Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Αγίου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ: Όσοι κοινωνούν με αιρετικούς Οικουμενιστές "μέτοχοι τῆς κακοδοξίας" γίνονται!



Ἀνθρωπιστικὸς Οἰκουμενισμός
γίου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

 
«...Ὁ θεόπνευστος φορεὺς τῆς ἀποστολικῆς καὶ ἁγιοπατερικῆς καθολικῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, εὐαγγελίζεται ἐκ τῆς καρδίας ὅλων τῶν ἁγίων Πατέρων, ὅλων τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὅλων τῶν ἁγίων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἑξῆς θεανθρωπίνην ἀλήθειαν:
«Οὐκ ἔστι τύπος ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος τοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ (μὴ γένοιτο), ἀλλ' αὐτὸ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου τεθεωμένον... Δι' αὐτοῦ καθαιρόμενοι ἑνούμεθα τῷ Σώματι Κυρίου καὶ τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ, καὶ γινόμεθα Σῶμα Χριστοῦ (= ἡ Ἐκκλησία)... Μετάληψις δὲ λέγεται· δι' αὐτῆς γὰρ τῆς Ἰησοῦ θεότητος μεταλαμβάνομεν. Κοινωνία δὲ λέγεταί τε καί ἐστιν ἀληθῶς, διὰ τὸ κοινωνεῖν ἡμᾶς δι' αὐτῆς τῷ Χριστῷ καὶ μετέχειν Αὐτοῦ της σαρκὸς τὲ καὶ τῆς θεότητος. κοινωνεῖν δὲ καὶ ἑνούσθαι ἀλλήλοις δι' αὐτῆς. ἐπεὶ γὰρ ἐξ ἑνὸς ἄρτου μεταλαμβάνομεν, οἱ πάντες ἓν Σῶμα Χριστοῦ καὶ ἓν Αἷμα, καὶ ἀλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστοῦ χρηματίζοντες.


Πάσῃ δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα μὴ λαμβάνειν μετάληψιν αἱρετικῶν μήτε διδόναι. «Μὴ δῶτε γὰρ τὰ ἅγια τοῖς κυσίν, ὁ Κύριός φησι, μηδὲ ρίπτετε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων» (Ματθ. 7, 6), ἵνα μὴ μέτοχοι τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αὐτῶν γενώμεθα κατακρίσεως. Εἰ γὰρ πάντως ἕνωσίς ἐστι πρὸς Χριστὸν καὶ πρὸς ἀλλήλους, πάντως καὶ πᾶσι τοῖς συμμεταλαμβάνουσιν ἡμῖν κατὰ προαίρεσιν ἑνούμεθα. Ἐκ προαιρέσεως γὰρ ἡ ἕνωσις αὐτὴ γίνεται, οὐ χωρὶς τῆς ἡμῶν γνώμης. Πάντες γὰρ ἓν σῶμα ἐσμεν, ὅτι ἐκ τοῦ ἑνὸς ἄρτου μεταλαμβάνομεν, καθώς φησιν ὁ θεῖος Ἀπόστολος» (Ἁγ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ)1.
Ὁ ἀτρόμητος ὁμολογητὴς τῶν θεανθρωπίνων ὀρθοδόξων ἀληθειῶν ἀναγγέλλει εἰς ὅλους τους ἀνθρώπους ὅλων τῶν κόσμων:
«Τὸ γὰρ κοινωνεῖν παρὰ αἱρετικοῦ ἢ προφανῶς διαβεβλημένου κατὰ τὸν βίον ἀλλοτριᾶ Θεοῦ καὶ προσοικειοῖ τῷ Διαβόλῳ»2. Κατὰ τὸν ἴδιον ὁ ἄρτος τῶν αἱρετικῶν δὲν εἶναι «σῶμα Χριστοῦ» (Ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου)3. Διὰ τοῦτο, «Ὡς οὖν ὁ θεῖος ἄρτος ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων μετεχόμενος, πάντας τοὺς μετόχους ἓν σῶμα ἀποτελεῖ. Οὕτω δὴ καὶ ὁ αἱρετικός (ἄρτος) κοινωνοὺς τοὺς οὕτω αὐτοῦ μετέχοντας ἀλλήλων ἀπεργαζόμενος, ἓν σῶμα ἀντίθετον Χριστῷ παρίστησι» (Ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου)4.
Ἐπὶ πλέον, «Ἡ παρὰ τῶν αἱρετικῶν κοινωνία οὐ κοινὸς ἄρτος ἀλλὰ φάρμακον (= δηλητήριον), οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλὰ ψυχὴν μελαῖνον καὶ σκοτίζον» (Ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου)5.
(Ἀπὸ τὸ βιβλίον ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ).
________________________________
1.   Ιωάννου Δαμασκηνού, Εκδ. Ορθ. πίστεως 4, 13, PG 94, c. 1149. 1152. 1153. Πρεβ. Α' Κορ. 10, 17.
2.    Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, c. 1668C.
3.    Αυτόθι, c. 1597Α.
4.    Αυτόθι, c. 1480CD.
5.    Αυτόθι, c. 1189C

Κάτι κινεῖται στὸ Ἅγιον Ὄρος;



Ὑποκρύπτει  προειδοποίηση  γιὰ  Διακοπὴ

Μνημοσύνου,  ἡ Ἐπιστολὴ τοῦ γ. Εὐθυμίου

(Ἱ. Καλύβη Ἀναστάσεως, Καψάλα Ἁγίου Ὄρους);



Παρουσιάσαμε πρὶν ἀπὸ ἕνα μῆνα μιὰ σημαντικὴ ἔκδοση Ἁγιορειτῶν Πατέρων, στὴν ὁποία πρωτοστάτησε ὁ Γέρων Σάββας Λαυριώτη, διὰ τῆς ὁποίας παροτρύνονται «οἱ Ἅγιοι Καθηγούμενοι καὶ Γέροντες τοῦ Ἁγίου Ὄρους» νὰ ἀκούσουν τὴν φωνή τους καὶ «νὰ παραδειγματισθοῦν ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο-μαρτυρικὸ φρόνημα» τῶν παλαιοτέρων Ἁγιορειτῶν καὶ νὰ ἀντιδράσουν στὴ «Ν. Ἐποχή, στὶς παναιρέσεις τοῦ ἀλαζονικοῦ Παπισμοῦ και τοῦ συγκριτιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ἀκάθεκτες προελαύνουν καὶ μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο ἁλώνουν χωρὶς οὐσιαστικὴ ἀντίσταση τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο τὰ προπύργια καὶ τὰ κάστρα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας».

Μιὰ πρώτη, ἴσως, ἀνταπόκριση στὶς φωνὲς αὐτὲς τῶν Ἁγιορειτῶν εἶναι ἡ Ἐπιστολὴ τοῦ Γέροντος Εὐθυμίου τῆς Ἱερᾶς Καλύβης Ἀναστάσεως (Καψάλα Ἁγίου Ὄρους). Ὁ Γέρων Εὐθύμιος, μέ ἀφορμή τὶς σχετικές συζητήσεις μέ τό τεῦχος αὐτὸ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων «Ἅγιον Ὄρος: Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως», δημοσίευσε μιὰ Ἐπιστολή-Δήλωση. Σ’ αὐτὴ λέγει ὅτι εἶναι «πολύτως σύμφωνος μέ τίς ποφάσεις ατές καί τά κείμενα» τοῦ τεύχους.
Μᾶς χαροποιεῖ αὐτὴ ἡ Δήλωση τοῦ Γέροντος, γιατὶ φαίνεται ὅτι στὸ Ἅγιο Ὄρος (παρὰ τὴν τρομερὴ πίεση ποὺ δέχονται ἀπὸ τὸ Φανάρι) συνειδητοποιοῦν τὸν κίνδυνο ποὺ διατρέχει ἀπὸ τοὺς τάχα φύλακες τῆς Ὀρθοδοξίας Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους ἡ Πίστη μας. Εἶναι ἀνάγκη, ὅμως, νὰ ἐπισημάνουμε τὰ ἑξῆς:
1. Ὁ Γέροντας Εὐθύμιος εἶναι χειροτονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου (ὅπως μάθαμε) καὶ γι’ αὐτὸ δυσκολευόταν τόσα χρόνια νὰ πάρει θέση ἐναντίον τοῦ Ἐπισκόπου ποὺ τὸν χειροτόνησε, παρὰ τὶς ὅσες αἱρετικὲς ἐνέργειες ἐναντίον τῆς Πίστεως ἔχει ὁ Πατριάρχης λόγοις καὶ ἔργοις διαπράξει. Ἂν αὐτὸ ἀληθεύει, ἀποτελεῖ πράξη γενναιότητος καὶ ἀλλαγὴ πλεύσεως αὐτή του ἡ Δήλωση.
2. Παρόλα αὐτά, ὅμως, θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς διευκρινίσει μὲ ποιές ἀποφάσεις εἶναι σύμφωνος. Μὲ τὶς διαμαρτυρίες ἁπλῶς τῶν Ἁγιορειτῶν ἢ καὶ μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου ποὺ περιλαμβάνεται στὸ τεῦχος; Γιατί, ἂν συμφωνεῖ μόνο μὲ τὶς διαμαρτυρίες, σὰν κι αὐτὲς ποὺ καὶ σήμερα γίνονται ἐναντίον τῶν ἐνεργειῶν τῶν Οἰκουμενιστῶν, πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι αὐτὲς ἐλάχιστα ἢ οὐδόλως οἱ Οἰκουμενιστὲς ὑπολογίζουν. Ὁμιλίες ἐναντίον τους, διαμαρτυρίες, «Ὁμολογίες Πίστεως» κ.λπ., δὲν φέρνουν κανένα θετικὸ ἀποτέλεσμα, ἀντίθετα ὁ Οἰκουμενισμὸς προχωρεῖ ραγδαίως καὶ ἀκαθέκτως. Σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση  τί νόημα ἔχει μιὰ παραπάνω Δήλωση; Τί προσθέτει μιὰ ἀκόμα διαμαρτυρία στὶς ὅσες –ὡς χαρτοπόλεμος– ἕως τώρα ἔχουν ριχτεῖ; Τί ἀλλάζει;
Μήπως, λοιπόν, ἡ Δήλωσή του ἀποτελεῖ προειδοποίηση καὶ  ὑπονοεῖ Διακοπὴ τῆς Μνημονεύσεως τοῦ Πατριάρχου, ἐὰν δὲν λάβει ὑπ’ ὄψιν τὶς φωνὲς τῶν Ἁγιορειτῶν καὶ συνεχίσει τὴν προδοτικὴ πορεία του; Τοῦτο, μάλιστα (ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου), ὄχι μόνο ἀποτελεῖ διαχρονικὴ πρακτικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλὰ ἐκδηλώθηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες δυὸ φορές τὶς δεκαετίες 1970-80· μία φορὰ στὴν περίοδο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καὶ μία ἐπὶ Πατριαρχείας Δημητρίου. Εἶναι δὲ ἡ μόνη ἐνέργεια ποὺ λογαριάζουν οἱ Οἰκουμενιστές, ἐξ οὗ καὶ ἡ ἔντονη (μὲ τιμωρητικὴ καὶ διωκτικὴ διάθεση) διαμαρτυρία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο, ἐπειδὴ στὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὑπῆρχε υπαινιγμὸς περὶ Ἀποτειχίσεως.
Ἐλπίζουμε νὰ θελήσει ὁ Γέρων Εὐθύμιος νὰ μᾶς ἀπαντήσει.
Ἡ δημοσίευση τῆς Ἐπιστολῆς-Δηλώσεως τοῦ Γέροντος Εὐθυμίου ἔχει ὡς ἑξῆς:

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ
Ι. ΚΑΛΥΒΗ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, ΚΑΨΑΛΑ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
κ μέρους το ερομονάχου Εθυμίου, Γέροντος τς ερς Καλύβης ναστάσεως, Καψάλα γίου ρους, μέ φορμή συζητήσεις σχετικές μέ τό τεχος τν γιορειτν Πατέρων: «γιον ρος: Διαχρονική μαρτυρία στούς γνες πέρ τς Πίστεως».
« πρόσφατη κδοση τν γιορειτν Πατέρων, «γιον ρος: Διαχρονική μαρτυρία στούς γνες πέρ τς Πίστεως» (γιον ρος 2014), ποτελε πολύ καλή κδοση καί σωστή ναφορά στίς παλαιές ποφάσεις τς ερς Κοινότητος καί στά μολογιακά κείμενα τν σιολογιωτάτων γουμένων καί παλαιν Γεροντάδων. Εμαι πολύτως σύμφωνος μέ τίς ποφάσεις ατές καί τά κείμενα. Ατό εναι τό φρόνημα τν Πατέρων μας καί Παράδοση το γίου ρους. τσι δείχνουμε τή στάση μας πέναντι στούς τεροδόξους καί στήν παναίρεση το Οκουμενισμο. ν μες λλάξουμε τώρα τό φρόνημά μας, θά προδώσουμε τούς Πατέρες, τούς Γεροντάδες μας. Ατή εναι συνείδηση το γίου ρους».

ερομόναχος Εθύμιος
ερά Καλύβη ναστάσεως, Καψάλα
Πηγή: "Θρησκευτικά"

Οι τρεις παρατάξεις στην εποχή του Αρειανισμού και οι τρεις παρατάξεις στην εποχή του Οικουμενισμού!

ΜΗΤΡΟΠ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ KANTΙΩΤΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

(ἀγῶνες καὶ περιπέτειες γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδοξίας)

Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Ἐπισημάνσεις:
1. Ἡ ὁμιλία αὐτὴ ἔγινε τὸ 1973. Μιλᾶ γιὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. Καὶ παροτρύνει τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, τὸ Λαὸ τοῦ θεοῦ, νὰ ἀγωνισθοῦν ἐναντίον τῶν συγχρόνων αἱρέσεων. Καὶ ποιά μεγάλη αἵρεση ἀναφέρει; Μήπως τὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῶν ἡμερῶν μας, τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως τὴν ὀνόμασε ὁ σύγχρονός του ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς; Ὄχι. Ἀναφέρει (ἀσφαλῶς καὶ ἐπειδὴ εἶναι δισέγγονη τοῦ Ἀρείου) τὴν αἵρεση τοῦ Χιλιασμοῦ. Γιατί δὲν εἶχε γίνει συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ ὁ ὕπουλος Οἰκουμενισμὸς σὰν συγκεκριμένη Παναίρεση, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀλλοῦ ἔχουμε ἀναφέρε.
2. Ὁ π. Αὐγουστῖνος γράφει ὅτι «ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δὲν ἔκανε θαύματα. Ἔκανε, ὅμως, ἕνα θαῦμα, τὸ μεγαλύτερο θαῦμα: ἐπολέμησε γιὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστι. Καὶ συνεπῶς, τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶνε τὸ ἀνώτερο ὅλων τῶν θαυμάτων».
3. Μᾶς ἐξηγεῖ ἐπίσης, ὅτι στὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου, ἐποχὴ Ἀρειανισμοῦ, ὑπῆρχαν στὴν Ἐκκλησία τρεῖς παρατάξεις, ὅπως καὶ σήμερα, ἐποχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὑπάρχουν τρεῖς παρατάξεις: «Ἡ μία παράταξις ἦταν οἱ ὀρθόδοξοι, μαζὶ μὲ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο. Αὐτοὶ ἦταν λίγοι. Ἡ ἄλλη παράταξις, μὲ βασιλιᾶδες καὶ αὐτοκράτορες, ἦταν οἱ ἀρειανοί. Κόμμα μεῖζον. Αὐτὴ ἡ παράταξις ἔφερε διαίρεσι μέσα στὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἡ ἄλλη παράταξις, τὸ τρίτο κόμμα, ἦταν οἱ ἡμιαρειανοί. Τί λέγανε αὐτοί; Αὐτοὶ ἤτανε οἱ συμβιβαστικοί. Λέγανε γιὰ τὸν Ἀθανάσιο· Ἀδιάλλακτος εἶνε, πώ πώ πώ, τῶν ἄκρων, τῶν ἄκρων! δὲν ὑποφέρεται· αὐτὸς διαίρεσε τὴν Ἐκκλησία… Καὶ αὐτοὶ τί ἔλεγαν. Νά ἐμεῖς οἱ ἡμιαρειανοὶ λέμε τρόπον τινὰ τὸ μέσον».
4. Καταλήγοντας λέγει ὅτι «ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε Μεγάλοι Ἀθανάσιοι, μποροῦμε νὰ γίνουμε μικροὶ Ἀθανάσιοι. Μικροὶ Ἀθανάσιοι ὅλοι ἐσεῖς ποὺ εἶσθε ἐδῶ. Ἐὰν δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε ἥλιος, νὰ γίνουμε ἕνα κεράκι».

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
(γνες κα περιπέτειες γι τν κρίβεια τς ρθοδοξίας)

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ)
Ὁλόκληρη ἡ ὁμιλία ἐδῶ

ΝΑ το πλέξουμε γκώμια; Εμεθα πολ μικροί. κενος ενε γίγαντας κα τ ψος του προκαλε δέος. ποιος διαβάζει τ βίο του ασθάνεται ργος και λιγγο μπροστ στ φυσιογνωμία του. ν τούτοις θ ψελλίσουμε κ᾿ μες λίγες λέξεις πρς τιμήν του.

ΓΙΑΤΙ ΟΝΟΜΑΣΘΗ ΜΕΓΑΣ;
γιος θανάσιος νομάσθη μέγας χι για τος διους λόγους πο νομάζονται τ κοσμικ πρόσωπα. τίτλος ατς πεδόθη κα σ᾿ λλα πρόσωπα στν παγκόσμιον στορίαν.
χει κα κκλησία τος μεγάλους της, πως ενε π παραδείγματι Μέγας Βασίλειος, Μέγας ντώνιος, Μέγας Γρηγόριος θαυματουργός. Ο γιοι ατο διακρίθηκαν, νας ξ ατν γι τν μεγάλη του φιλανθρωπικ δρσι, λλος δι τος σκληρος γνας του ναντίον το δαίμονος ες τν ρημον, κα τρίτος γι τ θαύματα πο κανε.
Μέγας θανάσιος δν κτισε γηροκομει κα φιλανθρωπικ δρύματα. Δν το μεινε καιρός. Μέγας θανάσιος δν μεινε στν ρημο, πως Μέγας ντώνιος. λα τ χρόνια τς ζως του τ ζησε μέσα στν κοινωνία· μέσα στν κόσμο ζησε Μέγας θανάσιος. Συνεπς δν μπορομε ν πομε, τι χει γνας, πως Μέγας ντώνιος, ναντίον το δαίμονος πο ταν στν ρημο. Μέγας θανάσιος δν κανε θαύματα. Δν βλέπουμε οτε να θαμα στν βίον του.
πομένως Μέγας θανάσιος δν κτισε γηροκομειά, δν κτισε φιλανθρωπικ δρύματα, δν πάλεψε στς ρήμους μ τν δαίμονα, δν κανε θαύματα· ταν μως γιος μεγάλης λκς. κανε να θαμα, τ μεγαλύτερο θαμα, πάνω στ ποο στηρίζεται λόκληρος κκλησία.
λα τ θαύματα πο κάνουν ο γιοι, τ κάνουν