Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Η Ένωση των "Εκκλησιών" επί θύραις, αλλά οι αντι-Οικουμενιστές έμειναν στον χαρτοπόλεμο!



Πολύ σημαντικό και ιστορικό ταξίδι θα πραγματοποιήσει στις 28-30 Νοεμβρίου ο Πάπας της Ρώμης στην Τουρκία, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Milliyet, με βασικό σκοπό, (amacını), την ένωση των «εκκλησιών», (Kiliselerin Birleşmesi Teması Ön Planda), θέμα που προωθείται, όπως τονίζεται και από τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης.
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές από την Άγκυρα, το πρόγραμμα του Πάπα κατά την διήμερη επίσκεψη του στην Τουρκία θα περιλαμβάνει την πρώτη μέρα άφιξη στην τουρκική πρωτεύουσα. Αμέσως θα μεταβεί στο μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ όπου και θα καταθέσει στεφάνι τιμώντας τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας και για τους χριστιανούς της Ανατολής, τον μεγάλο σφαγέα τους. Στη συνέχεια θα έχει ιδιαίτερη συνάντηση με τον πρόεδρο, Ταΐπ Ερντογάν, τον πρωθυπουργό, Αχμέτ Νταβούτολγου και μετά θα συναντηθεί με τον θρησκευτικό ηγέτη της Τουρκίας, αρχιμουφτή Μεχμέτ Γκιορμέζ. Μετά από αυτές τις συναντήσεις θα μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη και θα έχει την ιστορική συνάντηση με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Η επίσκεψη αυτή του Πάπα της Ρώμης στην Τουρκία, όπως αναφέρουν οι Τούρκοι, είναι η δεύτερη με Πατριαρχεύοντα τον Βαρθολομαίο μετά τη επίσκεψη του Πάπα το 2006, όπου και τότε τον είχε υποδεχτεί ο Πατριάρχης. Το ενδιαφέρον είναι ότι στις τουρκικές ανακοινώσεις οι οποίες επικαλούνται πηγές της Ρώμης, αναφέρεται με σαφήνεια ότι οι δυο θρησκευτικοί ηγέτες θα συμπροσευχηθούν και θα τελέσουν από κοινού θεία λειτουργία στον ιερό ναό του Αγίου Ανδρέα.
Η τουρκική εφημερίδα επικαλείται την επίσημη ιστοσελίδα του Βατικανού η οποία σχολιάζοντας πρόσφατη συνάντηση του Πάπα με μια αντιπροσωπεία του Παπικού Κέντρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Oriental Lümen Vakfı, αναφέρει ότι ο Ποντίφικας έκανε δήλωση για προσεχή επίσκεψη του στην Τουρκία και την συνάντηση του με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Στην δήλωση αυτή ο Πάπας τόνισε ότι θα γίνει το μεγάλο και πολύ σημαντικό βήμα για την άρση και των τελευταίων εμποδίων για την ένωση των «εκκλησιών», η οποία άρχισε το 1054 με τα γνωστά τότε ιστορικά γεγονότα και τα ανάθεμα μεταξύ των δυο Πατριαρχείων, της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης. Όπως αναφέρεται, η συνάντηση αυτή είναι συνέχεια μιας μεγάλης προσπάθειας που άρχισε από το 1962 και κορυφώθηκε πριν από λίγο καιρό με την συμπροσευχή των δυο θρησκευτικών ηγετών στα Ιεροσόλυμα, στις 25 Μαΐου, συμπροσευχή που θεωρείται από το Βατικανό σταθμός στην πορεία της ένωσης των «εκκλησιών».
Όπως φαίνεται σύμφωνα ακόμα και με τα τουρκικά δημοσιεύματα, καθώς η Τουρκία επίσημα θα φιλοξενήσει τον Πάπα, οι εξελίξεις για την λεγομένη ένωση επιταχύνονται. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης φέρεται αποφασισμένος μαζί με τον Πάπα να ξεπεράσουν όλα τα εναπομείναντα κατά τους πρωταγωνιστές αυτής της συνάντησης, εμπόδια. Δηλαδή η ένωση των εκκλησιών προ των πυλών του Φαναρίου;
Αλήθεια τι έχουν να σχολιάσουν για όλα αυτά, κληρικοί και λαϊκοί, όσοι ακόμα πιστεύουν ότι είναι μελη της Μιας Αγίας Καθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησιάς; Τι έχουν να πουν για την επερχόμενο θρίαμβο του Οικουμενισμού, καθώς ήδη έχουν παραβιαστεί και διαρραγεί όλοι οι κανόνες της εκκλησίας χάριν της αποκαλουμένης ένωσης των «εκκλησιών»; Οι καμπάνες θα χτυπήσουν στο Φανάρι, αλλά το χτύπημα θα είναι χαρμόσυνο, ή ολέθριο και επιθανάτιο;
Τα «σημεία των καιρών» δεν είναι πια σημεία. Έχουν γίνει χιονοστιβάδα που απειλεί να μας πλακώσει όλους.

Η παναιρετική Οικουμενιστική ιδεολογία βασική παράμετρος στις συζητήσεις της Ιεραρχίας


ς γνωστὸν στὶς ἀρχὲς Ὀκτωβρίου συνῆλθε ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Κατ’ αὐτὴν (ἐκτὸς ἀπὸ τὶς «στημένες» καὶ πάλι ἐκλογὲς Ἀρχιερέων, ἀπόδειξη τοῦ πόσο ὑπολογίζουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα οἱ Ἐπίσκοποι) ἔγιναν καὶ Εἰσηγήσεις γιὰ κρίσιμα θέματα τῆς Πίστεως.
Ἡ Εἰσήγηση τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου στὴν Ἱεραρχία (ὅπως συνηθίζουν οἱ διοικοῦντες) δὲν δημοσιεύτηκε, παρὰ τὶς ἐκκλήσεις νὰ ἐνημερώνεται ὁ Λαός, παρόλο ποὺ δὲν κόστιζε τίποτα νὰ ἀναρτηθεῖ στὸ ecclesia.gr ἢ στὸ ἀντίστοιχο τῆς Ἱ. Μ. Μεσσηνίας, παρόλο ποὺ οἱ μακροσκελεῖς καὶ ξύλινες Οἰκουμενιστικὲς ὁμιλίες (τοῦ περιοδεύοντος πατριαρχικοῦ θίασου ἀνὰ τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια) δημοσιεύονται ἐπιμελῶς. Ἀπὸ τὴν Εἰσήγηση τοῦ Μεσσηνίας δημοσιεύτηκαν μόνο κάποια σπαράγματα στὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια.
Συνεχίζεται ἔτσι ἡ διεύρυνση τοῦ χάσματος -ποὺ ἔχει ἀνοίξει ἡ δεσποτοκρατία μεταξὺ Λαοῦ καὶ τοῦ ἀνωτέρου, κυρίως, κλήρου- κατὰ τὰ Παπικὰ πρότυπα. Ὁ Λαὸς  μένει χωρὶς ἐνημέρωση, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ἔλλειψη συνοδικότητος (πέρα ἀπὸ τὴν ἐσωτερική –καὶ μεταξὺ τῶν Ἐπισκόπων– ἔλλειψη Συνοδικότητος), ἀφοῦ πλέον ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων δὲν ἀφουγκράζεται τὶς ἀνησυχίες καὶ τὶς ἀντιδράσεις τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, δὲν ἐκφράζει αὐτὸν τὸν Λαό, τὸν ὑποτιμᾶ, καὶ φυσικά, δὲν συνταυτίζεται μὲ τὴν ἁγιοπνευματικὴ Σύνοδο πάντων τῶν Ἁγίων σὲ θέματα Πίστεως καὶ ποιμαντικῆς πρακτικῆς.
Παρὰ τὴν ἐλλειπῆ ἐνημέρωση, ὅμως, διέρευσαν κάποια στοιχεῖα τῆς εἰσηγήσεως τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας. Εἴχαμε κάποια σχόλια ἀπὸ διάφορους θεολόγους καί, ἐπίσης, εἴχαμε καὶ μιὰ τοποθέτηση τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς καὶ τῆς Ἀδελφότητος τοῦ «Σωτῆρος». Οἱ τελευταῖες μᾶς ἐξέπληξαν δυσάρεστα, καὶ ἀπορῶ, πῶς ἡ Ἱ. Μ. Πειραιῶς διὰ τοῦ Ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου της, ἐπαίνεσε τὸν κ. Σαββᾶτο γι’ αὐτή του τὴν Εἰσήγηση. Δὲν ἦταν παρὼν ἐκεῖ, στὴν Ἱεραρχία, ὁ μητροπολίτης Πειραιῶς; Δὲν ἄκουσε τί ἐλέχθη; Πῶς ἐπέτρεψε νὰ βγεῖ αὐτὴ ἡ –ἐν μέρει ἔστω–  ἐπαινετικὴ γιὰ τὸν Μητροπολίτη Μεσσηνίας ἀναφορά; Γιατί καὶ ἡ μητρόπολη τοῦ Πειραιᾶ, συντελεῖ στὴν παραπληροφόρηση τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ; Διαβάζουμε στὴν Ἀνακοίνωση τοῦ Γραφείου: «Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος είναι αξιέπαινος, διότι τόλμησε να πει την αλήθεια, με όποιο προσωπικό κόστος, ότι οι διάλογοι όντως εδώ και χρόνια έχουν βαλτώσει»!
Ἐνδιαφερθήκαμε νὰ μάθουμε κάποια περισσότερα στοιχεῖα γιὰ τὴν Εἰσήγηση τοῦ κ. Σαββάτου, γιατὶ ἡ παροιμία λέγει, πὼς ὁ κάθε «λύκος» δὲν ἀλλάζει εὔκολα. Ἀπ’ ὅ,τι πληροφορηθήκαμε, λοιπόν, ἡ Εἰσήγηση τοῦ Μεσσηνίας δὲν ἐκφεύγει ἀπὸ τὴν Οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία καὶ γραμμή, τὴν ὁποία εὐκαίρως-ἀκαίρως ἐκφράζει ὁ κ. Χρυσόστομος Σαββᾶτος· καὶ ἡ γραμμὴ αὐτὴ γίνεται σιγά-σιγὰ ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία, ἀποκτᾶ συνειδητὰ κάλυψη Συνοδική, ἀφοῦ ἡ πενιχρὴ Ἀνακοίνωση τῆς ἴδιας τῆς Ἱεραρχίας δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ Μεσσηνίας ὀρθοδοξεῖ.
Ὅμως ἡ Εἰσήγηση τοῦ κ. Σαββάτου ἀκολουθεῖ τὴν γραμμὴ ποὺ χάραξαν οἱ πρῶτες κατὰ τὸν 20ον αἰῶνα Ἐγκύκλιοι τοῦ πατριάρχη Ἰωακεὶμ Γ΄, τοῦ Προύσης Δωροθέου (1902-4 καὶ 1920) καί, βέβαια οἱ Ἀποφάσεις τοῦ Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς Κων/πόλεως (1923). Θεωρεῖ (ὁ κ. Σαββᾶτος) τὶς ἔκτοτε κινήσεις τοῦ Πατριαρχείου ὡς συνετές, ὀρθόδοξες, διορατικὲς καί, μάλιστα, ὡς διεπόμενες ἀπὸ συνοδικότητα! Ὅλο αὐτὸ τὸ ἀντι-συνοδικὸ θέατρο (τῆς ἐπιβολῆς τῶν θελήσεων τῶν τελευταίων ἐνοίκων τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν πατρώνων τους Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν) τὶς ἐκλαμβάνει ὡς πράξεις ...σύμφωνες μὲ τὸ συνοδικὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας!
Ξέχασε ὡς φαίνεται ὁ κ. Χρυσόστομος ὅτι ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, γιὰ τὴν ἔνταξη καὶ παραμονή μας στὸ Π.Σ.Ε. χρησιμοποίησε βαρεῖς χαρακτηρισμούς. «Έως πότε (ἔγραφε) θα εξευτελίζωμεν δουλικώς την Αγίαν μας Εκκλησίαν δια της οικτρώς και φρικωδώς αντιαγιοπαραδοσιακής στάσεώς μας έναντι του Οικουμενισμού και του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλιου Εκκλησιών; Εντροπή μας καταλαμβάνει. Αυτή η απόφασις είναι κατά την ανορθοδοξίαν και αντιορθοδοξίαν της αποκαλυπτικώς φρικαλέα, ἀφοῦ τὸ Π.Σ.Ε. γένεται μιὰ ”νέα Εκκλησία” υπεράνω των Εκκλησιών, της οποίας οι Ορθόδοξοι και μη Ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνο “μέλη” (“οργανικώς μεταξύ των συνδεδεμένα”!); Αλοίμονον, ανήκουστος προδοσία!».
Ξέχασε, ἐπίσης, τὸν φασιστικὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐπέβαλε τὶς θελήσεις του στὶς Πανορθόδοξες Διασκέψεις τῆς Ρόδου. Ξέχασε καὶ πολλὰ ἄλλα. Θὰ μποῦμε στὸν κόπο νὰ τοῦ τὰ θυμήσουμε, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὶς δολοπλοκίες, τοὺς ἐκβιασμούς, τὶς ἀπάτες καὶ τὶς προδοσίες τοῦ πατριάρχη Ἀθηναγόρα.

Εναι γνωστ τι τ Βατικαν κάλεσε (κατὰ τὴν σύγκληση τὴ δεκαετία τοῦ 1960 τῆς Β Βατικανῆς Συνόδου) κα ρθόδοξους Παρατηρητές, πρόσκληση πο συνάντησε τν ἀντίδραση τν ρθοδόξων, ς ντιβαίνουσα στν Παράδοση. Ἡ πρόθεση τοῦ πάπα Ἰωάννη ΚΓ´ γιὰ τὴ σύγκληση τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, συνοδεύτηκε ἀπὸ «ἔντονες διαβουλεύσεις μεταξὺ τῆς Ἁγ. Ἕδρας καὶ τοῦ Οἰκουμ. Πατριαρχείου μὲ ἀντικείμενο τὴν ἐξεύρεση τρόπων παρουσίας τῶν ὀρθοδόξων στὴν ἀνωτέρω σύνοδο», οἱ ὁποῖες μάλιστα ἔγιναν «μὲ κάθε μυστικότητα» (Μανκα Κ., Διλογος ρθοδόξου κα Ρωμαιοκαθολικς κκλησας, "ΘΕΟΛΟΓΙΑ", 1991, τεχ. 3ο, σελ. 378, καὶ ὑποσ. 23).
«Τόσο οἱ ἐπισκέψεις, ὅσο καὶ ἡ ἀλληλογραφία τῶν δύο θρόνων καθ' ὅλο τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ διαδραματίζονταν τὰ σημαντικότητα αὐτὰ γεγονότα μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, παρέμειναν σχεδὸν στὸ σύνολό τους ἄγνωστες (καθότι μυστικές) ἀπὸ τὸ εὐρύτερο κοινό, καὶ φυσικὰ ἀπὸ τὶς ἡγεσίες τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» (Μανίκα Κ., ὅπ. παρ., σελ. 379, ὑποσ. 23).
Στν πρτη περοδο τς Β΄ Συνδου το Βατικανο (1962-1963) τ Πατριαρχεο Κων/λεως «ρνθη κατ' ρχν τν ποστολν παρατηρητν... π συμφνου μετ τν κατ τπους γιωττων ρθοδξων κκλησιν» (Μπιλλη Σπ., Μπιλάλη Σπ., ρθοδοξία κα Παπισμός, τόμ. Α΄, 1971, σ. 309).
μως τοτο δυσαρστησε τ Βατικανό, πο συνέχισε ν πιέζει γιὰ τὴν ἀποστολὴ Παρατηρητῶν. Ο πιέσεις ατς θησαν τν θηναγρα ν παναχωρσει στ ζτημα τν Παρατηρητν». Ἔτσι «πρε τν πφαση ν συγκαλσει μι να Πανορθδοξο Δισκεψη στ Ρδο» (Μανκα Κ., π. π., σ. 479), μ μοναδικ θμα (ὡς ἐφαίνετο) τν ποστολ ρθδοξων Παρατηρητν.
Στν αφνδια κα παρδοξη ατ πατριαρχικ πρωτοβουλα πντησαν ρνητικ τ τρα Πατριαρχεα κα λλαδικ κκλησα, φο γι τ θμα τν Παρατηρητν εχε κφρασθε ρθδοξη κκλησα μλις τ προηγομενο χρνο «συνοδικς» κα εχαν πορρψει τν ποστολ Παρατηρητν, κατοχυρνοντας μλιστα τν πφαση «σ μετακνητα κανονικ κα θεολογικ κριτρια τς ρθοδξου διδασκαλας» (Μανκα Κ., π. π., σ. 482). Μ ατ τν «παλινωδα το θηναγρα  ρθδ. κκλησα μφανστηκε διρεμνη» (Μπιλλη Σπ., π. π., σ. 308-311).
Τοτο μως δν πτόησε τν Πατριρχης, ποος ναιτιολγητα, πμενε γι τν πραγματοποηση τς Διασκψεως κα πτυχε ν μεταπεσει τ τρα Πατριαρχεα, στε ν συμμετσχουν, χρησιμοποιντας κα πολιτικ μσα κα οκονομικοὺς κβιασμούς. « μητρ. ργολδος Χρυσστομος πεκλυψε στ συνεδρα τς 15ης κτωβρίου 1963 τς . Συνδου τι ατ λλαγ στσεως τν τριν Πατριαρχεων φειλταν στν παρμβαση τς λληνικς πολιτεας, π τν ποα ατ ξαρτνται οκονομικ», δ μητροπολίτης λευθερουπλεως μβρσιος καμε τ διαπστωση τι « γεσα τς κκλησας τς λλδος "ξηπατθη" π τς πολιτικς ρχς, κα, μμσως, π τν Οκουμενικ Πατριρχη» (Μανκα Κ., π. π., σ. 480, 486, ποσ. 85).
δ πρπει ν πισημνουμε, χι μνο τν «πιδειχθεσα νεξγητη βιασνη το Πατριρχη», λλ κα τν «σχεδν τλεια λλειψη πισμου νημερσεως τς κκλησας τς λλδος ς πρς τν πραγματικ σκοπ συγκλσεως τς Διασκψεως». Πατριρχης κλυπτε μ «πλυτη μυστικτητα» τν πντηση στ ρτημα: «Τ πρκειται κριβς ν συζητηθ στ Ρδο;» (Μανκα Κ., π. π., σ. 488).
Τοτο συνβαινε, γιατ, παρ' λο πο Πατριρχης προκλεσε τ σγκληση τς Διασκψεως μ μοναδικ σκοπ κα «θμα τς μερησας διατξεως» τν ποστολ Παρατηρητν, λλος ταν πραγματικς σκοπς. Ατ μλιστα «εχε δη ρχσει ν διαφανεται –κα ν ναγρφεται στν τπο– τι πραγματικς σκοπς συγκλσεως τς Διασκψεως ταν ν συζητηθ πατριαρχικ πρωτοβουλα γι πρταση νρξεως το διαλγου μ τ ΡΚαθολικ κκλησα» (Μανκα Κ., π. π., σ. 489).
ν λοιπν, τ τρα Πατριαρχεα κα κκλησα τς λλδος ρνονταν ν συμμετσχουν σ μι Δισκεψη χωρς νημρωση κα συζτηση στ μικρτερης μν σημασας, λλ σημαντικ θμα τς ποστολς Παρατηρητν, πσο μλλον θ δυσκολεοντο ν παραστον στν Δισκεψη,  ξ σου παρσκευοι κα παραπληροφορημνοι, σ' να σημαντικτερο θμα κα μλιστα τ στιγμ πο νεκλυπταν τι ξηπατοντο π τν διο τν Πατριρχη, φο δι το προσκλητηρου τηλεγραφματος τος παραπλανοσε ς πρς τ θμα κα τν σκοπ συγκλσεως τς Διασκψεως;
Χαρακτηριστικ ν προκειμν στιγμ εναι παρατεταμνη τηλεφωνικ συνομιλα το Πατριρχη μ τν ρχιεπσκοπο θηνν (λγες μλις μρες πρν π τ  Δισκεψη), κατ τν ποα, σ ρτηση το ρχιεπισκπου γι τ ποις εναι σκοπς της, Πατριρχης πντησε: «Ζητετε ν μθετε λεπτομερεας, εναι μυστικα, κα οτε προφορικς οτε γραπτς δναμαι ν σς ναπτξω...»! (Μανκα Κ., π. π., σ. 490).
Παρ' λα ατ, κκλησα τς λλδος (κανοποιντας τν παρκληση το Πατριρχη) «ποφσισε τν ποστολ στν Κων/πολη ντιπροσωπας κ τριν μητροπολιτν» (Μανκα Κ., π. π., σ. 491).
ταν μως φθασαν ο τρες λληνες ερρχες στν Κων/πολη «μειναν μβρντητοι» κα ασθνθηκαν «δυσφοραν δικααν, διτι ν Πατριρχης εχεν πιμνως παρακαλσει τν . Σνοδον... ν ποστελ κπροσπους της ες τν Κων/πολιν, δι ν συζητσουν μετ' κενου τ θμα τς ν Ρδ διασκψεως... Παναγιτατος, παρ πσαν δεοντολογαν, εχε σπεσει δυ μρας –πρν φθσ ες Κων/πολιν Συνοδικ πιτροπ»– ν ποφασσει τν μερομηνα νρξεως κα ν «ποστελ τ προσκλητρια τηλεγραφματα ες τς ρθοδξους κκλησας»! (Μανκα Κ., π. παρ., σ. 492-493).
Πατριρχης λοιπν "πεγεται". Γι' ατ κα κατηγορεται π τν Δ. . Σνοδο τς κκλησας τς λλδος, τι πιδικει ν φαρμσει "μονοκρατορα" στν κκλησα, ρχμενος σ ντθεση μ τος . Καννες (Μανκα Κ., ὅπ. π. σ. 491).
πφαση γι τν ριστικ  ναρξη τς Διασκψεως τν 26η Σεπτεμβρου, λφθη στς 19 Σεπτεμβρου «πειτα π πρταση το πατριρχη... κα παγορετηκε πιθαντατα π τν πρθεση το Πατριρχου ν ρυθμισθ μετκλητα τ θμα ατ, στε ν μ ποτελσει ντικεμενο συζητσεων μ τν λληνικ ντιπροσωπα». Μάλιστα, « πατριαρχικ πρταση γι τ Δισκεψη εχε δη συναντσει σχυρτατες ντιδρσεις κα π τος ερρχες το Οκουμ. Πατριαρχεου, τελικς (μως) νεκρθη δι μικρς πλειοψηφας» (Μανκα Κ., π. π., σ. 486- 487).
Πατριρχης φοβταν πς, μι ττοια συζτηση, ταν δυνατν ν δηγσει σ ναβολς τς Διασκψεως, ξλιξη πο ντρεπε τ σχδι του, πο δν ταν λλο π τ ν χει στ χρια του τς ποφσεις τς Διασκψεως τς Ρδου «πρ τς νρξεως τς δευτρας περιδου τς Β΄ Συνδου το Βατικανο (29 Σεπτεμβρου)» (Μανκας Κ., π. π., σ. 492 κα ποσ. 98).
λλ κα χωρς τν παρουσα τς κκλησας τς λλδος στν Β΄ Δισκεψη τς Ρδου, «εθς ξ ρχς κδηλθηκε σοβαρ διαφωνα μεταξ Πατριαρχεου κα λλων κκλησιν», ταν ποκαλφθηκε πτη, κα ο Πατριαρχικο ντιπρσωποι δν θελαν ν γνει καμα συζτηση γι τ θμα γι τ ποο εχε συγκληθε Δισκεψη, δηλ. γι τν ποστολ ντιπροσπων στ Βατικαν!  ντθετα, πεχερησαν ν περιορσουν τς συζητσεις μνο στ "καινοργιο" θμα πο κτς μηρεσας διατξεως πρτεινε Πατριρχης», δηλ. τν ναρξη Διαλγου μ τν ΡΚαθολικ κκλησα!!! Τν τελευταα στιγμ πεφεχθη ριστικ ρξη, (φο ο Πατριαρχικο ποχρησαν, κνοντας μι συμβιβαστικ πρταση) κα τσι δν δηγθηκε Δισκεψη σ πλρη ποτυχα (Μανκα Κ., π. π., σ. 494).
αφνδια νληψη π τν θηναγρα μις τσο σημαντικς πρωτοβουλας, νεξγητη–κ πρτης ψεως– βιασνη του κα ο ντιεκκλησιαστικς μεθοδεσεις γι τν πιβολ μις προσωπικς πιλογς, χρησιμοποηση πολιτικν μσων, μυστικτης, ξαπτηση, μ τρηση τν Καννων κα τς Συνοδικτητος, λα ατ, δημιουργοσαν μεγλα ρωτματα γενικ. Κα εδικ ατ νργεια το θηναγρα «καθιστοσε γι τν γεσα κα τ πλρωμα τς κκλησας... ναπντητα μι σειρ π οσιδη ρωτματα σχετικ μ τν παρξη τν ναγκαων θεολογικν, κανονικν, λλ κα σοβαρν πρακτικν προϋποθσεων γι τν διεξαγωγ κα πιτυχα ατο το διαλγου» (Μανκα Κ., π. π., σ. 495).
κενο, πντως, πο φαινταν κα δι γυμνο φθαλμο, ταν τι θηναγρας πειγταν γι τν ναρξη τς Διασκψεως τς Ρδου πρν τν ναρξη τς δευτρας περιδου τς Συνδου το Βατικανο. Κα τοτο, γιατ « ντπωση πο δημιουργθηκε στν λλδα, μετ τ τλος τν ργασιν τς πρτης περιδου (τς Β Βατικανς Συνδου), δν πρξε ενοϊκ ς πρς τς προοπτικς δημιουργας κλματος κποιας οσιαστικς λλαγς στσεως τς ΡΚαθολικς κκλησας ναντι τς ρθοδξου» (Μανκα Κ., π. π., σ. 496). Κα θηναγρας γνώριζε καλά, τι τ βασικ λατινικ δγματα δν θ λλαζαν, κα ρα μετ, θ ταν πολ δσκολο ν φαρπσει  μι πφαση γι τν ναρξη διαλγου μ τος ΡΚαθολικος.
κμη Πατριρχης, μ λες ατς τς νργειες δν δστασε ν θσει σ κνδυνο τν ντητα τν ρθοδξων πισκπων κα κκλησιν, χριν μις βεβαας  πως κτιμτο– λπδος γι νωση λων τν χριστιανν, μοδξων κα τεροδξων. « τρπος μως μετ το ποου ρχισεν διλογος τς γπης... δημιοργησε μεγλα κκλησιαστικ κα θεολογικ προβλματα».
Γι' ατ ττε Μητρ. ργολδος Χρυσστομος γραφε τν 13η Δεκεμβρίου 1963 στν Πατριρχη, πρν π τ ταξδι του στ εροσλυμα πρς συνντηση το Ππα: «χετε παροξυσμν νδιαφροντος δι τν νωσιν ντητα τν κκλησιν... διαφοροντες δι τ μσα, τ ποα χρησιμοποιετε δι τν πτευξιν το θεοφιλος μν τοτου δανικο, κατορθτου μως σμερον κα δι πολλος εστι αἰῶνας, ν δν θ πιτχητε οδν ες τ θμα τς νσεως τν κκλησιν, θ πιτχητε ντιθτως ν διασπσητε τν ντητα τς ρθοδοξας κα τν ποιμνων της» (Μπιλλη Σπ., ρθοδ. κα Παπισμς, τ. Β, σ. 345).
Γρφει συγκεκριμνα σ πιστολ της Δ. . Σνοδος τς κκλησας τς λλδος (17-9-1963): «Α τοιαται πρωτοβουλαι, οσαι ξουθενωτικα το κρους τν π μρους Ατοκεφλων γων το Θεο κκλησιν κα τν ν Χριστ Συνεπισκπων δελφν, κατεργζονται, παρ βραχ, τν διβρωσιν Ατν, ς συντελοσαι ες τν πσχανσιν τς μεταξ τν πισκπων συμψυχας. Κα ν ξ νς μιλομεν σκπως περ νσεως τν πανταχο τς Οκουμνης χριστιανικν κκλησιν, ξ τρου δρπομεν ββαιον καρπν, τν τοιοτων βασανστων κα καταστρτων νεργειν τν χαλρωσιν τς μεταξ τν μοδξων κκλησιν ντητος, κα τ δειντερον πντων, τν θανσιμον σκανδαλισμν το εσεβος πληρματος τν π μρους κκλησιν» (Μανκα Κ.,  π. π., σελ. 491).
λα ατ δ ναφρονται, γιατ δνουν τ στγμα κα φωτζουν τς προθσεις το θηναγρα. Κα μς ναγκζουν ν διερωτηθομε, πσο θεοφιλς εναι νας διλογος πο ξεκινει κτω π ττοιες συνθκες κα μ ττοιες μεθοδεσεις, στος ντποδες κριβς τν Πατερικν Παραδσεων;
 Μ τς νργειες ατς το θηναγόρα ρθοδοξία μφανίστηκε διρεμένη (Μπιλάλη Σπ., π. π., τ. Α΄, σ. 308-311), δ περαιτέρω παρέμβαση του, τυχς, συνετλεσε στν εόδωση τν σχεδίων το Πάπα γι τν ποταγ τς ρθοξας στ Ρμη π τ πρσχημα τς νσεως. Τ Βατικαν, κενη τ περοδο, ξεκνησε «πθεσιν δι λγων γπης κα ταπεινοφροσνης» μ τν λπδα «τι τακτικ ατ θ φρ περισσοτρους καρπος» π σους φερε   «σκληρ γραμμ» πο μχρι ττε εχε κολουθηθε (Μπιλλη Σπ., π. π., τ. Β', σ. 413).
τσι, «συνεπαρμένος θηναγόρας π τ ραμα τς νώσεως τν “κκλησιν”, νόμισε τι θ δύνατο ν παρακάμψη… τ μπόδια κα ν καταλύση τος φραγμος πικαλούμενος ς πανάκειαν τν γάπη», τ δ δόγματα ς κπληρώσαντα πλέον τν ποστολή τους, ν θέσει στ «θησαυροφυλάκιο»! (Μουρατίδου  Κ., Οκουμενικ Κίνησις, σ. 47). 
τι τ Δόγματα δν εναι γι τ χρονοντούλαπο τς στορίας, μς τ ξηγε ὁ π. . Ρωμανίδης· τ δόγματα λέγει, εναι καθημερινς χρήσεως κα χι γι τ χρονοντούλαπο τς στορίας κα πισημαίνει τν θεραπευτικ ξία τν ποφάσεων τν Οκουμενικν Συνόδων. Γράφει: “Τ βασικ ρώτημα νώπιόν μας εναι σαφές: Εναι τ δόγμα προστασία τν πιστν π κομπογιαννίτες στοχαστς πο δν γνωρίζουν...τν νόσον τς καρδίας κα τν θεραπείαν της... χι; μόνος σκοπς τς διατυπώσεως τν δογμάτων π Οκουμενικὰς κα Τοπικς Συνόδους το κα εναι διαφύλαξις τν πιστν ντς τς θεραπευτικς ατς γωγς τς καθάρσεως… Α διατυπώσεις τν δογμάτων οδεμίαν σχέσιν χουν μ θεολογικν φιλοσοφικν στοχασμόν” (Ρωμανίδη ., ρθόδοξος κα Βατικάνιος Συμφωνία περ Ονίας, Μπαλαμάντ, Λίβανος 1993).
«Πς τώρα, μι σύνοδος» πο τ ργο κα ο ποφάσεις της ποτιμήθηκαν π τος ρθοδόξους ς ονιτικά, κατόρθωσε ν δημιουργήση» ττοιο νθουσιασμ στν θηναγόρα, «ατ ποτελε, πράγματι, δι τς συνειδήσεις τν ρθοδόξων μυστήριον νεξιχνίαστον!» γραφε τότε π. Σπυρίδων Μπιλάλης (π. παρ., σ. 320), γι τος σημερινος πιστος μως, πλήρως ξιχνιασμένο!
Στς Πανορθόδοξες Διασκέψεις τς Ρόδου  τθετο ς προϋπθεση το Διαλόγου διεξαγωγ του «π σοις ροις» (Μεθοδου Φούγια, Μητρ. Πισιδας, Ὀρθοδοξία, ΡΚαθολικισμὸς καὶ Ἀγγλικανισμός, 1996, σ. 368). λλά, παρόλο πο «οδποτε ο Πατρες τς κκλησας συνδιελγοντο..."π σοις ροις" πρς τν αρεσιν» (Μπιλλη Σπ., π. π., τ. Β', σ. 430), ατ προϋπόθεση σμαινε, πς Ρμη θ πρεπε, τουλχιστον,  ν παραιτηθε «π τν ξίωση το Πρωτείου» (Μεθοδου Φούγια,  π. π., σ. 379). 
Τοτο ταν ατονόητο κα γι τος Παπικος θεολόγους. τσι, κα θεολγος Maurice Villain μιλοσε «περ οσιαστικς ρνσεως κ μρους τς Ρμης ν δεχθ μαν συνντησιν κορυφς μ τος νατολικος Πατριρχας π σοις ροις» (Μπιλλη Σπ., π. π., τ. Β', σ. 431), γιατ, σ' να ττοιο διλογο θπρεπε ππας νὰ παρνηθε τ Πρωτεο κα ν' ποβλλει λα σα προσθεσε Παπισμς στ μετ τ Σχσμα ποχ. Γι’ ατ φεραν τν Διλογο τς γπης, φο ταν γι τ Βατικαν δς νδυνος, δυνηρς μως γι τν ρθδοξη κκλησα. Σ' ατ βοθησε τ μγιστα λη δραστηριτητα το θηναγρα.
Μχρι σμερα Ππας διατηρε ς κρην φθαλμο, κυρως, τ ντιχριστιανικό του Πρωτεο, σ ττοιο βαθμ, στε πολλο ν λγουν, τι πολ πι εκολα Ππας θ ποχωρσει σ δογματικ θματα, πως τ Filioque, παρ στ παπικ Πρωτεο.
δ, τέλος, ν πισημνουμε κα μι λλη προσδκητη νργεια το θηναγόρα, ποος «νευ οδεμις προετοιμασίας... κα σχετικς πικοινωνίας μ τς λλας ρθοδόξους κκλησίας, προγραμμάτισε μ τρόπους προσωπικν συνεννοήσεων μ τν Πάπαν,  ν τν συναντήση ες εροσόλυμα» (Καβαρνο Κ., Μελέτη περὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σ. 32). Τν συνάντηση ατ πραγματοποησε Πάπας μετ π πίμονες ατήσεις το ονίτη πατριάρχη Μαξίμου Δ΄, δηλ. «χάριν τς ξυπηρετήσεως τν σκοπν τς Ονίας», κα γινε στ εροσόλυμα τν 5/1/1964 (Μπιλάλη Σπ., π. π., τ. Β΄, σ. 343).
Ο πσκοποι τν λλων ρθοδόξων κκλησιν πεδοκμασαν ατν τν νργειαν το θηναγρα, δ Πατριρχης εροσολμων «νχθη» τν πσκεψιν το θηναγρα «ς πλο προσκυνητο τν ερν προσκυνημτων» (στ διο, σ. 344). Κα Πάπας, νταποδίδοντας εγενικ τν ναγνώριση πο το πρόσφερε θηναγόρας, μετ δυ μέρες, δν θεσε κι' ατς τ καινοφαν παπικ δόγματα «στ θησαυροφυλάκιο», λλ, χωρς ν κρατσει κν «τ προσχματα τς εγνειας ναντι το Οκουμενικο Πατριρχου» τ διακήρυξε δημόσια, π τ να μλιστα τς Γεννήσεως στ Βηθλεέμ, π' που κα «κλεσε τος ρθοδξους, ν πανλθουν ες τν ΡΚαθολικν πομνην» (Μπιλάλη Σπ., π. π., τ. Β΄, σ. 345).
Μ τν συνάντηση  στ εροσόλυμα, τ σα συζητήθηκαν κα μυστικ συμφωνήθηκαν κε, μετ μυστικν συμπροσευχν(!), παγινεται π νων βσεων σχση Ρμης κα Κων/πλεως. Ρωμανδης μιλντας κπου γι κοιν μυστρια κα προοπτικ διακοινωνας Φαναρου κα Βατικανο κτιμ τι ατ « ‘‘Εχαριστιακ Εδωλολατρία’’  γινε π τν ρχ  τ μυστικ θεμέλιο το διαλόγου μεταξ  Βατικανο  κα Φαναρίου» (Παπαδόπουλου ντ., Θεολογικὸς Διάλογος Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, 1996, σ. 233-234).
Ατά, μως, τ ρχικ στάδια το Οκουμενισμο, εναι φανερ τι δν εχαν συνοδικ κάλυψη. Γι’ ατ «α Οκουμενιστικα πρωτοβουλίαι το Πατρ. θηναγόρου… προεκάλεσαν σχυρν ντίδρασιν… Γρήγορα (ὅμως) διρεσαν τος ρθοδόξους ες δύο  ντίθετα στρατόπεδα: τν Οκουμενιστν κα τν ντι-Οκουμενιστν» (Κόντογλου Φ., ντιπαπικά, σ. 92).
* * *
Αὐτὴν τὴν προδοτικὴ πολιτικὴ προπαγανδίζουν σήμερα οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ ὁ Μεσσηνίας ἐν μέσῳ τῆς Ἱεραρχίας τῆς Συνόδου, καὶ συνεχίζει ἡ Ἱεραρχία, ἐπιτρέποντας (Συνοδικά) στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ ἁλωνίζουν στὴν Ἐκκλησία καὶ διὰ τῆς «σαλαμοποιήσεως» νὰ τὴν παραδίδουν καὶ νὰ τὴν μεταλλάσσουν σὲ Παπισμό. Κι ἂν ὑπῆρξαν ἀντιδράσεις στὴν συγκεκριμένη Εἰσηγήση τοῦ μητροπ. Μεσσηνίας (ποὺ νὰ ἅπτονται αὐτοῦ τοῦ προβληματισμοῦ, τῆς ἐξ ἀρχῆς δηλαδή, δόλιας καὶ προδοτικῆς τακτικῆς τοῦ Ἀθηναγόρα, ποὺ συνεχίζεται ἐπιδεινούμενη ἔτι καὶ ἔτι), ὄχι μόνο δὲν βγαίνει πρὸς τὰ ἔξω, δὲν κοινοποιεῖται στὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀντίθετα (ὅπως προαναφέραμε) τὸ δημοσιογραφικὸ ὄργανο μιᾶς Ἀδελφότητας καὶ μιᾶς Μητροπόλεως, ἐπαινοῦν τὸν συνεχιστῆ τοῦ Ἀθηναγόρα!
Ἀλλὰ θὰ ἐπανέλθουμε.
Σημάτης Παναγιώτης