Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Ισλάμ και Ορθοδοξία μέσα από τους διαλόγους του αγ. Γρηγορίου Παλαμά





Χθές, μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους Ἀπόστολο Φίλιππο καὶ Νεομάρτυρα Κωνσταντῖνο τὸν δραῖο, συνεορτάσαμε καὶ τὸν μεγάλο ἀντιπαπικὸ ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ,ρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης (Ἡ ἑορτή του μετεφέρθη καὶ τιμᾶται τὴν Β΄ Κυριακὴ τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς). Ὅπως σὲ ἄλλες ἐποχὲς καὶ σὲ ἄλλες Οἰκουμενικὲς Συνόδους ὁ Θεὸς ἔστελνε τους Ἁγίους τους γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς αἱρετικούς, ἔτσι καὶ τὸν 14ο αἰῶνα καὶ στὴν Η΄ (8η) Οἰκουμενικὴ Σύνοδο,  ἔστειλε τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν Παπικὴ κακοδοξία, ἡ ὁποία, κηρυττομένη ἀπὸ τὸν Καλαβρὸ μοναχὸ Βαρλαάμ, ἔσπερνε τὴν σύγχυση στὶς ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁριοθέτησε ὡς θεόπτης, καὶ στηριζόμενος στοὺς πρὸ αὐτοῦ Ἁγίους ὡς ὁ κατ’ ἐξοχὴν θεολόγος τῆς Παραδόσεως, τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ αὐτὸ τὸ «πλήρωσε»: συκοφαντήθηκε, χαρακτηρίστηκε αἱρετικός, διώχθηκε, ἐξορίστηκε, φυλακίστηκε.
Αὐτὴ εἶναι ἡ διὰ Χριστὸν κακοπάθεια τῶν Ἁγίων κάθε ἐποχῆς, γι’ αὐτὸ πολὺ σωστὰ ἐγράφη ὅτι, οἱ διαμένοντες σὲ πολυτελεῖς οἴκους, οἱ χρυσοστόλιστοι καὶ ἀεὶ πανηγυρίζοντες Ἐπίσκοποι καὶ Ποιμένες, οἱ εὐφραινόμενοι ὅταν ἀποκαλοῦνται ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων «Γέροντες» καὶ «ραβί, ραβί», εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀντισταθοῦν καὶ νὰ πολεμήσουν τὶς αἱρέσεις τῆς κάθε ἐποχῆς.
Τὸ παρακάτω ἄρθρο γιὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, εἶναι τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Κοκολάκη.

 O διάλογοι το γίου Γρηγορίου το Παλαμα μέ τούς Μουσουλμάνους εναι τόσο πίκαιροι σο ποτέ λλοτε. Ο συχνές προκλήσεις τους διά τν ποίων πό τή μιά νακινον τό μεγάλο κεφάλαιο το ρατσισμο καί πό τήν λλη μέ τήν προβιά τς νεξιθρησκείας προσπαθον νά πιβάλλουν τή λυκόμορφη θρησκεία τους μς ποχρεώνουν νά παραθέσουμε τούς παρακάτω διαλόγους γιά νά φανε τό θος τς ρθοδόξου κκλησίας στή σχέση της μέ παντός εδους νθρώπους διαφόρων θρησκειν   λλά καί γιά νά νισχυθε τό φρόνημα τν πιστν Χριστιανν μέ τράνταχτα θεολογικά πιχειρήματα.


(Σέ ρισμένα πολύ σημαντικά σημεα το διαλόγου παρατίθενται καί σχετικοί λόγοι το γίου ωάννου Δαμασκηνο)

 
Λίγα λόγια γιά τήν ποχή το γίου Γρηγορίου Παλαμ:

ποχή  το γίου Γρηγορίου το Παλαμ, 14ος α. μ. Χ. χαρακτηρίζεται πό τρες βασικούς κινδύνους: Τίς πιδρομές τν θωμανν, τήν νάπτυξη τν σλαβικν λαν (Ρσοι, Πολωνοί, Τσέχοι, Σέρβοι) καί τόν Σχολαστικισμό τς Δύσεως (Βαρλααμισμός). Ο Βαρλααμιστές ρμηνεύουν λη τήν διδασκαλία τς κκλησίας μέ βάση τή λογική μέ συνέπεια νά κυρώνουν στήν πράξη τό μυστήριο τς σωτηρίας το νθρώπου· σημαντικές παρεκκλίσεις πό τήν ρθόδοξη διδασκαλία εναι ρνηση τς διακρίσεως οσίας καί νεργειν, κακοδοξία περί τς κπορεύσεως το γίου Πνεύματος καί κ το Υο κλπ.

Παράλληλα χουμε τήν μφάνιση τς αρέσεως
τν Μασσαλιανν (πολυτοποίηση τς σκήσεως-νηστείας-προσευχς καί γαμίας, τς κτημοσύνης χωρίς ργασία καί περιφρόνηση τν μυστηρίων) καί τν Βογομίλων [(δυαλισμός: καλό–κακό, φς–σκότος, Θεός-διάβολος, λα στό διο πίπεδο, σόκυρα καί σοδύναμα) καί ρνηση τς γίας Τριάδος·πολεμική κατά τν μυστηρίων, τς κκλησιαστικς εραρχίας καί τς το Χριστο γεννήσεως]. γιος συνεκρούσθη μαζί τους.


Σύντομος στορικο-θεολογικός βίος το γίου:
γιος γεννιέται τό 1296 στήν Κων/πολη. Μόνασε στό ρος Παπίκιο στά σύνορα Θράκης – Μακεδονίας, στίς ερές Μονές Βατοπεδίου, Μ. Λαύρας, καί σφιγμένου· τό 1326 χειροτονεται ερέας στή Θεσσαλονίκη, ναχωρε γιά Βέροια, καί τελικά καταλήγει στό συχαστήριο το γίου Σάββα στό γιο ρος. Τήν 14η Νοεμβρίου 1359, 63 τν,  παραδίδει τήν ψυχή του στόν Χριστό.

 Θεολογία το γίου Γρηγορίου:
γιος εναι κυριότερος κφραστής το συχασμο[1], τς μεθέξεως τς κτίστου θείας χάρης , κατά παρόμοιο τρόπο πού ο μαθητές μετεχαν στό θαβώριο φς· γιά νά φθάσει βέβαια στό στάδιο το φωτισμο παιτετο ργασία διαλείπτου προσευχς καί δακρύων.
ντύπωση προκαλε τι σέ λικία 17 τν εχε τέτοια γνώση κλασσικς παιδείας, κτός τς θεολογικς,  στε νά κληθε πό τόν ατοκράτορα νδρόνικο Β΄ νά μιλήσει νώπιον σοφν νδρν αλικν-καθηγητν Παν/μίου, περί ριστοτέλους καί πιό συγκεκριμένα περί τς σχέσεως τς ριστοτελικς λογικς μέ τή θεολογία· Εχε δεινή κανότητα λόγου, τέτοια, στε ο διάσημος θεολόγος καί φιλόσοφος τς ποχς Θεόδωρος Μετοχίτης νά πε πρός τόν βασιλιά τι καί ριστοτέλης νά ταν παρών, θά τόν παινοσε.
Τό πολιτικό καθεστώς τς  Κων/πολεως, φορμή γιά θεολογικό διάλογο πρός τό σλάμ.
ποχή χαρακτηρίζεται πό τίς διενέξεις Παλαιολόγων-Καντακουζηνν:
Συγκεκριμένα Παλαιολόγος ωάννης Ε΄, νόμιμος ατοκράτωρ, κπροσωπώντας  κατώτερα στρώματα καί ζηλωτές, φοσιωμένος στόν Πάπα, ξορίζει τόν ωάννη Καντακουζηνό ΣΤ΄· Καντακουζηνός, φιλικά διακείμενος πρός τόν συχασμό, μέ δική του πρωτοβουλία, κλέγει τόν Φιλόθεο Κόκκινο ς Πατριάρχη Κων/λεως, πού ταν φίλος πιστήθιος το γ. Γρηγ. Παλαμ, μέ διαίτερη γνοια γιά τήν κεραιότητα τς κκλησίας. Μεγάλη πιτυχία του ταν νωση τν γετν τς ρθοδόξου κκλησίας. Καντακουζηνός ποστηρίχθηκε πό Τούρκους καί Σέρβους.
Σέ προσπάθεια ερηνεύσεως τν δύο παραπάνω ατοκρατόρων, πηγαίνοντας γιος γιά Κων/πολη τό 1354, λόγ θαλασσοταραχς ναγκάζεται νά βγε στήν ερωπαϊκή κτή τς Καλλιπόλεως τήν ποία εχαν κατακτήσει ο Τορκοι, κμεταλλευόμενοι τόν πανικό το καταστρεπτικο σεισμο το Μαρτίου 1354.
κε συλλαμβάνεται γιος μαζί μέ τή συνοδεία του, που καί πέστη τά πάνδεινα. Αχμάλωτος ν, στέλνει στήν κκλησία Θεσ/κης πιστολή, ¨πρός τήν αυτο κκλησίαν¨, στήν ποία χαρακτηρίζει τούς Τούρκους ς βαρβαρωτάτους πάντων τν βαρβάρων.
πό Καλλίπολη μεταφέρεται στή Λάμψακο· κε περν πό γύμνια, πείνα, στερήσεις,κακώσεις. Ο Τορκοι λπιζαν σέ πλούσια ποζημίωση γιά τήν πελευθέρωση το γίου. πίσης τόν πίεζαν νά διαλεχθε μέ τούς διδασκάλους το σλάμ, διότι χοντας διεστραμμένο νο, θεωροσαν τήν αχμαλωσία ς τιμωρία τς σεβείας πρός τόν λλάχ λλά καί ς πόδειξη τς μή ληθινς πίστεως τν Χριστιανν.
Παρατηρε πομένως κανείς τι δέν πεδίωκε γιος τόν διάλογο πρός πίδειξιν λλά τι ναγκάσθηκε νά τούς δείξει τό ψηλό θεολογικό του ερος! Σαφς καί κινδύνεψε ζωή του, πειδή περιτριγυριζόταν πό γρίους Μουσουλμάνους. Σέ ντίθεση μέ τό σήμερα, πού ποφεύγουμε τό πνεμα τς μολογίας καί πό φόβο παρέχουμε στούς Μουσουλμάνους προνόμια, διευκολύνσεις, ναγνωρίσεις, τιμές, πιστολές καί δρα, κυρώνοντας τήν ποκλειστικότητα καί  μοναδικότητα τς ρθοδόξου πίστεως.
γιος θεωρε τήν αχμαλωσία του ργο τς θείας προνοίας. Σκοπός τς αχμαλωσίας γι᾿ ατόν ταν εκαιρία γιά κήρυγμα πρός τούς λλοπίστους καί νίσχυση τν Χριστιανν πρός ποφυγή ξισλαμισμο. Καί αχμαλωσία ποτελοσε να μέσο τιμωρίας γιά τίς μαρτίες το χριστιανικο λαο. Πολύ πίκαιρο τό ζήτημα τς αχμαλωσίας θά ᾿λεγε κανείς. μες πιθανόν νά τό θεωρούσαμε δοκιμασία, πειρασμό...Πόσο μς λείπει διάκριση...
Στόν γιο διακρίνουμε τήν μολογία καί τήν παρρησία. Σήμερα χουμε χαλαρότητα, διαφορία καί χλιαρότητα.
Λέει σέ κάποιο σημεο στήν πιστολή πρός τήν αυτο κκλησία περί τς πλανεμένης ντιλήψεως καί κοσμοθεωρίας γενικότερα τν Μουσουλμάνων[2], τι δηλ. χουν βαρύτερη εθύνη γι᾿ ατό, πειδή γνωρίζουν τί λέει Χριστός καί τί κανε. Πόσο, περισσότερο μες, πού ζομε μέσα στό λίκνο τς ρθοδοξίας, στήν λλάδα, δέν ρμόζει νά λέμε «δέν γνώριζα».
Γράφει χαρακτηριστικά: πειδή λοιπόν ο παραπάνω ναφερόμενοι, ν γνώρισαν τόν Χριστό δέν τόν δόξασαν καί δέν τόν λάτρευσαν ς Χριστό, Θεός τούς παρέδωσε σέ δόκιμο νο, σέ πάθη καί τιμίες, στε νά ζον μέ ασχρότητα καί πανθρωπιά καί ς θεομίσητοι ...νά ζον μέ τόξο καί μάχαιρα καί μέ σωτία, πιδιδόμενοι σέ νδραποδισμούς, φόνους, λεηλασίες, ρπαγές, κολασίες, μοιχεες, νδρομανίες...καί νομίζουν τι Θεός τούς πιδοκιμάζει.[3]
πό Λάμψακο μεταφέρεται στίς Πηγές· κε εσπράττει νέες ταπεινώσεις καί  βασανιστήρια.
πό τίς Πηγές πηγαίνει στήν Προύσα· κε πραγματοποιεται διάλογος μέ τόν σμαήλ. (γιός γγονός μεγάλου μηρ·amir στά ραβικά σημαίνει στρατηγός, γεμών, Μουσουλμάνος βασιλιάς, κύριο νομα στόν Πόντο)·πό τήν Προύσα μεταφέρεται στή Νικομήδεια·κε διαλέγεται μέ τούς Χιόνες. Ατοί ταν Χριστιανοί τς χαΐας πού ξισλαμίσθηκαν καί εχαν γίνει δεινοί μουσουλμάνοι θεολόγοι πού βλασφημοσαν καί σεβοσαν στό πρόσωπο το Χριστο· διάλογος διεσώθη πό ναν Ταρωνείτη( τίτλος Βυζαντινς οκογενείας) γιατρό πού λεγε τι ο Μουσουλμάνοι εναι θεοι.
δ θά ρωτοσε κάποιος: «παρά τό τι ο Μουσουλμάνοι συμμετέχουν στούς σημερινούς διαλόγους τόλμησε νά γράψει κανείς ξ μν τι τό σλάμ εναι βλασφημία, σατανική διδασκαλία, πως κάνουν κενοι γιά τήν πίστη μας;»
ντιθέτως θά λέγαμε, ο σημερινοί Οκουμενιστές λένε τι «διος εναι Θεός παρά τό τι γνωρίζουν τι ο Μουσουλμάνοι βλασφημον καί άσεβον στόν Χριστό.
πό τή Νικομήδεια φθάνει στή Νίκαια. κε γίνεται διάλογος μέ ναν τασιμάνη (μουσουλμάνος ερέας).
Τελικά γιος λευθερώνεται πό τούς Τούρκους κατόπιν καταβολς πολλν λύτρων πό τόν κθρονισθέντα Καντακουζηνό ωάννη πό Σέρβους μπόρους, πεσταλμένους πό τόν Στέφανο Δουσάν πού πεδίωκε τό θρόνο τς Κων/λεως ποος ταν κυρίαρχος Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Στερες λλάδος καί πείρου.

Τεχνική διαλόγου, πρότυπο πρός μίμησιν καί γιά σημερινούς διαλόγους.
Λίγα λόγια καί πλά· χρήση παραδειγμάτων· χρήση τν δεδομένων καί τν σχυρισμν το ντιπάλου· χρήση τς γίας Γραφς στά σημεα πού εναι κοινς ποδεκτή πό τόν συνομιλητή, πως ν προκειμέν τς Παλαις Διαθήκης· ταπείνωση, φαινομενική ταύτιση μέ τούς λόγους το συνομιλητ πρός πίτευξιν τς προσεκτικς κος τν πολοίπων πιχειρημάτων το γίου·μαθηματική λογική διαλόγου.

Παραθέτουμε στή συνέχεια τούς σχετικούς διαλόγους:

 Διάλογος σμαήλ - γίου Γρηγορίου:

-σμαήλ: Πς προσκυνετε τό ξύλο καί τόν σταυρό;
-γιος Γρηγόριος: Καί σύ δέχεσαι κείνους πού τιμον τή σημαία σου, ν δυσανασχετες πρός τούς τιμάζοντες ατήν·σημαία τν Χριστιανν εναι σταυρός!
 -σμ. : σκεται καί σέ σς λεημοσύνη;
-γ. Γρηγ.: πραγματική εναι γέννημα τς γάπης πρός τόν ληθινό Θεό·ατός πού Τόν γαπ περισσότερο εναι περισσότερο καί ληθινά λεήμων.
-σμ.: φο σχυρίζεσθε τι Πατέρας γενν Υό, τότε Θεός λαβε γυναίκα.
γ. Γρηγ.: ν πιστεύετε τι Παρθένος Μαρία γέννησε τόν κατά σάρκα Λόγο χωρίς νδρα, πολύ περισσότερο πιστευτό εναι νά γενν Θεός σωμάτως καί θεοπρεπς τόν Λόγο χωρίς τήν νάγκη γυναίκας.
-σμ.: γαπτε τόν  σά [ησο], λέτε μως τι εναι σταυρωμένος.
-γ. Γρηγ.: Συμφων, λλά πρόκειται γιά α)κούσια σταύρωση καί β)γιά παθή  θεότητα.

Διάλογος Τασιμάνη-γίου Γρηγορίου:
-Τασιμάνης: ταν γραμμένα στό Εαγγέλιο καί γιά τόν Μωάμεθ· τά πέκοψαν ο Χριστιανοί·
-γ. Γρηγόριος: Εναι δύνατη ποκοπή πό τούς Χριστιανούς, γιατί Χριστός λέει πώς ποιος ποκόπτει άποκόπτεται λλά καί εσπράττει ς συνέπεια φρικτές κατάρες.
ν ξάλλου σαν θεοχάρακτα τά λόγια περί Μωάμεθ, πς θά παρέμεναν Χριστιανοί, ο δθεν ποκόπτοντες ατά; κτός ατο τό Εαγγέλιο μεταφράσθηκε σέ πολλές γλσσες· ν παραποιόταν κάτι, πς διατηρήθηκε μέχρι σήμερα (14ος α. μ. Χ.) συμφωνία τν νοημάτων του; κόμη καί ο αρετικοί καί ο ντίπαλοι θεοι, τό διο Εαγγέλιο χρησιμοποιον.
 -Τασ.: Γιατί δέν γαπον καί δέν δέχονται ο Χριστιανοί τόν προφήτη Μωάμεθ; μες μως δεχόμαστε τούς προφτες, τόν Χριστό, τά τέσσερα Εαγγέλια, καί τό εαγγέλιο το Χριστο.
-γ. Γρηγ.: Μωάμεθ εναι προφήτης το λλάχ, σύμφωνα μέ σς. Στό Εαγγέλιο λέει Χριστός τι κενος πού δέν πιστεύει στούς λόγους το διδασκάλου, δηλ. το Χριστο, δέν γαπ καί τόν διδάσκαλο ς διδάσκαλο.Ο λόγοι το Χριστο εναι νά μήν πιστεύουμε σέ λλον θεό, μέχρι νά ξανάρθει Χριστός ς κριτής κατά τήν Δευτέρα Παρουσία·διότι θά περάσουν ν τ μεταξύ πολλοί ψευδόχριστοι πού θά πλανήσουν πολλούς·μήν τούς κολουθήσετε ( Ματθ. κδ΄,24)· καί γγελος ν διδάξει διαφορετικά, νάθεμα!(Γαλ. α΄,8)
κτός ατο μως, συνηθίζουμε πως καί σες νά μήν παραδεχόμαστε νευ μαρτυριν ργα, πρόσωπα, πράματα. Μωϋσς κανε σημεα καί τέρατα, σκισε τή θάλασσα μέ τή ράβδο καί τήν ξαναένωσε, Θεός βρεξε ρτο πό ορανό (μάννα) διά τς προσευχς το Μωϋσέως, πού ταν πιστός δολος το Θεο.
Χριστός στή συνέχεια κάνει θαύματα, εναι Λόγος το Θεο πως καί σες πιστεύετε, γεννημένος πό παρθένο. Τελικά ναλήφθηκε, καί θά ξανάρθει γιά νά κρίνει. λα ατά τά δέχονται καί ο Μουσουλμάνοι. πότε πιστεύουμε τσι στήν γία Γραφή, στόν Χριστό, στό Εαγγέλιο.Τόν Μωάμεθ μως δέν τόν βλέπουμε νά μαρτυρεται πό προφτες οτε νά κάνει κάτι τό θαυμαστό. Γι᾿ ατό οτε στό κοράνι πιστεύουμε.
-Τασ: Χριστός εναι δολος το Θεο. χι Θεός.
-γ. Γρηγ.: Χριστός δέν μπορε νά εναι δολος το Θεο διότι:
1) Καί σες Τόν πικαλεσθε ς μφυτο Λόγο το Πατέρα· φο μως Θεός εναι κτιστος συνεπάγεται τι κτιστος  εναι καί Λόγος, ρα δέν εναι δολος!
2) Παραδέχεσθε καί σες τι βραάμ επε πρός τόν Θεό:¨σύ πού κρίνεις λη τή γ δέν θά κάνεις κρίση;¨ συνεπάγεται τι ναγνωρίζει τόν κριτή ς Θεό.Ο Μουσουλμάνοι δέχονται τόν Χριστό ς κριτή. Συνεπάγεται τι Χριστός εναι Θεός, διότι μόνο Θεός εναι κριτής! σχέση Χριστο καί Θεο Πατέρα εναι σάν το λιακο παυγάσματος μέ τόν λιο.
3) ν Χριστός εναι προφήτης πως Μωϋσς, συνεπάγεται τι εναι διαφορετικός το Χριστο κριτής, φο κριτής εναι Θεός, ν προφήτης εναι νθρωπος. Ο μουσουλμάνοι μως δέχονται τόν Χριστό ς κριτή. ρα δέν μπορε ταυτόχρονα νά τόν πον καί προφήτη.
4) Ο Μουσουλμάνοι πιστεύουν τι Χριστός νελήφθη· ατός πού νελήφθη ναμένεται καί πάλι ς κριτής· χι λλος! ρα Χριστός δέν μπορε ς Θεός –κριτής νά εναι δολος το Θεο.
 -Τασ. : Γιατί ναμένεται Χριστός γιά νά κρίνει;
-γ. Γρηγ. : Διότι ο νθρωποι γάπησαν τό σκότος ντί το φωτός, ς φίλοι αρέσεων καί θεΐας (τεροδιδασκαλιν) καί δυπαθείας (ω. γ΄,19). ν Χριστός εναι τό φς!πίσης δέν εναι κ Θεο ποιος δέν θεωρε ς Κύριο καί Θεό τόν ν σαρκί ληλυθότα ησο. Μωάμεθ δέν θεωρε τόν αυτό του Κύριο. Συνεπάγεται τι Χριστός εναι κριτής, φο ατός εναι Κύριος πού θά ξανάρθει.
-Τασ.: Μωάμεθ πό νατολή φθασε νικηφόρος στή Δύση. Συνεπάγεται τι τό σλάμ εναι ληθινή θρησκεία.
-γ. Γρηγ.: Ναί, λλά μέ πόλεμο, μάχαιρα, λεηλασίες, νδραποδισμούς, φόνους (θέλημα νθρωποκτόνου διαβόλου)·ξάλλου καί Μ. λέξανδρος πό Δύση πέταξε λη τήν νατολή·λλά δέν το μπιστεύθηκε κανείς τήν ψυχή του, βλέποντάς τον ς Θεό, πως σες τόν Μωάμεθ. Μωάμεθ φήρμοσε βία καί δονή.[4] Δέν προσεταιρίσθηκε κανένα λόκληρο τμμα τς Οκουμένης. ντιθέτως Χριστός πέτρεπε πό τίς πολαύσεις καί κατέλαβε ερηνικά λα τά πέρατα τς Οκουμένης.
νας πό τούς Τούρκους τότε επε πώς θά ᾿ ρθει κάποτε καιρός πού θά συμφωνήσουν μεταξύ τους μέ τό γιο. Καί γιος  επε στούς Χριστιανούς στήν πιστολή του πό τήν αχμαλωσία τά κόλουθα:
«Συμφώνησα καί εχήθηκα. λλά ποιό τό φελος γιά τούς τώρα τότε ζντες μέ διαφορετική πίστη; Συμφώνησα βέβαια πειδή στό νομα το Χριστο κάθε γόνατο θά καμφθε καί κάθε γλσσα θά μολογήσει τι Χριστός εναι Κύριος ες δόξαν Θεο Πατρός. Ατό θά συμβε στή Δευτέρα Παρουσία!»
Τούς λέει δηλ. γιά μία συμφωνία χι σέ στορικό χρόνο, λλά σέ περιστορικό· πειδή μως τά τελευταα λόγια το γίου παρεξηγονται καί ρμηνεύονται μέ πνεμα πανθρησκειακό ς συμφωνία πού θά πιτευχθε μεταξύ Χριστιανισμο καί σλάμ χρειάζεται νά προσέξουμε τι ατή συμφωνία θά γίνει στή Β΄Παρουσία που λοι θά συμφωνήσουν τι Χριστός εναι Κύριος.

 Διάλογος γίου μέ Χιόνες:
-Χιόνες:Τούς δέκα λόγους πού κατέβασε Μωϋσς καί κατέγραψε σέ λίθινες πλάκες, τούς κρατον ο Τορκοι. Γι᾿ ατό γίναμε Τορκοι.
-γ. Γρηγόριος: Τότε θά μιλήσω μέ Τούρκους καί χι μέ σς πού σασταν βραοι καί γίνατε Τορκοι. Δέν εναι πρέπον νά παρουσιάζω τήν εσέβεια στίς ντιθέσεις σας. Δέν πρεπε κανονικά νά ποκρίνομαι, ς αχμάλωτος·πως καί Χριστός τσι κανε μετά τήν παράδοσή Του. γώ ποιός εμαι; Εμαι ντάξιος τς Καθολικς κκλησίας; (δ φαίνεται ντονα ταπείνωση το γίου).
-Χιόνες: ν ατός πού γέννησε Μαρία εναι Θεός, πς τόν χώρεσε μήτρα γυναίκας;
-γ. Γρηγ.: Θεός δέν χει κάποιο μεγάλο σμα, στε νά μή χωρ· Θεός εναι σώματος· πανταχο, πέρ τό πν, ν νί.
-Χιόνες: Πς λέτε τόν Χριστό Θεό ν εναι νθρωπος, φο γεννήθηκε ς νθρωπος; Ποιό τό νόημα τς νανθρωπήσεως το Θεο;
-γ. Γρηγ. : νθρωπος ποτάχθηκε στόν διάβολο μέ κούσια πακοή, παραβαίνοντας τή θεία ντολή. Συνεπάγεται μαρτία, καί δίκαιη καταδίκη σέ θάνατο.
Θεός δέν θελε νά σώσει μέ τή βία ( πακοή σέ κοσμικό τύραννο),  τόν νθρωπο, καθ᾿ τι βία δέν ταιριάζει στόν Θεό· γι᾿ ατό δέν πενέβη δυναμικά· θά καταλυόταν τσι καί τό ατεξούσιο το νθρώπου· γι᾿ ατό μόνος ναμάρτητος Λόγος το Θεο γίνεται υός το νθρώπου.
-Χιόνες: Πς κατασκευάζετε σες πολλά μοιώματα καί τά προσκυνετε, ν καί θεός γραψε στόν Μωϋσ νά μήν κατασκευάσει κανένα μοίωμα;
-γ. Γρηγ. : Προσκυνον καί ο φίλοι νας τόν λλο, λλά δέν θεοποιονται μ᾿ ατό. Μωϋσς κατασκεύασε τό σωτερικό το καταπετάσματος (τύπος πουρανίων), τό ξωτερικό το Ναο (τύπος πιγείων), τίς εκόνες Χερουβείμ στά δυτα το ναο. ρα Θεός τά παγόρευσε γιά νά μή λατρευθον ς θεοί· τό νά δηγονται μως πρός τόν Θεό εναι καλό· παινοσαν πίσης τά μοιώματα καί ο λληνες, ς θεούς·τά παινομε καί μες, δηγούμενοι μως στή δόξα το Θεο.
-Χιόνες: Χριστός περιετμήθη· σες;
-γ. Γρηγ.: κτός τς περιτομς μως δόθηκαν καί τήρηση το Σαββάτου, τό βραϊκό Πάσχα, ο θυσίες, τό θυσιαστήριο, τό καταπέτασμα· γιατί κτός τς περιτομς  δέν  τηρετε καί τά πόλοιπα σες ο Τορκοι;
-Χιόνες: ν επε Θεός καί γινε Χριστός, τότε Χριστός[5] εναι κτσμα.
-γ. Γρηγ.: Ατό δέν σχύει μως διότι ναί μέν Θεός λεγε καί γινόταν, λλά ν σχύει ατό καί γιά τόν Χριστό, τότε ξισώνεται μέ τήν πέτρα, τό φυτό, τό ζο, τό ρπετό· ρα τοπο! Τό κτσμα εναι φθαρτό, τρεπτό. πό τήν λλη φ᾿ σον μιλ Θεός , μιλ διά το Λόγου· διότι χωρίς λόγο δέν μιλς. λόγος μως στόν Θεό εναι νυπόστατος γι᾿ ατό καί γράφεται μέ κεφαλαο τό λ. φ᾿ σον Θεός εναι ναρχος, τελεύτητος, τρεπτος, ναλλοίωτος , περιόριστος, λογικός, πάνσοφος   (φυσικά διώματα) ατό σημαίνει τι καί Λόγος ς νυπόστατος εναι καί ατός προαιώνιος καί συναΐδιος Θεός πού χει ατία πάρξεως τόν Θεό Πατέρα καί εναι πίσης τελεύτητος, τρεπτος ναλλοίωτος, περιόριστος· πίσης στόν Θεό συνυπάρχουν μαζί πάντα Λόγος καί Σοφία· χωρίς Λόγο δέν πάρχει Σοφία· λλά οτε Σοφία χωρίς Λόγο· οτε Λόγος πάρχει χωρίς Πνεμα· λλά πάντα καί Λόγος καί τό Πνεμα εναι μέ τόν Θεό.(νέπνευσε Θεός πνοή ζως στό πρόσωπο το νθρώπου καί γινε ες ψυχήν ζσα)· ρα πρόκειται γιά δημιουργικό Πνεμα. φο Δημιουργός εναι μόνο Θεός ρα τό γιο Πνεμα εναι καί ατό Θεός. (¨ώβ λγ΄,4: "Πνεμα Κυρίου εναι ατό πού μέ ποίησε")
Διότι Θεός δέν εναι λογος, οτε πνους, οτε σοφος.
ΘΕΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΟΦΙΑ πνε πάντα μαζί. να τά τρία καί τά τρία να.
Μονάς ν Τριάδι καί Τριάς ν Μονάδι!

Τελική πάντηση τν Χιόνων: «δείχθη ληθές, οτω στέργομεν»    
Νά σημειωθε τι κατά τήν διάρκεια τν διαλόγων γιος πέμεινε βρεις καί ραπίσματα. κτός ατο νά τονισθε τι πειδή εναι αχμάλωτος μιλ μέ τρόπο  πιο χωρίς μως νά ποκρύπτει τήν λήθεια. ντιπαρατίθεται δέ μέ οσιαστικά θεολογικά πιχειρήματα.






[1] Τρες φάσεις τν  συχαστικν ρίδων χαρακτηρίζουν τήν ποχή. 1336-1341,  1341-1347, 1347-1368. Καί στίς τρες νικητής ναδεικνύεται συχασμός.

[2] γ. ω. Δαμασκηνο: «πάρχει πίσης καί λαοπλάνος θρησκεία τν σμαηλιτν...πού εναι πρόδρομος το ντιχρίστου.Κατάγεται πό τόν σμαήλ, τό γιό το βραάμ πού γεννήθηκε πό τήν γαρ, γι᾿ ατό λέγονται γαρηνοί καί σμαηλτες.Τούς λένε μως καί Σαρακηνούς ς κ τς ¨Σάρρας κενούς¨, πειδή γαρ εχε πε στόν γγελο ¨ Σάρρα μέ πέλυσε κενή¨. Ατοί λοιπόν γιναν εδωλολάτρες...μέχρι τά χρόνια το ρακλείου. πό τότε ξεφύτρωσε σ᾿ ατούς ψευτοπροφήτης πού νομαζόταν Μωάμεθ·ατός φο μελέτησε Παλαιά καί Καινή Διαθήκη καί συνομιλώντας μέ ρειανό μοναχό, δρυσε δική του αρεση. ...διέδωσε τι το στάλθηκε γραφή πό τόν ορανό. φο λοιπόν χάραξε μερικά νομοθετήματα στό βιβλίο του, ξια γιά γέλια, τό παρέδωσε γιά σεβασμό. ...»
(Καί ρωτ γιος τούς σμαηλτες): «Ποιός μως εναι ατός πού μαρτυρε τι Θεός το δωσε γραφή;ποιός πό τούς προφτες προφήτεψε τι θά μφανισθε τέτοιος προφήτης; ...Πς Θεός το δωσε τή γραφή πού λέτε χωρίς νά εσθε κι᾿ σες παρόντες, γιά νά χετε καί σες τή βεβαιότητα; Μς παντον τι Θεός κάνει σα θέλει. Ατό λέμε, τό γνωρίζουμε καί μες, λλά σς ρωτομε πς κατέβηκε γραφή στόν προφήτη σας. Καί ποκρίνονται τι ν κοιμόταν κατέβηκε γραφή πάνω του. Καί τούς λέμε τότε  μες  κενο τό στεο, τι δηλαδή φο δέχθηκε κοιμισμένος τή γραφή καί δέν ασθάνθηκε τήν νέργεια, κπληρώθηκε σέ ατόν λαϊκή παροιμία ¨τς νύχτας τά καμώματα βλέπει μέρα καί γελάει¨. Καί πάλι σέ ρώτησή μας, « Πς ν ατός στή γραφή σς δίνει ντολή σέ σς νά μήν κάνετε τίποτε νά μή δέχεσθε τίποτε χωρίς νά πάρχουν μάρτυρες, δέν τόν ρωτήσατε ¨πόδειξέ μας σύ πρτα μέ μάρτυρες, τι εσαι προφήτης καί τι προέρχεσαι πό τό Θεό, καί ποιά γραφή μαρτυρε γιά σένα;¨» σιωπον γεμτοι ντροπή».
[3] "πεί γον γνόντες περί ν Λόγος τόν Χριστόν οχ ς Χριστόν δόξασαν σεβάσθησαν, παρέδωκεν ατούς θεός ες δόκιμον νον καί πάθη τιμίας στε βιον ασχρς καί πανθρώπως καί θεομισς, πί τόξ καί μαχαίρ καί σωτί ζν, πεντρυφντας νδραποδισμος, φόνοις, λεηλασίαις, ρπαγας, κολασίαις, μοιχείαις, νδρομανίαις...καί τόν θεόν συνευδοκεν τούτοις οονται".
[4] Βία καί δονή χρησιμοποίησε Μωάμεθ γιά νά πιβάλει τό σλάμ καί τό Κοράνι. Σέ ντίθεση μέ τό Εαγγέλιο το Χριστο πού διά τς ερήνης καί τς δύνης (μαρτυρίου) γινε λεύθερα ποδεκτό πό τήν Οκουμένη. Σήμερα δυστυχς ρνούμαστε τό Εαγγέλιο καί προβάλλουμε τό Κοράνι φο πρτα τό χουμε ξισώσει μέ τό Εαγγέλιο. τσι μως προσβάλλουμε λους τούς γίους μάρτυρες νά τούς αἰῶνες.
[5] >γ. ω. Δαμασκηνο: Χριστός σύμφωνα μέ τόν Μωάμεθ εναι Λόγος καί τό Πνεμα το Θεο. Ατός Θεός δέν γεννήθηκε οτε γενν αωνίως κανέναν. Παράλληλα, σύμφωνα μέ τόν Μωάμεθ, Χριστός εναι καί κτιστός, γεννημένος πό τή Μαρία, τήν δελφή το Μωϋσ καί το αρών, σπόρως, φο πρτα μπκαν στή μήτρα τς Μαρίας, Λόγος καί τό Πνεμα. ν μως Λόγος καί τό Πνεμα πάρχουν ξω πό τόν Θεό, τότε Θεός εναι λογος καί πνους! ( Παράλογο)...ν μως Λόγος καί τό Πνεμα εναι χώριστα στόν Θεό, τότε σημαίνει τι εναι Θεός καί Λόγος καί τό Πνεμα. (λλογο).
  ησος θεωρεται σκιά το Χριστο πού γεννιέται· ησος θεωρεται προφήτης καί δολος το Θεο, καί τελικά εναι ατός πού σταυρώνεται, ς  σκιά  το Χριστο καί χι διος Χριστός. (ξια γέλωτος).

 Πηγές:
·     γ. Γρηγορίου Παλαμ, Διάλογος μέ τούς Χιόνες, τ.7 ΕΠΕ,
·     Φιλοθέου Κοκκίνου "Βίος γ. Γρηγ. Παλαμ",
·     γ. Γρηγ. Παλαμ καί διαθρησκειακές συναντήσεις ¨Θεοδρομία¨ (π. Θ. Ζ.), τ.2, τος ΙΓ΄
·     γ. Γρηγορίου Παλαμ, πρός Φιλόθεον, τ.4 ΕΠΕ,
·     γ.ω. Δαμασκηνο, Περί αρέσεων, τ. 2 ΕΠΕ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.