«Ἡ σάρκα τοῦ Λόγου
δοξάστηκε ἀμέσως μὲ τὴν πρόσληψή της ἀπὸ τὴν θεία φύση καὶ ἡ δόξα αὐτὴ τοῦ
σώματος “ἡ δόξα τῆς θεότητος γίνεται”. Ὅμως, καίτοι εἶχε δοξασθῆ ἀπὸ τὴν
πρόσληψή της ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐν τούτοις “ἀφανὴς ἦν ἡ δόξα ἐν τῷ φαινομένῳ σώματι”,
γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν θεωροῦν τὰ ἀθέατα καὶ στοὺς ἀγγέλους. Ἔτσι ὁ Χριστὸς στὴν
Μεταμόρφωση δὲν προσέλαβε αὐτὸ ποὺ δὲν εἶχε προηγουμένως, οὔτε μεταβλήθηκε σὲ
αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν, ἀλλὰ φανέρωσε στοὺς Μαθητάς Του αὐτὸ ποὺ ἦταν, ἀνοίγοντας τὰ
ὄμματά τους…
Ἑπομένως ἡ θεωρία τοῦ ἀκτίστου Φωτὸς εἶναι ἡ θέα τοῦ Θεοῦ στὴν τεθεωμένη
σάρκα τοῦ Λόγου» (Γρηγορίου Παλαμᾶ, ΕΡΓΑ, ΕΠΕ, τόμ. 3ος, σελ. 506).
Μητροπ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου, Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὡς
Ἁγιορείτης, 1992, σελ. 315.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.