Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Μείζον θέμα για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο




Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφεὶμ καὶ ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας, ἀντάλλαξαν Ἐπιστολὲς μὲ τὸν Παπικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Νάξου κ. Νικόλαο. Οἱ ἐπιστολὲς εἶχαν ἀφετηρία καὶ ἀφορμὴ τὴν Ἡμερίδα γιὰ τὴν Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο (9/11/2013), διὰ τῆς ὁποίας οἱ Παπικοὶ ἔκαναν ἕνα ἀκόμα βῆμα ἐμπεδώσεως τῆς κακοδοξίας τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καὶ προώθησης τοῦ παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ («ἑνότητα ἐν τῆ ποικιλίᾳ»), τὴν ὁποία ἔχουν ἐνστερνισθεῖ καὶ προάγουν καὶ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι.


Ἡ ἀνταλλαγὴ Ἐπιστολῶν ἐσυνεχίζοντο μέχρι τὶς 5 Δεκεμβρίου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ξεκίνησε τὴν ἐπίσκεψή του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος στὴν Σύρο καὶ Τῆνο.

Ἐνῶ λοιπόν, μὲ τὶς Ἐπιστολές τους αὐτὲς οἱ δύο Ἐπίσκοποι προσπαθοῦσαν νὰ ἀκυρώσουν, ὅσα ὀφέλη προσδοκοῦσαν νὰ ἔχουν οἱ Παπικοὶ ἀπὸ τὴν μνημονευθεῖσα Ἡμερίδα (καθόσον μάλιστα σύμμαχό τους στὴν Ἡμερίδα εἶχαν τὸν «ὀρθόδοξο» Μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιο), ὁ κ. Ἱερώνυμος πῆγε στὴν Σύρο καὶ Τῆνο καὶ ἔκανε τὸ ἀναμενόμενο γιὰ ἕνα Οὐνιτίζοντα Ἀρχιεπίσκοπο:
Συνεόρτασε καὶ συμπροσευχήθηκε μὲ τὸν Παπικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Νικόλαο, τοῦ ὁποίου τὴν ἐπέμβαση στὰ ἐκκλησιαστικά μας πράγματα καὶ τὸν ἐπηρεασμὸ τῶν ὀρθοδόξων συνειδήσεων, ἀγωνίζονταν νὰ ἀποτρέψουν οἱ δύο ἀναφερθέντες Μητροπολίτες!
Ὁποία συναδελφικὴ ὑποστήριξη! Ὁποία λεπτότητα, εὐγένεια καὶ ὀρθόδοξο ἦθος ἀπέδειξε πὼς διαθέτει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος Λιάπης! Κατ’ αὐτὸν τὸν «φιλάδελφο» τρόπο «ἄδειασε» τοὺς δύο Ὀρθόδοξους Μητροπολίτες!

Καὶ ὁ Παπικὸς Ἀρχιεπίσκοπος ἀπάντησε στὸν κ. Ἱερεμία, χρησιμοποιώντας ὡς δεκανίκι τὶς πράξεις καὶ τὰ λόγια τοῦ Ἕλληνα Ἀρχιεπισκόπου!!!
Τοῦ ἔγραψε:
«Στις 7/12/2013 ο Μακαριώτατος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος κατά την επίσκεψή του στο Ναό της Μεγαλόχαρης στην Τήνο, με την παρουσία Αρχιερέων, όλου του Κλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησία της Τήνου, την παρουσία μου και αντιπροσωπείας ιερέων μου, και πλήθος κόσμου με προσφώνησε ως εξής: "Αγαπητέ Αδελφέ κ. Νικόλαε Μητροπολίτα των Καθολικών της Τήνου…..".
Δεν αντιλαμβάνεστε ότι (ἐσεῖς οἱ ἀντιδρῶντες στὰ Οἰκουμενιστικὰ σχέδια!) είστε μία μειονότητα Αρχιερέων, ιερέων και λαϊκών μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με αυτές τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις;
+Νικόλαος, Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου...».
         
Αὐτὰ εἶναι τὰ «ὀρθόδοξα» κατορθώματα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.

λλὰ στὸ ἴδιο μῆκος οὐνιτικοῦ κύματος βρίσκεται καὶ ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος· ὅπως πρὶν λίγες ἡμέρες δημοσιεύσαμε, κι αὐτὸς «ἄδειασε», ὅσους παραδοσιακοὺς κι ἀντιπαπικοὺς Ἱεράρχες ἔχουν ἀπομείνει ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὴν λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, λέγοντας ὅτι ἔχουν «ψυχολογικὰ προβλήματα» κι ὅτι ἀποτελοῦν «μειοψηφία μέσα στὴν Ἱεραρχία»!
Βλέπετε. Πλήρης ταυτισμὸς «ὀρθοδόξου» καὶ Παπικοῦ «Ἐπισκόπου»!

• • •
Μήπως, τελικά, ἡ Ἱεραρχία κατήντησε σὰν τὴν Βουλή; Μήπως, δηλαδή, ὁ κάθε Ἱεράρχης ἐκφράζει τὴ δική του ἰδεολογία (ἀνάλογα μὲ τὸ «κόμμα» ποὺ ἀνήκει) κι ὄχι τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας; Δὲν εἶναι πασιφανὲς ὅτι, ἀντὶ νὰ ἔχουν τὸ «αὐτὸ φρόνημα» καὶ νὰ ὁμονοοῦν στὸ θέμα τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως καὶ στὸν ἔλεγχο τῶν αἱρετικῶν, ὁ καθένας κάνει ὅ,τι αὐτὸς θεωρεῖ σωστό, προοδευτικό,  νεωτεριστικὸ καί σύμφωνο μὲ τὸ ρεῦμα τῆς Ν. Ἐποχῆς;
Κι ὁ λαός τί ρόλο παίζει σ’ αὐτὸ τὸ σκηνικό; Παρακολουθεῖ ἀμέτοχος τὴν παράσταση, παθητικὰ καὶ μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα, γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει τί γίνεται. Γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποφασίσει ποιούς θὰ ἀκολουθήσει, ἀφοῦ οἱ Ποιμένες τοῦ ἔχουν προκαλέσει τέτοια σύγχυση, ποὺ προτιμᾶ νὰ τοὺς γυρίσει τὴν πλάτη καὶ νὰ ἀναφωνήσει:
Αὐτοὶ τελικὰ οἱ ἐπίσκοποι εἶναι θεατρίνοι, αὐτὴ τὴν πίστη κήρυξε ὁ Χριστός; Γι’ αὐτὴν τὴν πίστη θυσίασαν τὴν ζωή τους τόσοι μάρτυρες; Ὁ ἕνας ὑποστηρίζει τὸ Α καὶ ὁ ἄλλος τὸ Ω, ἐμεῖς τί πρέπει νὰ κάνουμε;
Τέτοιους Ποιμένες, εἶναι καιρὸς νὰ τοὺς ἀγνοήσουμε· νὰ ἀκολουθήσουμε «ἐν ὑπακοῇ», ὄχι τέτοιους ποιμένες, ὅπως ἄκομψα καὶ ἀδιάκριτα συμβουλεύουν ἔμφοβοι κάποιοι ἀδελφοί, ἀλλὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τῶν ὁποίων τὴν Παρακαταθήκη («δόξα τῷ Θεῷ») γνωρίζουμε.
Χ.Ν. 

ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ»



καὶ ΑΠΑΝΤΗΣΗ τοῦ κ. Ν. ΠΑΝΤΑΖΗ

ΠΕΡΙ  ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΣ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

ΜΕ  ΑΣΤΗΡΙΚΤΑ,  ΑΝΤΙ-ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ  ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ
ΜΑΣ  ΖΗΤΟΥΝ  ΝΑ  ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ  ΣΤΗΝ  ΑΙΡΕΣΗ!

Στὸ ἱστολόγιο «Κατάνυξις» παρακολουθήσαμε τὶς θέσεις κάποιου ἀνώνυμου (μὲ ἀρχικὰ Λ.Κ.) νὰ ἀπαντᾶ σὲ ἄλλους σχολιογράφους μὲ λόγο αὐτοαναιρούμενο καὶ ἀντιφατικό, καὶ νὰ παραθέτει πληροφορίες ἀπὸ κείμενα μὲ τρόπο ἀποπροσανατολιστικὸ καὶ συγκεχυμένο γιὰ τὸ κρίσιμο θέμα τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.
Ἔλαβαν μέρος στὴ συζήτηση καὶ κάποιοι ἀπὸ τὸ δικό μας ἱστολόγιο, παραθέτοντας πατερικὰ κείμενα, οἱ θέσεις τῶν ὁποίων παρερμηνεύτηκαν.
Δὲν θὰ ἐπαναλάβουμε ἐδῶ τὴ συζήτηση, ἀλλὰ θὰ δημοσιεύσουμε ἕνα ἄρθρο, ποὺ μᾶς ἔστειλε ἀπὸ τὴν Αὐστραλία ὁ κ. Πανταζῆς, μὲ τὸ ὁποῖο ἀπαντᾶ σὲ θέσεις τοῦ ἄγνωστου Λ.Κ. Κάποιες δὲ διευκρινιστικὰ πατερικὰ κείμενα, θὰ δημοσιεύσουμε ὡς σχόλια.
Παραθέτουμε ἀρχικά, ἐνημερωτικά, λίγες φράσεις ἀπὸ τὰ σχόλια τοῦ Λ.Κ., γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ τὸ πλαίσιο τῆς συζήτησης, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιφάσεις του.

Ἀπευθυνόμενος στὸν σχολιογράφο «Ἀναξαγόρα» γράφει ὁ Κ.Λ.:
«Λέτε: "Οταν αποτειχιζεται καποιος απο τον αιρετικο Επισκοπο προ συνοδικης κρισεως, δεν αποκοπτει τον αιρετικο απο την Εκκλησια, διοτι δεν εχει τετοιο δικαιωμα, αλλα απομακρυνεται εκκλησιαστικα απο αυτον, για να μην συμμετεχη δια της εκκλησιαστικης επικοινωνιας στην αιρεσι"».
Κα το παντ:
«Η απομάκρυνση (σ.σ. ἐννοεῖ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν κατηγορούμενο ὡς αἱρετικὸ ἐπίσκοπο) από την μεριά μας  θα δημιουργήσει σκάνδαλο που μόνο καλό δεν πρόκειται να επιφέρει στο Σώμα της Εκκλησίας. Δεν ακολουθούμε τον αιρετικό επίσκοπο αλλά και δεν τον αποφεύγουμε όταν ο ίδιος έρχεται στην ενορία μας...
 Αυτό το επιβεβαιώνει η ίδια η Καινή Διαθήκη που αναθεματίζει μόνο τον ίδιο τον επίσκοπο που κηρύττει διαφορετικό ευαγγέλιο από εκείνο του Χριστού αλλά και εκείνον που μεταφέρει το άλλο ευαγγέλιο συμμερίζοντας το. Μόνο σε αυτούς πηγαίνει το ανάθεμα σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη και όχι στο Ορθόδοξο Πλήρωμα που παρευρίσκεται και επικοινωνεί εκκλησιαστικά στον ίδιο χώρο. Εάν η Καινή Διαθήκη αναθεμάτιζε και τους παρευρισκομένους στον ίδιο χώρο, στον ίδιο Ορθόδοξο Ιερό Ναό που δεν συμμερίζονται τα του επισκόπου διδαχή τότε ασφαλώς η απομάκρυνση θα επιβαλλόταν και δεν θα υπήρχε καμία είδους εκκλησιαστική επικοινωνία.
Για αυτό και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν δίσταζε με ορμή να φωνάζει προς τον επίσκοπο Απαμείας να επικοινωνήσει με τον αιρετικό επίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο προκειμένου να μην δημιουργηθεί σχίσμα από την μεριά του επισκόπου Απαμείας γνωρίζοντας εκ τον προτέρων ο Άγιος ότι η Καινή Διαθήκη δεν επιτρέπει με την εκκλησιαστική επικοινωνία με Ορθόδοξο Ρασοφόρο αιρετικού φρονήματος την εξάπλωση της αίρεσης στον ίδιο τον επίσκοπο Απαμείας.
Λ.Κ.

Συνεχίζει παρακάτω σὲ ἄλλο σχόλιο:
Προς Αναξαγόρας 12 Δεκεμβρίου 2013 4:36 π.μ.
Επειδή η προηγούμενη απάντηση μου από το ιστολόγιο δεν δημοσιεύτηκε και με αφορμή αυτό που αναφέρετε στο μήνυμα σας και που επαναλαμβάνω παρακάτω:
"αλλα απομακρυνεται εκκλησιαστικα απο αυτον,για να μην συμμετεχη δια της εκκλησιαστικης επικοινωνιας στην αιρεσι".
Γεννιέται αβίαστα το ερώτημα γιατί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβούλεψε τον επίσκοπο Απαμείας στο παρακάτω απόσπασμα να επικοινωνήσει με τους επισκόπους της αντίπαλης παράταξης. Δηλαδή με τους επισκόπους που στήριζαν τον αιρετικό πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλο δίνοντας έμφαση στο σχίσμα όπως μας αναφέρει ο Παλλάδιος και όχι στην εκκλησιαστική επικοινωνία.
Ιδού: (Απόσπασμα από το βιβλίο "ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ" βιβλίο.Δ.2.Η ψευτοσύνοδος. Σελ.169-170:)
Λ.Κ.

Καὶ παρακάτω γράφει:
Λέτε : "«Ο μνημονευμενοι στ Θ. Λειτουργα πσκοποι, οσιαστικ εναι κοιννητοι, ς κοινωνοντες μ τος κοινωντους»".
Δεν παύουν όμως να είναι Ορθόδοξοι Ρασοφόροι και να τους βλέπετε ως εχθρούς.
Η εντολή του Κυρίου σε αυτές τις περιπτώσεις είναι :
"Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν ημάς...
Λ.Κ.».


Ἡ ἀπάντηση τοῦ κ. Νικόλαου Πανταζῆ.

Αγαπητέ αδελφέ "Λ.Κ."
 Δεν βλέπω το λόγο να θέλεις ή να αναγκάζεσαι να αποκρύπτεις το όνομά σου, ιδιαιτέρως όταν ο αγαπητός αφελφός Παναγιώτης Σημάτης επωνύμως σου απαντά και τόσα Αγιοπατερικά χωρία σου παρουσιάζει, εσύ ου βούλει συνιέναι...
 Πρέπει να μιλούμε σοβαρά και υπεύθυνα ιδίως όταν σε τόσο σοβαρά θέματα πίστεως και αγάπης προσερχόμαστε. Και αυτή ακριβώς η αγία και θεολογικοτάτη επίκληση της Θείας Λειτουργίας τα λέγει όλα: "Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης..."
 Αυτό το αποκαλυπτικό, Θεαρχικό τρίπτυχο αναλύει και διαλύει κάθε σύγχυση. Η αγάπη στην οποία τόσο πολύ αδικαιολόγητα κολλάς, αναφέρεται σημασιολογικά τελευταία. Ο Φόβος Θεού προτίθεται πρώτος και αναγκαίος. Έπειτα η Πίστη και τελευταία η αγάπη. Η σειρά αυτή, επί τούτου διαλεγμένη από τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, δεν είναι καθόλου τυχαία...
 Φόβος Θεού, πάλι κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, (που θέλεις να επικαλείσαι) σημαίνει "μη λυπήσω και άρα μην απωλέσω το Θεό!" Σημαίνει άπειρος και απεριόριστος σεβασμός στο Θεό και την Αλήθειά Του, την Αληθινή Πίστη, η οποία πάλι προτάσσεται της αγάπης. Μετά φόβου Θεού, ΠΙΣΤΕΩΣ και αγάπης. Χωρίς πραγματική, αληθινή Πίστη, δεν υπάρχει αγάπη. Και όπου υπάρχει φθορά και διαστρέβλωση της Αληθινής Πίστεως, αυτό συνεπάγεται και διαφθορά της αληθινής αγάπης.
 Μην επιμένεις τόσο πεισματικά στην ηθική διάσταση της αγάπης και μην υπερτονίζεις την αγάπη εις βάρος της Αληθείας. Και πάλι, συγγνώμη, μην θυσιάζεις την αλήθεια εν ονόματι της αγάπης. Ο Χριστός είπε ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ αλλά πουθενά δεν είπε ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΑΓΑΠΗ. Βέβαια, κανείς δεν το αμφισβητεί πως "ο Θεός αγάπη εστί" αλλά πάνω από όλα είναι Αλήθεια, η Αυτοαλήθεια, η Δικαιοσύνη, η οποία στην Δευτέρα Παρουσία, υπερτερεί και υπερισχύει της αγάπης.
 Κατά την Ορθόδοξη Θεολογία, στης οποίας τα τρίσβαθα και απύθμενα ύδατα δεν πρέπει να αποπνιγώμεν, η αγάπη είναι ενέργεια του Θεού ενώ η Αλήθεια είναι Ουσία. Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα, υπάρχει το ωφέλιμο εργαλείο της αποφατικής Θεολογίας, δηλαδή το τί δεν είναι ο Θεός.
 Ο Θεός είναι Η Αλήθεια, αλλά δεν είναι ψέμμα και δεν έχει ούτε ποιεί ψεύδος. Αντιθέτως, ο Θεός είναι αγάπη αλλά δύναται κάλλιστα ο Δυνατός να έχει, γιατί όχι, και μίσος! Μη σου φανεί παράξενο πως αυτό το Θεϊκό μίσος ενυπάρχει διάχυτο στην Παλαιά αλλά και στην Καινή Διαθήκη. Ίδε το της Αποκαλύψεως: "Μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, α καγώ μισώ!" Βλέπε το "τας εορτάς και νουμηνίας εμίσησεν η ψυχή μου" και άλλα πολλά.
 Αυτό το μίσος το Θεϊκό πολύ κακώς αποδίδεται ως δήθεν "ανθρωπομορφική έκφραση" από μερικούς θεολόγους και Γέροντες, δυστυχώς, ουδείς αλάθητος! Βεβαίως οργίζεται ο Θεός, (τί, μόνο εμείς θα οργιζόμαστε;) Ας δουν οι υπέρμαχοι της αγάπης του Θεού και συνήθεις αγαπολόγοι το πόσο βαρύ πέφτει το χέρι του Θεού, "η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας!"
 Οι Άγιοι Πατέρες πάλι επεξηγούν και διασαφηνίζουν πως η οργή του Θεού είναι το "μένος Θεού" (μίσος, αποστροφή του Θεού), η γνωστή, καταστροφική και σεισμοποιός Θεομηνία! Ο επιβλέπων επί την γην (με θείαν οργήν) και ποιών αυτήν τρέμειν", και ποιών μάλιστα "τσουνάμι"... Μη τα αποδίδουμε διπλωματικά σε "φυσικές καταστροφές" διότι δεν είναι καθόλου φυσικές...
 Φυσικό μόνον και "απαθές το Θείον" κατά τους Πατέρες. Το μίσος όμως του Θεού δεν είναι, αλοίμονο, αμαρτωλό "πάθος Θεού". Η δική μας οργή και το δικό μας μίσος, είναι αμαρτίες και πάθη, όταν αποδίδονται στον συνάνθρωπό μας. Αποκλειστική εξαίρεση πάντα αποτελεί, όταν αποδίδονται και στρέφονται κατά της αμαρτίας, του αμαρτωλού εαυτού μας και εναντίον των παθών, τότε γίνονται αρετές. Ιδίως και όλως εξαιρέτως, η οργή και το μίσος μας γίνεται ευάρεστο και θεάρεστο, επαινετό και ευλογητό, όταν στρέφεται προς την αίρεση και την πλάνη!
 Ο γιατρός αγαπά τον ασθενή αλλά μισεί και πολεμεί τον καρκίνο. Βδελύσσεται την αρρώστεια. Το βδέλυγμα του Θεού, είναι ένα προχωρημένο, έντονο, αηδιαστικό και αποτρόπαιο μίσος προς την αίρεση. Ο Θεός βδελύσσεται κυρίως τους ειδωλολάτρες, οι οποίοι τότε ήταν οι αρχαίοι Έλληνες, σήμερα όμως οι Οικουμενιστές.
 Το προωθούμενο είδωλο τότε, ήταν το άγαλμα, το κτίσμα. Σήμερα, είναι πάλι ένα ανθρωπόμορφο, σατανοπρόβλητο, Βατικάνειο κτίσμα, ο Πάπας και η στείρα, ηθικοπλαστική, οικουμενιστική αγάπη, απογυμνωμένη της του Χριστού Αληθείας. Στην Αληθινή Πίστη, την Αγία Ορθοδοξία, κέντρο είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός. Στον Οικουμενισμό, ο Σατανάνθρωπος και Αντίχριστος Πάπας.
 Στην Αποκάλυψη, παρουσιάζονται πολύ παραστατικά και ανατριχιαστικά συνάμα, οι τρεις πρώτες κατηγορίες, μερίδες των κολασμένων, ιεραρχικά, με πρώτο το χειρότερο και φοβερώτερο: "Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις........ το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη πυρί και θείω, ο εστίν ο θάνατος ο δεύτερος!" (Αποκ. 21, 8).
 Πρώτοι-πρώτοι, αναφέρονται οι δειλοί. Είναι αυτοί που φοβούνται και ντρέπονται και δειλιάζουν να ομολογήσουν το Χριστό και την Αληθινή Του Πίστη, εν ονόματι ενός ενόχου "ευσεβισμού", εν ονόματι μίας υπόπτου και αβασίμου "διακρίσεως" που δεν υπάρχει στους Αγίους Πατέρες. Οι δειλοί, μαεστρικά και έντεχνα προβάλλουν ενίοτε και την πονηρή δικαιολογία ότι σιωπούν "όπως μη φανώσι τοις ανθρώποις", προς αποφυγήν φαρισαϊκής επιδείξεως, ενώ στην ουσία ντρέπονται και δειλιάζουν.
 Ξεχνούν όμως πως όσοι ντρέπονται να ομολογήσουν το Χριστό, θα τους ντραπεί και Αυτός ενώπιον του Πατρός Του, στην Φρικτή Ημέρα της Κρίσεως. Δεν είναι λοιπον μικρό πράγμα η Ομολογία Πίστεως και η αποφυγή, η απομάκρυνση από το ψέμμα, την πλάνη και την αίρεση, τα οποία μας αποξενώνουν οριστικά από το Θεό.
 Δειλοί επίσης είναι αυτοί που επιδιώκουν μία ένωση χωρίς Χριστό, με βάση όχι την Αλήθεια αλλά την αγάπη. Δειλοί είναι αυτοί που γυμνώνουν το Χριστό από την Αλήθειά Του και ανασταυρώνουν Αυτόν επί του Σταυρού του Οικουμενισμού. Είναι αυτοί που διαμερίζουν τα ιμάτιά Του, την Αλήθειά Του, σε πολλές "σπερματικές" και διάσπαρτες δόσεις "αληθείας" που υπάρχουν δήθεν σε όλα τα δόγματα. Εκεί συνίσταται η άσπορος σύλληψις της ασπόρου θεολογίας...
 Δειλοί είναι αυτοί που εξευτελίζουν την Πίστη, ευτελίζουν τον Άραφο Χιτώνα του Χριστού και τον παίζουν στα Ζάρια των Διαθρησκειακών Συνεδρίων. Δειλοί είναι αυτοί που αποφεύγουν να μιλούν για ΜΙΑ Εκκλησία, ΜΙΑ Αλήθεια αλλά για πολλές "Εκκλησίες", ενωμένες αδελφές, μοιχαλίδες και πορνικές στο μολυσμένο πολυβαπτισματικό κρεβάτι του Παγκοσμίου Συμβουλίου "εκκλησιών" (με έμφαση στον βλάσφημο πληθυντικό!)
 Δειλοί είναι οι ηγέτες και θιασώτες του Οικουμενισμού αλλά εξίσου δειλοί και αυτοί οι διπλωμάτες που έμμεσα τους υποστηρίζουν και συν-κοινωνούν μαζί τους, αυτοί που κολακευτικά αλληλο-μνημονεύονται μεταξύ τους. Αυτοί που συντρώγουν και "τα πίνουν" μαζί τους, αυτοί που ανταλλάσουν δώρα και δέχονται μεγάλες χρηματικές δωρεές από μασώνους.
 Δειλοί είναι όσοι φοβούνται να κατονομάσουν τους ενόχους αιρετικούς Πατριάρχες και Ιεράρχες, είναι όσοι ιδιοτελείς διστάζουν να διακόψουν τη μνημόνευση των αιρετικών τους ηγετών λόγω σφοδρών απειλών, λυπηρών συνεπειών και απωλειών θέσεων και προσωπικών συμφερόντων. Είναι αυτοί που παζαρεύουν το "τί μοι θέλετε δούναι" αρκεί να μη χάσουν τα ηγουμενεία και του Αρχιμανδριτισμού τα πρωτεία.
 Είναι τέλος όσοι δεν έχουν τη δύναμη να αποφύγουν, να απομακρυνθούν και να αυτοαφοριστούν εκ μέσω όλων αυτών των Οικουμενιστών, κατ' εντολήν Κυρίου Παντοκράτορος. Αυτοί που δεν βιάζουν τον εαυτό τους, δεν αρπάζουν με της Αποτειχίσεως τη βία, του Θεού τη Βασιλεία. Αυτός είναι ο σωστός, Θεάρεστος, Αγιογραφικός και Αγιοπατερικός Πόλεμος ο Ιερός, η Αγία Αποτείχιση από τους Ψευδαποστόλους και Λοικοποιμένες που διαφθείρουν τον Αμπελώνα του Χριστού.
 Αδέλφια μου, μη πλανάσθε. Δεν είμαστε σε καιρό ειρήνης. Βρισκόμαστε σε περίοδο δεινού, συστηματικού πολέμου εναντίον της Ορθοδοξίας και μάλιστα "εκ των έσω!" Οι Άσοφοι "Σοφοί της Σιών" πανηγυρίζουν στ' ανοιχτά το θρίαμβό τους και πλασσάρουν τα Πρωτόκολλα απροκάλυπτα πια, Λύκοι ντυμένοι με προβιά.
 Σύνθημα των αντιχρίστων ημερών μας το: "ΤΕΚΝΙΑ, ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ, ΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗΝ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΩΣ ΑΠΟ ΟΦΕΩΣ! Και η Ευαγγελική φρονιμάδα του όφεως δεν είναι άλλη από την Αποστολική Αποτείχιση.
 Και για να μας καθησυχάσει τη συνείδηση ο Θεός, διά μέσου της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος επί των Αγίων Πατέρων της ΑΒ' Αποστολικής Συνόδου, διαιωνίως μας διαβεβαιεί: ΔΕΝ ΚΟΜΜΑΤΙΑΖΕΤΕ ΜΕ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΛΛΑ ΣΠΟΥΔΑΖΕΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΣΩΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!
 Ώ Ανωτέρα, Αγία Σπουδή η Αποτείχιση, ώ Ιερή, Ποιμαντική Επιστήμη! Δεν είναι τα πτυχία τα Θεολογικά, δεν είναι τα λόγια τα αγαπητικά, δεν είναι οι αμαρτωλές, ένοχες αγκαλιές και τα αισχρά φιλήματα Ιούδα. Είναι αυτό το ιστορικό, αποτειχισιακό, απελευθερωτικό ΟΧΙ που καλούμαστε από το Θεό συλλογικώς να πούμε και να αντισταθούμε στους δειλούς Οικουμενιστές!
Εν Αληθεία και αγάπη Χριστού
Νικόλαος Πανταζής, θεολόγος.

ΓΙΑΤΙ Η Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ; (2η Ανάρτηση)


Ι. Μητρόπολη Πειραις διετύπωσε ντιπατερικές θέσεις,

ς πρς τν στάση μας στος αρετικούς,

ἀλλὰ διαφορε γι τν διόρθωσή τους!


νακοίνωσε τν Σεπτέμβριο τν διοργάνωση μερίδα"

ΠΕΡΙ  ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ, ἡ ποία θ ξέταζε τ θέμα αὐτό,

ποὺ  "ἔχει λάβει πανελλήνιες διαστάσεις"!

(πάντα κατὰ τὴν Ἱ. Μητρόπολη)



ΤΙ  ΑΝΑΓΚΑΣΕ  ΤΟΝ  κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΝΑ  ΜΑΤΑΙΩΣΕΙ  ΤΗΝ  

ΗΜΕΡΙΔΑ  ΠΟΥ  ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ;


(Ἐπανάληψη παλαιότερης ἀνάρτησης)

Εἶναι γνωστὸς ὁ διάλογος ποὺ ἄνοιξε πέρυσι ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς γιὰ τὸ καίριο θέμα ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν Πίστη καὶ τὴ σωτηρία μας: τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές. Συγκεκριμένα ὁ π. Παῦλος Δημητρακόπουλος (μὲ τὴ συνδρομὴν τοῦ π. Ἀγγέλου) ἔκαναν κριτική σὲ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου*. Ὅμως, αὐτὸς ὁ διάλογος ποὺ ἄνοιξε –μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς– εἶχε ὡς καρπὸ ἕνα κακόδοξο κείμενο τοῦ π. Παύλου, ποὺ ἐκδόθηκε ἀπὸ τὴν ἴδια Μητρόπολη ὡς φυλλάδιο, μὲ τὸ ὁποῖο διαστρεβλώθηκε ἡ πάγια ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ στάση τῶν πιστῶν πρὸς τοὺς Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους ποὺ αἱρετίζουν καὶ ὡς ἐκ τούτου τέμνει «νέα» ἀντιπατερικὴ ὁδὸ γιὰ τὴν ἀντιμέτωπιση τῶν αἱρετικῶν!
Στὸ φυλλάδιο αὐτὸ ἀπάντησε ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς καὶ ἀπέδειξε μὲ πληθώρα πατερικῶν κειμένων τὶς αὐθαίρετες θέσεις τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς, ἡ ὁποία μὴ δυναμένη νὰ ἀντικρούσει τὸ γεγονὸς ὅτι διαστρέβλωσε ἁγιοπατερικὲς θέσεις, ἀλλὰ καὶ μὴ θέλουσα νὰ ζητήσει συγγνώμη γι’ αὐτὸ τὸ ὀλίσθημα, ἀρνήθηκε νὰ συνεχίσει τὸ διάλογο ποὺ αὐτὴ ἄνοιξε, ἀρνήθηκε νὰ ἀπαντήσει στὴ δευτερολογία τοῦ π. Εὐθυμίου, ἀρνήθηκε νὰ ἀπαντήσει καὶ στὶς 3 ἐρωτήσεις ποὺ ἐν συνεχείᾳ τοὺς ἔθεσε!
Γιὰ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν δυσκολία ἡ Ἱ. Μητρόπολις καὶ νὰ καλύψει τὴν ἀδυναμία της νὰ συνεχίσει τὸν διάλογο ποὺ ἐπιπόλαια ἄνοιξε, προφασίστηκε ὅτι τὸ θέμα θὰ συζητηθεῖ δημόσια σὲ Ἡμερίδα περὶ Ἀποτειχίσεως ποὺ θὰ διοργανώσει, ὥστε ἐκεῖ νὰ ἀκουστοῦν ὅλες οἱ ἀπόψεις καὶ νὰ ἐξαχθοῦν συμπεράσματα! Μέχρι τώρα  (ἂν καὶ πέρασαν ἀρκετοὶ μῆνες) δὲν προσδιορίσθηκε ἡ ἡμερομηνία τῆς Ἡμερίδας, παρότι σὲ Σύναξη κληρικῶν ἀνακοινώθηκαν καὶ ὀνόματα ὁμιλητῶν. Ἐξ αὐτῶν, ὅπως μάθαμε οἱ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς καὶ π. Θεόδωρος Ζήσης ἀρνήθηκαν νὰ κάνουν εἰσήγηση στὴν Ἡμερίδα, τὴν δὲ πρόσκληση πρὸς τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, γιὰ νὰ κάνει εἰσήγηση, οἱ διοργανωτὲς τὴν ἀνακάλεσαν, γιατὶ δὲν τοὺς ἄρεσαν οἱ προτάσεις ποὺ ...ἔκανε!
Γράψαμε αὐτὰ τὰ εἰσαγωγικά, προκειμένου νὰ ἐνημερωθεῖ ὁ ἀναγνώστης γιὰ τὶς συνθῆκες κάτω ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐγράφη καὶ τὰ πλαίσια μέσα στὰ ὁποῖα κινεῖται ἡ μελέτη-ἀπάντηση αὐτὴ τοῦ π. Εὐθυμίου, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ἐμμονὴ τῶν τῆς Μητροπόλεως νὰ συνεχίσουν τὴν κακόδοξη τακτική τους.
Παραθέτουμε ἕνα τμῆμα τοῦ βιβλίου: «Ἡ ἀποτείχισις σέ ἐπίπεδο Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν» καὶ «Ἐπὶ Πατριάρχου Βέκκου», μιᾶς καὶ ἀπὸ κάποιους ἀνακινήθηκε τὸ θέμα τῆς ἀποτειχίσεως καὶ διετυπώθηκαν ἀνακρίβειες γι’ αὐτό, λόγῳ ἀγνοίας τῶν Πατερικῶν κειμένων.
Ἡ ἀποτείχισις σέ ἐπίπεδο Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν**
Θά ἀναφερθῶ ἐν συνεχείᾳ στό κεφάλαιο τῆς κριτικῆς σας μελέτης «Ἡ ἀποτείχισις σέ ἐπίπεδο Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν».
Στό κεφάλαιο αὐτό δείχνετε, πατέρες (τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς), ὄχι  μόνο μία ἄγνοια βασικῶν θεμάτων, ἀλλά καί μία σύγχυσι σέ σημεῖο πού νά παρεξηγῆτε καί νά παρερμηνεύετε, αὐτά τά ὁποῖα κρίνετε. Γράφετε συγκεκριμένα τά ἑξῆς:
«Εναι μεγάλο λάθος ατό πού ναφέρει (ὁ π. Εὐθύμιος), τι “σάκις μιά Τοπική κκλησία πεδέχετο δημοσίως καί συνοδικς μιά αρεση, ο λλες Τοπικές κκλησίες πεσχίζοντο πό ατή πρό συνοδικς κρίσεως” (σελ. 150). Οδέποτε μία Τοπική κκλησία πεσχίσθη πό λλη, λόγω αρέσεως, χωρίς Συνοδική κρίση καί πόφαση. Εδικά γιά τήν περίπτωση τς Τοπικς κκλησίας τς Ρώμης, Συνοδική καταδίκη της, λόγτς αρετικς διδασκαλίας το Filioque, προϋπρχε δη πό τόν 9ο αἰῶνα στή Σύνοδο το 879».
Ἐδῶ κάνετε σύγχυσι μεταξύ τῆς καταδίκης τῆς αἱρέσεως καί τῆς καταδίκης τῶν φορέων της, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἔζησαν μετά ἑκατόν πενῆντα (150) χρόνια. Ὅταν λοιπόν ὑπάρχει καταδίκη τῆς αἱρέσεως, ἀλλά οἱ φορεῖς της εἶναι ἄκριτοι πρέπει κανονικά νά συνέλθη