Φαρισαϊσμός Γεροντοκρατίας! Στη χθεσινή της "σύναξη" αποφάσισε την συνέχιση της κοινωνίας μετά των Οικουμενιστών!

Πε­ρὶ τῆς «ἀ­τύ­που» Συ­νά­ξε­ως Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν^[1]

Γρά­φει ὁ Λαυ­ρέν­τι­ος Ντετ­ζι­όρ­τζι­ο,

ἐκ­δό­της τῆς πε­ρι­ο­δι­κῆς ἐκ­δό­σε­ως 

«Κο­σμᾶς Φλα­μι­ᾶ­τος»

   

   Ἡ πο­λύ­φερ­νη Σύ­να­ξη Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας ―ἂν καὶ «ἄ­τυ­πη»― λει­τουρ­γεῖ ἀ­πὸ τοῦ 1997, ὁ­πό­τε καὶ συγ­κρο­τή­θη­κε μὲ ἀ­φορ­μὴ τὸ ἠ­λε­κτρο­νι­κὸ φα­κέ­λω­μα (Συν­θή­κη Σέγ­κεν, ἠ­λε­κτρο­νι­κή πα­ρα­κο­λού­θη­ση, ταυ­τό­τη­τα μὲ b­ar-c­o­de, c­h­ip κ.λπ.­). Πα­ρὰ τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι δη­λώ­νει «ἄ­τυ­πη» καὶ δι­α­θέ­τει χα­λα­ρὴ ὀρ­γα­νω­τι­κὴ δο­μή, ὡ­στό­σο ἔ­χει συγ­κρο­τη­μέ­νες καὶ πα­γι­ω­μέ­νες:(α) Ἡ­γε­τι­κὴ ὁ­μά­δα: ἡ ὁ­ποί­α «ἀ­να­δεί­χθη­κε» αὐ­θαι­ρέ­τως ἐξ ὀ­φίκ­κι­ο, χά­ριν τοῦ γε­ρον­τι­σμοῦ/γε­ρον­το­κρα­τί­ας· δὲν ἐ­κλέ­χθη­κε πο­τὲ καὶ λει­τουρ­γεῖ μὲ δε­σπο­το­κρα­τι­κὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: αὐ­τάρ­κει­α, αὐ­τα­ρέ­σκει­α καὶ αὐ­ταρ­χι­σμό.

(β) Γραμ­μα­τεί­α: ποὺ ἐ­πί­σης δὲν ἀ­να­δεί­χθη­κε μὲ δη­μο­κρα­τι­κὲς δι­α­δι­κα­σί­ες, ἀλ­λὰ ἐ­νερ­γεῖ ἐξ ὀ­νό­μα­τος τῆς Συ­νά­ξε­ως καὶ τῆς ἡ­γε­τι­κῆς ὁ­μά­δος της.

(γ) Ἰ­δε­ο­λο­γί­α: ποὺ ἔ­χει ἄ­ξο­να καὶ ἀ­να­φο­ρὰ τὸν ἐ­πι­σκο­πο­κεν­τρι­σμό, συ­σπει­ρώ­νον­τας ἢ ἀ­πο­βάλ­λον­τας πρό­σω­πα ἀ­να­λό­γως τῆς θε­τι­κῆς ἢ μὴ θέ­σε­ώς ἔ­ναν­τι τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας καὶ τῆς σχέ­σε­ώς τους μὲ τὴν Δε­σπο­το­κρα­τί­α.

(δ) Πο­λι­τι­κή: ποὺ κι­νεῖ­ται με­τα­ξὺ δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας καὶ συμ­βι­βα­σμοῦ, μὲ μι­νι­μα­λι­στι­κὸ σκο­πὸ («ἁ­πλῶς νὰ κα­τα­θέ­σου­με τὴν μαρ­τυ­ρί­α μας»­), ἐξ οὗ ὁ ἀ­λυ­σι­τε­λὴς καὶ ἀ­τε­λέ­σφο­ρος «χαρ­το­πο­λε­μι­κός» ἐ­παμ­φο­τε­ρι­σμός της.

(ε) Συ­νε­δρι­ά­σεις: ὅ­που κυ­ρι­αρ­χοῦν καὶ ἐ­πι­βάλ­λουν τὶς ἀ­πό­ψεις τους ―«κα­πελ­λώ­νον­τας» τοὺς πάν­τες ὄ­χι δι­ὰ τῆς πει­θοῦς καὶ τῆς ἐ­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας τους, ἀλ­λὰ δι­ὰ τῶν βα­ρέ­ων ὀ­νο­μά­των τους καὶ τῶν ὑ­ψη­λῶν ἀ­ξι­ω­μά­των τους― ὁ π. Θε­ό­δω­ρος Ζή­σης, ὁ π. Γε­ώρ­γι­ος Με­ταλ­λη­νός, ὁ ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­νά­σι­ος ὁ Με­γα­λο­με­τε­ω­ρί­της, καὶ πα­λαι­ό­τε­ρα ὁ ἀρ­χιμ. Ἰ­ω­σὴφ ὁ Ξη­ρο­πο­τα­μι­νὸς καὶ ὁ μον. Ἀρ­σέ­νι­ος Βλι­αγ­κόφ­της, ποὺ ἐ­κτε­λοῦ­σε χρέ­η γραμ­μα­τέ­ως. Σή­με­ρα, τὸν ρό­λο τοῦ γραμ­μα­τέ­ως φαί­νε­ται νὰ ἔ­χει ἀ­να­λά­βει ὁ ἀρ­χιμ. Παῦ­λος Δη­μη­τρα­κό­που­λος, δε­ξὶ χέ­ρι τοῦ Πει­ραι­ῶς Σε­ρα­φεὶμ καὶ ἐ­πι­κε­φα­λῆς τῆς ἐ­πὶ τῶν αἱ­ρέ­σε­ων ἐ­πι­τρο­πῆς τῆς Μη­τρο­πό­λε­ως Πει­ραι­ῶς.

(στ) Δρά­σεις: ποὺ ἐ­ξαν­τλοῦν­ται σὲ κεί­με­να, ὁ­μι­λί­ες, ἡ­με­ρί­δες, συ­νέ­δρι­α, ἐκ­δό­σεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες καὶ αὐ­τὲς γί­νον­ται ἁ­πλῶς χά­ριν ἐν­τυ­πω­σι­α­σμοῦ εὐ­καί­ρως ἀ­καί­ρως καὶ σπο­ρα­δι­κῶς, δι­ό­τι δὲν ἔ­χουν συ­νέ­χει­α, συ­νέ­πει­α, δι­άρ­κει­α, δυ­να­μι­κή· κυ­ρί­ως πραγ­μα­το­ποι­οῦν­ται ὅ­ταν συμ­βαί­νουν ἰ­δι­αι­τέ­ρως προ­κλη­τι­κὰ οἰ­κου­με­νι­στι­κὰ ἢ φι­λε­νω­τι­κὰ γε­γο­νό­τα, προ­κει­μέ­νου νὰ ἐμ­πο­δί­σουν τὴν ἐμ­φά­νι­ση ἢ νὰ ἐ­ξου­δε­τε­ρώ­σουν τὴν ἀ­νά­πτυ­ξη ἄλ­λων ἀν­τὶ-Οἰ­κου­με­νι­στι­κῶν κι­νή­σε­ων καὶ δρά­σε­ων, ὥ­στε ἡ πα­ναί­ρε­ση τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ ἀ­νε­νό­χλη­τη νὰ συ­νε­χί­σει τὸ ἑ­ω­σφο­ρι­κὸ ἔρ­γο της. Τὸ 1914, δι­ὰ τοῦ ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου τοῦ Με­γα­λο­με­τε­ω­ρί­του καὶ τοῦ π. Θε­ο­δώ­ρου Ζή­ση, «κα­πέ­λω­σαν» καὶ χει­ρα­γώ­γη­σαν τὴν κί­νη­ση τῶν Ἁ­γι­ο­ρει­τῶν Πα­τέ­ρων, ποὺ
ἐ­ξέ­δω­σαν τὸ τεῦ­χος «Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος. Δι­α­χρο­νι­κὴ μαρ­τυ­ρί­α στοὺς ἀ­γῶ­νες ὑ­πὲρ τῆς Πί­στε­ως» (Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος [Νο­έμ.] 2014), ἀ­πο­προ­σα­να­το­λί­ζον­τάς τους ―ὡς «εἰ­δή­μο­νες ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στές»― ἀ­πὸ τὴν Ἀ­πο­τεί­χι­ση, ὅ­που μὲ παρ­ρη­σί­α καὶ ὁρ­μὴ κα­τηυ­θύ­νον­το οἱ Ἁ­γι­ο­ρεῖ­τες, του­λά­χι­στον δι­α­κη­ρύσ­σον­τας τὴν νο­μι­μό­τη­τά της καὶ δι­α­τυ­πώ­νον­τας τὴν ἀ­ναγ­και­ό­τη­τά της σή­με­ρα(­!­!­!­).

(ζ) Δι­βου­λί­α καὶ δι­γλωσ­σί­α: ἀ­να­γνω­ρί­ζον­τας μὲν τὴν πα­ναί­ρε­ση τοῦ συγ­κρη­τι­στι­κοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ καὶ κα­ταγ­γέλ­λον­τάς την, ἀλ­λὰ ἀρ­νου­μέ­νη νὰ κα­το­νο­μά­σει τοὺς ἡ­γέ­τες της καὶ τοὺς ἐκ­φρα­στές της ἐν­τὸς τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας, ἐ­νῶ δι­α­τη­ρεῖ τὴν μνη­μό­νευ­ση-κοι­νω­νί­α της μὲ τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς καὶ αἱ­ρε­τί­ζον­τες καὶ τοὺς κοι­νω­νοῦν­τες με­τ’ αὐ­τῶν.

(η) Ἐ­παμ­φο­τε­ρι­σμοί: ἀ­να­ζή­τη­σε ὀρ­θο­δό­ξους ἐ­πι­σκό­πους γι­ὰ νὰ ἡ­γη­θοῦν τοῦ ἀν­τὶ-Οἰ­κου­με­νι­στι­κοῦ ἀ­γῶ­να καὶ ὅ­ταν τοὺς βρῆ­κε κα­τέ­στει­λε τὸν ἀ­γῶ­να γι­ὰ νὰ μὴν τοὺς «χά­σει»­!­.­.. Ἔ­βα­λε τὸ βό­δι πί­σω ἀ­πὸ τὸ κά­ρο! Καὶ ὁ Πει­ραι­ῶς καὶ ὁ Κυ­θή­ρων μοῦ εἶ­παν τὸ ἴ­δι­ο πράγ­μα: «Δὲν ἐ­κτι­θέ­με­θα, ὥ­στε νὰ δι­α­τη­ρή­σου­με τὴν ἐ­πι­σκο­πι­κή μας θέ­ση γι­ὰ νὰ μπο­ροῦ­με νὰ μι­λᾶ­με»! Ἀλ­λὰ δὲν ὁ­μι­λοῦν, γι­ὰ μὴν ἐ­κτε­θοῦν καὶ χά­σουν τὴν ἐ­πι­σκο­πι­κή τους θέ­ση καὶ δὲν μπο­ροῦν νὰ μι­λοῦν!­!! Καὶ φυ­σι­κὰ μνη­μο­νεύ­ουν τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς καὶ κοι­νω­νοῦν με­τ' αὐ­τῶν!­.­.. Τὸν Ρά­σκας καὶ Πριζ­ρέ­νης σεβ. κ. Ἀρ­τέ­μι­ο, ποὺ ἀ­πο­τει­χί­στη­κε ―καὶ πρὶν ἀ­πο­τει­χι­στεῖ ἐ­πέ­ρων­το οἱ Συ­να­ξι­α­κοί, ὅ­τι αὐ­τὸς ὁ με­γά­λος ἱ­ε­ράρ­χης καὶ πνευ­μα­τι­κὸ τέ­κνο καὶ ἀ­νά­στη­μα τοῦ ἁ­γί­ου Ἰ­ου­στί­νου Πό­πο­βιτς ὑ­πέ­γρα­ψε τὴν «Ὁ­μο­λο­γί­α Πί­στε­ως κα­τὰ τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ» (2009)― οὔ­τε τὸν μνη­μο­νεύ­ουν οὔ­τε κοι­νω­νοῦν μα­ζί του· καὶ μά­λι­στα τὸν ἐ­πι­κρί­νουν γι­ὰ τὴν Ἀ­πο­τεί­χι­σή του ἀ­πὸ τὴν αἱ­ρε­τι­κὴ-οἰ­κου­με­νι­στι­κὴ Σύ­νο­δο τῆς Σερ­βί­ας!­.­.. Τὸ ἀ­πο­κα­λοῦν μά­λι­στα πρώ­ην Ρά­σκας καὶ Πριζ­ρέ­νης, ἀ­να­γνω­ρί­ζον­τας τὴν κα­θαί­ρε­σή του ἀ­πὸ τοὺς πα­ναι­ρε­τι­κοὺς οἰ­κου­με­νι­στὲς τῆς Σερ­βι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, δι­ό­τι τοὺ πα­ναι­ρε­τι­κοὺς δε­σπο­το­κρά­τες θε­ω­ροῦν Ἐκ­κλη­σί­α!­.­.. Ἀ­να­ζη­τοῦ­σαν ἐ­πι­σκό­πους καὶ βρῆ­καν δε­σπό­τες/δε­σπο­το­κρά­τες, δι­ό­τι πάν­τα αὐ­τοὺς πραγ­μα­τι­κὰ ἤ­θε­λαν!­!!

Ἡ «ἄ­τυ­πη» Σύ­να­ξη Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας μά­χε­ται λυσ­σω­δῶς κα­τὰ τῆς ἁ­γι­ο­γρα­φι­κῶς καὶ ἁ­γι­ο­Πα­τε­ρι­κῶς, ἱ­ε­ρο­Κα­νο­νι­κῶς καὶ ἱ­ε­ρο­Πα­ρα­δο­σι­α­κῶς δι­δα­σκο­μέ­νης καὶ ἐ­πι­βαλ­λο­μέ­νης Ἀ­πο­τει­χί­σε­ως, ὡς τῆς μό­νης ὀρ­θο­δό­ξου στά­σε­ως τῶν με­λῶν τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας ἐν και­ρῷ αἱ­ρέ­σε­ως, καὶ φυ­σι­κὰ κα­τὰ τῶν Ἀ­πο­τει­χι­ζο­μέ­νων. Θε­ω­ρεῖ μά­λι­στα καὶ κα­ταγ­γέλ­λει ὅ­τι ἐ­κεῖ­νοι ποὺ νο­μί­μως ἀ­πο­τει­χί­ζον­ται ―ἀ­κο­λου­θοῦν­τες τὴν ἐν­το­λὴ τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τὴν ἱ­ε­ρο­Εὐγ­γε­λι­κὴ προ­τρο­πὴ καὶ τὴν ἁ­γι­ο­Πα­τε­ρι­κὴ δι­δα­σκα­λί­α καὶ τὴν ἱ­ε­ρο­Κα­νο­νι­κὴ νο­μι­μό­τη­τα― εὑ­ρί­σκον­ται πλέ­ον «ἐ­κτὸς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας» καὶ ὅ­χι ὅ­τι ἐ­πι­στρέ­φουν στὴν Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ, ὅ­τι δη­μι­ουρ­γοῦν σχῖ­σμα καὶ ὄ­χι ὅ­τι ἀ­πο­τρέ­πουν τὸ σχῖ­σμα, τοὺς κα­τα­κρί­νει ἀν­τὶ νὰ τοὺς ἐ­παι­νεῖ ὅ­πως ἐ­πι­τάσ­σει καὶ προ­τρέ­πει ὁ ι­ε΄ Κα­νὼν τῆς Πρω­το­δευ­τέ­ρας Συ­νό­δου. Υἱ­ο­θε­τεῖ καὶ ὑ­πο­στη­ρί­ζει αὐ­τὲς τὶς νε­ω­τε­ρι­κὲς καὶ κα­κό­δο­ξες ἀ­πό­ψεις, δι­ό­τι ἐ­κλαμ­βά­νει ὡς «ἐκ­κλη­σί­α» τὸ ἐ­ξου­σι­ο­λα­γνι­κὸ καὶ ἐ­ξου­σι­ο­κρα­τι­κὸ κα­θε­στὼς τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας ―γε­νε­σι­ουρ­γὸ καὶ φο­ρέ­α πά­σης κα­κο­δο­ξί­ας καὶ αἱ­ρέ­σε­ως καὶ κα­κο­η­θεί­ας καὶ παν­τὸς ἠ­θι­κοῦ ἢ ἄλ­λου σκαν­δά­λου, ποὺ τα­λα­νί­ζουν τὴν ἐ­πὶ γῆς στρα­τευ­ο­μέ­νη Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ― ἡ ὁ­ποί­α Δε­σπο­το­κρα­τί­α βρί­σκε­ται ἐ­κτὸς τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως, ἐ­ξου­σι­ά­ζει ὑ­πε­ρά­νω τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ἐ­πι­βάλ­λε­ται ἐ­πὶ τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὡς σῶ­μα ἀλ­λό­τρι­ο καὶ ἑ­ω­σφο­ρι­κὴ δύ­να­μη κα­το­χῆς!­.­.. Αὐ­τοῦ τοῦ κα­θε­στῶ­τος οἱ ἰ­δι­οι εἶ­ναι ἡ­γέ­τες καὶ στε­λέ­χη καὶ μέ­λη καὶ θι­α­σῶ­τες καὶ πα­ρα­τρε­χά­με­νοι, ἀ­πο­λαμ­βά­νον­τες τὶς πλού­σι­ες χο­ρη­γί­ες του: ἐ­ξου­σί­α, δό­ξα, χρῆ­μα!­.­.. Καὶ ἀ­κρι­βῶς γι’ αὐ­τὸν τὸν λό­γο δὲν θέ­λουν καὶ δὲν «μπο­ροῦν» νὰ χω­ρι­στοῦν ἀ­πὸ αὐ­τό!­.­..

Στὴν πρά­ξη ἡ «ἄ­τυ­πη» Σύ­να­ξη Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας, με­τὰ τῶν ―βα­ρέ­ων ὀ­νο­μά­των καὶ ὑ­ψη­λῶν ἀ­ξι­ω­μά­των καὶ σπου­δαί­ων τί­τλων φε­ρόν­των― ἐ­πι­κε­φα­λῆς της, ἔ­χει πα­γι­δεύ­σει τὸν πι­στὸ λα­ὸ τοῦ Θε­οῦ, ἰ­δι­αι­τέ­ρως τὰ σκε­πτό­με­να καὶ γρη­γο­ροῦν­τα μέ­λη τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας, καὶ ἔ­χει ἐ­ξου­δε­τε­ρώ­σει τὸν ἀν­τὶ-Οἰ­κου­με­νι­στι­κὸ Ἀ­γῶ­να, δί­νον­τας «και­ρό» καὶ ἐ­πι­τρέ­πον­τας στὴν πα­ναί­ρε­ση τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ νὰ ρι­ζώ­σει, νὰ ἁ­πλω­θεῖ καὶ νὰ καρ­πο­φο­ρή­σει ἐν­τὸς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὁ­δη­γών­τας τὸ πλή­ρω­μά της στὴν Ἀ­πο­στα­σί­α, στὴν Παν­θρη­σκεί­α τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς, ὥ­στε μέ­σα στοὺς ὀρ­θο­δό­ξους να­ούς μας νὰ λα­τρεύ­ου­με τὸν Ἀν­τί­χρι­στο!­!! Αὐ­τὴ ἡ Σύ­να­ξη Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας καὶ κα­θέ­νας ποὺ μὲ ὁ­ποι­αν­δή­πο­τε ἰ­δι­ό­τη­τα συμ­με­τέ­χει εἰς αὐ­τήν, συ­νει­δη­τὰ καὶ σκό­πι­μα καὶ στο­χευ­μέ­να ἀ­πο­τε­λεῖ ὄρ­γα­νο τοῦ συγ­κρη­τι­στι­κοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, τὸ ὁ­ποῖ­ο ὄ­χι μό­νον ἐκ­πο­ρεύ­ε­ται ἀ­πὸ τὴν σι­ω­νι­στι­κὴ Παγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­α καὶ τὴν ὑ­πη­ρε­τεῖ δι­ὰ τῆς Μα­σω­νί­ας καὶ τῆς Θε­ο­σο­φί­ας, ἐν­τε­ταγ­μέ­νο στοὺς σχε­δι­α­σμοὺς καὶ τοὺς στό­χους τῆς ἑ­ω­σφο­ρι­κῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς γι­ὰ τὴν ἐ­πι­βο­λὴ τῆς Παγ­κο­σμι­ο­ποι­ή­σε­ως καὶ τῆς Νέ­ας Τά­ξε­ως Πραγ­μά­των στὸν κό­σμο, ἀλ­λὰ καὶ ὅ­πως ἀ­δι­άν­τρο­πα κα­τα­δεί­χθη­κε εἰς τὴν ἐν Κο­λυμ­πα­ρί­ῳ Κρή­της λη­στρι­κὴ Σύ­νο­δο (2016) ―καὶ στὸν βαθ­μὸ ποὺ μνη­μο­νεύ­ει καὶ κοι­νω­νεῖ μὲ τοὺς ἐξ ὀρ­θο­δό­ξων οἰ­κου­με­νι­στές― συν­τάσ­σε­ται μὲ τὴν σα­τα­νι­κὴ-ἀ­με­ρι­κα­νι­κὴ C­IA, ἡ ὁ­ποί­α προ­ώ­θη­σε καὶ χρη­μα­το­δό­τη­σε καὶ συ­νέ­βα­λε καὶ συμ­με­τεῖ­χε δι­ὰ ὑ­ψη­λο­τά­του στε­λέ­χους της σὲ καί­ρι­α θέ­ση στὴν λη­στρι­κὴ αὐ­τὴ Σύ­νο­δο!­!!

Δὲν εἶ­ναι τυ­χαῖ­ο, ὅ­τι ἐ­πὶ 19 συ­να­πτὰ ἔ­τη ―πα­ρὰ τὸν κα­τὰ πε­ρι­ό­δους κα­ται­γι­στι­κὸ χαρ­το­πό­λε­μο μὲ ἄ­χρη­στα πυ­ρο­μα­χι­κὰ καὶ τὰ πε­ρι­σπού­δα­στα-μα­χη­τι­κὰ ἀλ­λὰ ἄ­σφαι­ρα συ­νέ­δρι­α― οὐ­δε­μί­αν ἐ­πι­τυ­χί­α ση­μεί­ω­σε ὁ ἀν­τὶ-Οἰ­κου­με­νι­στι­κὸς Ἀ­γῶ­νας τῶν κα­θε­στω­τι­κῶν καὶ θε­σμι­κῶν «ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στῶν», τῆς συν­τε­χνι­α­κῆς «ἀ­τύ­που» Συ­νά­ξε­ως Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας. Δι­ό­τι «ἑ­νὸς ἐ­στὶ χρεί­αν»: τῆς Ἀ­πο­τει­χί­σε­ως!­!! Αὐ­τὸ καὶ μό­νον αὐ­τὸ ἁ­γι­ο­Γρα­φι­κῶς καὶ ἁ­γι­ο­Πα­τε­ρι­κῶς, ἱ­ε­ρο­Κα­νο­νι­κῶς καὶ ἱ­ε­ρο­Πα­ρα­δο­σι­α­κῶς δι­δά­σκει ἡ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ ἱ­στο­ρί­α, καὶ ἐν­τέλ­λε­ται ἡ δι­α­χρο­νι­κὴ συ­νεί­δη­ση τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Ὥ­στε, ἐν­τὸς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ πα­ρα­μέ­νουν ἐ­κεῖ­νοι ποὺ ἀ­πο­τει­χί­ζον­ται ἀ­πὸ τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς καὶ αἱ­ρε­τί­ζον­τες καὶ τοὺς με­τ’ αὐ­τῶν κοι­νω­νοῦν­τες, τῶν «ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στῶν» συμ­πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων· ἐ­κτὸς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του βρί­σκον­ται ἐ­κεῖ­νοι ποὺ πα­ρα­μέ­νουν στὴν «ἐκ­κλη­σί­α» τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας, μνη­μο­νεύ­ον­τες τοὺς πα­ναι­ρε­τι­κοὺς οἰ­κου­με­νι­στὲς καὶ λα­τι­νό­φρο­νες καὶ κοι­νω­νοῦν­τες με­τ’ αὐ­τῶν!­!! Αὐ­τοὶ λοι­πὸν εἶ­ναι ὄ­χι μό­νον οἱ σχι­σμα­τι­κοὶ ἀλ­λὰ καὶ οἱ αἱ­ρε­τι­κοί, δι­ό­τι γι­ὰ νὰ δι­και­ο­λο­γή­σουν τὴν στά­ση τους δι­α­στρέ­φουν καὶ πα­ρα­χα­ράσ­σουν με­τὰ- καὶ νε­ο- καὶ ἀν­τὶ-Πα­τε­ρι­κῶς τὴν ὀρ­θό­δο­ξο Πί­στη καὶ τὴν ἱ­ε­ρὰ Πα­ρά­δο­ση, τὴν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ ἱ­στο­ρί­α καὶ τὴ δι­α­χρο­νι­κὴ συ­νεί­δη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας!­.­..

Ἀ­κό­μη, δὲν εἶ­ναι τυ­χαῖ­ο τὸ γε­γο­νός, ὅ­τι ἀ­πὸ τὴν Σύ­να­ξη αὐ­τὴ ἔ­χουν πε­ρά­σει πλῆ­θος Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν καὶ Λα­ϊ­κῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἐν και­ρῷ ἔ­παυ­σαν νὰ συμ­με­τέ­χουν, κυ­ρί­ως γι­ὰ τὸ δε­σπο­το­κρα­τι­κὸ κλί­μα καὶ τὴν ἐ­παμ­φο­τε­ρί­ζου­σα «ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στι­κή» στά­ση της. Σή­με­ρα συμ­με­τέ­χουν εἰς αὐ­τὴν 30-50 κλη­ρι­κοὶ καὶ μο­να­χοί, οἱ ὁ­ποῖ­οι συ­νέρ­χον­ται δυ­ὸ-τρεῖς φο­ρὲς κα­τ’ ἔ­τος· ὅ­μως ὑ­πῆρ­ξαν πα­λαι­ό­τε­ρα πε­ρί­ο­δοι ποὺ συμ­με­τεῖ­χαν ἄ­νω τῶν 200 μο­να­χοὶ καὶ κλη­ρι­κοὶ καὶ ἀρ­κε­τοὶ λα­ϊ­κοί. Ἡ συν­τρι­πτι­κὴ πλει­ο­ψη­φί­α αὐ­τοῦ τοῦ πλή­θους δὲν ἄν­τε­ξαν τὸ κα­τα­θλι­πτι­κὸ κλί­μα τῆς ἐ­ξου­σι­ο­κρα­τι­κῆς «ἡ­γε­σί­ας»· οἱ λα­ϊ­κοὶ ἐκ­βλή­θη­καν ἀ­πὸ αὐ­τὴν δι­ό­τι προ­σέ­βαλ­λαν τὸν ἱ­ε­ρα­τι­κὸ-συν­τε­χνι­α­κὸ χα­ρα­κτή­ρα της· ἄλ­λοι ἀ­πο­χώ­ρη­σαν καὶ ἀρ­κε­τοὶ κα­τέ­φυ­γαν στὸ Πα­λαι­ὸ Ἡ­με­ρο­λό­γι­ο, δι­ό­τι δὲν ἐ­φαρ­μο­ζό­ταν ἡ δι­α­κη­ρυσ­σο­μέ­νη Ἀ­πο­τεί­χι­ση· ἄλ­λοι ἀ­πο­βλή­θη­καν γι­α­τὶ ἐ­πέ­με­ναν στὴν Ἀ­πο­τεί­χι­ση ἀ­πὸ τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς κι αἱ­ρε­τί­ζον­τες ἐ­πι­σκό­πους· ὁ π. Εὐ­θύ­μι­ος Τρι­κα­μη­νᾶς «πα­ρα­κλή­θη­κε» ἀ­πὸ τὸν π. Θε­ό­δω­ρο Ζή­ση νὰ μὴ συμ­με­τέ­χει στὴν Σύ­να­ξη, γι­ὰ νὰ μὴ δι­α­σπα­στεῖ ἡ ἑ­νό­τη­τά της· στὸν θε­ο­λό­γο κ. Πα­να­γι­ώ­τη Ση­μά­τη ἐ­τέ­θη ἡ ἐ­πι­λο­γή: ἢ θὰ κά­νει ὑ­πα­κο­ὴ καὶ δὲν θὰ ξα­να­θέ­σει θέ­μα Ἀ­πο­τει­χί­σε­ως ἢ νὰ φύ­γει ἀ­πὸ τὴν Σύ­να­ξη· ὁ Λαυ­ρέν­τι­ος Ντετ­ζι­όρ­τζι­ο δι­ε­πί­στω­σε τὴν ἀ­να­πα­ρα­γω­γὴ τοῦ δε­σπο­το­κρα­τι­κοῦ κα­θε­στῶ­τος ἐν­τὸς τῆς Συ­νά­ξε­ως καὶ ὑ­πέ­στη τὶς συ­νέ­πει­ες τῆς ἀν­τι­στά­σε­ώς του σὲ αὐ­τό· ἡ Φι­λορ­θό­δο­ξος Ἕ­νω­σις «Κο­σμᾶς Φλα­μι­ᾶ­τος» (ΦΕΚΦ) πα­ρα­λί­γο νὰ δι­α­λυ­θεῖ μὲ ὑ­πό­δει­ξη τοῦ π. Θε­ο­δώ­ρου Ζή­ση καὶ ἐ­νέρ­γει­ες τῶν πα­ρα­τρε­χα­μέ­νων του στο­χο­ποι­ών­τας τὸν πρό­ε­δρό της, δι­ό­τι δὲν ὑ­πε­τά­γη στὴν πο­δη­γέ­τη­σή του!­.­..

Καὶ ἀ­κρι­βῶς αὐ­τὴ ἡ ἀν­τί­στα­ση καὶ ἀ­νε­ξαρ­τη­το­ποί­η­ση τῆς ΦΕΚΦ, ποὺ δὲν δέ­χθη­κε τὴν χει­ρα­γώ­γη­σή της στὴ γραμ­μὴ τῶν «ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στῶν», ὁ­δή­γη­σε ἄ­ρον-ἄ­ρον καὶ ὅ­πω-ὅ­πως στὴν ἐ­πα­να­δρα­στη­ρι­ο­ποί­η­ση τῆς «ἀ­τύ­που» Συ­νά­ξε­ως Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας, ἡ ὁ­ποί­α εἶ­χε πε­ρι­έλ­θει σὲ πε­ρί­που τρι­ε­τῆ ἀ­δρά­νει­α (2005-2008), ὥ­στε ὁ π. Θε­ό­δω­ρος Ζή­σης σὲ πρω­το­σέ­λι­δο ἄρ­θρο του στὸν «Ὀρ­θό­δο­ξο Τύ­πο» νὰ γρά­ψει, ὅ­τι εἶ­ναι ντρο­πὴ ποὺ οἱ Κλη­ρι­κοὶ καὶ οἱ Μο­να­χοὶ ἀ­δρα­νοῦν ἐ­νῶ οἱ λα­ϊ­κοὶ ἀ­γω­νί­ζον­ται. Ση­μει­ω­τέ­ον, ὅ­τι σὲ αὐ­τὸ τὸ ἄρ­θρο ἐ­παι­νοῦ­σε ἐ­κεῖ­νον ποὺ λί­γους με­τὰ ἀ­πη­νῶς κα­τε­δί­ω­ξε!­!! Ἄλ­λω­στε ὑ­πὸ τὴν πί­ε­ση αὐ­τῶν τῶν λα­ϊ­κῶν καὶ βλέ­πον­τας οἱ Συ­να­ξι­α­κοὶ ὅ­τι ὁ ἀν­τὶ-Οἰ­κου­με­νι­στι­κὸς ἀ­γῶ­νας ἔ­φευ­γε ἀ­πὸ τὸν ἔ­λεγ­χό τους, ἐ­νήρ­γη­σαν γι­ὰ τὴν σύν­τα­ξη τῆς «Ὁ­μο­λο­γί­ας Πί­στε­ως κα­τὰ τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ» (2009). Ὡ­στό­σο, ὅ­ταν οἱ λα­ϊ­κοὶ δι­ὰ τῆς ΦΕΚΦ ἔ­θε­σαν τὸ θέ­μα τῆς Ἀ­πο­τει­χί­σε­ως καὶ προ­σα­να­το­λί­στη­καν στὴν πνευ­μα­τι­κὴ κα­θο­δή­γη­ση καὶ σκέ­πη τοῦ π. Εὐ­θυ­μί­ου Τρι­κα­μη­νᾶ, ποὺ ἦ­ταν ἤ­δη ἀ­πο­τει­χι­σμέ­νος, δέ­χθη­καν ἀ­πὸ τοὺς «ἀν­τι-οἰ­κου­με­νι­στές» τοὺς μύ­δρους καὶ τὸν ὕ­που­λο πό­λε­μο τῶν συ­κο­φαν­τι­ῶν καὶ τοῦ δι­α­συρ­μοῦ, ποὺ ἐ­πέ­φε­ραν δρα­μα­τι­κὲς ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κὲς καὶ κοι­νω­νι­κὲς καὶ οἰ­κο­γε­νει­α­κὲς συ­νέ­πει­ες σὲ ἐ­κεί­νους ποὺ στο­χο­ποι­ή­θη­καν, μὲ ἀ­πώ­τε­ρο σκο­πὸ νὰ τοὺς κάμ­ψουν ὥ­στε δι­α­λυ­θεῖ ἡ ΦΕΚΦ, ἐ­φό­σον δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ τὴν ἐ­λέγ­ξουν, νὰ τὴν χει­ρα­γω­γή­σουν καὶ νὰ τὴν πο­δη­γε­τή­σουν!­.­..

Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ «ὡ­ραῖ­ος κό­σμος» τῶν «ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στῶν» καὶ τῆς «ἀ­τύ­που» ἐκ­φρά­σε­ώς του, τῆς Συ­νά­ξε­ως Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας· δη­λα­δὴ ἡ ἱ­ε­ρα­τι­κὴ-συν­τε­χνι­α­κὴ συ­σπεί­ρω­ση μι­ᾶς ἀ­νά­πη­ρης «ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς ἑ­νό­τη­τος», δι­ό­τι ὄ­χι μό­νον νε­ω­τε­ρί­ζει, κα­κο­δο­ξεῖ καὶ αἱ­ρε­τί­ζει, καὶ πα­ρα­σπον­δεῖ ἀ­πὸ τὸ ἱ. Εὐ­αγ­γέ­λι­ο καὶ τὴν ἱ. Πα­ρά­δο­ση, ἀ­πὸ τὴν ἁ­γι­ο­Πα­τε­ρι­κὴ δι­δα­σκα­λί­α καὶ τὴν ἱ­ε­ρο­Κα­νο­νι­κὴ νο­μι­μό­τη­τα, ἀλ­λὰ καὶ δι­ό­τι αὐ­το­νο­μεῖ­ται ἀ­πὸ τὸ λα­ϊ­κὸ στοι­χεῖ­ο τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τὸν πι­στὸ λα­ὸ τοῦ Θε­οῦ· ἡ ἁ­γι­ο­μα­χι­κὴ καὶ σχι­σμα­τι­κὴ «ἄ­τυ­πη» Συ­νά­ξη Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας ―ἐ­φό­σον φέρ­νει σὲ δι­ά­στα­ση καὶ σύγ­κρου­ση τοὺς συγ­χρό­νους Γέ­ρον­τες μὲ τοὺς «μπα­ρου­το­κα­πνι­σμέ­νους» σὲ ἀν­τὶ-αἱ­ρε­τι­κοὺς ἀ­γῶ­νες ἁ­πλοὺς καὶ κο­ρυ­φαί­ους ἁ­γί­ους τῆς δι­σχι­λι­ε­τοῦς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς ἱ­στο­ρί­ας― ποὺ τε­λεῖ στὴν ὑ­πη­ρε­σί­α τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ καὶ δρᾶ ἑ­ω­σφο­ρι­κῶς ὡς πέμ­πτη φά­λαγ­γα ἐν­τὸς τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας!­!!

Ἔτ­σι εἶ­ναι ἀ­πο­λύ­τως κα­τα­νο­η­τὴ ἡ ἀρ­νη­σί­χρι­στη καὶ ἀν­τὶ-Ευ­αγ­γε­λι­κὴ καὶ ἀν­τὶ-Πα­τε­ρι­κὴ καὶ ἀν­τὶ-Κα­νο­νι­κὴ ὑ­πό­δει­ξη πρὸς τὸν πι­στὸ λα­ὸ τοῦ Θε­οῦ, τοὺς Ὀρ­θο­δό­ξους Χρι­στι­α­νούς, ποὺ κα­τα­χω­ρεῖ­ται εἰς ἄρ­τι ἐκ­δο­θὲν τεῦ­χος. Ἀ­να­φέ­ρε­ται ὡς κα­τα­κλεῖ­δα εἰς τὸ ὑ­πὸ τοῦ ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀ­να­στα­σί­ου ὑ­πο­γρα­φό­με­νο κεί­με­νο:

«Ἂς μεί­νου­με, λοι­πόν, ὅ­λοι στα­θε­ροὶ καὶ ἀ­με­τα­κί­νη­τοι ἐν Χρι­στῷ. Ἂς ἐ­να­πο­θέ­σου­με σ’ Ἐ­κεῖ­νον τὴν ἀ­γω­νί­α καὶ τὴν ἀ­νη­συ­χί­α μας γι­ὰ τὰ τε­κε­ται­νό­με­να στὴν Ἐκ­κλη­σί­α Του. Ἂς ἐν­τεί­νου­με τὴν προ­σευ­χή μας καὶ τὴν με­τά­νοι­ά μας, τὴν ἄ­σκη­ση, τὴν ἐγ­κρά­τει­α, τὴν τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν Του στὴν ζω­ή μας, ὥ­στε νὰ γί­νου­με δε­κτι­κοὶ τῆς χά­ρι­τος καὶ τοῦ ἐ­λέ­ους Του γι­ὰ νὰ θε­ρα­πευ­θοῦν τὰ ἀ­σθε­νῆ καὶ νὰ ἀ­να­πλη­ρω­θοῦν τὰ ἐλ­λεί­πον­τα». [2]

Δὲν γνω­ρί­ζω ἐ­ὰν συ­νέ­βη πο­τὲ ἄλ­λο­τε στὴν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ ἱ­στο­ρί­α, καὶ ἐν ὄ­ψει ἀ­να­λό­γων ἱ­στο­ρι­κῶν συμ­φρα­ζο­μέ­νων, νὰ δι­ε­στρά­φη ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὰ μὲ τό­σο λί­γες λέ­ξεις τὸ ἱ­ε­ρὸ Εὐ­αγ­γέ­λι­ο, ἡ ἱ­ε­ρὰ Πα­ρά­δο­ση, ἡ ἁ­γι­ο­Πα­τε­ρι­κὴ δι­δα­σκα­λί­α, ἡ ἱ­ε­ρο­Κα­νο­νι­κὴ νο­μι­μό­τη­τα, τὸ Ἁ­γι­ο­λό­γι­ο καὶ τὸ Μαρ­τυ­ρο­λό­γι­ο τῆς Ἁ­γί­ας Ὀρ­θο­δο­ξί­ας μας. Ὅ­μως ἐν και­ρῷ θὰ ἐ­πα­νέλ­θου­με εἰς τὰ κεί­με­να τοῦ πρὸς μι­κρο­α­στοὺς «χρι­στι­α­νού­λη­δες» καὶ ὄ­χι πρὸς Ὀρ­θο­δό­ξους Χρι­στι­α­νοὺς ἀ­πευ­θυ­νό­με­νο ἐν λό­γῳ ἐ­κμαυ­λι­στι­κὸ καὶ ἀ­πο­προ­σα­να­το­λι­στι­κὸ τεῦ­χος, τὸ ὁ­ποῖ­ο κι­νεῖ­ται στὴν ἀν­τὶ-Πα­τε­ρι­κὴ γραμ­μὴ ὅ­λων τῶν δη­μο­σι­ευ­μά­των καὶ ἐκ­δό­σε­ων τῆς Συ­νά­ξε­ως Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας, τὰ ὁ­ποῖ­α προ­έ­κυ­ψαν ἐν ὄ­ψει ἢ κα­τό­πιν ση­μαν­τι­κῶν αἱ­ρε­τι­κῶν γε­γο­νό­των, ἀ­κρι­βῶς γι­ὰ νὰ ἐμ­πο­δί­σουν καὶ ἀ­πο­δυ­να­μώ­σουν τὸν ἀν­τὶ-Οἰ­κου­με­νι­στι­κὸ ἀ­γῶ­να τὴν στιγ­μὴ ποὺ οἱ συν­θῆ­κες καὶ οἱ συγ­κυ­ρί­ες ἐ­πι­τρέ­πουν καὶ ἐ­πι­βάλ­λουν τὴν ἀ­νά­πτυ­ξή του μὲ τὴν δε­σπο­το­κρα­τι­κὴ/γε­ρον­το­κρα­τι­κὴ ἐ­πι­βο­λὴ τοῦ ἀρ­νη­σι­χρί­στου ἐ­φη­συ­χα­σμοῦ!­!!

Ἐ­πι­τέ­λους, πρέ­πει νὰ εἰ­πω­θεῖ ἡ ἀ­λή­θει­α ―ἐ­δῶ ἁ­πλῶς νύ­ξη γί­νε­ται― γι­ὰ τὴν «ἄ­τυ­πη» ἱ­ε­ρα­τι­κὴ-συν­τε­χνι­α­κὴ Σύ­να­ξη Κλη­ρι­κῶν καὶ Μο­να­χῶν τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας, ποὺ εἶ­ναι ὄ­χι μό­νον μί­α τυ­πι­κὴ ἔκ­φρα­ση τῆς Δε­σπο­το­κρα­τί­ας ἀλ­λὰ αὐ­τὴ τού­τη ἡ οὐ­σί­α της· τοῦ δε­σπο­το­κρα­τι­κοῦ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ κα­θε­στῶ­τος τὸ ὁ­ποῖ­ο γεν­νᾶ, ὑ­πο­θάλ­πει καὶ καλ­λι­ερ­γεῖ πᾶ­σαν κα­κο­δο­ξί­α καὶ αἵ­ρε­ση, κά­θε ἠ­θι­κὸ καὶ οἰ­κο­νο­μι­κὸ σκάν­δα­λο ἐν­τὸς τῆς ἐ­πὶ γῆς στρα­τευ­ο­μέ­νης Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ.

Λαυ­ρέν­τι­ος Ντετ­ζι­όρ­τζι­ο

---

[1] Τὸ πα­ρὸν κεί­με­νο δη­μο­σι­εύ­θη­κε κα­τὰ πρῶ­τον εἰς τὸ πε­ρι­οδ. «Κο­σμᾶς Φλα­μι­ᾶ­τος», 24-25 (2015) 8-10. Ἐ­δῶ ἀ­να­δη­μο­σι­εύ­ε­ται συμ­πλη­ρω­μέ­νο καὶ ἐ­πι­και­ρο­ποι­η­μέ­νο.

[2]  «Ἡ Σύ­νο­δος τῆς Κρή­της: Ἁ­γί­α καὶ Με­γά­λη Σύ­νο­δος; Ἐ­πι­ση­μάν­σεις καὶ Σχο­λι­α­σμοὶ ἐν Συ­νει­δή­σει καὶ Ἀ­λη­θεί­ᾳ», Ἔκ­δο­ση τῆς Συ­νά­ξε­ως Ὀρ­θο­δό­ξων Ρω­μη­ῶν «Φώ­της Κόν­το­γλου», Σε­πτέμ­βρι­ος 2016, σ. 34. Στὸ τεῦ­χος δη­μο­σι­εύ­ον­ται κεί­με­νω τῶν ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀ­να­στα­σί­ου (προ­η­γου­μέ­νου τῆς Ἱ.Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου), πρω­το­πρ. Θε­ο­δώ­ρου Ζή­ση (ὁμ. κα­θηγ. Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης) καὶ κ. Δη­μη­τρί­ου Τσε­λεγ­γί­δη (κα­θηγ. Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης).