σφραγίς ἐστιν ἀτεχνῶς.
18. Δέδεικται δὲ τοῖς εἰρημένοις, τῇ γεννήσει ταὐτὸν δύνασθαι τὴν σφραγῖδα, καθάπερ καὶ τῇ σφραγῖδι τὸ ἔνδυμα καὶ τὸ βάπτισμα. Ἐπεὶ δὲ καὶ τὸ χάρισμα καὶ τὸ φώτισμα καὶ τὸ λουτρὸν τῇ πλάσει καὶ γεννήσει πρὸς ταὐτὸν φέρει, δῆλον ἐγένετο πᾶσαν τοῦ βαπτίσματος ἐπωνυμίαν τὸ ἓν ἐκεῖνο σημαίνειν ὡς ἄρα γέννησις καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ἡμῖν ἐστιν ἀρχὴ τὸ λουτρόν."

ΣΧΟΛΙΟ: Ο Θερμός ανήκει στήν υπέρτατη αίρεση τής οικονομίας τού Αγίου Πνεύματος πού διαλύει κυριολεκτικά τήν εκκλησία καί αποτελεί μέλος τών ομάδων τής ακαδημίας Βόλου καί τής θεολογικής Θεσ/νίκης πού βομβαρδίζουν τήν πίστη μας. Τό Άγιο Πνεύμα υπερβαίνει τόν Κύριο! 

Δηλ. τί μάς λέει εν ψυχρώ ο Θερμός; ότι ο Άγιος Σεραφείμ τού Σάρωφ ό οποίος έθεσε σάν σκοπό τής ζωής τού Χριστιανού τήν απόκτηση τού Αγίου Πνεύματος, μάς παραπλάνησε. Τό Άγιο Πνεύμα τό αποκτάς εύκολα, με τό Χρίσμα!
Ο Θερμός τό διαθέτει από τότε πού εχρίσθη! Ξεχειλίζει στά κείμενά του, δέν τό καταλαβαίνουμε;; Κρύβεται τό Άγιο Πνεύμα; ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΕΜΑΡΑ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ.
Δέν ξέρουμε. Μόνο ο Ιερώνυμος τόν βρίσκει χαριτωμένο.