Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Θεοφάνια: Το "ποίημα" Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων και οι εξωγήϊνοι!

Ὅλο καὶ πληθαίνουν τελευταῖα αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ ἐξωγήϊνους· ἀκόμα καὶ ἡ Χίλαρι Κλίντον ἔβαλε ἕνα λιθαράκι στὰ περὶ ἐξωγήϊνων δαιμονικὰ ἰδεολογήματα· εἶπε:
«Θα πω την αλήθεια για τους εξωγήινους αν εκλεγώ Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ίσως έχουν ήδη επισκεφθεί τον πλανήτη μας»»!!! Εἶναι φανερὴ ἡ προφητευμένη προσπάθεια τοῦ Διαβόλου νὰ προκαλέσει φόβο, σύγχυση καὶ ἀποπροσανατοσμὸ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ καθημερινὰ προβλήματα. Κι ὄχι μόνο· ἡ ἱστορία αὐτὴ ἔχει καὶ συνέχεια· οἱ ἴδιοι κύκλοι μιλοῦν-προπαγανδίζουν γιὰ κάποιο ἄλλο «ἀληθινὸ Θεό», ὑπεράνω τῶν ἕως τώρα παραδοσιακῶν Θεῶν! Κι αὐτὸν τὸν νέο, ἄνευ ἠθικῶν ὑποχρεώσεων, «ἐξωγήϊνο» Θεό, εὔκολα ἀποδέχονται πολλοὶ νέοι -ὅπως διαπιστώνει κανεὶς συζητώντας ἀκόμα καὶ μὲ παιδιὰ τοῦ Γυμνασίου-, ἀκριβῶς γιατὶ ταιριάζει στὴν ἐποχὴ τῆς Νέας Τάξης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἐποχῆς τῆς ἀνοχῆς τῶν πάντων (μὲ μιὰ ἐξαίρεση: ἐξαιροῦνται καὶ ἄρχισαν νὰ μὴ γίνονται ἀνεκτές, οἱ Εὐαγγελικὲς ἀρχές!).
Αὐτὴν τὴν ἐποχὴ κι αὐτὲς τὶς ἡμέρες, εἶναι ὠφέλιμο νὰ μελετήσουμε καὶ πάλι τὸ παρακάτω Ποίημα (Εὐχὴ τοῦ Ἁγιασμοῦ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα κατὰ τὸν Ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων) τοῦ Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, γιὰ νὰ τονώσουμε τὴν Πίστη μας στὸν «Δημιουργὸν τοῦ παντὸς» Ἅγιον Τριαδικὸ Θεό.

Ποημα Σωφρονου Πατριρχου εροσολμων

Τρις περοσιε, περγαθε, πρθεε, παντοδναμε, παντεπσκοπε, ἀόρατε, κατληπτε. Δημιουργ τν νοερν οσιν κα τν λογικν φσεων, μφυτος γαθτης, τ Φς τ πρσιτον, τ φωτζον πντα νθρωπον ρχμενον ες τν κσμον, λμψον κἀμο τ ναξ δολῳ σου, φτισν μου τς διανοας τ μματα, πως νυμνσαι τολμσω τν μετρον εεργεσαν κα δναμιν. Επρσδεκτος γενσθω παρ' μο δησις δι τν παρεσττα λαν, πως τ πλημμελματ μου μ κωλσωσιν νθδε παραγενσθαι τ γιν σου Πνεμα, λλ συγχρησν μοι κατακρτως βον σοι κα λγειν κα νν, περγαθε, δοξζομν σε Δσποτα φιλνθρωπε, Παντοκρτορ, προαινιε Βασιλε. Δοξζομν σε τν Κτστην, κα Δημιουργν το παντς. Δοξζομν σε, Υἱὲ το Θεο μονογενς, τν πτορα κ Μητρς, κα μτορα κ Πατρς, ν γρ τ προλαβοσῃ ορτ νπιν σε εδομεν, ν δ τ παροσῃ τλειν σε ρμεν, τν κ τελεου τλειον πιφανντα Θεν μν. Σμερον γρ τς ορτς μν πστη καιρς, κα χορς γων κκλησιζει μν, κα γγελοι μετ νθρπων συνεορτζουσι. Σμερον χρις το γου Πνεματος, ν εδει περιστερς, τος δασιν πεφοτησε. Σμερον δυτος λιος ντειλε, κα κσμος τ φωτ Κυρου καταυγζεται. Σμερον Σελνη λαμπρας τας κτσι τ κσμῳ συνεκλαμπρνεται. Σμερον ο φωτοειδες στρες τ φαιδρτητι
τς λμψεως τν οκουμνην καλλωπζουσι. Σμερον α νεφλαι ετν δικαιοσνης τ νθρωπτητι ορανθεν δροσζουσι. Σμερον κτιστος π το δου πλσματος βουλ χειροθετεται. Σμερον Προφτης κα Πρδρομος τ Δεσπτῃ προσρχεται, λλ τρμῳ παρσταται, ρν Θεο πρς μς συγκατβασιν. Σμερον τ το ορδνου νματα ες ἰάματα μεταποιεται τ το Κυρου παρουσ. Σμερον εθροις μυστικος πσα κτσις ρδεεται. Σμερον τ τν νθρπων πτασματα τος δασι το ορδνου παλεφονται. Σμερον Παρδεισος νῳκται τος νθρποις, κα τς Δικαιοσνης λιος καταυγζει μν. Σμερον τ πικρν δωρ, τ π Μωϋσως τ λα, ες γλυκτητα μεταποιεται τ το Κυρου παρουσ. Σμερον το παλαιο θρνου πηλλγημεν κα ς νος σραλ διεσθημεν. Σμερον το σκτους λυτρθημεν, κα τ φωτ τς θεογνωσας καταυγαζμεθα. Σμερον χλς το κσμου καθαρεται τ πιφανε το Θεο μν. Σμερον λαμπαδοφεγγε πσα κτσις νωθεν. Σμερον πλνη κατργηται, κα δν μν σωτηρας ργζεται το Δεσπτου πλευσις. Σμερον τ νω τος κτω συνεορτζει, κα τ κτω τος νω συνομιλε. Σμερον ερ κα μεγαλφωνος τν ρθοδξων πανγυρις γλλεται. Σμερον Δεσπτης πρς τ βπτισμα πεγεται, να ναβιβσ πρς ψος τ νθρπινον. Σμερον κλινς τ δ οκτῃ ποκλνεται, να μς κ τς δουλεας λευθερσ. Σμερον Βασιλεαν ορανν νησμεθα, τς γρ Βασιλεας το Κυρου οκ σται τλος. Σμερον γ κα θλασσα τν το κσμου χαρν μερσαντο, κα κσμος εφροσνης πεπλρωται. Εδοσν σε δατα, Θες, εδοσν σε δατα κα φοβθησαν. ορδνης στρφη ες τ πσω, θεασμενος τ πρ τς θετητος, σωματικς κατερχμενον, κα εσερχμενον π' ατν, ορδνης στρφη ες τ πσω, θεωρν τ Πνεμα τ γιον, ν εἴδει περιστερς κατερχμενον, κα περιϊπτμενν σοι, ορδνης στρφη ες τ πσω, ρν τν Ἀόρατον ραθντα, τν Κτστην σαρκωθντα, τν Δεσπτην ν δολου μορφ, ορδνης στρφη ες τ πσω, κα τ ρη σκρτησαν, Θεν ν σαρκ καθορντα, κα νεφλαι φωνν δωκαν, θαυμζουσαι τν παραγενμενον, φς κ φωτς, Θεν ληθινν κ Θεο ληθινο, δεσποτικν πανγυριν σμερον ν τ ορδνῃ ρντες, ατν δ τν τς παρακος θνατον, κα τ τς πλνης κντρον, κα τν το, ᾍδου σνδεσμον ν τ ορδνῃ βυθσαντα, κα Βπτισμα σωτηρας τ κσμῳ δωρησμενον.
Μγας ε, Κριε, κα θαυμαστ τ ργα σου, κα οδες λγος ξαρκσει πρς μνον τν θαυμασων σου.
Σ γρ βουλσει ξ οκ ντων ες τ εναι παραγαγν τ σμπαντα τ σ κρτει συνχεις τν κτσιν, κα τ σ προνοᾳ διοικες τν κσμον. Σ κ τεσσρων στοιχεων τν κτσιν συναρμσας, ττταρσι καιρος τν κκλον το νιαυτο στεφνωσας. Σ τρμουσιν α νοερα πσαι Δυνμεις. Σ μνε λιος, σ δοξζει σελνη, σο ντυγχνει τ στρα, σο πακοει τ φς, σ φρττουσιν βυσσοι, σο δουλεουσιν α πηγα. Σ ξτεινας τν ορανν σε δῤῥιν, σ στερωσας τν γν π τν δτων, σ περιετεχισας τν θλασσαν ψμμῳ, σ πρς ναπνος τν ἀέρα ξχεας, γγελικα Δυνμεις σο λειτουργοσιν, ο τν ρχαγγλων χορο σ προσκυνοσι, τ πολυμματα Χερουβμ, κα τ ξαπτρυγα Σεραφμ κκλ στμενα κα περιϊπτμενα, φβῳ τς προστου σου δξης κατακαλπτεται. Σ γρ Θες ν περγραπτος, ναρχς τε κα νκφραστος, λθες π τς γς, μορφν δολου λαβν, ν μοιματι νθρπων γενμενος, ο γρ φερες, Δσποτα, δι σπλγχνα λους σου, θεσασθαι π το διαβλου τυραννομενον τ γνος τν νθρπων, λλ' λθες κα σωσας μς. μολογομεν τν χριν, κηρττομεν τν λεον, ο κρπτομεν τν εεργεσαν, τς τς φσεως μν γονς λευθρωσας, παρθενικν γασας μτραν τ τκῳ σου, πσα κτσις μνησ σε πιφανντα. Σ γρ Θες μν π τς γς φθης, κα τος νθρποις συνανεστρφης. Σ κα τ ορδνεια εθρα γασας, ορανθεν καταπμψας τ Πανγιν σου Πνεμα, κα τς κεφαλς τν κεσε μφωλευντων συντριψας δρακντων.
Ατς ον, φιλνθρωπε Βασιλε, πρεσο κα νν δι τς πιφοιτσεως το γου σου Πνεματος, κα γασον τ δωρ τοτο.
Κα δς ατ τν χριν τς πολυτρσεως, τν ελογαν το ορδνου. Ποησον ατ φθαρσας πηγν, γιασμο δρον, μαρτημτων λυτριον, νοσημτων λεξιτριον, δαμοσιν λθριον, τας νανταις δυνμεσιν πρσιτον, γγελικς σχος πεπληρωμνον, να πντες ο ρυμενοι κα μεταλαμβνοντες χοιεν ατ πρς καθαρισμν ψυχν κα σωμτων, πρς ατρεαν παθν, πρς γιασμν οκων, πρς πσαν φλειαν πιτδειον. Σ γρ ε Θες μν, δι' δατος κα Πνεματος νακαινσας τν παλαιωθεσαν φσιν π τς μαρτας. Σ ε Θες μν, δι' δατος κατακλσας π το Νε τν μαρταν. Σ ε Θες μν, δι θαλσσης λευθερσας κ τς δουλεας Φαρα, δι Μωϋσως, τ γνος τν βραων. Σ ε Θες μν διαῤῥξας πτραν ν ρμ, κα ῤῥησαν δατα, κα χεμαῤῥοι κατεκλσθησαν, κα διψντα τν λαν σου κορσας. Σ ε Θες μν, δι' δατος κα πυρς, δι το λιού, παλλξας τν σραλ κ τς πλνης το Βαλ.
Ατς κα νν, Δσποτα, γασον τ δωρ τοτο, τ Πνεματ σου τῷ γῳ.
Δς πσι, τος τε μεταλαμβνουσι, τν γιασμν, τν ελογαν, τν κθαρσιν, τν γεαν… Ἵνα κα δι στοιχεων, κα δι γγλων, κα δι νθρπων, κα δι ρωμνων, κα δι ορτων, δοξζητα σου τ πανγιον νομα, σν τ Πατρ, κα τ γῳ Πνεματι, νν, κα ε, κα ες τος αἰῶνας τν αἰώνων. μν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.