Ἂς
ἀρχίσουμε κάποτε νὰ φροντίζουμε σοβαρὰ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, ἀδελφοί. Ἂς
λυπηθοῦμε γιὰ ὅσα ἕως τώρα δὲν ἐπιτύχαμε, ἂς ἀποτινάξουμε τὴν ραθυμία. «Ἀγωνισώμεθα
ὑπὲρ τῶν μελλόντων», φοβούμενοι μήπως, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα νὰ δώσουμε λόγο στὸν
Κριτή, βρεθοῦμε «ἀπαρασκεύαστοι τῶν ἀγαθῶν ἔργων».
«Οὗτος ὁ αἰὼν τῆς μετανοίας,
ἐκεῖνος τῆς ἀνταποδόσεως· οὗτος τῆς ἐργασίας, ἐκεῖνος τῆς μισθαποδοσίας· οὗτος
τῆς ὑπομονῆς, κἀκεῖνος τῆς παρακλήσεως.
Νῦν βοηθὸς τῶν ἐπιστρεφόντων ἀπὸ ὁδοῦ
κακῆς ὁ Θεὸς, τότε φοβερὸς καὶ ἀπαραλόγιστος τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καὶ
ῥημάτων καὶ ἐνθυμημάτων ἐξεταστής. Νῦν τῆς μακροθυμίας ἀπολαύομεν, τότε τὴν
δικαιοκρισίαν γνωρίσομεν».
«Ἐὰν μὲν ἴδητε μετανοοῦντας ἐπὶ τῇ
ἀτοπίᾳ τῶν πεπραγμένων, συμπαθήσατε ὡς οἰκείοις μέλεσι νενοσηκόσιν».
(Μ. Βασιλείου,
Περὶ Μετανοίας, λόγ. Η΄).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.