Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Κυριακὴ Ορθοδοξίας με κυρίαρχη την ιδεολογία του παναιρετικού Οικουμενισμού!





Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αἰτωλίας, ἐξέδωσε, ὡς εἴθισται, «Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 2014».
Δυστυχῶς, ὅμως, τὸ συμπέρασμα ὅσων γράφει στὴν Ἐγκύκλιό του, ὅσον ἀφορᾶ τὸ πρακτικὸ μέρος  –τὴν ἀντιμετώπιση δηλαδὴ τῶν συγχρόνων αἱρετικῶν–  δὲν εἶναι ἀντάξια, οὔτε τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ θηριομάχησαν γιὰ τὴν «φίλη Ὀρθοδοξία», οὔτε ἀντάξια τῶν ἐσχάτων καιρῶν ποὺ διερχόμαστε.

Ἀντίθετα, ἀκολουθεῖ τὴ γραμμὴ τοῦ «Χαρτοπόλεμου», ὅπως ὀνόμασε ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Κορναράκης (δάσκαλος τοῦ Σεβασμιωτάτου) τὸν διὰ γραμμάτων ἀντιπατερικὸ τρόπο ἀντιμετώπισης τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ τοὺς συγχρόνους Ποιμένες καὶ Ἐπισκόπους, ἰδίως δὲ αὐτοὺς ποὺ ἐλπίζαμε ὅτι θὰ ἦσαν ὁδηγοί μας στὸν πόλεμο κατὰ τῆς συγχρόνου αἱρέσεως.
Τὸ πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου μοῦ εἶναι οἰκεῖο, γιατὶ κάποιο διάστημα ὡς φοιτητὲς συγκατοικήσαμε, αἰσθάνομαι δὲ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸ πρόσωπό του, γιατὶ σὲ δύσκολους καιροὺς μοῦ συμπαραστάθηκε. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ μεγάλη δυσκολία ἀπευθύνθηκα πρὸς αὐτὸν προσωπικά, πρώτη, δεύτερη καὶ τρίτη φορὰ μὲ ἐπιστολὴ καὶ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία (ἐκτὸς ἀπὸ δεκάδες δημοσιεύσεις καὶ βιβλία ποὺ τοῦ ἔστειλα), παρακαλώντας τον νὰ πάρει θέση (βοηθώντας καὶ μένα ὡς Ποιμένας), ὥστε νὰ ξεκαθαριστοῦν κάποια πράγματα, σχετικὰ μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴ στάση μας ἀπέναντι σ’ αὐτὴ τὴν Παναίρεση. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἀπάντηση δὲν πῆρα, ὅπως καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀντι-Οἰκουμενιστές.
Ἐπειδή, λοιπόν, ὅταν ὁ ἀγώνας εἶναι γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν διατήρηση ἀπαραχάρακτης τῆς Ἱ. Παραδόσεως, δὲν πρέπει οἱ γνωριμίες μας μὲ ἀγαπητὰ πρόσωπα νὰ μᾶς ἀποτρέπουν νὰ ὁμολογήσουμε καὶ νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν Ἀλήθεια, ἀναγκάζομαι, μετὰ ἀπὸ καιρό, νὰ ἀσχοληθῶ πάλι μὲ ἐνέργειά του· ἔρχομαι νὰ σχολιάσω τὴν τελευταία Ἐγκύκλιό (θὰ τὴν βρεῖτε ἐδῶ), ἐπειδὴ νομίζω πὼς δὲν ἐκφράζει τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλ’ ἀντίθετα συντελεῖ στὴν κατάργησή της, κάνοντας αὐτὸ ποὺ εὔχονται οἱ Οἰκουμενιστές.
Γράφει στὴν ἀρχὴ τῆς Ἐγκυκλίου: «Η Ορθοδοξία μας, εορτάζει σαν πνευματική μητέρα με τα παιδιά της τη νίκη της κατά των αιρέσεων και τον θρίαμβο της κατά των ποικιλώνυμων εχθρών της... Η Ορθόδοξος Εκκλησία ...διετήρησε ορθή, ανόθευτη, αυθεντική τη διδασκαλία του Χριστού μας... Έχει κυρίως και προπαντός την ίδια πίστι, το ίδιο πνεύμα, το ίδιο ήθος με την πρώτη Εκκλησία»!!!
Ἀλήθεια, ἀπὸ ποῦ βγάλατε τὸ συμπέρασμα, Σεβασμιώτατε, ὅτι τότε καὶ σήμερα ἔχουμε  «τὸ ἴδιο πνεῦμα» μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες; Βλέπετε, ἔστω καὶ μὲ τὰ κυάλια, κάποιον Ποιμένα σήμερα, νὰ θυσιάζεται γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως ἔναντι τῶν ἀθέων, ἢ ἔναντι τῶν Παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν;
Μὲ ποιό «πνεῦμα» καὶ ποιό τρόπο οἱ Ἅγιοι Πατέρες νίκησαν τὶς αἱρέσεις; Μήπως μὲ τὴ μέθοδο

"Στη νεοαρειανική πίστη του Ζηζιούλα, δεν υπάρχει θέση για τον Ιησού Χριστό"



Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ:
"ΚΑΥΧΗΜΑ" στὴ ΣΥΝΑΞΗ
τῶν «ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ” ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ

ο ποοι αριο θ ζητωκραυγάσουν
πρ τς ρθοδοξίας!!!




 Γράφει ὁ Α.Α.Μ.

Το εμπεριστατωμένο κείμενό του ιστολογίου «Κατάνυξις» αναφορικά με την "ευχαριστιακή εκκλησιολογία" του μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα δεν ειναι άδικο στην κριτική του, το αντίθετο. 
Ο μητροπολίτης (τιτουλάριος, δηλ. άνευ ποιμνίου) κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, ο οποίος σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις του εκφράζεται αρνητικότατα για τους μοναχούς του Αγίου Όρους, θεωρώντας τους "χαμηλού επιπέδου" και φανατικούς, έχει εξελιχθεί τα τελευταία 20 ή και παραπάνω χρόνια, στον "κακό δαίμονα" του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 
 Η θεολογία του, αφήνοντας ίσως κατά μέρος το πρωτόλειό του, τη διατριβή του περί του επισκόπου, είναι ουσιαστικά ένας α-πατερικός χριστιανικός στοχασμός. Είναι ένας πρωτότυπος, πράγματι, συνδυασμός προτεσταντικών θεολογικών επιρροών και κληρικαλισμού μεσαιωνικού δυτικού τύπου. 
Η ζηζιούλεια ψευδο-θεολογία και ψευδο-εκκλησιολογία έχει γίνει πλέον η οιονεί επίσημη θεολογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου.  
Η "Εκκλησία" του Ζηζιούλα συνιστά ένα νομικίστικο κληρικαλιστικό κατασκέυασμα με εσχατολογική προβολή. Είναι ένας τεράστιος ναός δίχως προσκυνητάρια, ένα κτίσμα με τέλεια και αυστηρά δομημένη αρχιτεκτονική μορφολογία που θυμίζει τους  μεγάλους γοτθικούς ναούς της Δύσης, αλλά δίχως ψυχή. 
Σε αυτόν τον ναό ιερουργεί ένας ειδωλοποιημένος Πρώτος", μία ζώσα επίγεια εικόνα του Θεού Πατρός, αναφέροντας" την Κτίση στον Θεό Πατέρα, αφού μάθαμε πλέον ότι η θεία Λειτουργία δεν αναφέρεται στην αγία Τριάδα και δεν είναι επανάληψη και βίωση της σταυρικής θυσίας του Κυρίου. Η θεία Ευχαριστία είναι η αναφορά της Κτίσης στον Θεό Πατέρα και μόνο. 
 Στη νεοαρειανική πίστη του Ζηζιούλα δεν υπάρχει θέση ούτε για τον Ιησού Χριστό ως Ομοούσιο του Πατρός Θεό και Άνθρωπο και Σωτήρα του Κόσμου, ούτε για άσκηση από αγάπη στον Χριστό, ούτε για έμπονη μετάνοια, ούτε για θαυμαστές επεμβάσεις του Χριστού μέσω των αγίων του. 
Υπάρχει μόνο θέση για έγνοια για την Κτίση και για "εσχατολογική θεωρία", μόνο που η "έκσταση" αυτή πραγματοποιείται μέσα σε ένα σοφά δομημένο κληρικαλιστικό πλαίσιο. 
Εξου και η απόρριψη των "αγράμματων" ασκητών. 
Είναι η προτεσταντίζουσα θεολογία του Νικολάου Αφανάσιεφ (σωστά το επισημαίνει το άρθρο), αλλά σε "υψηλό ύφος". 
 Απόλυτο επίκεντρο είναι ο επίσκοπος και, ακόμα καλύτερα, ο Υπερ-Επίσκοπος, ο Πρώτος άνευ Ίσων, η κεφαλή της Πυραμίδας που είναι η ζηζιούλεια "Εκκλησία". 
Αδυνατεί κανείς να καταλάβει πού κρύβεται ο Χριστός μέσα σε ολα αυτά. Ίσως ο κ. Ζηζιούλας δεν χρειάζεται καν τον Χριστό, ως ο «μέγιστος ζων θεολόγος».
Όπως η θεία Ευχαριστία δεν αναφέρεται στον Χριστό, γιατί να αναφέρεται άραγε η Εκκλησία; 
Αναφέρεται μόνο ο "Πρώτος άνευ Ίσων" εκ μέρους όλων. 
Αυτός μας σώζει, ο "Πρώτος". Αυτό το μεγαλείο του κ. Ζηζιούλα δεν το κατανόησε, όπως φαίνεται, ούτε ο καθηγητής Μέγας Φαράντος που αποδόμησε το σύστημά του από την σκοπιά της ορθόδοξης θεολογίας.
 Μετά τον κ. Ζηζιούλα, το εν λόγω ιδεολόγημα (διότι για ιδεολόγημα πρόκειται, και μάλιστα με στοιχεία ολοκληρωτισμού) έχει μιμηθεί και αναπαράγεται, επί το χείρον, από διάφορα "ζηζιουλάκια", λαϊκούς, διακόνους και μητροπολίτες, που φυσικά δεν έχουν τα διανοητικά χαρίσματα του μέντορά τους. Γι' αυτό και ο "γενόσημος" ζηζιουλισμός είναι κατώτερος του αυθεντικού. Ένα από αυτά τα "ζηζιουλάκια" είναι και ο γνωστός φαναριώτης συγγραφέας του διαβόητου, πλέον, κειμένου περί "Πρώτου άνευ Ίσων" (Primus sine Paribus), το οποίο είναι όντως πόνημα άνευ ίσων και ομοίων του στη μέχρι τώρα ιστορία της Ορθοδοξίας…
 Οι τωρινές μεθοδεύσεις του Φαναρίου, για μία Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο σχεδόν δίχως...επισκόπους (αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός), είναι απόρροια της ζηζιούλειας θεώρησης της Εκκλησίας. Είναι ο εφηρμοσμένος, ο "Υπαρκτός Ζηζιουλισμός".
 Ο μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, μέσω της ιδεολογικής του επιβολής, οδηγεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην άβυσσο και προς το παρόν μόνο η Ρωσική Εκκλησία, για τους δικούς της λόγους, όπως και μεμονωμένοι επίσκοποι από την Εκκλησία της Ελλάδος φέρνουν κάποια αντίσταση. Αποδεχόμενο το Οικουμενικό Πατριαρχείο το ζηζιούλειο ιδεολόγημα είναι σαν να έχει προσχωρήσει μία ολόκληρη τοπική Εκκλησία και μάλιστα η πρώτη στην τάξη, στην κακοδοξία.
 Η μεγαλύτερη αίρεση στην Ορθοδοξία του 21ου αιώνα καταφέρνει κάτι που καμία μέχρι στιγμής από τις γνωστές αιρέσεις που φάνηκαν στην Ανατολή όλους του αιώνες δεν είχε κατορθώσει, ούε καν ο αρειανισμός: Αγγίζει ταυτόχρονα, με τρόπο τέλειο και ύπουλο, και την τριαδολογία και και την εκκλησιολογία, απαντάται και σε θεωηρητική και σε εφηρμοσμένη μορφή, εμφανίζεται και σε αυθεντική έκδοση και σε απομίμηση: Είναι ο ζηζιουλισμός.
Α.Α.Μ.
Πηγή: "Αποτείχιση"

Νέος Ι. Κανόνας-Δόγμα Πίστεως από τον ΙΚ!



Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος:

"Ἀνάθεμα  τοῖς  ΣΥΝΕΥΔΟΚΟΥΣΙ!"





χουμε ἐπανειλημμένως ἀναφερθεῖ στὶς ἄστοχες θέσεις τοῦ ΙΚ. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ἀκολουθεῖ ἀπτόητος τὸ δρόμο του. Στὸ ἄρθρο μας «Μητροπ. Πειραιῶς: Ἀρνεῖται συμφωνίες μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ ὅσους τὶς ἔχουν ἀποδεχθεῖ!», παρενέβη μὲ σχόλιο στὴν «Ἀποτείχιση», διαφωνώντας μὲ τὴν "Διακοπὴ Μνημοσύνου" τοῦ Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη καὶ γράφοντας ἐξωφρενικὰ πράγματα, ὀρθολογιστικὰ καὶ ἀντιπατερικά, ποὺ ἀλλάζουν ὅλη τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία.
Συνεχίζει δηλ. τὴν συνήθη τακτική του, νὰ βάζει τοὺς Ἁγίους Πατέρες νὰ διαφωνοῦν μεταξύ τους, παρερμηνεύοντας στάσεις καὶ λόγους τους (ὅπως ἀκριβῶς κάνουν οἱ Οἰκουμενιστές), ἀντὶ νὰ προσπαθήσει νὰ ἀντιληφθεῖ τὸ "λόγο" ποὺ εἶχαν οἱ Πατέρες, ὥστε στὴν συγκεκριμένη περίσταση νὰ ποῦν τοῦτο ἢ ἐκεῖνο. Δὲν καταλαβαίνει δηλ. "τὸν νοῦν" τῶν Πατέρων, καὶ ἔρχεται ἀναιδῶς -χρησιμοποιώντας φράσεις Ἁγίων Πατέρων- νὰ μᾶς πεῖ (κάθε φορά): Δὲν τὸ λέγω ἐγώ, τὸ λέγει ὁ τάδε Ἅγιος!
Δημοσιεύουμε τὸ ἀτυχὲς σχόλιό του καὶ κάποια αἰχμηρὰ ὄντως, ἀπαντητικὰ σχόλια.


Ανώνυμος ΙΚ   7 Μαρτίου 2014 - 8:57 π.μ.
Αγαπητέ αδελφέ
...Στη μνημόνευση διαφωνούμε, που εσύ θεωρείς δόγμα πίστεως και εγώ παράβαση κανόνος.
Για φαντάσου να είσαι υποχρεωμένος να μνημονεύεις Επίσκοπο, που δέχεται μια αίρεση, αλλά δεν τη διδάσκει! Δηλ. σκέψου Επίσκοπο, που δέχεται το Χριστό με μια φύση, το Χριστό, ότι δεν είναι Θεός, το άγιο Πνεύμα, ότι εκπορεύεται και από τον Υιό και αυτός ο Επίσκοπος να είναι εις τύπον και τόπον Χριστού και τα μυστήρια που επιτελεί να μην είναι μολυσμένα!
Δεν τα λέω εγώ αυτά, αλλά ο άγιος Νικόδημος, στο Πηδάλιο (σελ. 358).
Υποχρεώνεσαι να μνημονεύεις τέτοιον Επίσκοπο, "διότι ενδέχεται αφ' εαυτού να διορθωθεί"!
Ο Βαρθολομαίος (που είναι σίγουρο, ότι "δεν θα διορθωθεί") δίδαξε αίρεση, δηλ. ότι ο Χριστός έχει μια φύση, δεν είναι Θεός και το άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό; Προφανώς όχι. Δεν δίδαξε καμία αίρεση "κατεγνωσμένη", αλλά μίλησε για την αδελφή Εκκλησία της Ρώμης. Αλλά γι' αυτό μίλησαν πολλοί Πατριάρχες, ακόμη και άγιοι, μετά το Σχίσμα και δεν υπήρξε αποτείχιση. Θυμίζω τον ΚΠολεως Γερμανό, τον Εφέσου Μάρκο, τον ΚΠόλεως Ιερεμία κ.ά.
Για να μη μακρηγορώ:
Εσύ με τον π. Ευθύμιο στον Παράδεισο.
Εγώ με τον π. Επιφάνιο στην Κόλαση.
ΙΚ

Nick Pandazis 8 Μαρτίου 2014 - 5:56 π.μ.
ΙΚ,
Ο αγαπητός ομολογητής αδελφός Σωτήρης δεν "παραβιάζει ανοικτές πόρτες", εσύ μάλλον παραβιάζεις την τετραυματισμένη σου συνείδηση και προτρέχεις αβίαστα σε βλάσφημα συμπεράσματα. Σε βάζει κανονικά στη θέση σου αλλ' εσύ "ουκ ηβουλήθης συνιέναι!"
Μόνο που λες ότι τη Μνημόνευση τη θεωρείς "παράβαση Κανόνος και όχι Δόγμα Πίστεως", αποκαλύπτεις απελπιστικά τη φτώχια και φτήνια του αφιλόσοφου συλλογισμού σου...
Είναι και τα δύο το ίδιο πράγμα και δεν έχουμε καμία διαφορά!! Όταν ένας Κανών αναφέρεται σε Δόγμα Πίστεως τότε η παράβαση του Κανόνος αυτού είναι και καταπάτηση Δόγματος! Ξύπναααα! Δεν είσαι και του Δημοτικού...
Όσο για τη φαντασία σου πλανεύτρα, πρόσεχέ την πολύ, διότι είναι "μεταπτωτικό φαινόμενο" και θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη σωτηρία σου. Η Ορθόδοξη Αλήθεια δεν επιδέχεται φαντασιώσεις. Το "Για φαντάσου", που κουτοπόνηρα μετέρχεσαι, σε κάνει ακούσια αιρετικό και βλάσφημο. Μη ριψοκινδυνεύεις τόσο εύκολα την πολύτιμη και ακριβοπληρωμένη με τη Αίμα του Χριστού αθανασία σου.
Γράφεις: "Για φαντάσου να είσαι υποχρεωμένος να μνημονεύεις Επίσκοπο, που δέχεται μια αίρεση, αλλά δεν τη διδάσκει!"
Η Εβδόμη Οικουμενική Σύνοδος καταδικάζει, αναθεματίζει και αφορίζει όχι μόνο αυτόν που διδάσκει αίρεση, αλλά ακόμη και αυτούς που απλά την ακούν και συμφωνούν, συνευδοκούν. "Ανάθεμα τοις ΣΥΝΕΥΔΟΚΟΥΣΙ!"
Γνώριζε πως τώρα πια είσαι

"Η Αλήθεια να λέγεται...", Νικολάου Πανταζή.



Η ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΗ, ΒΛΑΣΦΗΜΗ

ΚΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΚΥΡΗ

"ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ"

 του Αποτειχισθέντος θεολόγου Νικολάου Πανταζή

Στις 7 Δεκεμβρίου 1965, ο Φιλοπαπικός, Λατινόφρων και Μέγας Αρχι-Οικουμενιστής-Νεωτεριστής Πατριάρχης Αθηναγόρας, σε συνεργασία-συνομωσία με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ' προχώρησαν από κοινού, στην Ιστορική, Προδοτική, Αντορθόδοξη και τελείως άκυρη, "Άρση των Αναθεμάτων".
Αυτό συναποτέλεσε στον ολοκληρωτικό εξευτελισμό της Παγκοσμίου Ορθοδόξου Εκκλησίας, καταπάτηση θεσμών, ακύρωση των Ιερών Κανόνων, Αχρήστευση των Θεοπνεύστων Οικουμενικών Συνόδων, παντελή περιφρόνηση της Πατερικής Παραδόσεως, εξάλειψη απαράβατων δογματικών Αληθειών της Ορθοδοξίας, απονεύρωση δυνάμεων και απονέκρωση εκκλησιαστικής συνειδήσεως.
Όλα αυτά, και περισσότερα και χειρότερα, με μίαν απροσδόκητη, απροετοίμαστη, ανενημέρωτη, μονο-ανδρική, ατομική, ιδιοπρόσωπη, ιδιόρρυθμη, λίαν τολμηρή και άκρως επικίνδυνη κατάργηση Θεοπνεύστων θεσμών και θεσπισθέντων Ιερών Κανόνων.
Ποιό είναι το περισσότερο και το χειρότερο; Αυτή η Άρση των Αναθεμάτων, η Άρση του Σχίσματος και η επάρατη, Παπόφιλη Αλλαγή του Ημερολογίου συνετέλεσε στο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ και ΑΙΣΧΙΣΤΟ ΣΧΙΣΙΜΟ του Άραφου Χιτώνος του Χριστού!
Και δεν είναι καθόλου μικρό αυτό, καθόλου περιφρονητέο. Η αλλαγή αυτή καθευτή δεν είναι το κακό, αλλά τα απόκρυφα κίνητρα και οι απώτεροι σκοποί που εξυπηρετούν την Ψευδοένωση και υπηρετούν τη διαιώνιση της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Αυτή η Άρση των Αναθεμάτων σηματοδότησε την επίσημη πλέον ιστορική πορεία της Ελλαδικής Εκκλησίας στη Νέα Εποχή. Επέφερε τη σιχαμερή μελο-ποίηση στο Αντίχριστο ΠΣΕ και αναδιπλώνει σταδιακά τις προφητείες και τα σημεία των καιρών.
Όπως εκ των πραγμάτων αποκαλύφθηκε, η αρχική και κύρια επιθυμία και των δύο πλευρών, ήταν το "Κοινό Ποτήριο" (Ιntercommunion), η Μυστηριακή Κοινωνία, η οποία μάλιστα, πάλιν κατόπιν αποκαλύψεως Χαρισματικών Γερόντων και Οσιακών Μορφών και Ασκητών, παρασκηνιακώς ήδη υπογράφτηκε!
Ομολογούν πως σε εκείνη την αισχρή συνάντηση, "στη Βουλή Ασεβών, Οδό αμαρτωλών και Καθέδρα Λοιμών", Η ΕΝΩΣΗ ΕΓΙΝΕ! Το φοβερά αποκαλυπτικό είναι ότι ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄, πρίν επισκεφθεί το Φανάρι στις 30-11-1979 εξέφρασε την διαβολική διαβεβαιότητά του ότι η ενότητα έχει αποκατασταθεί στην πράξη! (In Tat war der wiederhesteung der Einheit der Christen)».
Η Ένωση αυτή έγινε με μυστική κοινή συμφωνία σε Μασονική Τελετή, την πολύ αργή, υπομονετική και σταδιακή της εμπέδωση, την κατά γράμμα εφαρμογή της εν ευθέτω χρόνω, εν καιρώ Οικουμενιστικής Εποχής, μέσω κοινωνικής ανοχής και Διαθρησκειακής συνοχής.
Αυτή η σατανική μέθοδος της σταδιακής και ανεπαισθήτου ανοχής ενός παγειωμένου Οικουμενιστικού Κατεστημένου, αποτελεί "παλιό κόλπο" με βέβαια καταστρεπτικά αποτελέσματα: Την εξάλειψη "Νού Χριστού", την χαλάρωση Αποστολικής Νοοτροπίας, την νέκρωση Μαχητικού φρονήματος, την απάληψη Δόγματος, την εξασθένιση αντιαιρετικού αγώνα και την οξεία άμβλυνση Αγιοπατερικής Συνειδήσεως.
Είναι πάντως άκρως αποκαλυπτική και ανατριχιαστική η γυμνή τη κεφαλή ομολογία του ολόγυμνου από χάρι Θεού, Πατριάρχου Αθηναγόρα:
«Είπαμεν ότι ήδη ευρισκόμεθα εις την οδόν