Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ!

19ΧΡΟΝΗ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΗ ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ''ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ''

 -Παρέμβαση (προσωπική εμπειρία) του κ. Δημητρίου Τσαντήλα, καθηγητή της Χειρουργικής του Α.Π.Θ


Οἱ Ἐπίσκοποι, παρὰ τὰ παραδείγματα ἀνανήψεως κλινικὰ νεκρῶν,  παρὰ τὴν κατάδειξη ἀπὸ καθηγητὲς Πανεπιστημίου τῆς Ἰατρικῆς, ἀπὸ θεολόγους καὶ ἱερωμένους ὅτι ἡ υἱοθέτηση τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ θανάτου καταδικάζεται ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερική μας Παράδοση, ἀρνοῦνται νὰ τὸν καταδικάσουν!
Ἀντίθετα κάποιοι Ἱεράρχες ἔχουν δηλώσει δωρητές(!) ζωτικῶν ὀργάνων καὶ ἐπιτρέπουν στὸ μέλος τῆς Ἱεραρχίας μητροπολίτη Μεσογαίας νὰ διακινεῖ ὡς Ὀρθόδοξη διδασκαλία τὶς περὶ Ἐγκεφαλικοῦ θανάτου κακοδοξίες του.
Ἐγκεφαλικὸς θάνατος: Μιὰ ἀκόμα ἀντιευαγγελικὴ πρακτική, ποὺ ἡ νέα Ἐκκλησία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀποδέχεται Συνοδικά, ἀφοῦ δὲν τὴν καταδικάζει!

Το έγκλημα της επιστήμης να θεωρεί κλινικά νεκρούς όσους δεν είναι!


«Η επιστήμη λέει ότι πέθανε, αλλά ο Θεός είναι Παντοδύναμος»  -Παρέμβαση (προσωπική εμπειρία) του κ. Δημητρίου Τσαντήλα, καθηγητή της Χειρουργικής του Α.Π.Θ

Πριν από δεκαπενταετία, εφημερεύων επιμελητής στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, είχαμε μια κοπέλα 19 χρονών, μετά από ατύχημα και ήταν εγκεφαλικά νεκρή. Την κρατήσαμε ένα μήνα, σαράντα μέρες στον αναπνευστήρα και μετά, λοιπόν, κινητοποιήθηκε η ομάδα των μεταμοσχεύσεων για να πάρουν τα όργανα.

Όπως είπε κι ο κ. Καρακατσάνης πρέπει να υπογράψει αναισθησιολόγος, ένας νευρολόγος και ο θεράπων ιατρός. Οι δύο τα είχαν κανονίσει τα πάντα, πήραν υπογραφές, ετοιμαστήκαν τα χαρτιά όλα για τη μεταμόσχευση και περιμέναν, όμως, να πάρουν και τη δική μου υπογραφή, του θεράποντος χειρουργού.
Με ειδοποιούν λοιπόν αμέσως και πηγαίνω στο Ιπποκράτειο και μου λένε «έλα, υπέγραψε, για ν' αρχίσει η μεταμόσχευση». Λοιπόν, βέβαια το σπίτι μου από το Ιπποκράτειο είναι πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο· εμένα μου φάνηκε χρόνος ολόκληρος μέχρι να φτάσω στο Ιπποκράτειο και προσευχήθηκα, να δω... λέω «Θεέ μου, φώτισέ με να μη γίνει αυτό που δεν πιστεύω».
Λοιπόν πράγματι πήγα στο Ιπποκράτειο, εκεί μπήκαμε στο γραφείο μου, μου φέρανε τα χαρτιά οι συνάδελφοι, να υπογράψω κι εγώ και να τελειώνει. Τους λέω, «δώστε μου, ευχαριστώ πολύ, περάστε έξω, φωνάξτε μου τη μητέρα μέσα». Λοιπόν, φωνάζουνε τη μητέρα μέσα και άρχισα να της κάνω μια ενημέρωση. Λέω ότι, η επιστήμη λέει ότι πέθανε. Εγώ σαν χειρουργός που πιστεύω, που είμαι Χριστιανός, δεν πιστεύω σ' αυτά τα πράγματα. Και κάτι άλλο επιπλέον, ότι ο Θεός είναι ικανός. Μπορεί! Είναι Παντοδύναμος, μπορεί να κάνει και κάποιο θαύμα! Επομένως λέω, αν θέλεις να πεθάνει η κόρη σου, υπέγραψε. Εγώ διαφωνώ σαν γιατρός προσωπικά. Εγώ δεν θα υπέγραφα.
Οπότε, ξεσηκώθηκε λοιπόν η μητέρα, όχι γιατρέ, λέει, προς Θεού, λέει, τι λες τώρα, λέει, και μόνο που αυτό μου είπες, λέει, μου φτάνει. Λοιπόν, οπότε, λέω, θα υπογράψεις; Όχι, πώς, τι, λέει, θα υπογράψω; Όταν υπάρχει και μία ελπίδα! Κι εγώ πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί να κάνει και το θαύμα του.
Οπότε βγαίνω, λοιπόν, έξω, με πιάνουν οι συνάδελφοι, τι έγινε; Λέω, δεν θέλει η μαμά να υπογράψει. (πρέπει να υπογράψει η μητέρα ότι δέχεται) Μα, λένε, αυτό.... Όχι, γιατρέ, λέει, εγώ δεν υπογράφω!
Λοιπόν, το αποτέλεσμα. Λοιπόν, σε μια εβδομάδα η κοπέλα ανένηψε, έγινε καλά· είχα μάλιστα κι έναν βοηθό, είναι τώρα παιδοχειρουργός, λοιπόν ο οποίος το θυμάται το περιστατικό και είναι ανεξίτηλα μέσα στην καρδιά του τυπωμένο. Λοιπόν, η κοπέλα αυτή βγήκε από το νοσοκομείο μας, μάλιστα την κρατήσαμε κανένα μήνα μετά και τη γυρίζαν στους διαδρόμους που περπατούσε, και είναι σ' ένα χωριό της Αριδαίας, παντρεύτηκε κι έχει παιδάκια!
Αν μου επιτρέπεται, για να μη σας φάω το χρόνο, να κάνω μόνο δυο σχόλια μικρούλια. Λοιπόν, εφόσον η διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου μπαίνει καθαρά με ανθρώπινα κριτήρια, τα οποία ανθρώπινα κριτήρια ουδέποτε είναι αλάθητα, ας το σκεφτούμε. Τι θα μας πούνε αυτοί για τους μοναχούς, στους οποίους είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει πτωματική ακαμψία. Θα μας πουν ότι ζούνε; Ε, ας μας εξηγήσουν! Ζουν ή δεν ζούνε;
Και δεύτερον και τρίτον και τελευταίο. Αυτή η υπερευαισθησία μας για να σώσουμε δέκα, είκοσι, τριάντα, εκατό ανθρώπους... γιατί να μην υπάρχει, να υπάρχει και μια ανάλογη ευαισθησία, που σκοτώνουμε τριακόσιες χιλιάδες μωρά, πριν γεννηθούν; Τα σκοτώνουμε και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κλωνοποιημένα ανθρωπόμορφα τέρατα για να τους πάρουμε τα όργανά τους. Μήπως αυτό είναι ύποπτο;
 
Παρέμβαση (προσωπική εμπειρία) του κ. Δημητρίου Τσαντήλα, καθηγητή της Χειρουργικής του Α.Π.Θ., στην εκδήλωση για την Ενημέρωση για τις Μεταμοσχεύσεις

Εκκωφαντικές εκκλησιολογικές αντιφάσεις των αντι-Οικουμενιστών Ποιμένων!




Τὴν «ΜΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ» Ἀρχιερέως
ἐπικαλοῦνται …ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ
κατὰ πῶς τοὺς ΣΥΜΦΕΡΕΙ!!!



Ἀπὸ ἄρθρο τοῦ θεολόγου Νικολάου Πανταζῆ ποὺ μᾶς ἐστάλη:

Για ΠΟΙΑ ΥΠΑΚΟΗ μας μιλάς, Μητροπολίτα Γόρτυνος, που λέγεις δημοσίως πως
«δεν Διακόπτω τη Μνημόνευση γιατί κόβομαι από την κεφαλή μου!».
            Ναι;;;
     Εδώ το θυμήθηκες πως η Μνημόνευση, σύμφωνα με την Διδασκαλία των Αγίων Πατέρων αποτελεί «τήν ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως ἐνώπιον τῶν ἀδύτων μυστηρίων ὡς τελείαν συγκοινωνίαν και πίστεως αποδοχήν!»;;;;
Δηλαδή εσύ διά της Μνημονεύσεώς σου ενώνεσαι με την κεφαλή σου αλλά ο Πατριάρχης διά της Μνημονεύσεώς του, δεν ενώνεται με τον Πάπα;
Ανωτέρα είναι η δική σου Μνημόνευση από την δική του; Γιατί ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΕΙΣ και ΔΙΠΛΩΜΑΤΕΙΣ και δεν λέγεις ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ στο Ποίμνιο που τάχτηκες μέχρι αυτοθυσίας να υπηρετείς πως ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΟ-ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΣΑΣ ΕΙΣΤΕ ΑΠΑΝΤΕΣ ΗΝΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;;;

"Ο θαυμαστός στύλος" ἐξόδου ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό!

Πηγή: "Χριστιανική Βιβλιογραφία"

Ὁ θαυμαστὸς στύλος

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: ῞Ο,τι “ὁδηγὸ” διαλέγει ἕνας Λαός, τέτοιο δρόμο καὶ ἀκολουθεῖ! Καὶ σὲ ἀντίστοιχο προορισμὸ καταλήγει!!!

Οἱ Ἰσραηλίτες μόλις εἶχαν βγεῖ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, καὶ ­ἔλαβαν πάλι πείρα τῆς στοργικῆς κηδεμονίας τοῦ Θεοῦ: «Ὁ Θεὸς ἡγεῖτο αὐτῶν, ἡμέρας μὲν ἐν στύλῳ νεφέλης, δεῖ­­ξαι αὐτοῖς τὴν ὁδόν, τὴν δὲ νύκτα ἐν στύλῳ πυρός» (Ἐξ. ιγ´ 21).
Στὸ ταξίδι τους μέσα στὴν ἔρημο τοὺς συνόδευε ἕνας τεράστιος στύλος! Σὲ τί χρησίμευε; Τὴν ἡμέρα γινόταν δροσερὸ σύννεφο ποὺ σκέπαζε ὁλόκληρο τὸν λαὸ καὶ τὸν προστάτευε ἀπὸ τὸν καυστικὸ ἥλιο τῆς ἐρήμου· ἐνῶ τὴ νύχτα γινόταν «στῦλος πυρός», φλογισμένος στύλος, φωτεινός. Χρησίμευε στὸ φωτισμό τους. Διέλυε τὸ ἄγριο καὶ βαθὺ σκοτάδι τῆς νύχτας στὴν ἔρημο. Ἀλλὰ καὶ τὴ μέρα καὶ τὴ νύχτα ὁ στύλος αὐτὸς χρησίμευε ὡς ὁδηγός. Προπορευόταν καὶ σκέπαζε ἢ φώτιζε, καὶ καθοδηγοῦσε τὸν περιούσιο λαὸ πρὸς τὴ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας», διότι δὲν γνώριζαν τὴν πορεία ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσουν. Ὅταν ἡ νεφέλη σκέπαζε τὴν Κιβωτὸ τῆς Διαθήκης, ἔπρεπε νὰ σταματήσουν τὴν πορεία. Καὶ ὅταν σηκωνόταν ἀπὸ τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου καὶ τὴν ­Κιβωτό, ἔδινε στοὺς Ἰσραηλίτες τὸ σύνθημα νὰ ξεκινήσουν πάλι (βλ. Ἀριθ. θ´ 15-23).
Στὸ βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος ὁ θεόπνευστος συγγραφέας ἀναπολεῖ τὸ γεγονὸς μὲ ἰδιαίτερη εὐγνωμοσύνη. Κύριε, γράφει, τοὺς μὲν Αἰγυπτίους εἶχες βυθίσει σὲ βαθὺ σκοτάδι (πρόκειται γιὰ τὴν ἔνατη πληγή), ἐνῶ στοὺς Ἰσραηλίτες «πυριφλεγῆ στῦλον, ὁδηγὸν μὲν ἀγνώστου ὁδοιπορίας, ἥλιον δὲ ἀβλαβῆ φιλοτίμου ξενιτείας παρέσχες» (Σοφ. Σολ. ιη´ 3· βλ. καὶ κεφ. ιζ´)· τοὺς χάρισες πύρινο στύλο, ποὺ ἦταν ὁδηγὸς στὸ ταξίδι τους μέσα ἀπὸ ἄγνωστα μέρη, καὶ ἥλιο ποὺ δὲν τοὺς ἔβλαπτε οὔτε τοὺς ἐνοχλοῦσε, ἥλιο εὐεργετικὸ κατὰ τὴν τιμία ἀποδημία τους, τὴν τιμημένη μετανάστευσή τους ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς Αἰγύπτου στὴ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας».
Μάλιστα «οὐκ ἐξέλιπεν ὁ στῦλος τῆς νεφέλης ἡμέρας καὶ ὁ στῦλος τοῦ πυρὸς νυκτὸς ἐναντίον τοῦ λαοῦ παντός» (Ἐξ. ιγ´ 22). Δὲν τοὺς ἐγκατέλειψε ποτὲ ὁ στύλος, οὔτε τὴ μέρα οὔτε τὴ νύχτα. Ἀχώριστος συνοδοιπόρος ποὺ συντρόφευε τὸν λαὸ στὸ σύνολό του. Ὅλους τοὺς σκέπαζε τὴν ἡμέρα, καὶ ὅλους τοὺς φώτιζε τὴ νύχτα· δρόσιζε καὶ ­φώτιζε «ἐναν­τίον τοῦ λαοῦ παντός». Ἂν ­μποροῦμε νὰ τὸ φαντασθοῦμε! Ἕνας λαὸς ἑνὸς καὶ μισοῦ ἑκατομμυρίου περίπου νὰ βαδίζει μέσα στὴν ἀφιλόξενη ἔρημο, κι ἕνα τεράστιο σύννεφο νὰ τὸν προστατεύει ἀπὸ τὸν καυστικὸ ἥλιο· καὶ τὴ νύχτα νὰ γίνεται φῶς ποὺ δὲν φώτιζε μόνο ὅσους προηγοῦνταν στὴν πορεία, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸν λαό! Ἕνα τεράστιο καραβάνι μέσα στὴν κατασκότεινη ἔρημο ποὺ καθοδηγοῦνταν ἀπὸ πανύψηλο φωτεινὸ στύλο! Θαῦμα ἀδιάλειπτο καὶ ἐντυπωσιακό! Τὸ φῶς «τὸ ἡμερῶσαν τὴν ἔρημον», ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (PG 36, 365A)· τὸ φῶς ποὺ ἡμέρωσε τὴν ἄγρια ἔρημο γιὰ τὸν ἐκλεκτὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Τὸ συγκινητικότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ παρουσιάζει αὐτὸν τὸν στύ­­­­­­λο ὡς αὐτοπρόσωπη παρουσία τοῦ Θεοῦ: «Ὁ Θεὸς ἡγεῖτο αὐτῶν» (Ἐξ. ιγ´ 21). Ὁ Θεὸς τοὺς καθοδηγοῦσε. Στὴ Σοφία Σολομῶντος πάλι λέγεται κάτι πιὸ συγκεκριμένο: «[Ἡ Σοφία] ἐγένετο αὐτοῖς εἰς σκέπην ἡμέρας καὶ εἰς φλόγα ἄστρων τὴν νύκτα» (Σοφ. Σολ. ι´ 17). Ἡ ἐνυπόστατος Σοφία, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ἐγένετο αὐτοῖς», Αὐτὸς ἔγινε γι᾿ αὐτοὺς σκέπασμα, στέγη τὴν ἡμέρα καὶ φλόγα ἄστρων τὴ νύχτα…
Καθὼς τὰ διαβάζουμε αὐτά, ἴσως μιὰ ἐπιθυμία, μιὰ εὐχὴ νὰ ξεπηδᾶ ἀπὸ τὴν ψυχή μας: Νὰ ζούσαμε τότε γιὰ νὰ δοῦ­με καὶ νὰ ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τὴ στοργικὴ προστασία τοῦ Θεοῦ! Νὰ εἴχαμε στὴν καθημερινότητά μας συνοδοιπόρο μας τὸν Κύριο!
Καὶ ὅμως ὁ Κύριος δὲν μᾶς ἔχει στερήσει αὐτὴν τὴν εὐλογία! «Ἐὰν ­νήφωμεν, ἔχομεν καὶ ἡμεῖς στῦλον πυρός, τὴν τοῦ Πνεύματος χάριν· ὁ αὐτὸς καὶ φωτίζει, καὶ σκιάζει», σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 62, 166). ­Ἔχουμε κι ἐμεῖς στύλο. Μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα καὶ τὸ ἅγιο Χρίσμα λάβαμε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐνδυθήκαμε τὸν Χριστό – «ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσ­θη­τε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. γ´ 27)
– Ἐκεῖνον ὁ Ὁποῖος εἶναι «τὸ φῶς τὸ ἀ­­­­λη­θινόν» (Ἰω. α´ 9), καὶ εἶχε γίνει τότε γιὰ τοὺς Ἰσραηλίτες καὶ «στῦλος ­πυρός».
Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς νοητὸς πύρινος στύλος καταυγάζει τὸν λαό Του ὡς σύνολο καὶ τὸν καθένα μας ξεχωριστὰ μ᾿ ἕνα φῶς ἄλλης φύσεως, ποὺ παρηγορεῖ, εἰρηνεύει, ἁγιάζει, ἀνακαινίζει. Προπορεύεται καὶ μᾶς ὁδηγεῖ σέ ὁδὸ παράδοξη, μυστική, στὴν τιμημένη μετανάστευσή μας ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς ἁμαρτίας μέσα ἀπὸ τὴν ἔρημο τοῦ παρόντος αἰῶνος πρὸς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ὁ πύρινος στύλος εἶναι μέσα μας (πρβλ. Ψαλ. ρμβ´ 10, Γαλ. δ´ 6, Ἐφ. γ´ 17 )! Μαζί μας κατακλίνεται καὶ μαζί μας ἐγείρεται, εἰσέρχεται καὶ ἐξέρχεται. Πάν­τοτε μᾶς φροντίζει καὶ μᾶς ­εὐεργετεῖ. Ἀ­­­σφαλὴς ὁδηγὸς καὶ στοργικὸς συνοδοι­­πόρος στὸ ταξίδι τῆς ζωῆς μας.
μως θ᾿ ἀπολαμβάνουμε τὸ εὐεργε­τικό Του φῶς μὲ μία προϋπόθεση: «ἐὰν νήφωμεν», μᾶς συμβούλευσε ὁ χρυσορ­ρήμων Πατήρ. Γρηγοροῦμε, ἐ­­­­­ὰν ἀ­­πέχουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁ­­­ποία μᾶς κρύβει αὐτὸ τὸ φῶς, ἐ­­­­­ὰν δὲν ἀ­­­κο­­­λου­θοῦμε τὰ θελήματα τῶν καρδιῶν μας ἀλ­λὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐ­­­­­ὰν σεβόμαστε αὐτὸν τὸν πύρινο στύλο ὡς ἀξιόπιστο ὁδηγό μας πρὸς τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Τότε θὰ ζήσουμε τὴ ζωή μας μέσα στὸ θαυμαστὸ φῶς τῆς παρου­σίας τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ φθάσουμε μὲ ἀ­­σφάλεια στὴ Βασιλεία τοῦ ἀνεσπέρου φωτός.


ΠΗΓΗ: osotir.org
 Σχόλιο: Θαυμάσιο τὸ ἄρθρο. Ἀλλὰ ὁ συντάκτης του ἐθελοτυφλεῖ καὶ δὲν βλέπει ἕνα ἄλλο «πύρινο στύλο», τὴν διαχρονική μας Ἱερὴ Παράδοση, ποὺ μᾶς δείχνει μιὰ σύγχρονη ἔξοδο· ἔξοδο ἀπὸ τὴν σκλαβιὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διακοπὴ τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες, ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενισμὸς καθημερινῶς ναρκώνει τὶς συνειδήσεις καὶ μᾶς ἐπιβάλλεται, φανερὰ καὶ ταχύτατα μεταβάλλει τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου, σὲ ἕνα ἄλλο ἐκκοσμικευμένο Οἰκουμενιστικὸ σῶμα.
Γράφει: «Γρηγοροῦμε, ἐ­­­­­ὰν δὲν ἀ­­­κο­­­λου­θοῦμε τὰ θελήματα τῶν καρδιῶν μας ἀλ­λὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ»! Εἶναι, ἄρα, θέλημα τοῦ Θεοῦ νὰ κοινωνοῦμε μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους καὶ νὰ συμβουλεύουμε ως "Ἀδελφότης" τοὺς ἐλεγχόμενους ἀπὸ "ἐμᾶς" πιστούς, νὰ κάνουν ὑπακοὴ σὲ τέτοιους Ἐπισκόπους; Δὲν γινόμαστε συμμέτοχοι καὶ συνένοχοι ἔτσι, στὴν ἐξάπλωση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ οἱ ψευδεπίσκοποι αὐτοὶ μὲ δολιότητα ὑπηρετοῦν;
Θὰ συμφωνήσουμε, λοιπόν, μὲ τὸ Εἰσαγωγικὸ σχόλιο τῆς «Χριστιανικῆς Βιβλιογραφίας»:
«Ὅ,τι “ὁδηγὸ” διαλέγει ἕνας Λαός, τέτοιο δρόμο καὶ ἀκολουθεῖ! Καὶ σὲ ἀντίστοιχο προορισμὸ καταλήγει!!!».