Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

ΗΜΕΡΙΔΑ περί ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ διοργανώνει η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ με εισηγητή τον π. Ευθ. Τρικαμηνά









ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ
ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ
ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΝ
ΛΑΡΙΣΗΣ




ΠΡΟΣ  ΤΟ

ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ



Κοινοποίησις:  Σεβασμιώτατον  Μητροπολίτην Ράσκας καὶ Πριζρένης κ. Ἀρτέμιον,  κ. Λαυρέντιο Ντετζιόρτζιο, κ. Παναγιώτη Σημάτη





    Σεβαστέ καί ἀγαπητέ π. Παῦλε,

χαῖρε ἐν Κυρίῳ.

λαβα τήν ἀπό 4/9/2013 ἐπιστολή σας σχετικά μέ τήν διοργάνωσι ἐκ μέρους τῆς Μητροπόλεώς σας ἡμερίδος μέ θέμα τήν «Ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ’ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Α’ καί Β΄ Συνόδου καί τό συναφές μέ αὐτήν ζήτημα τῆς ἀποτειχίσεως», εἰς τήν ὁποία μέ προσκαλεῖτε προσωπικῶς διά νά κάνω εἰσήγησι καί νά ἐκθέσω, ὅπως ἀναφέρετε, τίς ἀπόψεις μου. Ἐπ’ αὐτοῦ ἐπιτρέψατέ μου νά παρατηρήσω καί ἐπισημάνω τά ἑξῆς:

1. Ἄν καί ἐξ ἀρχῆς φαίνεται νά δείχνη ἡ Μητρόπολις Πειραιῶς ἕνα ἐνδιαφέρον γιά τήν ἀνίχνευσι τῆς ἀληθείας καί ὀρθῆς πορείας  γιά τήν ἐν καιρῶ αἱρέσεως στάσι τῶν Ὀρθοδόξων, ἐν τούτοις οἱ ἀμφιβολίες μας γιά τά κίνητρα καί τόν σκοπό τῆς ἀποφάσεώς σας αὐτῆς, ὄχι μόνον ὑπάρχουν, ἀλλά καί ἐπιτείνονται εἰς τρόπον ὥστε νά μήν μᾶς ἀφήνουν νά βάλωμε κατά τό δή λεγόμενο καλό λογισμό.

Ὁ λόγος εἶναι τό ὅτι θά ἔπρεπε, κατά τήν γνώμη μας, νά ἀπαντήσετε πρῶτα στίς συγκεκριμένες ἐρωτήσεις, τίς ὁποῖες σᾶς ἐθέσαμε καί, κατόπιν, ἀντί νά θέσετε ἐσεῖς ἄλλες ἀντίστοιχες, νά μᾶς ἀνακοινώσετε τήν διοργάνωσι τῆς Ἡμερίδος αὐτῆς πρός περαιτέρω διερεύνησι και συζήτησι τοῦ θέματος. Ἔτσι θά εἴσαστε σύμφωνος καί ἀκόλουθος μέ τήν διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς (Α’ Πέτρ. 3,15) καί τήν πρακτική τῶν Ἁγίων Πατέρων (πού ἀπαντοῦσαν οἱ ἴδιοι σέ ὅσα εἶχαν κατηγορηθῆ προσωπικῶς, καί δέν παρέπεμπαν τό θέμα σέ μιά Ἡμερίδα) καί ἐπί πλέον θά διαλύατε τίς ὑποψίες μας πρός ὑπεκφυγήν καί παραπομπή εἰς τήν Ἡμερίδα, τήν ὁποία, ἐάν θέλετε, ὡς διοργανωτές, ἔχετε τήν δυνατότητα νά κατευθύνετε καταλλήλως πρός ἐξαγωγή τῶν συμπερασμάτων, τά ὁποῖα σᾶς ἐξυπηρετοῦν.

Ἕνας ἐπί πλέον λόγος, ὁ ὁποῖος μεγενθύνει τό σύννεφο τῶν ἀμφιβολιῶν μας εἶναι καί αὐτό πού ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρετε: «Σας παρακαλούμε λοιπόν, νά προσέλθετε στήν προσεχή ημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεώς μας με ταπεινό φρόνημα, με πνεύμα μαθητείας και όχι με πνεύμα “παπικής αδιαλλαξίας”, διότι διαφορετικά κανένα όφελος δεν πρόκειται, να αποκομίσετε, από όσα θα λεχθούν κατ’ αυτήν».

Αὐτό, εἰλικρινά π. Παῦλε δέν τό κατανοῶ. Οἱ ὑπόλοιποι δηλαδή πού θά προσέλθουν νά κάνουν εἰσηγήσεις θά ἔχουν «ταπεινό φρόνημα καί πνεῦμα μαθητείας», ὁπότε τό ἀπαιτεῖτε καί ἀπό ἐμᾶς, ἤ μόνον ἐμεῖς πρέπει νά ἔχωμε αὐτό τό πνεῦμα, ὁπότε θά προσέλθουμε νά κάνωμε μέν τυπικά μία εἰσήγησι, ἀλλά κατ’ οὐσίαν νά ὑποταχθοῦμε στίς ἀπόψεις σας, στίς ὁποῖες μάλιστα δέν παρουσιάσατε μέχρι σήμερα οὔτε ἕνα ἁγιογραφικό, κανονικό καί πατερικό ἔρεισμα; 

Νομίζω, π. Παῦλε, ὅτι διά τά θέματα τῆς πίστεως ὁ κάθε ὀρθόδοξος πρέπει νά ἔχη, αὐτό πού μᾶς προτρέπετε νά μήν ἔχωμε, δηλαδή «πνεῦμα παπικῆς ἀδιαλλαξίας», ὑπό τήν ἔννοια, βεβαίως, ὄχι τοῦ ἐγωϊσμοῦ, ἀλλά τοῦ ἀνυποχωρήτου εἰς τά τῆς πίστεως. Αὐτό τό πνεῦμα διακρίνομε καί εἰς τούς Ἁγίους, ὅταν ἐμάχοντο μέ τούς πάσης φύσεως αἱρετικούς· αὐτό τό πνεῦμα μᾶς ἄφησαν ὡς παρακαταθήκη, προκειμένου νά μήν προδώσωμε τήν ὀρθόδοξο πίστι.

Πιστεύω δέ, ἐν κατακλεῖδι, ὅτι καί ἐσεῖς μέχρι σήμερα, δέν μᾶς ἐδιδάξατε ἐμπράκτως αὐτό τό πνεῦμα, τό ὁποῖο μᾶς προτρέπετε νά ἔχωμε καί, μάλιστα, ἐδείξατε «πνεῦμα παπικῆς ἀδιαλλαξίας», στηριζόμενοι ἀποκλειστικῶς καί μόνο εἰς τόν ὀρθολογισμό καί οὐδόλως εἰς τίς Γραφές καί τούς Ἁγίους. Εἶναι δέ γεγονός ὅτι, ὅταν δέν ἔχωμε ἐπιχειρήματα καί μάλιστα στηριζόμενα εἰς τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, τότε  καταφεύγουμε στίς ἀρετές, καί δή τῆς ταπεινώσεως, ἀποδίδουμε δηλαδή ἐγωϊσμό στόν ἄλλο, ἀδιαλλαξία, πεῖσμα κλπ. γιά νά πείσουμε ὅτι ἔχομε δίκιο.

2. Ἐφ’ ὅσον τελικά ἀποφασίσατε νά διοργανώσετε αὐτή τήν Ἡμερίδα, νομίζω ὅτι, τώρα τουλάχιστον, πρέπει νά τηρηθοῦν κάποιες δίκαιες καί γιά τίς δύο πλευρές διαδικασίες, ὥστε ἀφ’ ἑνός μέν νά ἀποδείξετε, ὡς ὀργανωτές, τά ἁγνά καί εἰλικρινῆ κίνητρά σας, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά προκύψη  κάποια οὐσιαστική ὠφέλεια καί μάλιστα δι’ ἕνα τόσο σοβαρό θέμα, τό ὁποῖο ἅπτεται τῶν θεμάτων τῆς πίστεως καί τῆς σωτηρίας μας.

Τό δίκαιο δέ εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι, νομίζω ὅτι θά εἶναι νά μήν προσκαλέσετε, ὅπως ἀναφέρετε, μόνον ἐμένα ἀπό τήν πλευρά τῶν ἀποτειχισμένων, ἀλλά νά ὁμιλήσουν τόσοι ἀποτειχισθέντες, ὅσοι θά εἶναι καί οἱ εἰσηγητές τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ Κανόνος ἤ τῆς ἄχρι καιροῦ ἀναμονῆς καί συνοδοιπορίας μέ τούς Οἰκουμενιστές.

Αὐτά τά ἄτομα ἐκ μέρους τῶν ἀποτειχισθέντων θά πρέπει νά τά προτείνωμε ἐμεῖς, ὥστε νά μᾶς ἐκφράζουν ὄντως, ὅπως δηλαδή ἐσεῖς θά προτείνετε τά ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ἄτομα τά ὁποῖα θά εἰσηγηθοῦν τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος κλπ.

Ὁ πρῶτος δέ ὁ ὁποῖος, κατά τή γνώμη μας, πρέπει νά κληθῆ διά νά κάνη εἰσήγησι εἶναι αὐτός, τόν ὁποῖο ἐκτιμᾶτε πολύ καί ἐπαινεῖτε διά τούς ἀγῶνας καί τίς ἀδικίες πού ὑπέστη, δηλαδή ὁ Μητροπολίτης Ράσκας καί Πριζρένης Ἀρτέμιος. Ἔτσι θά ἀποδείξετε τήν ἐκτίμησι τήν ὁποία ἔχετε εἰς αὐτόν καί θά μαθητεύσετε μέ ταπεινό φρόνημα εἰς τήν διδασκαλία τοῦ γνησίου πνευματικοῦ τέκνου τοῦ ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τήν ὁποία μᾶς ἐδώσατε.

Οἱ ὑπόλοιποι εἰσηγητές τούς ὁποίους προτείνομε εἶναι ὁ θεολόγος κ. Παν. Σημάτης καί ὁ  ἐκδότης–συγγραφέας κ. Λαυρ. Ντετζιόρτζιο, ἀμφότεροι Γραμματεύς καί  Πρόεδρος τῆς Φ.Ε.Κ.Φ. ἀντίστοιχα. Ἄν χρειαστῆ καί ἄλλος εἰσηγητής ἐκ μέρους τῶν ἀποτειχισθέντων ἔχουμε τήν δυνατότητα νά σᾶς προτείνουμε.

3. Μετά τήν κάθε εἰσήγησι θά πρέπει νά ὑποβάλλωνται στόν εἰσηγητή ἐρωτήσεις, καί μάλιστα ἀπό τούς ὑποστηρίζοντας τὴν ἀντίθετη θέσι διά τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως, ἰδιαιτέρως δέ νά δύνανται πρῶτοι νά ὑποβάλλουν ἐρωτήσεις στόν κάθε εἰσηγητή οἱ ὑπόλοιποι εἰσηγητές. Ἔτσι θά ἐπισημαίνονται οἱ ἐλλείψεις, οἱ ἀδυναμίες καί τά κενά στήν κάθε εἰσήγησι  καί θά δημιουργοῦνται γόνιμοι προβληματισμοί, σχετικοί μέ τό κεντρικό θέμα τῆς ἡμερίδος. Κυρίως ὅμως θά ἐπικεντρώνεται ἡ προσπάθειά μας εἰς τήν ἀναζήτησι καί ἐφαρμογή τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων καί ὄχι στήν ἐπιβολή τῶν προσωπικῶν μας ὀρθολογικῶν ἀπόψεων καί τοποθετήσεων, πού ἄν μάλιστα αὐτὲς καλύπτονται μὲ τὸ ἐπισκοπικό ἤ τό πανεπιστημιακό κῦρος τῶν εἰσηγητῶν, μέ ταυτόχρονη ἀπόκρυψι  τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων, εἶναι δυνατόν νά ἐπηρεάσουν ἀρνητικά τούς πιστούς.

Ἀντιλαμβάνεσθε πιστεύω, π. Παῦλε, ὅτι τό θέμα τῶν ἐρωτήσεων καί μάλιστα ἀπό τούς ἀντιθέτους εἶναι σημαντικό, ἀπό τήν μέχρι τώρα δέ πορεία τῶν Ἡμερίδων διαπιστώσαμε ὅτι ἤ δέν τίθενται, λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου, καθόλου ἐρωτήσεις, ἤ ἀφήνονται γιά τό τέλος, ὁπότε πάλι δέν τίθενται γιά διάφορους λόγους, ἤ τέλος πάντων γίνονται ἐρωτήσεις ὄχι ἀπό τούς κατ’ ἐξοχήν ἁρμοδίους καί ἀσχοληθέντες μέ τό θέμα, ἀλλά ἀπό ἰδιῶτες ἤ προσκειμένους πρός τήν εἰσήγησι, ὁπότε ἀχρηστεύεται κατ’ οὐσίαν ὁ τρόπος αὐτός τοῦ ἐλέγχου τῆς κάθε εἰσηγήσεως.

4. Ἀπαραίτητη προϋπόθεσις καί δεῖγμα ἀγαθῆς προθέσεως, ἐκ μέρους τῆς ὀργανώτριας τῆς Ἡμερίδος Μητροπόλεως Πειραιῶς, εἶναι νά μήν ὑπάρχη περιορισμός εἰς τούς εἰσηγητές ὡς πρός τήν ἀναφορά ὀνομάτων καί γεγονότων, εἴτε Οἰκουμενιστῶν (καὶ τῶν πρωτεργατῶν τῆς αἱρέσεως), εἴτε Ἀντιοικουμενιστῶν, εἴτε αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς, διά τήν μέχρι τώρα πορεία καί ἐξέλιξι τῆς αἱρέσεως καί τῆς ἀντιδράσεως εἰς αὐτήν. Νομίζω ὅτι πρέπει νά εἰπωθοῦν τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, νά ἀκουσθῆ ὅλη ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁποία θά ἀξιολογηθῆ ἀναλόγως καί ἐπωφελῶς ἀπό τούς Ὀρθοδόξους καί κυρίως θά προσδιορισθῆ ἡ αἰτία τῆς συνεχοῦς ἐξελίξεως,  προόδου καί ἐπικρατήσεως τῆς αἱρέσεως, ἐν σχέσει μέ τήν ἀντίδρασι καί ἀντίστασι τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἐγώ προσωπικά, σᾶς ἀνακοινώνω ἐκ τῶν προτέρων ὅτι θά ἀναφερθῶ κυρίως εἰς τήν ἀνορθόδοξο στάσι τῶν Ὀρθοδόξων, καί δή τῆς Μητροπόλεώς σας καί τοῦ ἀντιαιρετικοῦ γραφείου της, καί θά ἐπισημάνω τήν μέχρι τώρα πορεία καί στάσι ἐν σχέσει μέ τήν διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων. Νομίζω ὅτι ἡ πρόοδος καί ἐπικράτησις τῆς αἱρέσεως εἶναι ἀπολύτως ἐξαρτημένη ἀπό τήν στάσι τῶν Ὀρθοδόξων καί κυρίως ἀπό τήν ἀδράνεια καί τόν ἐφησυχασμό στόν ὁποῖο τόν ὁδηγοῦν οἱ θεωρίες σας.

5. Τέλος νομίζομε ὡς λογικό καί ἀναμενόμενο, ἐφ’ ὅσον διοργανώνετε μέ δική σας πρωτοβουλία Ἡμερίδα γιά τήν ἀναζήτησι τῆς ἀληθείας καί τήν ἐξέτασι ἑνός θέματος πού ἐσεῖς χαρακτηρίζετε ὡς «ἀμφιλεγόμενο» (τό θέμα δηλαδή τῆς κατανοήσεως τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος καί τῆς ἀποτειχίσεως), ὅτι δέν θά συνεχίσετε νά θεωρῆτε τίς θέσεις κάποιων ἐκ τῶν εἰσηγητῶν ἐκ τῶν προτέρων ὡς σωστές καί κάποιων ἄλλων ὡς λανθασμένες. Οὔτε ἐπίσης θά ἐπιτρέψετε, ὅσοι ἐφαρμόζουν μέσα στά πλαίσια τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως τήν ἀποτείχισι, νὰ ἀνέβουν τίς βαθμίδες τοῦ βάθρου τοῦ ὁμιλητοῦ μέ καρφιτσωμένη στό πέτο κάποια ταμπέλα, πέρα ἀπό ἐκείνη τοῦ Ὀρθόδοξου πιστοῦ! Σᾶς δεσμεύει πρός τοῦτο καί ἡ παρακάτω διατύπωσι (ἄν καί ἀντίθετη μέ τό ὅλο πνεῦμα τῆς προσκλήσεώς σας) διά τῆς ὁποίας δηλώνετε: Ἡ κριτική μας «”δέν διεκδικεῖ κάποιο ἀλάθητο, οὔτε ἔχει τήν ἀξίωσι ὑποχρεωτικῆς παραδοχῆς της“,  ἀλλ΄ ἁπλῶς ἀποτελεῖ ”τήν ἰδική μας συμβολή στό ἐν λόγῳ πρόβλημα”»!

Θά πρέπει λοιπόν, νά προσέλθουν ὅλοι οἱ εἰσηγητές «ἐπί ἴσοις ὅροις» καί ὄχι κάποιοι ὡς κατηγορούμενοι ἤ ἐκτός Ἐκκλησίας ἤ σχισματικοί ἤ καθηρημένοι κλπ. Πιστεύω ὅτι οἱ  Ὀρθόδοξοι δέν ἀναγνωρίζουν καμμία πρᾶξι καί ποινή πού ἐπιβάλλουν οἱ αἱρετικοί, ὅπως ἔκανε ὁ ἅγιος Κύριλλος, ὁ ὁποῖος δέν ἀνεγνώρισε τίς ποινές πού ἐπέβαλε ὁ Νεστόριος στούς ἀποτειχισθέντες ἀπό αὐτόν κληρικούς τῆς Κων/πόλεως, πρίν ὁ Νεστόριος καθαιρεθῆ.

Αὐτό τό τελευταῖο βεβαίως δέν τό θέτουμε ὡς προϋπόθεσι, δηλαδή τήν ἐκ μέρους σας ἀναγνώρισί μας, διότι ἐν τελικῇ ἀναλύσει εἶναι δικό σας θέμα τό ἐάν θά πράξετε σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία καί τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων ἤ σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τῆς Ν. Ἐποχῆς.

Ἐξυπακούεται ἐκ τῶν ἀνωτέρω, ὅτι θά μᾶς ἐπιτρέψετε νά μοιράσουμε καί τά βιβλία μας στήν ἐν λόγῳ ἡμερίδα, ὅπως ἔγινε καί σέ προγενέστερη πού διοργάνωσε ἡ Μητρόπολίς σας.

Θά θέλαμε ἐν τέλει, π. Παῦλε, συμβουλευόμενος καί τόν Μητροπολίτη σας, νά μᾶς ἀπαντήσετε ἐπί τῶν θέσεών μας αὐτῶν, ὡς πρός τόν τρόπο διοργανώσεως τῆς Ἡμερίδος, ὥστε νά πεισθοῦμε ὅτι δέν θά προσέλθωμε  εἰς μίαν, τροπόν τινά,  στημένη ἡμερίδα, εἰς τήν ὁποία ἐκ τῶν προτέρων ἔχει δοθῆ κατεύθυνσι ὡς πρός τόν τρόπο διεξαγωγῆς της, καθώς καί ἐξαγωγῆς τῶν ἀποφάσεων καί συμπερασμάτων της.

Ἡ παροῦσα ἐπιστολή θά κοινοποιηθῆ μαζί μέ τή δική σας πρός γνῶσι καί ἐνημέρωσι  τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἀναμένοντας τήν ἀπάντησί σας καί ζητώντας τίς εὐχές σας διά τήν σωτηρία μας, σᾶς χαιρετῶ μέ τήν ἐν Κυρίῳ ἀγάπη.

                                   

                                              16 Σεπτεμβρίου 2013

                                                           

                                 Ἱερομόναχος  Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς







Αντορθόδοξη Αγιοκατάταξη στα πλαίσια της παναιρέσεως του Οικουμενισμού




Πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί και άκρως επιφυλακτικοί όταν μιλούμε δημοσίως για  βαρυσήμαντα και κρισιμότατα θέματα που αποκλειστικά αφορούν αποφάσεις μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδος, δηλαδή θέματα καθαρά "Οικογενειακά του Θεού".
 Ιδίως όταν κατέχουμε κάποια θέση και υπευθυνότητα, κάποια "επισκοπική εξουσία" (όσο κακόηχο και αν ακούγεται) και εκκλησιαστική/θεολογική ιδιότητα, τότε η ενοχή μας για ενδεχόμενη πλάνη αλλά και η αυστηρότητα με την οποία θα κριθούμε θα είναι πολύ μεγαλύτερη και η κρίση αμείλικτη διότι παρασέρνουμε, "παίρνουμε στο λαιμό μας", ψυχές από όλο το διαδικτυακό, διαπλανητικό κόσμο.
 "Δει πρώτον η των ονομάτων επίσκεψις". Πρέπει πρώτα να εξετάζουμε καλά τα ονόματα, τους χαρακτηρισμούς και τις ορολογίες που χρησιμοποιούμε, προκειμένου να είμαστε πιο ακριβείς, σωστοί και αντικειμενικοί συνάμα.
 Κατ' αρχήν δεν πρέπει να μιλούμε για "αγιοποίηση", είναι όχι μόνο λανθασμένος και αδόκιμος αυτός ο όρος αλλά προπάντων παπικός. Στην Ορθοδοξία δεν έχουμε "ποίηση αγίων", αυτόματη αγιοποιϊα, γραφειοκρατική αγιοσύνης προπαρασκευή, συνοδική κατασκευή και επισκοπική δημιουργία Αγίων. Η Ορθοδοξία δεν είναι "Φάμπρικα Αγίων" που ανεξέλεγκτα και ανυπόστατα αγιο-ποιεί.
 Στην Ορθοδοξία έχουμε αναγνώριση, πιστοποίηση και διακήρυξη των Αγίων. Έχουμε επίσημη επικύρωση, Πατριαρχική Αγιοκατάταξη. Και όταν λέμε Πατριαρχική, δεν εννοούμε το πρόσωπο, τον φορέα των τίτλων (ο οποίος δύναται να σφάλλει και να αιρετίζει, να "Οικουμενίζει" όπως δυστυχώς ο νυν Πατριάρχης Βαρθολομαίος), αλλά εννοούμε ασφαλώς το θρόνο, τον θεσμό που προσδιορίστηκε ιδιαιτέρως διά της Δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου (Πρ. β', 5) "διά το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην".
 Τα "Πρεσβεία Τιμής" αναφέρονται στην Πνευματική Πατρότητα και ευλογία, όχι -το τονίζω- όχι στην αυθαίρετη αυταρχικότητα και διοικητική πειθαρχικότητα, όχι στην Εκκλησιαστική παραβατικότητα και αντικανονική επέμβαση σε άλλη ανεξάρτητη, Αυτοδιοίκητη Αρχιεπισκοπή δια μιάς κωμικοτραγικής "μείζωνος και υπερατελούς Συνόδου".
 Οι Άγιοι δεν γίνονται Άγιοι διά Συνοδικής Αποφάσεως και Επισκοπικής αυθαιρεσίας. Οι Άγιοι δεν "αγιο-ποιούνται" από ανθρώπους παρά μόνο από το Άγιο και Τρισάγιο Θεό ως Αιτία και Πηγή της αγιοσύνης. Οι Άγιοι ήταν Άγιοι εν ζωή και έφτασαν σε μεγάλα ύψη αγιότητος, καθάρσεως και θεώσεως. Ο Θεός συνήθως αποκαλύπτει την αγιοσύνη τους όσο ζούνε, εν ευθέτω χρόνω.
 Ο Άγιος Ιωάννης (και όλοι οι Άγιοι Πατέρες) ο Χρυσόστομος, ήταν όντως Άγιος και αναγνωρίστηκε η μεγάλη αγιοσύνη του όσο ζούσε. Δεν τον έκαμαν, δεν τον "εποίησαν" Άγιο οι "Παναγιώτατοι Πατριάρχες" και "Σεβασμιωτάτοι Αρχιεπισκόποι" τους οποίους φοβήθηκε αφάνταστα και από τους οποίους πολεμήθηκε, εξορίστηκε και απέθανε εν απανθρώπω εξορία και φρικτή τυρρανία.
 Οι Άγιοι αποκαλύπτονται κυρίως στο Λαό του Θεού, σε λαϊκούς που απαρτίζουν το Σώμα Του Χριστού. Αποκαλύπτονται εν βίω, εν πίστει και έργω, εν αγάπη και ΑΛΗΘΕΙΑ. Αποκαλύπτονται σε λαϊκούς διότι προέρχονται, γεννιούνται από λαϊκούς, ζουν ανάμεσά τους, δίδουν τη μαρτυρία και ομολογία τους σε λαϊκούς.
 Οι πιστοί Λαϊκοί με τη σειρά τους συλλέγουν συστηματικά και υπεύθυνα κάθε πληροφορία, και με την ουσιαστική στήριξη των θεοσεβών ιερέων (όχι των επαγγελματίων) τις καταθέτουν στον οικείο Μητροπολίτη ο οποίος πάλι με τη σειρά του, παρέχει στο Πατριαρχείο τις πολλαπλές ενδείξεις παρά Θεού, τις επαρκείς μαρτυρίες, συνεντεύξεις και επώνυμες καταθέσεις στοιχείων, σημείων και θαυμάτων για την αγιότητα βίου, το ΑΔΙΑΦΘΟΡΟ της Πίστεως και τον λεπτομερή τρόπο του μαρτυρικού θανάτου, εάν πρόκειται για Μάρτυρα.
 Το Πατριαρχείο απλά επικυρώνει τις μαρτυρίες, επιλέγει συγκεκριμένη ημέρα εορτής, παραγγέλνει την Ασματική Ακολουθία και Εικόνα και ενημερώνει τον Πιστό Λαό για την επίσημη Αγιοκατάταξη. Η Εκκλησία δεν βιάζεται σε αγιοκατάταξη αλλά και δεν την καθυστερεί ανεπίτρεπτα και υστερόβουλα χάριν κάποιας οικονομικής/περιουσιακής πιέσεως και αισχρού εκβιασμού Δεσποτάδων προς κάποια Μονή (πχ. Αγιοκατάταξη Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης). Ο Άγιος Εφραίμ ήταν Άγιος, είχε πλήρη Ασματική Ακολουθία και Εικόνα (και μάλιστα παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως ο ίδιος και "πόζαρε" για την Εικονογράφησή του!!!). Δεν περίμενε την ύποπτη γραφειοκρατία της Δεσποτοκρατίας να τον "κάνουν" τη χάρι να τον "κάνουν άγιο", να τον "αγιο-ποιήσουν".
 Βασική, νομοκανονική αρχή είναι, προ της Αγιοκατατάξεως να ολοκληρωθεί μία έντιμη και αξιοπρεπής έρευνα των συγκεντρωθέντων στοιχείων. Η όλη διενέργεια και συλλογή των σχετικών πληροφοριών και μαρτυριών ενός Αγίου, εμπεριέχει επενέργεια Αγιο-Πνευματική, επέχει Ιστορικο-Δικαστική Ισχύ, συμπεριλαμβάνει σημασία Εκκλησιολογική και, μη σας φανεί παράξενο, διασφαλίζει έννοια και διάσταση Δογματική.
 Η αγιοσύνη αποτελεί βασική, αμετάθετη και αιώνια αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως. Αναφέρεται στην σύσταση και ουσία της Εκκλησίας. Ο Τριαδικός μας Θεός είναι Άγιος και η Εκκλησία Του Αγία. «Πιστεύω εις Μίαν, ΑΓΙΑΝ και Αποστολικήν Εκκλησίαν!» Και οι Απόστολοι με τη σειρά τους Άγιοι ήταν. Μερικοί δε από αυτούς και Μάρτυρες.
 Υποσημειώνω το «Ορθόδοξος Μάρτυρας» διότι σχετίζεται και περιστρέφεται γύρω από την Μία, Αληθινή, Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, την Μία, Αληθινή, Ανόθευτη και Αδιάφθορη Πίστη του Χριστού, την Ορθή Δόξα, την Ορθή Λατρεία. Η Ορθή Δόξα συνδέεται αχωρίστως και αδιαιρέτως με την Ορθή Πράξη, τον Ορθό Βίο. Ορθοδοξία σημαίνει Ορθοπραξία και εάν δεν υπάρχουν αυτά τα δύο αχώριστα μαζί, δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει Αγιοσύνη και Μαρτύριο.
 Υπάρχουν και ψευδείς "μάρτυρες" στους αιρετικούς, στους Παπικούς αλλά και στους μουσουλμάνους οι "μάρτυρες του Αλάχ" των αισχρών, βομβισικών επιθέσεων. Υπάρχουν και "χριστιανοί, ετερόδοξοι μάρτυρες" που ναι μεν μαρτύρησαν για το Χριστό, (βλ. Συρία) αλλά δεν είναι Ορθόδοξοι Μάρτυρες πριν ελαχίστων. "Αστήρ αστέρως διαφέρει εν δόξη". Αλλιώς θα κριθούν "οι Νόμον Ορθοδοξίας μη έχοντες" καθ' ότι "εν τη Οικία του Πατρός πολλαί μοναί εισί". Αλλά δεν θα καταταγούν στο Μέγα Νέφος και Πανένδοξο Χορό των Ορθοδόξων Αγίων που θα συμβασιλεύσουν μετά του Αρνίου και θα καθίσουν εν Θρόνω κρίνοντες το Οικουμενιστικό Νέο Ισραήλ.
 Κάποτε προ δεκαετίας και πλέον, είχα λάβει διαταγή από την ανωτέρα, προϊσταμένη μου "αρχή", τον Ρωμαιοκαθολικό Διευθυντή του Κολλεγίου "Άγιος Ιωάννης" της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, να κάνω ειδικό μάθημα για την παπική, ψευτο-αγία "Μητέρα Τερέζα". Επειδή αρνήθηκα, μου είχαν υποβληθεί κυρώσεις...
 Υπάρχουν διάφορα είδη Ορθοδόξου Μαρτυρίου. Εθνομάρτυρες, Ιερομάρτυρες και Αγιομάρτυρες. Οι Εθνομάρτυρες διακρίνονται σε Λαϊκούς και Ιερείς, που όμως δεν είναι Άγιοι, αλλά πέθαναν, μαρτύρησαν για την Πατρίδα αποκλειστικά, χωρίς να σχετίζονται αναγκαστικά με την Ορθόδοξη Πίστη. Αντιθέτως, οι Ιερομάρτυρες (Ιερείς, Αρχιερείς) και ΑγιοΜάρτυρες (Λαϊκοί Άγιοι) συσχετίζονται αποκλειστικά με την Αλήθεια, το Δόγμα, το Ορθό Βίωμα, την Ορθή Λατρεία, την Ορθή Πίστη.
 Η Αγιοκατάταξη απαιτεί την ίδια σοβαρότητα, ιεροπρέπεια και μυστηριακή τελεσιουργία μιας χειροτονίας. Εάν κατά την ώρα της χειροτονίας, τη φρικτή εκείνη και Θεόκριτη στιγμή που εκφωνείται το "Άξιος" και απαιτείται μετά τρόμου, η των παρόντων μαρτύρων θεμελιώδη συνδρομή, εάν οποίοσδήποτε προβάλλει ένσταση, διαφωνία, διαμαρτυρία και αντιτάξει το "Ανάξιος", τότε διακόπτεται η χειροτονία αυτοστιγμή, διενεργείται δημόσια ακρόαση, διερεύνηση της κατηγορίας και είτε ακυρώνεται πάραυτα η ιερουργία, είτε τιμωρείται ο συκοφάντης.
 Ήμουν ο ίδιος παρών σε μία τέλεση Χειροτονίας του ΝεοΧρυσοστόμου Φλωρίνης Αγίου Αυγουστίνου, όταν κάποια γυναίκα φώναξε το "Ανάξιος" και ανατρίχιασε ολόκληρο το εκκλησίασμα!! Αμέσως διακόπηκε η χειροτονία και Αγιασμένος Επίσκοπος απαίτησε αυστηρώς να προσέλθει στην Ωραία Πύλη η διαμαρτυρουμένη. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά και δεν έχουμε δικαίωμα να παραβλέψουμε καμία "Αντιφωνία", όσο και να μην μας αρέσει. Ο Άγιος και ΑγιοΠατερικός Ιεράρχης Φλωρίνης Αυγουστίνος, την ίδια στιγμή είχε βγάλει κήρυγμα και φώναζε: "Σας παρακαλώ, εάν είναι κανείς παρών που να γνωρίζει κάτι, να το ειπεί στην Εκκλησία τώρα, δεν θέλω να κολαστώ διά της χειροτονίας αναξίων ιερέων!!!"
 Έτσι ακριβώς και στην Ορθόδοξη Αγιοκατάταξη, εάν υπάρξει έστω και η παραμικρή, όχι μόνο κατηγορία αλλά και υποψία ακόμη, τότε πρέπει να παύει αποτόμως κάθε απόπειρα εντάξεως οποιουδήποτε στο "εν ου παικτοίς" Ορθόδοξο Αγιολόγιο, το οποίο δεν επιδέχεται "παραμυθιασμόν" και θεομπαιξία.
 Για αυτό το λόγο, όταν γίνεται παράβαση κανόνων της Αγιοκατατάξεως, συντελείται διαφθορά και καταπάτηση Δόγματος, διαστρέβλωση αληθείας, σύσταση πλάνης και διακήρυξη αιρέσεως. Εάν περιφρονηθούν οι απαράβατες αυτές προδιαγραφές και αγνοηθούν οι απόλυτες και αυστηρά καθορισμένες προϋποθέσεις, τότε έχουμε παρωδία, κοροϊδία και κατάφωρη Θεομπαιξία από την πλανώσα και πλανωμένη Ιεραρχία. Τότε έχουμε και βλασφημία διότι βλάπτουμε τη φήμη του Αγίου Πνεύματος το Οποίον πάντα χορηγεί την Αγιότητα και το ανώτατο χάρισμα του Μαρτυρίου.
 Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Χρυσο-στόμου Σμύρνης έχουμε υφαρπαγή και αποτυ-χημένη λήστευση της αγιότητος. Έχουμε κατ' άκραν εξαίρεσιν πα- ράτυπη και ακριβέστατη εφαρμογή του όρου "αγιο-ποίηση" όπου μια συνωμοτική, δεσποτοκρατική "ελίτ" εκπληρώνει πατριαρχικό "ρουσφέτι", μετέρχεται μια μεθοδευμένη "ποίηση-αγίου" και επεξεργάζεται μια ανθρωποκεντρική, παντελώς παράνομη αναγνώριση.
 Με ποιό δικαίωμα τα λέγω αυτά και ποια πειστήρια;
 Από τη στιγμή που έχουμε Μασόνους να αποκαλύπτουν σε δικό τους βιβλίο τη μασονική ιδιότητα του εν λόγω Ιεράρχου, από τη στιγμή που έχουμε τη Μασονική Στοά της Σμύρνης να οικειοποιείται την εγγραφή του ως μέλος της, έστω και "επίτιμο", από τη στιγμή που έχουμε εγγράφως προσωπικές του δεδηλωμένες αιρετικές, πανθεϊστικές και οικουμενιστικές αντιλήψεις, από τη στιγμή που έχουμε σοβαρές καταγγελίες από σοβαρές και υπεύθυνες προσωπικότητες όπως αυτή του παντελώς Σεβαστού π. Ευθυμίου Τρικαμηνά αλλά και άλλων εγκρίτων, τότε δεν έπρεπε καθόλου να λάβει χώρα αυτή η Αγιοκατάταξη, πριν εξαντληθούν επακριβώς όλα τα μέτρα και οι αδιαπραγμάτευτες ως άνω προυποθέσεις.
 Μόνο το ότι περιφρονήθηκαν σκοπίμως, το τονίζω αυτό, σκοπίμως αγνοήθηκαν οι υγιείς φωνές διότι φοβήθηκαν οι αρρωστημένες συνειδήσεις το έντιμο διάλογο και την αποκάλυψη της αληθείας, αυτό μόνο κυριολεκτικά "τινάζει στον αέρα", ακυρώνει και καθιστά ανυπόστατη την οποιαδήποτε παράνομη, παράτυπη και πλάνα "αγιο-ποίηση".
 Δεν είναι θέμα "σεβασμού" στον μακαριστό Χριστόδουλο. Δεν τοποθετούμε ποτέ τα πρόσωπα υπεράνω αιωνίων, απαρασαλεύτων Δογμάτων και βασικών αληθειών της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Κρινόμαστε από παντού και πάντοτε οι "άγιοι" ΠΑΝΤΕΣ. Είχε και ο "Μακαριστός" (αμφισβητήσιμος και καταδικαστέος ο μακαρισμός των Οικουμενιστών) Χριστόδουλος τα μεγαθήρια λάθη του. Περιφρόνησε ολόκληρη την Ιεραρχία της Ελλάδος και όλες τις Μονές του Αγίου Όρους και παρά την αντίθετη γνώμη τους, έφερε και υποδέχθηκε, εκούσια ή ακούσια, τον Πάπα στην Ελλάδα. Δεν τρώμε "κουτόχορτα" για να πειστούμε πως ήταν απλά "πρόσκληση της Πολιτείας". Γνωρίζουμε πως επιτεύχτηκε πάντως "Πατριαρχικώ δακτύλω"...
 Οι πρόμαχοι της παρανόμου αυτής αγιοξατατάξεως προβάλλουν το παράλογο επιχείρημα ότι "έγινε θεωρητικά Μασόνος για να βοηθήσει τη Πατρίδα". Αυτό δεν ευσταθεί, ούτε επιτρέπεται αλλά ούτε και προβλέπεται από τους Ιερούς Κανόνες. Και ο "Τελευταίος Αυτοκράτορας" υπέγραψε απελπιστικά, διπλωματικά ένωση και υποταγή στους Παπικούς, για να βοηθήσει την Αυτοκρατορία και να τη γλυτώσει από τους Οθωμανούς, αλλά δεν του βγήκε σε καλό... ΔΕΝ Αγιοκατατάχτηκε.
 Όσο αγαθά και να είναι τα κίνητρα, "ο σκοπός ουδέποτε αγιάζει τα μέσα". Και όσοι Ιερείς πήραν τα όπλα κατά την Ελληνική Επανάσταση, και πολέμησαν υπέρ Πίστεως (ουδέν πρόβλημα) και Πατρίδος και ενδεχομένως δολοφόνησαν ζωές, έστω και εν αμύνη, ενώ είναι όντως ΕΘνομάρτυρες και τιμώνται ως Ήρωες, όμως ΔΕΝ είναι Άγιοι, ΔΕΝ Αγιοκατατάσσονται.
 Δεν υπάρχει καλή και κακή, επίτιμη και θεωρητική δολοφονία. Η δολοφονία είναι δολοφονία. Δεν υπάρχει καλή και κακή ειδωλολατρεία ούτε επιτρεπόμενος παγανισμός, μα ούτε και "ευλογημένος" Οικουμενισμός. Είναι όλα μιασμός, μαγαρισμός, σατανισμός. Έτσι λοιπόν, δεν υπάρχει καλή και θεωρητική Μασονία. Δεν μπορείς να μου προσκυνάς "τα είδωλα των εθνών δαιμόνια", αγάλματα του Μ.Α.Τ.Σ. και να τελείς θυσίες και μυστηριακές, σατανικές Τελετές, αντάμα με "μασκαράδες με ποδιές" και να μου λες ότι το κάνεις για το καλό της Πατρίδος. Μη κοροϊδευόμαστε.
 Δεν μπορείς, Αρχιεπίσκοπε Ιερώνυμε, να "ποζάρεις" περήφανα στους φακούς και ν' απαθανατίσεις τη θανατική στιγμή που δέχεσαι μεγάλο χρηματικό ποσόν από υψηλά ιστάμενους Μασόνους ένθεν και ένθεν, και να διατείνεσαι "για το καλό της Ελλαδικής Εκκλησίας."
 Δεν μπορείς, εσύ Βαρθολομαίε, να είσαι και να λέγεσαι "Πατριάρχης του Γένους" και να συμπροσεύχεσαι αγενέστατα με τον Αιρεσιάρχη Πάπα, να υποδέχεσαι ιεροπρεπώς και θεοπρεπώς με το "Ευλογημένος ο ερχόμενος", και έπειτα να "μπάζεις" τον Ανίερο και Μιαρό, στον Πανίερο και Πατριαρχικό Ναό και εν πλήρη καταστολή να τον αποκαλείς "Παναγιώτατον!" για το καλό του Ενωτικού Διαλόγου, να μας ενώσεις "ντε και καλά", "για το καλό μας!" ΜΗ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ.
 Ειπώθηκε, ότι κάποιοι διαισθάνθηκαν κάποια "χαρά" κατά την ώρα της ανόμου "αγιο-ποιήσεως". Η χαρά δεν αποτελεί μαρτύριο αγιότητος και πειστήριο μαρτυρίου. Υπάρχουν πολλών ειδών χαρές. Εκτός από τη θεϊκή χαρά, υπάρχει και η διαβολική χαρά που είναι μεγίστη πλάνη. Υπάρχουν μεγάλοι ασκητές που διαισθάνθηκαν κάποτε έντονη χαρά, τάχα συγκίνηση, μάλλον υπέρμετρη συναισθηματική διακίνηση και "κατάνυξη" ακόμη, και είδαν ξαφνικά "την Παναγία!" Καθώς της έκαμαν υπόκλιση, αυτή γέλασε σεισμικά σα σκοτεινή μάγισσα και εξαφανίστηκε αφήνοντας μια τρομερή δυσοσμία...
 Η Αγιοκατάταξη δεν είναι μια συγκέντρωση του κατηχητικού που άδεται και τραγουδά: "χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ!" Η Αγιοκατάταξη δεν εξυπηρετεί παράταξη, δεν διεκπαιρεώνει σκοπιμότητα και δεν εξιλεώνει τη πλάνη. Η Αγιοκατάταξη δεν συγχωρεί την αίρεση! Ας ακούσουμε καλά τον Μέγαν εν Αγίοις Ιωάννην τον Χρυσόστομον που αντιλαλεί προφητικώς διά τον Σμύρνης Χρυσόστομον: «Ουδέ μαρτυρίου αίμα ταύτην δύνασθαι εξαλείφειν αμαρτίαν» (Ρ.G.Tom.. 57. 250).

Nικόλαος Πανταζής – Θεολόγος

Αυστραλία