ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΣΤΟΧΙΑ του π. Δανιήλ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Ο π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ  ΜΕ ΒΑΣΗ

ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

                  

Χθὲς παρουσιάσαμε Πατερικὲς θέσεις, σχετικὲς μὲ μιὰ ὁμιλία τοῦ π. Δανιὴλ Ἀεράκη ("Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΙΤΗ" ἐδῶ), ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο ἀντιτίθεται στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ κοινωνεῖ ἄνετα μαζί τους, καὶ ἔχει μάλιστα πάρει θέση ὑπὲρ τῶν μετα-πατερικῶν θεολόγων ὡς πρὸς τὶς μεταφράσεις τῶν Λειτουργικῶν Κειμένων.

Στὴν συγκεκριμένη ὁμιλία ὁ π. Δανιήλ, δὲν παρουσιάζει τὴν ὀρθόδοξη θέση γύρω ἀπὸ ἐσχατολογικὰ θέματα. Ἀρνεῖται τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ κυριότερο διαστρέφει καὶ πετσοκόβει τὴν Ἁγία Γραφή, ἀποκρύβοντας στὸ ἀκροατήριό του τὸ κρίσιμο χωρίο-ἡμιστίχιο τῆς Α΄ ἐπιστολῆς τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύει τὴν διαστρέβλωση ποὺ κάνει. Παρουσιάζει δηλαδή, τὸ δεύτερο ἡμιστίχιο: «καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν», ἀλλ’ ἀποκρύπτει τὸ πρῶτο: «Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστίν· καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται…» (1 Ἰωάν. 2, 18).

Ἡ ὁμιλία του φυσικά, περιέχει πολλὲς ἀλήθειες. Γιὰ τοῦτο ἀκριβῶς καὶ εἶναι ἐπικίνδυνη, διότι πίσω ἀπὸ τὶς ἀλήθειες αὐτές, κρύβεται ἡ πλάνη.

Ποιός θὰ τόλεγε ὅτι ἱεροκήρυκες, ποὺ στὰ νιάτα μας τοὺς θαυμάζαμε, θὰ μᾶς ἀνάγκαζαν νὰ τοὺς ὑποδείξουμε ὅτι παρερμηνεύουν τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς Ἁγίους;

Καὶ πάλι δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ ἀναίρεση τοῦ μεγάλου σὲ ἔκταση κειμένου (ὁμιλίας του). Θὰ μείνουμε μόνο στὴν ἄρνησή του περὶ τοῦ Ἀντιχρίστου ὡς προσώπου.

Τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἀντιχρίστου ὡς προσώπου, ἐκτὸς τῶν Ἁγίων Πατέρων (λίγα κείμενά τους δημοσιεύουμε στὸ τέλος), θαυμάσια παρουσιάζει ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ὁ ὁποῖος ἐπὶ χρόνια ἑρμήνευε τὴν Ἀποκάλυψη, στὶς 100 περίπου ὡριαῖες ὁμιλίες ποὺ ἔκανε στὴν Λάρισα.

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὶς ὁμιλίες τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

μὲ ἀριθμὸ 52, 53 καὶ 54 (ἐδῶ)

(Ἀπὸ ὁμιλ. ἀριθ. 52).

«Καὶ δοθήσετε ἐν χειρὶ αὐτοῦ» (Δανιὴλ 7, 25)· θὰ τοῦ δοθεῖ ἐξουσία νὰ τὰ κάνει αὐτὰ ὅλα τρεισήμισι χρόνια. Ὅπως σαφέστατα ἀντιλαμβανόμεθα, ἡ περιγραφὴ αὐτὴ τοῦ Δανιὴλ συμπίπτει  σαφῶς, μὲ τὴν περιγραφὴ ποὺ μᾶς κάνει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, καὶ πρόκειται γιὰ τὸν Ἀντίχριστο. Ὥστε διὰ τὸν Ἀντίχριστον, σαφέστστα, ὁμιλεῖ καὶ ὁ Δανιήλ. Ὅτι τοποθετεῖ ὁ Δανιὴλ
τὸν Ἀντίχριστον στὴν Τετάρτη δυναστεία τὴν Ρωμαϊκή, αὐτὸ πολὺ ὀρθῶς, διότι οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες, ἐστάθηκαν διῶκται τῶν Χριστιανῶν καὶ συνεπῶς ἡ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία ἐνεργεῖ ὡς ἀντίθεος δύναμις. Ὅμως ἡ περιγραφὴ δὲν ἐξαντλεῖται εἰς τὴν Ρωμαϊκὴν αὐτοκρατορίαν, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται εἰς τὸν τελικὸν τῶν ἐσχάτων Ἀντίχριστο, τύπος τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία μὲ τὴν καισαρολατρείαν της. Πρέπει νὰ ποῦμε ὅμως, πρὶν προχωρήσουμε ὅτι, τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας, ποὺ εἶναι ὁ ἐρχομὸς τοῦ Ἀντιχρίστου, ἤδη ἐνεργεῖται εἰς τὴν Π. Διαθήκην· τὸ βλέπουμε στὸν Δανιήλ...

Ἀλλὰ τὰ δύο αὐτὰ μυστήρια τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἀνομίας, ἤδη περιγράφονται στὴν Κ.Δ. Τὸ μυστήριο τῆς εὐσεβείας εἶναι ἡ Πίστη, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία (1Τιμ. 3, 9)…

Ἔτσι ἔχουμε αὐτὴν τὴν ἱστορικὴν πορεία τοῦ μυστηρίου τῆς εὐσεβείας καὶ τὴν ἱστορικὴν πορεία τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Συμβαδίζουν καὶ ἡ τελικὴ σύγκρουση ἡ ἱστορικὴ θὰ εἶναι τὰ ἔσχατα, Χριστοῦ (ἐμφανισθέντος ξανά) καὶ Ἀντιχρίστου. Τὸ λέγει σαφῶς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ ἀναλώσει τὸν Ἀντίχριστο. Νά, πῶς μᾶς τὸ λέγει ὁ Δανιὴλ στὸ 7^ο  κεφάλαιό του, στιχ. 22: «ἕως οὗ ἦλθεν ὁ παλαιὸς ἡμερῶν (βλέπετε, εἶναι ἡ Β΄ τοῦ Χριστοῦ Παρουσία) καὶ τὸ κρίμα ἔδωκεν ἁγίοις ῾Υψίστου, καὶ ὁ καιρὸς ἔφθασε καὶ τὴν βασιλείαν κατέσχον οἱ ἅγιοι». Ὅ,τι εἶδε εἰς τὸ 13^ο κεφάλαιον ὁ Εὐαγγελιστὴς (στὴν Ἀποκάλυψιν), εἶναι στὸ 7^ο τοῦ Δανιήλ.

Καὶ συνεχίζει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής (Ἀποκ. 13^ο κεφ., στιχ. 2-3): «καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ὁ δράκων τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἐξουσίαν μεγάλην,  καὶ μίαν ἐκ τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον. καὶ ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη, καὶ ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου». Εἰς τὸν Ἀντίχριστον ὁ Διάβολος ἔδωσεν τὴν δύναμιν τὴν δική του…

Ὥστε λοιπόν, ἡ ἀόρατος πηγὴ τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς δυνάμεως τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος πάντα θὰ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, θὰ εἶναι ὁ δράκων ὁ Σατανᾶς. Εἶναι αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀνομίας, θὰ κινεῖται κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ (Β΄ Θεσσ. 3, 9).

Πρέπει νὰ πῶ κι ἄλλη μία φορὰ ὅτι δὲν πρόκειται περὶ ἐνανθρωπήσεως τοῦ Σατανᾶ, ὄχι, ἀλλὰ κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ… Ὁ Ἀντίχριστος εἶναι ἕνα κακέκτυπο μιμήσεως, θὰ εἶναι πίθηκος τοῦ Χριστοῦ... Ὁ Ἀντίχριστος θὰ μιμηθεῖ τὸν θάνατον καὶ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ!  Θὰ φτάσει μέχρι τοῦ σημείου αὐτοῦ. Καὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ θαυμάζουν γιὰ τὸ θαῦμα αὐτῆς τῆς ψευδαναστάσεως, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας: «Τὸ εἰς τὸν Ἀντίχριστον φαινόμενον ἐν πλάνῃ θαῦμα, εἰς τὸν ἐνεργοῦντα ἐν αὐτῷ Διάβολον τὴν ἀναφορὰν ἔχει»…

(Ἀποκ. 13^ο κεφ., στιχ. 4): «Καὶ προσεκύνησαν τῷ δράκοντι τῷ δεδωκότι τὴν ἐξουσίαν τῷ θηρίῳ, καὶ προσεκύνησαν τῷ θηρίῳ λέγοντες· τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; τίς δύναται πολεμῆσαι μετ' αὐτοῦ;». Καὶ τότε οἱ ἄνθρωποι θὰ προσκυνήσουν τὸ Διάβολο, ποὺ θὰ ἔχει δώσει τὴν ἐξουσίαν εἰς τὸν Ἀντίχριστον… Θὰ ἀποδοθεῖ τιμὴ λατρείας, θὰ θεοποιήσουν τὸν Ἀντίχριστο καὶ τὸν Διάβολον… Στὴν εἰδωλολατρεία τὴν παλιά, προσκυνοῦσαν οἱ ἄνθρωποι τὸν Σατανᾶ ἀνύποπτα, ἀλλὰ τώρα ὅμως, ὄχι ἀνύποπτα, ἀλλὰ πεισματικά, ὅπως συμβαίνει στοὺς ἀνώτατους βαθμοὺς μυήσεως τῆς Μασωνίας.

(Ἀπὸ ὁμιλ. ἀριθ. 53).

Αὐτὸς ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς τὸ βεβαιώνει αὐτό, ὅτι θὰ προσκυνηθεῖ καὶ θὰ λατρευθεῖ ὡς Θεὸς ὁ Ἀντίχριστος. Μᾶς λέγει στὴν Β΄Πρὸς Θεσσαλονικεῖς 2, 3-4 «ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτόν (τὸν Ἀντίχριστον) εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός».

«Καὶ ἐδόθη αὐτῷ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ βλασφημίαν· καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία πόλεμον ποιῆσαι μῆνας τεσσαράκοντα δύο» (Ἀποκ. 13, 5). Τοῦ δόθηκε στόμα νὰ λέει μεγάλα καὶ νὰ βλασφημεῖ· τοῦ δόθηκε ἐξουσία νὰ κάνει πόλεμο 42 μῆνες. Ὁ ὅλος στίχος καὶ μέχρι τέλους τοῦ 13^ου κεφαλαίου, δείχνει αὐτὴν τὴν κακοποιὸ δρᾶσιν τοῦ Θηρίου. «Καὶ ἐδόθη αὐτῷ». Τί θὰ πεῖ ἐδόθη; Θὰ πεῖ παρεχωρήθη. Ἀπὸ ποιόν; Κατ’ ἀρχὰς ἀπὸ τὸν Θεὸν παρεχωρήθη…

Ὁ Θεὸς ἔχει δύο θελήματα· εἶναι τὸ θέλημα τῆς εὐδοκίας καὶ τὸ θέλημα τῆς παραχωρήσεως. Τὸ θέλημα τῆς εὐδοκίας εἶναι αὐτὸ ποὺ θέλει πραγματικὰ ὁ Θεός.

Ποιό εἶναι τὸ θέλημα τῆς παραχωρήσεως; Ὅταν ὁ Θεὸς ἀφήνει ἢ τοὺς ἀνθρώπους, ἢ τὸ Διάβολο νὰ κάνουν ἐκεῖνο ποὺ θέλουν, χωρὶς νὰ ἐμποδίζει. Δὲν τὸ θέλει ὁ Θεὸς αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ Διάβολος, δὲν θέλει ὁ Θεὸς αὐτὸ ποὺ κάνουν οἱ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ τὸ παραχωρεῖ. Αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει τὸ «ἐδόθη αὐτῷ», παρεχωρήθη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Βεβαίως ἐδῶ φαίνεται ὅλο τὸ μέγεθος τῆς ἐλευθερίας…, ἂν ἐμεῖς θέλουμε τὸ κακό, τὸ ἀφήνει νὰ γίνει, γιατὶ ἂν τὸ περιόριζε, τότε βεβαίως δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ ἐλευθερία…

Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο τὸ θέμα τῆς ἐλευθερίας, εἶναι καὶ τὸ θέμα τῆς τιμωρίας… Ἔχουμε δύο τιμωρίες· εἶναι ἡ τιμωρία ἡ παιδαγωγική, εἶναι καὶ ἡ τιμωρία ἡ καταδικαστική.

Τὸ «ἐδόθη αὐτῷ» σὲ μιὰ προέκταση ἀναφέρεται καὶ εἰς τὸν Διάβολον, διότι ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει αὐτά, ἀλλὰ ἀφοῦ ἐπιτρέπει εἰς τὸν Διάβολο, ὁ Διάβολος τώρα μὲ τὴν σειρά του, δίδει τῆν ἐξουσία τὴν δική του εἰς τὸν Ἀντίχριστον.

Ὁ Ἀντίχριστος, τώρα, ἕνα πρόσωπο πολὺ ἰσχυρό, ποὺ θὰ γεννηθεῖ ἀπὸ μάνα καὶ πατέρα, θὰ ἔρθει ὁ Διάβολος σ’ αὐτὸν καὶ θὰ τοῦ βάλει τὸν ἴδιο πειρασμό. Θὰ τοῦ πεῖ· θὰ σοῦ δώσω ὅλη τὴν ἐξουσία τὴν δική μου, καὶ θὰ κυβερνήσεις ὁλόκληρη τὴ γῆ, ἐὰν πέσεις νὰ μὲ προσκυνήσεις. Ἐδῶ θὰ τὴν πάθει ὁ Ἀντίχριστος καὶ θὰ προσκυνήσει τὸν Διάβολο, θὰ πέσει στὸν πειρασμὸ στὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς δὲν ὑπέπεσε. Καὶ τότε θὰ εἶναι πραγματικὰ ὁ ἀντίποδας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀντίχριστος θὰ εἶναι Ἑβραῖος, ἄνθρωπος θὰ εἶναι, πολιτικὸ πρόσωπο θὰ εἶναι καὶ θὰ κυβερνήσει.

Εἶναι ἀξιοσημείωτο, ὡς πρὸς τὸ ἔργο ποὺ θὰ κάνει ὁ Ἀντίχριστος, ὅτι «ὑπονοήσει»· κοιτάξτε αὐτὴ τὴν λεξούλα, ὑπονοήσει, δηλαδή, θὰ τολμήσει. Διότι ποιός θὰ τολμοῦσε νὰ κάνει τέτοια πράγματα;… Σᾶς ἀνάφερα, σὰν παραδείγματα, αὐτὰ ποὺ σᾶς ἀνέφερα, καὶ δὲν εἶναι μόνο στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα αὐτά, εἶναι στὴν παγκόσμια πραγματικότητα, ἁπλῶς ἔρχονται καὶ στὴν Ἑλλάδα. Μὴ νομίσετε ὅτι ἦλθε ὁ Ἀντίχριστος. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν Α΄ ἐπιστολή του, «καὶ ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι». Εἶναι προδρομικὲς καταστάσεις τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἁπλῶς ὁ Ἀντίχριστος θὰ κάνει πλέον ἐκεῖνο ποὺ δὲν γίνεται παραπέρα.

Ὅλα αὐτά, ὅμως, εἶναι προδρομικὲς καταστάσεις, διότι, μέσα σὲ μία ὑγιᾶ κοινωνία, πῶς θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ δράσει ὁ Ἀντίχριστος; Ἔχει λοιπόν τοὺς προδρόμους του. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ἐπαναλαμβάνω: «καὶ ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι». Ἔχουνε γίνει. Πῶς ἔχουνε γίνει; Ὅλες αὐτὲς οἱ καταστάσεις εἶναι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, καὶ ὑπηρετοῦν  –τὸ καταλαβαίνουν, δὲν τὸ καταλαβαίνουν– ὑπηρετοῦν τὸν ἐρχομὸ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἀποκ. 13, 8. «Καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου».

Θὰ ζητήσει ὁ Ἀντίχριστος ὁπωσδήποτε νὰ προσκυνηθεῖ. Θὰ ἀσκήσει γοητείαν καὶ βίαν· θὰ τὸν προσκυνήσουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ κατοικοῦν πάνω εἰς τὴν γῆν. Ἀλλὰ ἐκεῖνοι τῶν ὁποίων τὸ ὄνομα δὲν εἶναι γραμμένο εἰς τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς τοῦ Ἀρνίου. Ὅπως θὰ παρατηρήσατε, ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς  ἐπανέρχεται εἰς τὸ θέμα τῆς προσκυνήσεως τοῦ θηρίου. Καὶ πιὸ κάτω πάλι θὰ ἐπανέλθει, διότι τὸ θεωρεῖ πολὺ σπουδαῖον καὶ πολὺ σημαντικό. Σημειώσατε ὅτι εἰς τὴν ἐποχὴ τῶν Μαρτύρων, τὸ κεφαλαιῶδες ἦταν, νὰ πάρεις μιὰ χούφτα λιβάνι καὶ νὰ τὸ ρίψεις εἰς τὸ θυσιαστήριον εἰς ἔνδειξη θυσίας καὶ προσκυνήσεως τοῦ Καίσαρος ἢ κάποιου Θεοῦ. Φυσικὰ πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι τὸ θέμα τῆς προσκυνήσεως ἔχει πολλὲς φάσεις καὶ πολλὲς μορφές.

Ἀκόμη βλέπουμε εἰς τὴν διατύπωση τοῦ χωρίου, ἀντὶ νὰ θέσει «αὐτό», γιατὶ ὁ λόγος περὶ τοῦ θηρίου, βάζει ἀρσενικὸ γένος, «καὶ προσκυνήσουσιν αὐτόν», καὶ ὄχι οὐδέτερον. Γιατί βάζει «αὐτόν»; Γιατὶ ἁπλούστατα ἐδῶ προσωποποιεῖ τὸ θηρίον. Ἤ, καλύτερα, βάζει ἀρσενικοῦ γένους γιὰ νὰ φανερώσει ὅτι ὑπὸ τὸ θηρίον ὑπάρχει πρόσωπον, ὑπάρχει ἕνας ἄνδρας καὶ ὅτι ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴ καλύπτει τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἀντιχρίστου ὑπὸ τὸ ὄνομα, τὴν προσηγορία τοῦ θηρίου. Αὐτὸ θὰ τὸ δοῦμε σὲ πάρα πολλὰ σημεῖα μέσ’ στὴν Ἀποκάλυψη. Τὸ παράδειγμα αὐτὸ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελιστοῦ θὰ τὸ ἀκολουθήσουν ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅταν βρίσκονται σὲ δύσκολες καταστάσεις…

Ὥστε ὁ Ἀντίχριστος εἶναι πρόσωπον καὶ δὲν εἶναι μιὰ συλλογικὴ κατάστασηις ἢ συλλογικὲς καταστάσεις, ἢ ἁπλῶς ἀπρόσωπες, ἀντίθεες δυνάμεις. Φυσικά, οἱ ἀντίθεες ἐχθρικὲς πρὸς τὴν Ἐκκλησία δυνάμεις, ὁπωσδήποτε προοδοποιοῦν, ἀνοίγουν τὸν δρόμο στὸν Ἀντίχριστο, εἶναι ἀπρόσωπες, θεωροῦνται «ἀντίχριστοι» ὅλα αὐτά, ἢ τύποι τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀλλὰ ὁ Ἀντίχριστος εἶναι πρόσωπον, εἶναι ἄνθρωπος, εἶναι ἄνδρας. Καὶ θὰ προσκυνηθεῖ, λοιπόν, ὁ Ἀντιχριστος ἀπὸ ὁλόκληρον τὴν γῆν, ἀπὸ ὅλους τοὺς κατοικοῦντας τὴν γῆν,  πλὴν τῶν πιστῶν. Διότι θὰ τοῦ ἔχουν ἀποδοθεῖ τοῦ Ἀντιχρίστου, ἕνεκα τῶν ψευδοθαυμάτων του, θεῖες τιμές. Οἱ πιστοὶ ὅμως δὲν θὰ προσκυνήσουν. Κι ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν θὰ προσκυνηθεῖ ὑπὸ τῶν Πιστῶν, γι’ αὐτὸ θὰ ἀσκήσει διωγμὸν ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν.

Ποιοί θὰ τὸν προσκυνήσουν, ὅμως; Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς καί, δυστυχῶς, κι ἕνα πολὺ μεγάλο μέρος τῶν Χριστιανῶν… «εἰ δυνατὸν καὶ οἱ ἐκλεκτοί»!...

Ἀπομαγνητοφώνηση «Π.Π.». Ἐπιμέλεια Νάκου Χριστίνα

Ἐδῶ ἐπαναλαμβάνουμε τὰ λίγα χθεσινὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων:

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γράφει:

«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστίν· καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» (1 Ἰωάν. 2, 18).

Στὸ ἀρχαῖο «Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Πιονίου» διαβάζουμε: «καὶ οὐ θαυμαστόν· φησὶ γὰρ ὁ ἀπόστολος· αὐτὸς ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός· οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διακονοι δικαιοσύνης. ἐπείπως καὶ ὁ ἀντίχριστος ὡς Χριστὸς φανήσεται».

Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος γράφει: «Ὅτι πρὸ τῆς Χριστοῦ παρουσίας ἥξει ὁ Ἀντίχριστος».

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει:

«Δέδοικα μὴ καπνὸς ᾖ τοῦ προσδοκωμένου πυρὸς τὰ παρόντα, μὴ τούτοις ὁ Ἀντίχριστος ἐπιστῇ, καὶ καιρὸν λάβῃ τῆς αὐτοῦ δυναστείας τὰ ἡμέτερα πταίσματά τε καὶ ἀρρωστήματα» (Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος κβ΄, Εἰρηνικός β΄, λεχθεὶς ἐν Κωνσταντίνου πόλει).

«Τίς δ’ Ἀντίχριστος; Πλῆρες ἰοῦ θηρίον, Ἀνὴρ δυνάστης» (Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ΤΟΜΗ Η΄, Ἔπη Ἠθικά).

Καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος: «Οὐδὲ ὁ Υἱὸς οἶδε… συμφέρει γὰρ ὑμῖν καὶ περὶ τῶν ἀγγέλων καὶ περὶ τοῦ Υἱοῦ ἀκοῦσαι, διὰ τοὺς ἐσομένους μετὰ ταῦτα πλάνους, ἵνα, κἂν ὡς ἄγγελοι μετασχηματίσωνται δαίμονες, καὶ περὶ τῆς συντελείας ἐπιχειρήσωσιν λέγειν, μὴ πιστεύσητε, ὡς ἀγνοούντων αὐτῶν. Ἂν δὲ καὶ ὁ Ἀντίχριστος μεταποιήσας ἑαυτὸν λέγῃ· Ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός, καὶ πειράσῃ καὶ αὐτὸς περὶ τῆς ἡμέρας καὶ συντελείας λέγειν, πρὸς τὸ πλανῆσαι τοὺς ἀκούοντας… μὴ πιστεύσητε» (Μ. Ἀθανασίου, Κατά Ἀρειανῶν λόγος πρῶτος).

 «Ἔπειτα δὲ καὶ περὶ τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου διδάσκει, μηδενὶ αὐτοὺς πείθεσθαι, μηδὲ θροεῖσθαι, μήτε διὰ Πνεύματος, μήτε ὡς αὐτοῦ γράψαντος, μηδὲ ὅλως νομίζει ἤδη παρεῖναι αὐτήν, μηδὲ πρότερον ἔσεσθαι ταύτην, ἐὰν μὴ ἡ ἀποστασία πρότερον ἔλθῃ, καὶ μετ’ αὐτὴν ὁ Ἀντίχριστος, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, οὗ τὴν παρουσίαν ἐν σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους κατ’ ἐνέργειαν τοῦ Σατανᾶ ἔσεσθαι σημαίνειν. Εἶτα παραινέσας αὐτοῖς στήκειν γενναίως, καὶ κρατεῖν τὰς παραδόσεις, ὡς ἐδιδάχθησαν παρ’ αὐτοῦ, παραγγέλλει μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν μετὰ τῶν ἀτάκτων, ἀλλὰ καὶ ἀποβαλλεῖν αὐτούς. Εἶναι γὰρ καὶ περιέργους καὶ πλάνους ἐδήλωσε τοὺς τοιούτους».

«Εἶτα ἑώρακε γυναῖκα ὠδίνουσαν, καὶ δράκοντα πυρὸς διώκοντα αὐτήν.
Ἡ μὲν οὖν γυνὴ ἐσώθη εἰς τὴν ἔρημον· ὁ δὲ δράκων ἐβλήθη εἰς τὸ πῦρ. Εἶτα ἑώρακε θηρίον ἔχον κέρατα δέκα, καὶ κεφαλὰς ἑπτά, καὶ τὸ διάδημα αὐτοῦ βλασφημίας γέμον· τὸ δὲ ὄνομα αὐτοῦ οὐκ ἐδήλωσεν, ἀλλὰ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ χξς΄…

Εἶτα ἑώρακε καταβαίνοντα ἄγγελον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ βάλλοντα τὸν Σατανᾶν καὶ τοὺς ἔχοντας τὸ χάραγμα αὐτοῦ εἰς τὴν ἄβυσσον, καὶ κλείοντα ἐπάνω αὐτοῦ, ἵνα μηκέτι πλανήσῃ τὰ ἔθνη ἕως ἐτῶν χιλίων. Εἶτα ἑώρακεν, ὅτι μετὰ χίλια ἔτη λυθήσεται ὁ Σατανᾶς, καὶ βληθήσεται εἰς τὴν λήμνην τοῦ πυρὸς μετὰ τοῦ Ἀντιχρίστου εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων».    (Μ. Ἀθανασίου, Σύνοψις ἐπίτομος τῆς Θείας Γραφῆς…).

Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (καὶ πλῆθος ἄλλων Ἁγίων πατέρων) ὁμιλοῦν γιὰ τὸν Ἀντίχριστο. Ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη ἕνα μόνο χωρίο:

«Οὕτω καὶ νῦν, φανεῖται μὲν ὁ ἀντίχριστος, μεθ’ ὃν ἡ συντέλεια, καὶ αἱ κολάσεις…» (Χρυσοστόμου Ἰω., Ὑπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον).