Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Οι Ποιμένες συντελούν, ή στην σωτηρία του λαού, ή στην καταστροφή. Τρίτη δυνατότητα δεν υπάρχει.



Τό ΟΧΙ το κλήρου στό πος το 1940


ναμφισβήτητα τό πος το 1940 νήκει σέ λους τους λληνες. λος λαός μας τότε νωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ρθωσε τό νάστημά του στόν ρμητικό χείμαρρο το φασισμο καί το ναζισμο. τσι, πό ατήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 κτωβρίου 1940, δέν θά ταν δυνατό νά πουσιάζει κκλησία μας, ρόλος τς ποίας σήμερα μονίμως γνοεται συστηματικά ποσιωπται. Καί, πως πάντοτε, τσι καί τό 1940 σπευσε νά καταγράψει μέ πράξεις ρωισμο καί ντίστασης τήν προσκύνητη θέλησή της καί νά φανε λλη μία φορά φύλακας γγελος το πονεμένου λαο καί θύλακας τς σωτηρίας του.
 Μέ τήν κήρυξη το πολέμου ερά Σύνοδος πό τήν προεδρία το θηνν Χρυσάνθου ξέδωσε διάγγελμα πρός τόν λαό: « κκλησία ελογε τά πλα τά ερά καί πέποιθεν τι τά τέκνα τς Πατρίδος επειθ ες τό κέλευσμα Ατς καί το Θεο, θά
σπεύσωσιν ν μι ψυχ καί καρδί νά γωνισθσιν πέρ βωμν καί στιν καί τς λευθερίας καί τιμς, καί... θά προτιμήσωσι τόν ραον θάνατον πό τήν σχημον ζωήν τς δουλείας... πιρρίψωμεν πί Κύριον τήν μέριμναν μν...».
Τότε, χωρίς χρονοτριβή, γδόντα τέσσερις κληρικοί λων τν βαθμίδων γκαταλείποντας τίς λλες πείγουσες ποχρεώσεις καί διακονίες τους σκαρφάλωσαν χωρίς ποτέ κάποιοι νά πιστρέψουν στά βουνά τς Βορείου πείρου, γιά νά νισχύσουν τόν λληνα στρατιώτη μέ τά πύρινα κηρύγματά τους, τήν ξομολόγηση, τή θεία Λειτουργία. Συμπορεύθηκαν μαζί του στή δόξα, μά καί στήν δύνη καί στή θανή. Πόσες φορές δέν δρόσισαν τά φρυγμένα χείλη τν στρατιωτν, δέν σκούπισαν τά δάκρυα καί τόν δρώτα τους, περιθάλποντας τούς ρωες, σάν νά ’ταν δικοί τους! Κι λλοτε πάλι νεκροστόλισαν καί κήδευσαν τούς λιονταρόψυχους πού θυσιάστηκαν στό πεδίο τς μάχης.
 Κι ταν τόν πρίλιο το 1941 ο Γερμανοί μπκαν νικητές στήν λλάδα, πάλι κκλησία πωμίσθηκε τό μεγάλο βάρος γιά τή διάσωση το λαο. Πρτος σήκωσε τή σημαία τς ντίστασης «πέρτατος πνευματικός γέτης» ρχιεπίσκοπος θηνν Χρύσανθος. ρνήθηκε νά συμμετάσχει στήν πιτροπή παράδοσης τς πόλης τν θηνν ρνήθηκε νά τελέσει Δοξολογία στόν μητροπολιτικό ναό τν θηνν ρνήθηκε νά ρκίσει τήν κατοχική Κυβέρνηση Τσολάκογλου, μέ τίμημα τήν πομάκρυνση πό τόν θρόνο του.
 Διάδοχός του «φιλόστοργος καί καμπτος πατριώτης» Δαμασκηνός ποδείχτηκε μεγάλη καί γετική προσωπικότητα. δρυσε τόν λληνικό ργανισμό Χριστιανικς λληλεγγύης (Ε.Ο.Χ.Α.) καί πηύθυνε γωνιώδεις κκλήσεις στόν νά τόν κόσμο ρυθρό Σταυρό γιά ποστολή βοήθειας πρός τόν κακουχούμενο λληνικό λαό.
 Περιδιαβαίνοντας τά μονοπάτια τς στορίας κλίνουμε ελαβικά τό γόνυ μπροστά στή μεγαλοσύνη τν Πατέρων μας: θαρραλέος μητροπολίτης ωαννίνων Σπυρίδων Βλάχος πό τήν πρώτη στιγμή βρέθηκε στό Μέτωπο καί μπκε πρτος μαζί μέ τούς στρατιτες στό λεύθερο ργυροκάστρο. μητροπολίτης Μυτιλήνης άκωβος Α΄, ταν ο Γερμανοί εσλθαν στήν πόλη τς Μυτιλήνης, νώπιον το νώτατου γερμανο στρατιωτικο διοικητ δήλωσε τεταγμένος πό τόν Θεό νά προστατεύει τό ποίμνιό του.
μητροπολίτης Δημητριάδος ωακείμ, μετά τούς βομβαρδισμούς πού πέστη Βόλος μένει κε, συγκακουχούμενος μέ τόν λαό το Θεο προσπαθώντας νά τόν μπνεύσει. μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος στήν παίτηση το στρατιωτικο διοικητ νά το ποδείξει μήρους προσλθε στή γερμανική Κομμαντατούρ μέ κάποιους ερες καί δήλωσε: «μες εμεθα ο ζητηθέντες μηροι».
 Πόσα πίσης χρωστ τό Αγιο στόν ρχιμανδρίτη Κωνστάντιο Χρόνη (μετέπειτα λεξανδρουπόλεως), ποος τό σωσε πό λοκληρωτική καταστροφή, ταν γερμανός στρατιωτικός διοικητής τό πειλοσε μετά τίς σφαγές στά Καλάβρυτα. μετέπειτα μητροπολίτης Τρίκκης καί Σταγών Διονύσιος Χαραλάμπους, ν βρισκόταν γκλειστος στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως τν Γερμανν «Π. Μελ» στή Θεσσαλονίκη, το ξασφαλίσθηκε δυνατότητα νά λευθερωθε. Δέν τή δέχθηκε. μεινε μέ τούς συγκρατούμενούς του, γιά νά τούς νισχύει. δηγήθηκε στό ουσβιτς καί φθασε «παραπλήσιον θανάτου». ρχιμανδρίτης Διονύσιος Παπανικολόπουλος, μετέπειτα μητροπολίτης δέσσης καί Πέλλης τή Μεγάλη Πέμπτη το 1941 μέ τά φλογερά του λόγια κατάφερε νά σώσει πό τούς βομβαρδισμούς καί τόν ξευτελισμό τό στορικό θωρηκτό «βέρωφ».
  λλά καί « κκλησία τς Κρήτης», γράφει Στέφανος Μυλωνάκης «οδέποτε οδαμς στέρησεν ες κδηλώσεις πατριωτισμο, θυσίας καί λοκαυτωμάτων... παντες... ερέθησαν μέσως ες τάς πάλξεις καί προμαχώνας τς προσφιλος πατρίδος... Βλέπομεν καί πάλιν πισκόπους τραυματιζομένους... φυλακιζομένους... τυφεκιζομένους πλήν οδέποτε νδίδοντας ποχωροντας». 
Στόν γώνα κόμη συμμετεχαν δυναμικά καί τά μοναστήρια μας, πού πάντοτε στάθηκαν ο κυματοθραστες τν βαρβαρικν πιθέσεων. Κάποια καταστράφηκαν πό τούς κατακτητές, λλα λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν, νατινάχθηκαν, πλήρωσαν βαρύ τόν φόρο το αματος. διαιτέρως ναφέρουμε τά μοναστήρια το γίου ρους, τς δρας, τν γίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στή Σπάρτη, τς Δαμάστας στή Λαμία, το Μεγάλου Σπηλαίου καί τς γίας Λαύρας, τς Βελλς στά ωάννινα πού μετατράπηκε σέ Νοσοκομεο. 
 τελείωτο τό συναξάρι τν θνομαρτύρων κληρικν μας, πού προμάχησαν γιά νά ναπνέουμε μες τόν ζείδωρο νεμο τς λευθερίας!
Γιά τίς τόσες μως θυσίες καί τήν «κένωση» τήν ποία πέστη κκλησία μας, χάριν το Γένους μας, δέχεται διαρκς ταπεινώσεις καί μφισβητήσεις πό κείνους πού κατά λόγον δικαιοσύνης τς χρωστον εγνωμοσύνη. ς μς συγχωρέσει Θεός γιά τήν φροσύνη μας καί τά λέθριά μας λάθη.
πηγή:Περιοδικό “Απολύτρωσις”

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.