Άνθιμος Θεσσαλονίκης: «Η Εκκλησία στηρίζει το μνημονιακό καθεστώς» (Νίκος Χειλαδάκης)

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

«Μπράβο»! Στην Βίβλο όσοι ασχολούνται και την μελετούν γνωρίζουν καλά ότι τον Ιησού Χριστό τον σταύρωση οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Σήμερα την χώρα αυτή την σταυρώνουν όλοι αυτοί οι περίλαμπροι ρασοφόροι που έχουν συνταχτεί με τους άθεους, προδότες πολιτικούς και όλους τους εχθρούς της Ορθοδοξίας και του έθνους και με αυτούς που εξοντώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τον ελληνικό λαό και το ίδιο τους το ποίμνιο.

Αλήθεια τι εντύπωση  προκαλεί στους εκκλησιαζο-μένους όταν ο ίδιος ο Παναγιότατος Θεσσαλονίκης δηλώνει πως, «Η Εκκλησία χάλασε τα σχέδια σε κάποιους που ήθελαν να εξεγερθεί ο λαός», (αγιορείτικο Βήμα 19/1). Δηλαδή παραδέχεται ότι με τις χιλιάδες μερίδες που προσφέρει ελεημοσύνη η εκκλησία σε ένα λαό που έχει καταστραφεί από μια προδοτική πολιτική ηγεσία και έχει φτάσει στο σημείο να μην έχει, όχι μόνον πού την κεφαλή κλίναι, αλλά και τον ίδιο τον επιούσιο, σώζει αυτό το ίδιο το καθεστώς που έχει καταστρέψει τον ελληνικό λαό και έχει επιβάλλει την πιο σκληρή μεταπολεμική κατοχή στην χώρα. Αυτή είναι η εκκλησιαστική ιεραρχία που έχει ταχτεί να σώζει και να υπερασπίζεται το ποίμνιο;  Δηλαδή  να μην μιλάμε, να τρώμε τις μερίδες τους και να σιωπάμε  στην καταστροφή της ίδιας μας της πατρίδας! Ο πάτερ Παΐσιος,
αγαπητέ Παναγιότατε είχε πει: «Το ορθόδοξο πνεύμα είναι να λέει και να καταχωρεί ο καθένας την γνώμη του όχι να μην μιλεί γιατί φοβάται, ή να κολακεύει για να τα έχει καλά με τον αρχιεπίσκοπο ή με τον ηγούμενο». Πάτερ Παΐσιος ο αγιορείτης, Τόμος Α.

Οι Έλληνες βουλιάζουν στην ανέχεια, στην ανεργία, οικογένειες διαλύονται και πολλοί νέοι αναγκάζονται σαν καινούργιο παιδομάζωμα να φεύγουν στο εξωτερικό και έπονται πολύ χειρότερα για μια χώρα που υποτίθεται ότι  είναι ο φάρος της Ορθοδοξίας. Ο αρχιερέας όμως, φωτογραφίζεται χαμογελαστός… «εν μέσω των  ληστών».

Όταν πράγματι έχουν αρχίσει να κατεδαφίζουν ότι ακόμα έχει μείνει όρθιο, είναι σωστό ο πιστός να μένει αδιάφορος εν ονόματι κάποιας ευλαβικότητας του;  Στο Βυζάντιο,  μας αναφέρει ο Στήβεν Ράνσιμαν, αυτός ο κορυφαίας βυζαντινολόγος στο βιβλίο του Βυζαντινή Θεοκρατία, «Ο σεβασμός  για την θεϊκή εξουσία του Αυτοκράτορα ή του Πατριάρχη δεν εμπόδιζε τους Βυζαντινούς να ξεσηκώνονται σε επανάσταση εναντίον ενός ανθρώπου που τον θωρούσαν ανάξιο για τέτοια θέση».

Είναι αμέτρητοι οι ιεράρχες και οι ρασοφόροι που θυσιάστηκαν για τη ελευθερία της πίστεως μας τα ιδανικά της ελληνοορθοδοξίας που δεν χρειάζεται να τους αναφέρουμε.  Τους θυμούμαστε με κάποια θλίψη.  

Κανείς δεν ζητάει να σηκωθούν φλάμπουρα ένοπλης επανάστασης, αλλά η απάθεια στην επερχόμενη καταστροφή δεν αρμόζει σε Ορθόδοξους ιεράρχες.

Εδώ ίσως θα πρέπει  να θυμηθούμε αυτό που έγραψε το 1984 ο κορυφαίος ελληνορθόδοξος θεολόγος, Ιωάννης Ρωμανίδης, στο μεγαλειώδες έργο του, «Πατερική Θεολογία» :  «Η εκκλησία όμως όταν αντιμετωπίζει ανέντιμο αγώνα εναντίον της είναι υποχρεωμένη να αμυνθεί».  Αλλά πως θα αμυνθεί μια εκκλησία με μια ηγεσία που διστάζει και παρακολουθεί αδρανής κάνοντας δημόσιες σχέσεις ενώ το ποίμνιο καταρρέει και οι εκκλησίες ερημώνουν έλλειψη ιερέων;  Μήπως έχουμε φτάσει στο σημείο που επισημαίνει πάλι ο πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης, «διότι η κρίση που νομίζω ότι περνά σήμερα η εκκλησία θα είναι και η τελευταία Της. Μετά δεν θα υπάρχει τίποτα όρθιο για να σαλευτεί και να υποστεί κρίση».

Αν είναι έτσι τότε υπάρχουν και κάποιοι υπεύθυνοι για το πώς φτάσαμε εδώ και οι υπεύθυνοι σίγουρα δεν είναι οι βομβαρδιζόμενοι πανταχόθεν πιστοί.  Βγάλαμε τους εαυτούς μας έξω από αυτή την κοινωνία και τώρα βλέπουμε να καταρρέουν τα πάντα να δυναμώνουν ακραίες και επικίνδυνες δυνάμεις και εμείς να είμαστε απλοί θεατές. Οχυρωθήκαμε από την κυριακάτικη προσέλευση μας στην θεια λειτουργία και αδιαφορήσαμε για τα πάντα. Αναζητάμε με αγωνία πνευματική ηγεσία να οδηγήσει το ποίμνιο.

«Σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχει  η Ελλάδα μας κάνει κακό λένε πρέπει να την εξαφανίσουμε»,  μας λέει ο πάτερ Παΐσιος που τελευταία κάποιοι προσπάθησαν ακόμα και  να τον γελοιοποιήσουν χάριν της λεγομένης «ελευθερίας του λόγου». Σίγουρα ο πάτερ Παΐσιος θα τους είχε συγχωρέσει, εκείνο όμως που δεν συγχωρούσε, είναι η παθητικότητα στις προσβολές της Ορθοδοξίας χάριν του... «πολιτισμού της διαστροφής».  «Αυτό όμως είναι ένα σημείο της εποχής μας όπου την ομορφιά την πνευματική την θεωρούν ασχήμια»,  όπως πάλι μας λέει ο πάτε ρ Παΐσιος.

Ζούμε στη εποχή όπου το άρρωστο και το διεστραμμένο, το ψυχοφθόρο και το διεφθαρμένο προβάλλεται σαν το «προοδευτικό», «δημοκρατικό» και «εκσυγχρονιστικό». Έτσι το να εξευτελίζουμε το ιερό μυστήριο της θειας κοινωνίας θεωρήθηκε… αποκατάσταση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η Ελλάδα μας καταρρέει και εμείς μοιάζουμε σαν το όστρακο που έχασε το περιεχόμενο του και φιγουράρει κούφιο σε δημόσιες σχέσεις με ένα διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο που έχει απαξιωθεί με τα εγκλήματα του. 

Γίναμε άραγε η δεύτερη Κωνσταντινούπολη πριν την άλωση, αλλά με διαφορετικά ιστορικά δεδομένα;  Γιατί σήμερα η «άλωση» δεν  είναι άλωση αρχών και εξουσίας, αλλά άλωση εγκεφάλων και ψυχών.  Θα μείνουμε έτσι απαθείς ; «Την εξουσία δεν την φοβάται όποιος κάνει το καλό, αλλά όποιος κάνει το κακό» μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένας ιεράρχης που πολέμησε την διαφθορά του κατεστημένου της εποχής του. Γιατί άραγε  αυτό βρισκόμαστε στο σημερινό μας χάλι; Όμορφες εκκλησίες που σε λίγο καιρό θα μείνουν άδειες, φανταχτερά άμφια που σε λίγο καιρό θα ξεπουλιούνται για λίγα αργύρια. Ως που θα φτάσουμε ακόμα;  

Πρόσφατα κάποιος χαρισματικός ηγούμενος μιας πολύ γνωστής ιεράς μονής της Χαλκιδικής, σε μια συνομιλία μαζί του, μου είπε ότι είχε απευθυνθεί στον τοπικό Δεσπότη και του είχε ζητήσει να οργανώσει μια δέηση σε όλες τις εκκλησίες της μητρόπολης για να προσευχηθεί το ποίμνιο για την πατρίδα που περνάει αυτή την ιστορική κρίση.  Αντιμετώπισε την πλήρη αδιαφορία.

Αλλά εκείνο που με συγκλόνισε ήταν αυτό που μου είπε όταν τον ρώτησα τι έχει να πει, γιατί άρχισαν να φεύγουν ομαδικά οι νέοι μας στο εξωτερικό. Γύρισε και με κοίταξε με ύφος θλιμμένο και μου είπε το εξής που ειλικρινά με ανατρίχιασε: «Αυτό είναι ένα καινούργιο παιδομάζωμα». Γυρίσαμε δηλαδή πίσω στη εποχή του παιδομαζώματος. Αυτοί που φεύγουν θα χάσουν και την συνείδηση τους και σιγά σιγά θα αλλοτριωθούν όπως έγινε και με χιλιάδες άλλους και θα είναι κατ΄ όνομα, (ή ακόμα και αυτό θα λείψει ; ) ορθόδοξοι. 

Πολλοί υποστηρίζουν ότι όλα αυτά έπρεπε να γίνουν γιατί κάπου είχαμε «ξεφύγει». Σωστό, αλλά μέχρις ενός σημείου και σίγουρα αυτό δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες αντίστασης μας.  Αλλιώς  κανείς δεν θα είχε αγωνιστεί να μην πέσει το Βυζάντιο στους εχθρούς. Σήμερα οι «εχθροί» δεν παιανίζουν αλαλάζοντας τα φλάμπουρα της ημισελήνου, (τουλάχιστον ακόμα), αλλά οθόνες, «δημοκρατικές διαδικασίες» και άφθονο «εκσυγχρονισμό». Εμάς τι μας απομένει ; 

 Πηγή: "Ἀκτίνες"