Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Όταν η αντι-Οικουμενιστική υποκρισία χτυπάει ...κόκκινο!

Μητρ. Πειραιώς:


Οἱ  Ἁγιορεῖτες  κατέθεσαν  τὰ  ὅπλα
Οἱ  Ἡγούμενοι σιωποῦν  ἐνόχως!


Δὲν βλέπουμε

ὀργανωμένο ἀγώνα

ἀπὸ τὶς Ἱ. Μονές


Διαβάσαμε τὸ κατὰ τὰ ἄλλα πραγματικὸ (στὴν τραγικότητά του) ἄρθρο τῆς Μητροπόλεως τοῦ Πειραιῶς καὶ ἐπικροτοῦμε καὶ χαιρόμαστε κατ' ἀρχὰς γιὰ τὸ θάρρος τους καὶ τὶς ἀλήθειες ποὺ ἐπισημαίνουν.
Ὅμως, αἰσθανθήκαμε τὴν πικρὴ γεύση τῆς ὑποκρισίας νὰ μᾶς κατακλύζει. Ἀσκεῖ κριτική, καὶ μάλιστα «σφοδρή», ποιός, ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς καὶ ὁ π. Παῦλος, ποὺ στὴν Ἡμερίδα ποὺ διοργάνωσαν γιὰ τὴν Ἀποτείχιση, ἀρνήθηκαν μὲ ὁμιλία Εἰσηγητοῦ της, τοῦ Ἱερομόναχου π. Βασιλείου Παπαδάκη ὅτι ὑπάρχει αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ(!), μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν προχωρήσουν στὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν!
Ἀσκοῦν κριτική, καὶ μάλιστα «σφοδρή», αὐτοί, ποὺ στὴν ἐν λόγῳ Ἡμερίδα διέσυραν καὶ διέστρεψαν τὴν διδασκαλία καὶ τὴν προσωπικότητα τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν προχωρήσουν στὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν, ποὺ ἐκεῖνος δίδαξε καὶ ἔπραξε!
Καὶ αὐτὴ ἡ ἁγιομάχος πράξη τους, ἐκφράστηκε ἀπὸ τὰ χείλη, ὄχι μόνο τῶν ἄλλων εἰσηγητῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ «λέοντα» τῆς Ὀρθοδοξίας (κατὰ τὸν θαυμαστή του, τὸν π. Θεόδωρο Ζήση), τοῦ Μητροπολίτου τους δηλαδή, τοῦ κ. Σεραφείμ. Καὶ δὲν ἐρυθριοῦν, χρησιμοποιώντας στὸ ἄρθρο τους αὐτό, κείμενο τοῦ ἁγίου Θεοδώρου, ποὺ στὴν Ἡμερίδα τους διέβαλαν, χωρὶς ἔκτοτε, παρὰ τὴν κριτικὴ καὶ τὴν ἀπόδειξη τῆς κακοποιήσεως τῶν κειμένων τοῦ Ἁγίου, νὰ μεταμεληθοῦν!
Ἀσκοῦν κριτική, καὶ μάλιστα «σφοδρή», αὐτοί, ποὺ ὑπακούουν καὶ χορεύουν σύμφωνα μὲ τὶς Ἐντολὲς ἑνὸς Μητροπολίτη δίγλωσσου καὶ ἀφερέγγυου, ὁ ὁποῖος δύο χρόνια πρίν, ὄχι μόνο διεκήρυξε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεση, ἀλλὰ καὶ συνέταξε εἰδικὸ ἐκκλησιαστικὸ κείμενο καταδίκης της, καὶ ἐκφώνησε τὰ γνωστὰ Ἀναθέματα στὴ φοβερὴ ὥρα τῆς Θ. Λειτουργίας δύο φορές! (τὰ ἔτη 2011 καὶ 2012). Καὶ κατόπιν, εἴτε ἐπειδὴ τοῦ ἔτριξε τὰ δόντια ὁ ἔνοικος τοῦ Φαναρίου κ. Βαρθολομαῖος, εἴτε ἐπειδὴ ἀντελήφθη τὸ γελοῖον τῆς ὑποθέσεως, νὰ ἀναθεματίζει αὐτοὺς μετὰ τῶν ὁποίων κοινωνεῖ, ἀπέσυρε τοὺς ἀναθεματισμούς, ξε-ἀναθεματίζοντας οὐσιαστικὰ τοὺς ὑπ’ αὐτοῦ ἀναθεματισμένους!
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν αὐτοὶ οἱ φαρισαϊσμοί, νὰ παίζονται τέτοια παιχνίδια, καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ποὺ ἀγωνιᾶ γιὰ τὴν ραγδαία ἐπέκταση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ ἐναποθέτει τὶς ἐλπίδες του στὸ ἐπιτελεῖο τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καὶ στὸν κ. Σεραφείμ, ποὺ ἐπιεικῶς, μᾶς κοροϊδεύουν!
Αὐθόρμητα, μετὰ ἀπὸ αὐτά, ἔρχονται στὸ νοῦ μας οἱ φράσεις τοῦ Κυρίου γιὰ τοὺς φαρισαίους τῆς ἐποχῆς του, ποὺ ταιριάζουν σὲ αὐτοὺς ποὺ λέγουν σωστὰ καὶ ἁγιοπατερικὰ πράγματα, ἀλλὰ δὲν τὰ πράττουν οἱ ἴδιοι:
«Πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι» (Ματθ. κγ΄ 3). 
Ἂς μελετήσει ὁ π. Παῦλος (καὶ ἂς τὰ μεταφέρει καὶ στὸν προϊστάμενό του κ. Σεραφείμ), τὰ ἑρμηνευτικά -τοῦ παραπάνω Κυριακοῦ λογίου- λόγια τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου:
«Ὅτι λέγουσι, φησί, καὶ οὐ ποιοῦσιν. Ἕκαστος μὲν γὰρ ἐγκλημάτων ἄξιος, παραβαίνων τὸν νόμον, μάλιστα δὲ ὁ διδασκαλίας αὐθεντίαν ἔχων· διπλῇ γὰρ καὶ τριπλῇ δίκαιος κατακρίνεσθαι. Δι' ἓν μέν, ὅτι παραβαίνει· δι' ἕτερον δέ, ὅτι τοὺς ἄλλους ὀφείλων διορθοῦν, εἶτα χωλεύων, μείζονος τιμωρίας ἄξιος διὰ τὴν τιμήν· τρίτον δέ, ὅτι καὶ διαφθείρει μειζόνως, ἅτε ἐν διδασκάλου τάξει τοιαῦτα παρανομῶν. Μετὰ δὲ τούτων καὶ ἕτερον αὐτῶν πάλιν λέγει κατηγόρημα, ὅτι πικροί εἰσι τοῖς ὑπευθύνοις. Δεσμεύουσι γὰρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα, καὶ τιθέασιν ἐπὶ τοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων· τῷ δὲ δακτύλῳ αὐτῶν οὐ θέλουσι κινῆσαι αὐτά. Διπλῆν ἐνταῦθα λέγει κακίαν, τὸ πολλὴν μὲν καὶ ἄκραν ἀπαιτεῖν ἀσυγγνώστως παρὰ τῶν ἀρχομένων βίου ἀκρίβειαν, πολλὴν δὲ ἑαυτοῖς ἐπιτρέπειν τὴν ἄδειαν· ὧν τοὐναντίον τὸν ἄριστον ἄρχοντα ἔχειν χρή· ἐν μὲν τοῖς καθ' ἑαυτόν, ἀσύγγνωστον εἶναι καὶ πικρὸν δικαστήν· ἐν δὲ τοῖς τῶν ἀρχομένων, συγγνωμονικὸν καὶ ἥμερον· ὧν οὗτοι τὸ ἐναντίον ἐποίουν.
βʹ. Τοιοῦτοι γὰρ πάντες οἱ λόγοις φιλοσοφοῦντες, ἀσύγγνωστοι καὶ βαρεῖς, ἅτε ἄπειροι τῆς δι' ἔργων δυσκολίας. Οὐ μικρὰ δὲ καὶ αὕτη κακία, οὐδὲ ὡς ἔτυχεν, ἐπιτείνει τὴν ἔμπροσθεν κατηγορίαν. Σὺ δέ μοι σκόπει, πῶς καὶ τοῦτο αὔξει τὸ ἔγκλημα. Οὐ γὰρ εἶπεν, Οὐ δύνανται, ἀλλ' Οὐ θέλουσι· καὶ οὐκ εἶπε. Βαστάσαι, ἀλλὰ Δακτύλῳ κινῆσαι, τουτέστιν, Οὐδὲ ἐγγὺς γενέσθαι, οὐδὲ ἅψασθαι. Ἀλλὰ ποῦ σπουδαῖοι καὶ εὔτονοι; Ἐν τοῖς κεκωλυμένοις. Πάντα γὰρ τὰ ἔργα αὐτῶν ποιοῦσι, φησί, πρὸς τὸ θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις. Εἰς κενοδοξίαν αὐτοὺς διαβάλλων ταῦτα λέγει, ὅπερ αὐτοὺς ἀπώλεσε. Τὰ μὲν γὰρ ἔμπροσθεν ὠμότητος καὶ ῥᾳθυμίας· ταῦτα δὲ, δοξομανίας. Τοῦτο ἀπέστησεν αὐτοὺς τοῦ Θεοῦ· τοῦτο ἐν ἑτέρῳ θεάτρῳ ἀγωνίζεσθαι παρεσκεύασε, καὶ διέφθειρεν. Οἵους γὰρ ἄν τις ἔχῃ τοὺς θεατάς, ἐπεὶ τούτοις ἐσπούδακεν ἀρέσκειν, τοιούτους ἐπιδείκνυται καὶ τοὺς ἀγῶνας· καὶ ὁ μὲν ἐν γενναίοις παλαίων, τοιαῦτα καὶ τὰ ἀγωνίσματα μέτεισιν· ὁ δὲ ἐν ψυχροῖς καὶ ἀναπεπτωκόσι, καὶ αὐτὸς ῥᾳθυμότερος γίνεται».(Χρυσοστόμου Ἰω., Ὁμιλία εἰς τὸν Ἅγιον Ματθαῖον τὸν Εὐαγγελιστήν,  κεφ. ΔΒ΄, §α,β).

Μητρ. Πειραιώς:

Οι Αγιορείτες κατέθεσαν τα όπλα

Οι ηγούμενοι σιωπούν ενόχως

Δεν βλέπουμε οργανωμένο αγώνα από τις Ι. Μονές

Σφοδρή κριτική ασκεί το γραφείο αιρέσεων και παραθρησκειών της Μητρόπολης Πειραιώς στους Αγιορείτες υποστηρίζοντας πως έχουν καταθέσει τα όπλα και δεν αγωνίζονται όσο θα έπρεπε! Επιτίθεται στις Ιερές Μονές, την Ιερά Κοινότητα, τους ηγουμένους και τους μοναχούς με αφορμή τη στάση που διατηρούν στο σύγχρονο διωγμό των χριστιανών από..."χριστιανούς".

Αναλυτικά αναφέρει: 
     Πολύ συχνά σήμερα διατυπώνεται από πολλούς υψηλόβαθμους κληρικούς, πατριάρχες και αρχιερείς, αλλά και λαϊκούς και ακαδημαϊκούς θεολόγους, η αντίληψη ότι η αποστολή του Μοναχισμού είναι να οδηγήσει εκείνους που απαρνήθηκαν τον κόσμο και ακολούθησαν την αγγελομίμητη πολιτεία της μοναχικής ζωής, στην κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Ότι, οι μοναχοί θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με την νήψη και την προσευχή. Ποτέ να μην διακόπτουν την ησυχία τους, να είναι τέκνα τελείας υπακοής, (άλλωστε η αρετή της υπακοής είναι το θεμέλιο της μοναχικής ζωής), προς τους ποιμένας των, ηγουμένους, αρχιερείς, πατριάρχες, έστω και αν αυτοί συμβαίνει κάποτε να μην ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας. Ισχυρίζονται ακόμη ότι δεν θα πρέπει να ασχολούνται με θέματα αιρέσεων, για την αντιμετώπιση των οποίων είναι αρμόδιοι οι αρχιερείς και άλλα κατάλληλα πρόσωπα, που ορίζονται από αυτούς.
  Τη νοοτροπία αυτή που θέλει τον μοναχό αυστηρά και αποκλειστικά προσηλωμένο στον προσωπικό του αγώνα για τον αγιασμό της ψυχής του εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ιδιαίτερα στην εποχή μας, σε ομιλίες πολλών πατριαρχών και αρχιερέων, όταν απευθύνονται σε μοναχούς και μοναχές της εκκλησιαστικής των δικαιοδοσίας, όπως για παράδειγμα του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, όταν επισκέπτεται το Άγιον Όρος και απευθύνεται σε αγιορείτες πατέρες. Οι λόγοι του έχουν σχεδόν αποκλειστικά χαρακτήρα νουθεσίας και υπομνήσεως για το χρέος, που έχουν οι αγιορείτες μοναχοί, να φθάσουν δια της ασκήσεως στον αγιασμό και την θέωση.
     Ωστόσο η αντίληψη αυτή, όσο και αν φαίνεται ευλογοφανής για όσους δεν γνωρίζουν τον πραγματικό χαρακτήρα του Μοναχισμού, δεν μπορεί να δικαιωθεί ούτε από τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων μας, ούτε από τους βίους των οσίων της Εκκλησίας μας, ούτε γενικότερα από την Εκκλησιαστική μας Ιστορία. Προ πάντων όμως δεν μπορεί να θεμελιωθεί ούτε στη διδασκαλία του Κυρίου μας, ο οποίος εζήτησε από όλους τους μαθητές του να ομολογούν με παρρησία το όνομά του.
     Οι μοναχοί οφείλουν βέβαια να είναι τέκνα υπακοής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άλογα πρόβατα και άβουλα όντα. Ως γνήσια τέκνα υπακοής στις ευαγγελικές εντολές, ποτέ δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν ποιμένα «μη εισερχόμενον διά της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνοντα αλλαχόθεν», δηλαδή αιρετικά φρονούντα, διότι τον θεωρούν «κλέπτην και ληστήν» (πρβλ. Ιω.10,1), αλλά και διότι έχουν προ οφθαλμών την σαφή εντολή του Χριστού: «αλλοτρίω δε, [δηλαδή αιρετικά φρονούντα], ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ’ αυτού» (Ιω.10,5).
      Ένα απλό ξεφύλλισμα της εκκλησιαστικής μας ιστορίας και των βίων των αγίων, είναι αρκετό για να μας πείσει τον καθένα, ότι οι μοναχοί δεν αγωνίστηκαν μόνο για τον προσωπικό τους αγιασμό, αλλά παράλληλα θεώρησαν χρέος τους, να αγωνιστούν εναντίον των αιρέσεων της εποχής των και να θυσιαστούν υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις υπήρξαν οι κύριοι, ή και αποκλειστικοί υπέρμαχοί της. Και για να μιλήσουμε ακριβέστερα, οι μοναχοί, σε μεν περιόδους ειρήνης αγωνίζονταν τους ασκητικούς των αγώνες για να κατορθώσουν τις αρετές, σε περιόδους όμως που η εκκλησία επολεμείτο από αιρέσεις, αγωνίζονταν με διάκριση και ταπείνωση, με εκκλησιαστικό ήθος και φρόνημα, αλλά και με ζήλο και πνεύμα αυτοθυσίας, για να μην νοθευτεί αλλά να παραμείνει απαραχάρακτη η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιουδ. 3). Ο όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, γνωστός για τους ασκητικούς, αλλά και για τους αντιαιρετικούς του αγώνες και τους διωγμούς, που υπέμεινε κατά την περίοδο της αιρέσεως της εικονομαχίας, εδίδασκε σχετικά με το ζήτημα αυτό:
«Είναι εντολή Κυρίου να μην σιωπούμε, όταν η πίστη κινδυνεύει από αιρέσεις. Διότι λέγει ‘να ομιλείς και να μην σιωπάς’ και ‘εάν υποστέλληται (υποχωρήσει), ουκ ευδοκεί, (δεν ευαρεστείται) σ’ αυτόν η ψυχή μου’ (Εβρ.10,38), και ‘εάν ούτοι σιωπήσωσι οι λίθοι κεκράξονται’, (Λουκ.19,40). Ώστε όταν ο λόγος είναι περί πίστεως, δεν μπορούμε να πούμε: Εγώ ποιος είμαι; Ιερεύς; Ουδέποτε. Άρχων; Ούτε και αυτό. Στρατιώτης; Από πού; Γεωργός; Αλλά ούτε και αυτό. Πτωχός προμηθευόμενος μόνο την εφήμερη τροφή. Δεν μου πέφτει λόγος ούτε φροντίδα για το προκείμενο ζήτημα. Αλίμονο οι λίθοι θα κραυγάσουν και εσύ θα μείνης σιωπηλός και αμέριμνος;… Ώστε και αυτός ο πτωχός είναι εστερημένος από κάθε απολογία την ήμερα της κρίσεως επειδή τώρα δεν ομιλεί και άξιος κατακρίσεως και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο» (PG 99,1321A-C). 
Όπως σημειώνει πολύ ωραία ο αείμνηστος αρχιμ. π. Γεώργιος Καψάνης, πρώην Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου αγίου Όρους, ο αγώνας των μοναχών δεν είναι απλά αντιαιρετικός. «Είναι αγών να πραγματωθή στους εαυτούς τους και να φανερωθή το πλήρωμα της Αληθείας και της Ζωής που έχει η Εκκλησία… Να μη κενωθή ο λόγος του Σταυρού. Να μη νοθευθή το Ευαγγέλιο.
     Να μη θεολογούμε κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, αριστοτελικά (σχολαστικά), αλλά αλιευτικά (αποστολικά). Να μη χάσουμε την δυνατότητα της θεώσεως και του Ακτίστου Φωτός, δεχόμενοι κτιστή Χάρι. Να μη εκπέσει η Εκκλησία από σώμα Χριστού σε ανθρωποκεντρική οργάνωσι» ("Ορθόδοξος Μοναχισμός και Άγιον Όρος", σελ. 45).
   Το θυσιαστικό ήθος των μοναχών, τον ηρωϊσμό και την αυτοθυσία τους, τα βασανιστήρια και τις εξορίες που υπέμειναν για την καταπολέμηση των αιρέσεων και τέλος τους μαρτυρικούς των θανάτους, μπορούμε να αντιπαραβάλουμε με τα μαρτύρια των αρχαίων μεγάλων μαρτύρων της Εκκλησίας κατά τους τρείς πρώτους αιώνες των διωγμών. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι τώρα οι διώκτες δεν είναι πλέον οι ειδωλολάτρες Ρωμαίοι αυτοκράτορες, αλλά «χριστιανοί». Είναι αιρετικοί αυτοκράτορες, στρατιωτικοί, κληρικοί, επίσκοποι, ακόμη και πατριάρχες! Ο αγώνας είναι εναντίον «χριστιανών».
    Παρά κάτω αναφέρουμε μερικές μόνο περιπτώσεις, (από τις πάμπολλες), οσίων και πατέρων της Εκκλησίας μας που παράλληλα με τους ασκητικούς των αγώνες, αγωνίστηκαν με μεγάλο ζήλο και πνεύμα αυτοθυσίας εναντίον των αιρέσεων. Και τούτο για να φανεί και η άλλη διάσταση του Μοναχισμού, η ομολογιακή, η οποία επιμελώς αποσιωπάται από τους οικουμενιστικούς κύκλους, (προφανώς για λόγους ευνοήτους), ενώ προβάλλεται μονομερώς και κατά κόρον μόνον η ασκητική του διάσταση.
      Αρχίζουμε με τον Μέγα Αντώνιο, (4ος αιώνας), ο οποίος συχνά κατέβαινε στην Αλεξάνδρεια για να ενισχύσει τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας κατά της φοβερής αιρέσεως του Αρείου. Θεωρούσε καθήκον του και υποχρέωσή του να αφήσει κατά μέρος την προσωπική του άσκηση και να ενώσει τις δυνάμεις του, με τις δυνάμεις των λαϊκών μελών της Εκκλησίας, για τη διαφύλαξη της Ορθοδοξίας.
       Όπως μας πληροφορεί ο Μέγας Αθανάσιος, που έγραψε και τον βίο του: «Όταν οι Αρειανοί διέδωσαν ψευδώς, ότι και αυτός έχει τα ίδια φρονήματα με αυτούς, αγανακτούσε και θύμωνε εναντίον τους. Κατόπιν κατά παράκληση των επισκόπων και όλων των αδελφών, κατέβηκε από το όρος. Αφούλοιπόν πήγε στην Αλεξάνδρεια, απεκήρυξε τους Αρειανούς λέγοντας, ότι η αίρεσις αυτή είναι η χειρίστη και πρόδρομος του Αντιχρίστου» (Βίος και πολιτεία του οσίου πατρός ημών Αντωνίου, PG 26, 909Β-912Β). Στην περίοδο που στον θρόνο της Αλεξανδρείας ήταν ο Αρειανός πατριάρχης Γρηγόριος ο Καππαδόκης, οι διωγμοί των Ορθοδόξων είχαν φθάσει στο αποκορύφωμά τους.
      Όπως μας πληροφορεί ο άγιος Αθανάσιος σε εγκύκλια επιστολή του: «Άγιες και αγνές παρθένοι ξεγυμνώνονταν και υφίσταντο ανεπίτρεπτη μεταχείριση. Εάν μάλιστα προέβαλαν αντίσταση, έθεταν σε κίνδυνο και αυτή την ζωή τους. Μοναχοί κατεπατούντο και πέθαιναν και μερικοί ρίχνονταν εδώ και εκεί, άλλοι δε φονεύονταν με ξίφη και ρόπαλα και άλλοι πάλι τραυματίζονταν» (ΒΕΠΕΣ, τομ. 30, σελ.196-197). Στην περίοδο που στον θρόνο της Αλεξανδρείας ήταν ο Αρειανός πατριάρχης Λούκιος, πολλούς διωγμούς υπέφεραν οι μοναχοί που ζούσαν στα μοναστήρια και τις σκήτες που βρίσκονταν γύρω από την Αλεξάνδρεια. Όλοι εκείνοι οι μοναχοί είχαν τόσο θερμή πίστη και τόσο ακμαίο ομολογιακό φρόνημα, ώστε εάν «παρουσιαζόταν ανάγκη, προτιμούσαν με προθυμία περισσότερο τον θάνατο, παρά να αποδεχθούν κάποια αλλοίωση σε έστω και ένα από τα Ορθόδοξα δόγματα της Συνόδου της Νικαίας» (Νικηφόρου Καλλίστου Εκκλησιαστική ιστορία, PG146,653B-D).
     Στην ίδια εκείνη περίοδο ηγέτης στην Καππαδοκία και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολής στον αντιαιρετικό αγώνα κατά του Αρειανισμού αναδείχθηκε ο Μέγας Βασίλειος με συνεργούς του τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον άγιο Γρηγόριο τον Νύσσης και τον άγιο Ευσέβιο Σαμοσάτων. Ο Μέγας Βασίλειος, έχοντας ο ίδιος την εμπειρία της ασκήσεως και της μοναχικής ζωής, έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση προς τους μοναχούς, τους οποίους σε διάφορες επιστολές του επαινούσε και προέτρεπε να υπομένουν με γενναιότητα τους διωγμούς και τις δοκιμασίες από τους Αρειανούς. Σε μια τέτοια επιστολή του προς τους μοναχούς της Βεροίας, έγραφε: «Στέναξα όταν άκουσα πως ξεσηκώθηκε εναντίον σας ο άγριος εκείνος διωγμός και ότι οι ‘εις κρίσεις και μάχας νηστεύσαντες’ (Ησ. 58,4), επιτέθηκαν αμέσως μετά το Πάσχα εναντίον των σκηνωμάτων σας και παρέδωσαν στις φλόγες τους κόπους σας» (PG 32, 944Α). Σε άλλους μοναχούς έγραφε: «Σας παρακαλούμε πάνω από όλα να θυμάστε την πίστη των Πατέρων και να μην κλονίζεσθε, από όσους προσπαθούν να διαταράξουν την ησυχία σας. Γνωρίζετε καλά άλλωστε, ότι ούτε η ακριβής πολιτεία θα είναι ωφέλιμη μόνη της, εάν δεν είναι φωτισμένη από την ορθή πίστη στον Θεό, αλλά ούτε και η Ορθόδοξος ομολογία θα μπορέση να σας παρουσιάσει στον Κύριο, εάν στερήται από αγαθά έργα. Αντιθέτως πρέπει να συνυπάρχουν και τα δύο για να είναι άρτιος ο άνθρωπος του Θεού και να μη χωλαίνει η ζωή μας λόγω ελλείψεως» (PG 32,1040Α).
     Ο αββάς Θεόδωρος της Φέρμης δίδασκε, ότι πρέπει να βοηθούμε αυτούς που πέφτουν σε αίρεση για να επιστρέψουν στην ορθή πίστη. Εάν όμως δεν τα καταφέρουμε, να μη έχουμε πλέον φιλία μαζίτους, για να μη μας συμπαρασύρουν στην πλάνη τους (Το Γεροντικόν σελ.39). Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος αποδοκίμαζε τις αιρέσεις του Σαβελλίου και του Αρείου «και κατεπολέμησε επίσης τόσο πολύ το παράλογο δόγμα του Απολλιναρίου, ώστε έκανε το παν για να το ξεριζώση από κάθε χριστιανκή ψυχή. Έφραξε ακόμη και τα απύλωτα στόματα των αιρετικών ανομοίων με πολλά επιχειρήματα και αγιογραφικά χωρία» (Εγκώμιον εις τον όσιον πατέρα Εφραίμ, PG 46,825C-828A).
    Aπό τους οσίους που αγωνίστηκαν εναντίον του Νεστοριανισμού μνημονεύουμε τον όσιο Υπάτιο, τον όσιο Δαλμάτιο, τον όσιο Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη, τον άγιο Μάρκο τον ασκητή, τον άγιο Κασσιανό τον Ρωμαίο, τον άγιο Νείλο τον σοφό κ.α.Από τους αγώνες των μοναχών κατά την περίοδο του Μονοφυσιτισμού μνημονεύουμε τον όσιο Αυξέντιο, τον όσιο Ευθύμιο τον Μέγα, τον όσιο Σάββα, τον όσιο Γελάσιο, τον όσιο Συμεών τον Στυλίτη, τον όσιο Δανιήλ τον Στυλίτη κ.α. Από τους αγώνες των μοναχών κατά την περίοδο του Μονοθελητισμού μνημονεύουμε τον άγιο Σωφρόνιο, τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή κ.α. Από τους αγώνες των μοναχών κατά την περίοδο της Εικονομαχίας τον άγιο Γερμανό Πατριάρχη Κων/πόλεως, τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον άγιο οσιομάρτυρα Ανδρέα τον εν τη Κρίσει, τον άγιο οσιομάρτυρα Στέφανο τον Νέο, τον όσιο Θεοστήρικτο τον ομολογητή, την οσία Ανθούσα, τον όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, τον όσιο Θεοφάνη της Σιγγριανής, τους οσίους Θεόδωρο και Θεοφάνη τους Γραπτούς, κ.α.
   Από τους αγώνες των μοναχών κατά του Παπισμού, μνημονεύουμε τους αγίους οσιομάρτυρες αγιορείτες Πατέρες τους επί του λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκου μαρτυρήσαντας. Το Άγιον Όρος την εποχή αυτή, (13ος αιών), γίνεται ο ισχυρός κυματοθραύστης της λαίλαπας του εκλατινισμού της Ορθοδοξίας. Λίγο αργότερα, (14ος αιών), ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, γίνεται ο μεγάλος πρόμαχος της Ορθοδοξίας κατά της επηρμένης δυτικής οφρύος του Παπισμού και ο ακατάβλητος υπερασπιστής της Ορθοδόξου ησυχαστικής μας Παραδόσεως. Τον 15ον αιώνα εμφανίζεται ο Άγιος Μάρκος επίσκοπος Εφέσου ο Ευγενικός, ο οποίος και αυτός, προερχόμενος από τις τάξεις των μοναχών, έδωσε τη μεγάλη μάχη κατά του Παπισμού κατά την διάρκεια των εργασιών της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439) και αργότερα από τις Μονές, όπου ήταν εξόριστος, για την μη εφαρμογή των προδοτικών αποφάσεων της εν λόγω ψευδοσυνόδου.
     Στους μαύρους χρόνους της τουρκοκρατίας, όπου αφ’ ενός μεν ο εξισλαμισμός και αφ’ ετέρου ο εκλατινισμός από τους πολυάριθμους «μισιοναρίους» του Παπισμού και του Προτεσταντισμού έκανε θραύση, τα Ορθόδοξα Μοναστήρια μας υπήρξαν οι ισχυρές αντιστάσεις για τη διαφύλαξη της Ορθοδοξίας μας. Ο εθνομάρτυς και ισαπόστολος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, (1714-1779), άφησε την ησυχία του αγίου Όρους και βγήκε στον κόσμο για να βοηθήσει το δοκιμαζόμενο Γένος μας, το οποίο κινδύνευε από τον εξισλαμισμό και τον εκλατινισμό.
      Βγήκε να καταγγείλει, ότι όλες οι πίστεις είναι κάλπικες, εκτός της Ορθοδόξου. Μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό επακολούθησε μια γιγαντιαία επιχείρηση για τον εκδυτικισμό της Ορθόδοξης πατρίδας μας με πρωταγωνιστές τους ξενόφερτους Βαυαρούς ηγεμόνες, παπικούς και προτεστάντες, που ήρθαν από την Βαυαρία, (σημερινή νότια Γερμανία), στην καθημαγμένη από τους αγώνες για την λευτεριά πατρίδα μας για να την κυβερνήσουν. Και επειδή έβλεπαν ότι στην επιχείρησή τους αυτή το μεγάλο εμπόδιο ήταν τα Μοναστήρια, έδωσαν εντολή και έκλεισαν 450 Ιερές Μονές στην τότε ελευθερωμένη Ελλάδα!
     Αξίζει επίσης να αναφέρουμε, τον σπουδαιότατο ρόλο που έπαιξαν τα Ορθόδοξα Μοναστήρια στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση και γενικότερα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου κυριάρχησε ένας από τους φοβερότερους διωγμούς, που γνώρισε η Εκκλησία στους τελευταίους αιώνες. Στα δύσκολα εκείνα χρόνια της μαρξιστικής λαίλαπας, τα Μοναστήρια υπήρξαν τα προπύργια της Εκκλησίας, τα καταφύγια των διωκόμενων πιστών από τους αιμοσταγείς αθέους μαρξιστές. Αναφέρουμε την περίπτωση του μεγάλου αγίου και Ομολογητού της Σερβικής Εκκλησίας, Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος, εξόριστος και απομονωμένος στην Μονή Τσέλιε της νοτίου Σερβίας, έδωσε τη μάχη κατά του αθεϊσμού και του Οικουμενισμού.
     Τέλος στον αγώνα κατά της τελευταίας μεγάλης αιρέσεως που εμφανίστηκε κατά τον 20ον αιώνα και συνεχίζει να μαστίζει μέχρι σήμερα την Εκκλησία, της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, και πάλι οι μοναχοί ήταν οι κύριοι υπέρμαχοί της. Ήδη μνημονεύσαμε παρά πάνω τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος ισχυρός αντίπαλός της. Αναφέρουμε επίσης τον άγιο Παΐσιο τον αγιορείτη, τον όσιο Φιλόθεο τον Ζερβάκο, τον αείμνηστο π. Αθανάσιο τον Μητιληναίο, τον αείμνηστο αρχιμ. π. Γεώργιο Καψάνη κ.α. Ισχυρή επίσης υπήρξε η αντίσταση του αγιορείτικου Μοναχισμού κατά της εν λόγω αιρέσεως κατά την τριετία 1970-1973, κατά την οποία οκτώ αγιορείτικες Μονές, όλες οι σκήτες και τα περισσότερα κελιά, διέκοψαν την μνημόνευση των Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα, (και αργότερα του Δημητρίου), παίρνοντας αφορμή από την αντικανονική άρση των αναθεμάτων το 1965 και άλλα οικουμενιστικά ανοίγματά του προς τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό.
    Με πόνο ψυχής διαπιστώνουμε, ότι δυστυχώς, η αγωνιστικότητα των μοναχών υποβαθμίστηκε σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες.
    Σήμερα που η φοβερή αυτή αίρεση βρίσκεται στο αποκορύφωμά της και με πολλή λαχτάρα περιμένουν οι οικουμενιστές την συνοδική επικύρωση του Οικουμενισμού, (αντί της καταδίκης του), από την μέλλουσα να συνέλθει «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο», σήμερα που ο αγώνας θα έπρεπε να είχε ενταθεί και ισχυροποιηθεί ακόμη περισσότερο, συμβαίνει δυστυχώς το ακριβώς αντίθετο. Τώρα που τα βλέμματα του πιστού λαούτου Θεού είναι στραμμένα με αγωνία στο Άγιον Όρος, ως την ακρόπολη της Ορθοδοξίας, προσδοκώντας τον θρίαμβο κατά της αιρέσεως, με πολλή θλίψη και απογοήτευση διαπιστώνουν ότι οι αγιορείτες Πατέρες, (εκτός ολίγων επαινετών εξαιρέσεων), φαίνεται να έχουν καταθέσει τα όπλα. Δεν βλέπουμε οργανωμένο αγώνα από Ιερές Μονές του αγίου Όρους.
     Οι Ηγούμενοι των Μοναστηριών, φοβούμενοι προφανώς μήπως υποστούν διωγμούς και καθαιρέσεις, σιωπούν ενόχως. Αλλά και η Ιερά Κοινότητα του αγίου Όρους κρατά μια στάση δυστυχώς ανοχής, αν όχι συντάξεως με τον Οικουμενισμό, πιεζόμενη από τις απειλές και τις φοβέρες των πατριαρχικών.
    Το χειρότερο είναι ότι προχωρεί ακόμη και σε διώξεις αγιορειτών μοναχών, όπως του π. Σάββα του Λαυρεώτου κ.α., επειδή τολμούν να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους στην ένοχη σιωπή των Ιερών Μονών και της Ιεράς Κοινότητος του αγίου Όρους. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στην πλειονότητα των Ιερών Μονών στον ελλαδικό χώρο. Βεβαίως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον αντιοικουμενιστικό αγώνα, που δίδει εδώ και πολλά χρόνια η άτυπη «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», στην οποία συμμετέχουν πολλοί μοναχοί και κληρικοί με ομολογιακό φρόνημα. Όπως επίσης δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τους ελάχιστους ομολογητές ιεράρχες που αγωνίζονται κατά της αιρέσεως.

      Κλείνοντας παρακαλούμε θερμά τους σεβαστούς μας μοναχούς και μοναχές να συνειδητοποιήσουν την επιτελική τους θέση μέσα στο σώμα της Εκκλησίας και να αναλογισθούν τις ευθύνες τους. Να συνειδητοποιήσουν την ομολογιακή διάσταση του Ορθοδόξου Μοναχισμού.

      Να εννοήσουν, ότι, όταν ο Μοναχισμός περιορίζεται μόνο στην ασκητική του διάσταση, δεν διαφέρει σε τίποτε από τον Γκουρουϊσμό, όπως πολύ ωραία τονίζει συνεχώς ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεώργιος Μεταλληνός. Τους παρακαλούμε να βαδίσουν πάνω στα χνάρια της πατερικής και μοναστικής μας παραδόσεως και να γίνουν οι συνεχιστές των ομολογητών μοναχών του παρελθόντος, διότι οι καιροί, που ζούμε είναι κάτι περισσότερο από πονηροί. Είναι τραγικοί! 

Συγκέντρωση-διαμαρτυρία

7 Φεβρουαρίου 2016 καί ὥρα 3μμ. στά Προπύλαια

ενατίον της "Κάρτας τοῦ Πολίτη"


Σύσσωμος ὁ ἑλληνικός λαός ἑνώνοντας τήν φωνή του, κατεβαίνει
7 Φεβρουαρίου 2016 καί ὥρα 3μμ. στά Προπύλαια

Εθνομηδενιστικά σχέδια και εκκλησιο-μηδενικά αντανακλαστικά!

 Ιστολόγιο "Κατάνυξις":

Ο Παναγιώτατος, ο δήμαρχος,
ο Σταυρός
και ο οικουμενισμός


                 
Η μητρόπολη Θεσσαλονίκης θα δώσει έναν βολικό υπέρ πάντων αγώνα για το Σταυρό και θα κάνει μια πολύ βολικότερη περήφανη υποχώρηση στη διεξαγωγή οικουμενιστικών-διαθρησκειακών πολιτιστικών δράσεων εντός του ναού. Δεν περιμένουμε να αρθρώσει αντιοικουμενιστικό λόγο ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Ο πιστός λαός, έχει καταλάβει το ρόλο του Θεσσαλονίκης Ανθίμου στο θέμα του οικουμενισμού
 
 Σχόλιο των διαχειριστών του ιστολογίου katanixis
Επειδή είναι γνωστό πως ο λύκος στην αντάρα χαίρεται, υπό την "Δαμόκλειο σπάθη" του χρέους, των θεσμών και των πάσης φύσεως κουαρτέτων, ντουέτων ή όπως αλλιώς τα βαφτίζουμε, επιχειρείται κυρίως ένα ξερίζωμα του Ρωμαίικου χωρίς προηγούμενο. Οι συμπεριφορές αυτές, στοχοποιούν κάθε τι ελληνορθόδοξο μεθοδεύοντας σχόλια, παρεμβάσεις σε τηλεοπτικά παράθυρα, άρθρα στα σαλόνια κυριακάτικων εφημερίδων, μέχρι και επερωτήσεις στη βουλή, απροκάλυπτα, με σφοδρότητα και μίσος που θυμίζουν "εμφυλιακές" εποχές.
Λέξεις κλειδιά, όπως συνωστισμός, εθνοκάθαρση, θρησκειολογικό, ισλαμικές σπουδές κ.α., είναι κάποιες μόνον από τις λέξεις που εισήχθησαν βίαια στην Ελληνική πραγματικότητα, στην υπηρεσία εθνομηδενιστικών σχεδίων, χωρίς καν την παρέμβαση των "δανειστών". 
Στις κάθε τόσο ανακύπτουσες καινοφανείς αξιώσεις των "μπερδεμένων", η Εκκλησία επιδεικνύει σχεδόν μηδενικά αντανακλαστικά. Όποτε επιλέγει να αντιδράσει, το πράττει ετεροχρονισμένα. Η ατζέντα ανοίγει όπως επιλέγουν οι απέναντι, χάνεται το μέτρο και η

Οι Οικουμενιστές γελοιοποιούν καθημερινά την Εκκλησία· --οι Ποιμένες ή συμμετέχουν ή σιωπούν ενώ βλέπουν τα αίσχη· --και οι πιστοί ανέχονται ή αδιαφορούν! ----Η νέα εκκλησία είναι εδώ!


 Ο Πάπας Φραγκίσκος ζήτησε έλεος και συγχώρεση "για τον τρόπο που οι χριστιανοί έχουν συμπεριφερθεί ένας προς τον άλλον", λέγοντας ότι "δεν μπορούμε να αφήσουμε το βάρος του παρελθόντος να μολύνει τις σχέσεις μας".
 Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν στην ομιλία του σε μια οικουμενική λειτουργία του Εσπερινού απόψε το βράδυ στη Βασιλική παπική του Αγίου Παύλου έξω από τα τείχη που σηματοδότησε το τέλος της Εβδομάδας Προσευχής για την Χριστιανική Ενότητα.
Π ποντίφικας επικεντρώθηκε στην ανάγκη "οι διαιρεμένες χριστιανικές κοινότητες να περπατήσουν μαζί στο δρόμο του Κυρίου, γνωρίζοντας ότι η ενότητα είναι ένα δώρο από τον ουρανό"
"Στο ταξίδι προς την πλήρη κοινωνία", είπε ο Πάπας Φραγκίσκος, "μπορούμε να αρχίσουμε ήδη να αναπτυσουμε πολλές μορφές συνεργασίας, προκειμένου να ευνοηθεί η εξάπλωση του Ευαγγελίου.Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ήδη ενωμένοι στο όνομα του Κυρίου".
Εντύπωση προκάλσε η κίνηση του Πάπα ως Επίσκοπος της Ρώμης «να ζητήσει συγγνώμη για τη συμπεριφορά των Καθολικών απέναντι στους χριστιανούς των άλλων Εκκλησιών», η οποία δεν αντικατοπτρίζει τις αξίες του Ευαγγελίου.
Την ίδια στιγμή, είπε, «Καλώ όλους τους Καθολικούς να συγχωρήσουν αν -σήμερα ή στο παρελθόν- έχουν προσβληθεί από άλλους Χριστιανούς".
Κατά την έναρξη του Εσπερινού, ο Πάπας κάλεσε τον Ορθόδοξο Μητροπολίτη Γεννάδιο, που εκπροσώπησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και τον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο David Moxon να περπατήσουν μαζί του, ενώ στο τέλος τους προσκάλεσε να συμμετάσχουν στην τελική ευλογία.

3 επίμαχα σημεία στην εισήγηση του Πατριάρχη...

3 ἐπίμαχα σημεῖα στήν εἰσήγηση 
τοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου
στήν Σύναξη τῶν Προκαθημένων στό Σαμπεζύ
 γιά τήν ἐπερχόμενη Σύνοδο τοῦ 2016
καί τά 3 σχόλια
 τοῦ Ἱστολογίου ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ


http://ekklisiaonline.gr/media/k2/items/cache/0c82cdc5641f5a3d3250275e3eb92b86_M.jpg

Ἀπόσπασμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, ἀπό τήν εἰσήγησή του στήν Σύναψη τῶν Προκαθημένων στό Σαμπεζύ στίς  22 Ἰανουαρίου 2016:

“Συνοδικαὶ ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι ἄλλοτε ἐγένοντο σεβασταὶ ὑπὸ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ ὡς φωνὴ Θεοῦ («ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν» {Πράξ. ιε’, 28}), σήμερον

Να κλαίει ή να γελά κανείς; Οι ίδιοι που παρουσιάζουν τον συνειδητό και ξεδιάντροπο διασυρμὸ και εξουνιτισμό της Εκκλησίας, οι ίδιοι διδάσκουν την "άχρι καιρού" κοινωνία μαζί τους! Θαυμάστε την ορθοδοξία τους!






ΙΔΟΥ ΠΟΙΟΙ ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟ ΓΙΑ ΤΑ 15ΧΡΟΝΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ

ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ "ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ" ΣΥΡΟΥ ΗΤΑΝ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΠΡΟΣΚΕΚΛΗΜΕΝΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 15ΧΡΟΝΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΥ.

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, π. Θεόδωρου Ζήση

      Κι ὅμως· παρὰ τὰ ὅσα ἀποκαλυπτικὰ γράφει, γιὰ τὴν δαιμονικὴ ἐμμονὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν (ποὺ θὰ πραγματοποιήσουν τὴν Σύνοδο) στὶς αιρετικὲς ἐπιλογές τους, ...κοινωνεῖ  μαζί τους!  (Σχόλιο)

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης:

 Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε;
Πρόλογος
Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ προυσιάσθηκε ὡς κύρια εἰσήγηση στὸ Διεθνὲς Θεολογικὸ Συνέδριο, ποὺ συνεκάλεσε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Μολδαβίας στὴν πρωτεύουσα Κισινάου τοῦ ἀνεξάρτητου Μολδαβικοῦ κράτους, στὶς 21 Ἰανουαρίου τοῦ 2016. Τὸ γενικὸ θέμα τοῦ Συνεδρίου ἦταν: «Διαθρησκειακὸς Συγκρητισμός».
Ἡ εἰσήγηση αὐτὴ συμπληρώθηκε καὶ ἀπὸ θέσεις τῆς εἰσηγήσεως τοῦ π. Ματθαίου Βουλκανέσκου, ὁ ὁποῖος παρουσίασε τὴν «Νέα Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ποὺ συνέταξε καὶ ἐκυκλοφόρησε ἡ Ρουμανικὴ Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους, ὑπογεγραμμένη ἀπὸ ὅλους τοὺς μοναχοὺς τῆς Σκήτης, ὅπως καὶ ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς «Συνάξεως Ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» (βλ. Θεοδρομία 17 (2015) 73-83.
Αὐτή, λοιπόν, ἡ συμπληρωμένη εἰσήγηση ὑπογράφτηκε ἀπὸ ὅλα τὰ μέλη τοῦ Συνεδρίου καὶ ἀπὸ τὸ πολυπληθὲς ἀκροατήριο τῶν Ὀρθοδόξων Μολδαβῶν, ποὺ ξεπερνοῦσε τὰ χίλια πεντακόσια (1500) πρόσωπα καὶ ἐπλημύρισε τὴν μεγάλη αἴθουσα ὅπου ὡμίλησε τὴν ἑπομένη ἡμέρα (22-1-2016) ὁ π. Θεόδωρος. Τὸ ὑπογεγραμμένο κείμενο ἐστάλη στὴν ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας. Ἐδῶ δημοσιεύεται χωρὶς τὶς συμπληρωματικὲς θέσεις.
1. Σύντομη ἀναφορὰ στὴν ἱστορία καὶ στὴν θεματολογία τῆς Συνόδου.
Τὸν Μάρτιο τοῦ 2014 πραγματοποιήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἡ Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἀποφάσισε νά ἐπισπευσθοῦν οἱ προετοιμασίες γιά τήν σύγκληση τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, ὥστε αὐτὴ νὰ συνέλθει, «ἐκτὸς ἀπροόπτου», κατὰ τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016, τὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς στὸν παλαιὸ ἱστορικὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου συνῆλθε καὶ ἡ Β´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (381). Συνέστησε δὲ καὶ Εἰδικὴ Διορθόδοξη Ἐπιτροπή, ἡ ὁποία ἀνέλαβε νὰ ἀναθεωρήσει ἤ νὰ ἐπικαιροποιήσει, ὅσα κείμενα εἶχαν ἑτοιμασθῆ καὶ νὰ ἑτοιμάσει τὰ ἐναπομείναντα.
Ἡ ἰδέα γιὰ σύγκληση Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶχε διατυπωθῆ γιὰ πρώτη φορὰ ἐπισήμως μὲ ἔνα πρῶτο κατάλογο θεμάτων, στὸ «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ 1923 ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Μελέτιο Δ´ Μεταξάκη, προωθήθηκε δὲ τὸ 1930 ἀπὸ τὴν ὀνομασθεῖσα «Προκαταρκτικὴ Ἐπιτροπή», ποὺ συνῆλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου, ἡ ὁποία ἑτοίμασε καὶ ἕνα πρῶτο κατάλογο θεμάτων τῆς Συνόδου. Δυσμενεῖς ἱστορικὲς συνθῆκες δὲν ἐπέτρεψαν τὴν σύγκληση  τῆς Συνόδου πρὶν καὶ μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ἰδιαίτερα μάλιστα, ἐπειδὴ στὶς περισσότερες ὀρθόδοξες χῶρες ἐπεκράτησαν ἀθεϊστικὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα, τὰ ὁποῖα δυσκόλεψαν τὸ ἔργο καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν ἐκεῖ Ἐκκλησιῶν.
Τὸ θέμα ἐπανέφερε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος συνεκάλεσε στὴν Ρόδο τὴν Α´ Πανορθόδοξη Διάσκεψη τὸ 1961, ἡ ὁποία ἔλαβε ὁριστικὲς ἀποφάσεις γιὰ τὴν προπαρασκευὴ τῆς Συνόδου καὶ κατήρτισε ἕνα εὐρύτατο κατάλογο δέκα θεμάτων, τὰ ὁποῖα μὲ τὶς ὑποδιαιρέσεις τους ξεπερνοῦσαν τὰ ἑκατό (100). Ὁ κατάλογος αὐτὸς ἐπικρίθηκε ἔντονα ὡς «ἐγχειρίδιο πίστεως» γιὰ σχολικὴ καὶ κατηχητικὴ χρήση, κατὰ τὰ πρότυπα τοῦ καταλόγου θεμάτων τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, ἡ ὁποία περιέργως συνήρχετο τὴν ἴδια ἐποχὴ καὶ ἐπηρέασε κατὰ τὶς ἐκτιμήσεις πολλῶν τὴν δική μας ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία. Λόγῳ τῶν ἀντιδράσεων καὶ ἐπικρίσεων ὁ εὐρὺς αὐτὸς καὶ ἀντισυνοδικὸς κατάλογος ἀποσύρθηκε καὶ ἀναθεωρήθηκε ἀπὸ τὴν Α´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη (1976) τῆς Γενεύης, ἡ ὁποία τελικῶς κατέληξε σὲ δέκα θέματα ποὺ θεωρήθηκαν ὡς τὰ πιὸ σημαντικὰ πρὸς διαβούλευση καὶ αὐθεντικὴ ἀπόφαση. Τὰ θέματα αὐτὰ ἀποτελοῦν μέχρι σήμερα καὶ θὰ ἀποτελέσουν τὴν ἡμερήσια διάταξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, εἶναι δὲ τὰ ἑξῆς: α) Ὀρθόδοξη Διασπορά· β) Τὸ Αὐτοκέφαλο καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ· γ) Τὸ Αὐτόνομο καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ· δ) Δίπτυχα· ε) Τὸ ζήτημα τοῦ κοινοῦ ἡμερολογίου καὶ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα· στ) Κωλύματα γάμου· ζ) Ἀναπροσαρμογὴ τῶν περὶ νηστείας ἐκκλησιαστικῶν διατάξεων· η) Σχέσεις Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον· θ) Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενικὴ Κίνησις ι) Συμβολὴ τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴν ἐπικράτηση τῶν χριστιανικῶν ἰδεωδῶν τῆς εἰρήνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης μεταξὺ τῶν λαῶν καὶ ἄρσιν τῶν φυλετικῶν διακρίσεων.
Ἡ Β´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη (1982) στὴ Γενεύη ἀσχολήθηκε μὲ τρία ἀπὸ τὰ θέματα τοῦ καταλόγου: α) Προσαρμογὴ τῶν περὶ νηστείας ἐκκλησιαστικῶν διατάξεων, β) Ἡμερολόγιο καὶ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα καὶ γ) Κωλύματα τοῦ γάμου. Τὸ πρῶτο θέμα περὶ τῆς νηστείας, λόγῳ ἀνεπαρκοῦς προετοιμασίας τὸ παρέπεμψε στὴν ἑπόμενη (Γ´) Προσυνοδικὴ Διάσκεψη καὶ ἑτοίμασε κείμενα γιὰ τὰ ἄλλα δύο θέματα περὶ τοῦ Ἡμερολογίου – Πασχαλίου καὶ τῶν κωλυμάτων τοῦ γάμου. Ἡ Γ´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξη Διάσκεψη (1986) στὴ Γενεύη, ἀσχολήθηκε μὲ τέσσερα θέματα γιὰ τὰ ὁποῖα ἑτοίμασε ἀντίστοιχα κείμενα:  α) γιὰ τὸ παραπεμφθὲν ἀπὸ τὴν προηγούμενη (Β´) Διάσκεψη θέμα περὶ νηστείας, τοῦ ὁποίου ἄλλαξε τὸν τίτλο ὡς «Ἡ σπουδαιότης τοῦ θεσμοῦ τῆς νηστείας καὶ ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον» β) Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον γ) Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενικὴ Κίνησις καὶ δ) Ἡ συμβολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης μεταξὺ τῶν λαῶν, καὶ ἄρσιν τῶν φυλετικῶν καὶ ἄλλων διακρίσεων.
Ἀπέμειναν ἔτσι τέσσερα ἀπὸ τὰ δέκα θέματα μὲ τὰ ὁποῖα ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθεῖ ἡ ἑπόμενη Δ´ Προσυνοδικὴ Διάσκεψη καὶ νὰ ἑτοιμάσει σχετικὰ κείμενα: α) Ὀρθόδοξη Διασπορά, β) τὸ Αὐτοκέφαλο καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ, γ) τό Αὐτόνομο καί ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ καί δ) τὰ Δίπτυχα. Ἡ Δ´ Προσυνοδικὴ Διάσκεψη καὶ πάλι λόγῳ δυσκολιῶν καὶ ἀνακατατάξεων, ποὺ ὀφείλονταν κυρίως στὴν πτώση τῶν κομμουνιστικῶν καθεστώτων στὶς Ὀρθόδοξες χῶρες, συνῆλθε τὸν Ἰούνιο τοῦ 2009, εἰκοσιτρία ὁλόκληρα ἔτη μετὰ τὴν προηγούμενη, καὶ ἀπὸ τὰ τέσσερα θέματα συνεζήτησε μόνον τὸ θέμα τῆς Διασπορᾶς γιὰ τὸ ὁποῖο ἑτοίμασε καὶ σχετικὸ κείμενο. Τὰ ὑπόλοιπα τρία συζήτησε πρὶν ἀπὸ τὴν τελευταία Ε´ Προσυνοδικὴ Διάσκεψη ἡ Διορθόδοξη Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπὴ ποὺ συνῆλθε δύο φορὲς στὴν Γενεύη τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2009 καὶ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2011. Ἡ τελευταία Ε´ Προσυνοδικὴ Διάσκεψη συνῆλθε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2015 καὶ ἑτοίμασε κείμενο μόνον γιὰ τὸ Αὐτόνομο, ἐνῶ τὰ ἄλλα δύο θέματα γιὰ τὸ Αὐτοκέφαλο καὶ τὰ Δίπτυχα, ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρξε ὁμοφωνία στὶς προηγηθεῖσες Διορθόδοξες Προπαρασκευαστικὲς Ἐπιτροπές, μὲ κοινὴ ἀπόφαση τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐκπίπτουν τοῦ καταλόγου τῶν θεμάτων καὶ δὲν θὰ περιληφθοῦν στὴν ἡμερησία διάταξη τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου.
Ἔτσι ἀπὸ τὰ δέκα ἀρχικὰ θέματα, ποὺ ὅρισε ἡ Α´ Προσυνοδικὴ Διάσκεψη τελικῶς στὴν Σύνοδο θὰ συζητηθοῦν τὰ ὀκτώ (8). Ἐπειδὴ ὅμως τὰ δύο ἀπὸ αὐτὰ δηλαδὴ τό «Σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον» καί «Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενικὴ Κίνησις» συνοψίσθηκαν σὲ ἕνα, στό «Σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον» τὰ θέματα τελικῶς ἀριθμοῦνται σὲ ἑπτά, δηλαδή:  α) Ὀρθόδοξη Διασπορά, β) Τὸ Αὐτόνομο καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ, γ) Ἡμερολόγιο καὶ Πασχάλιο, δ) Κωλύματα γάμου, ε) Ἡ σπουδαιότης τοῦ θεσμοῦ τῆς νηστείας, στ) Σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον καὶ ζ) Συμβολὴ τῶν κατὰ τόπους ἐκκλησιῶν στὴν ἐπικράτηση τῶν χριστιανικῶν ἰδεωδῶν τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης μεταξὺ τῶν λαῶν καὶ ἄρσιν τῶν φυλετικῶν καὶ ἄλλων διακρίσεων.
Ἡ Εἰδικὴ Διορθόδοξη Ἐπιτροπὴ ποὺ ὁρίσθηκε τὸ 2014 ἀπὸ τὴν Σύναξη τῶν Προκαθημένων ἐπέφερε τροποποιήσεις και «βελτιώσεις» στὰ προετοιμασθέντα παλαιότερα κείμενα, οἱ ὁποῖες ὅμως δὲν εἶναι γνωστὲς οὔτε στοὺς ἐπισκόπους τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὅπως κατήγγειλε ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οὔτε πολὺ περισσότερο, ἔχει ἐνημερωθῆ ὁ θεολογικὸς κόσμος καὶ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ τελικὰ κείμενα παραμένουν κρυφὰ καὶ μυστικά· δὲν δημοσιοποιοῦνται, διότι προφανῶς περιέχουν ἀντορθόδοξες θέσεις, οἱ ὁποῖες θὰ προκαλέσουν τὴν ἀντίδραση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Ἔχει διαρρεύσει π.χ. ὅτι στὸ σχετικὸ κείμενο γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους προτείνεται ἡ κατ᾽ οἰκονομίαν ἀναγνώριση τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καὶ λοιπῶν αἱρετικῶν. Εἶναι γνωστὸς ἐπίσης ὁ θόρυβος ποὺ προκλήθηκε, ὅταν διέρρευσε ἡ πληροφορία ὅτι προτάθηκε στὸ σχετικὸ κείμενο γιὰ τὴν ἄρση τῶν φυλετικῶν καὶ ἄλλων διακρίσεων νὰ συμπεριληφθοῦν καὶ οἱ σεξουαλικὲς διακρίσεις, οἱ διακρίσεις τῶν δύο φύλων. Ἡ καλύτερη ἀντιμετώπιση καὶ διάψευση τῶν διαρροῶν εἶναι ἡ δημοσίευση τῶν κειμένων, νὰ ἔλθουν ὅλα στὸ φῶς· ἡ ἀλήθεια δὲν φοβᾶται τὸ φῶς. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μασονικὴ στοά, ἀλλὰ σῶμα Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται πρὸς τὸ Φῶς καὶ τὴν Ἀλήθεια.
2. Μεγάλη ἡ ἀνησυχία γιὰ τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν σύντομη ἀναφορὰ στὴν μακρὰ ἱστορία καὶ στὴν θεματολογία τῆς Συνόδου προβάλλουμε καὶ συζητοῦμε τὸ ἐρώτημα γιὰ τὸ ποιά πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, ἀπέναντι στὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει ἐντὸς τοῦ νέου ἔτους Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο. Πρέπει νὰ χαιρόμαστε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε γιὰ τὸ ὄντως μεγάλο καὶ ἱστορικὸ αὐτὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός; Θὰ προκύψει ὠφέλεια ἢ βλάβη γιὰ τὴν Ἐκκλησία;
Ἡ πρώτη ἀπάντηση αὐτῶν ποὺ ἀγνοοῦν τὴν συνοδικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν γνωρίζουν τὶς κυριαρχοῦσες θεολογικὲς καὶ ἐκκλησιολογικὲς τάσεις στὶς ὑψηλὲς βαθμίδες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας εἶναι ὅτι ἡ Σύνοδος θὰ ὠφελήσει πολὺ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι ἐκτὸς τοῦ ὅτι θὰ ἐπιλύσει κάποια σημαντικὰ θέματα στὶς σχέσεις τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ στὴν διαποίμανση τῶν πιστῶν, πρὸ παντὸς θὰ ἐνισχύσει τὴν ἑνότητα μεταξύ των καὶ θὰ δείξει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, παρὰ τὸ ὅτι ἀποτελεῖται ἀπὸ αὐτοκέφαλες καὶ ἀνεξάρτητες ἐκκλησίες, ἔχει ἰσχυρὴ καὶ ἄρρηκτη ἑνότητα. Θὰ μποροῦσε μάλιστα καὶ ἕνας καλοπροαίρετος Ὀρθόδοξος πιστὸς νὰ ἐκτιμήσει καὶ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι πράγματι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ ἕνα μεγάλο ἱστορικὸ γεγονός, διότι, ἐπὶ τέλους, μετὰ ἀπὸ δώδεκα αἰῶνες, μετὰ δηλαδὴ ἀπὸ τὴν Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, συνοδικῆς σιωπῆς καὶ ἀπραξίας σὲ οἰκουμενικὸ πανορθόδοξο ἐπίπεδο, κατορθώνουμε νὰ συγκαλέσουμε μία Μεγάλη Σύνοδο ὡς συνέχεια τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ νὰ δείξουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι κολλημένη στὸ παρελθόν, στὴν Παράδοση, ὡς ἕνα μουσειακὸ ἀπολίθωμα, ὅπως μᾶς κατηγοροῦν οἱ Προτεστάντες, ἀλλὰ εἶναι ζωντανὸς ὀργανισμὸς ποὺ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ παρόν, γιὰ ἐπίκαιρα θέματα καὶ προβλήματα, καὶ πρὸ παντὸς ὅτι αὐτὴ μόνη ἀποτελεῖ τὴν αὐθεντικὴ συνέχεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων.
Ἔτσι ἀντιμετώπισαν τὴν Σύνοδο καὶ ἔτσι τὴν ἀντιμετωπίζουν ἀκόμη πολλοὶ Ὀρθόδοξοι, καὶ μάλιστα πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἔλαβαν μέρος στὶς παλαιὲς μακροχρόνιες προσυνοδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Διασκέψεις, μετὰ δέους καὶ φόβου ἀναλογιζόμενοι ὅτι βρίσκονται στὴν θέση παλαιῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ ἔλαβαν μέρος ὡς μέλη τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Εἶναι γεμᾶτα τὰ Πρακτικὰ τῶν πρώτων Προσυνοδικῶν Διασκέψεων ἀπὸ τὴν εὐθυνοφόρο αὐτὴ αὐτοσυνειδησία πολλῶν ἀντιπροσώπων.
Δυστυχῶς τὰ ἴδια τὰ πράγματα, ἡ ἴδια ἡ διαδικασία, ἡ ἴδια ἡ θεματολογία, τὸ ἴδιο τὸ περιεχόμενο τῶν κειμένων, ἀλλὰ καὶ πολλὲς δηλώσεις προσώπων ποὺ κατευθύνουν τὴν πορεία τῆς Συνόδου ἐμβάλλουν ὅλους μας σὲ μεγάλη ἀνησυχία γιὰ τὴν ὀρθότητα τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία τῆς Συνόδου. Εἶναι κατασταλαγμένο ἀξίωμα στὴν πίστη καὶ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ ἀναγνώριση τῶν ἀποφάσεων μιᾶς Συνόδου δὲν ἐξαρτᾶται οὔτε ἀπὸ τὴν σοφία, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν ἀρετή, τῶν ἐκπροσώπων, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἂν ἀποτελεῖ συνέχεια αὐθεντικὴ καὶ γνήσια τῶν προηγουμένων συνόδων, τῶν ὁποίων πρέπει νὰ ἀκολουθεῖ πιστὰ τὶς ἀποφάσεις, καὶ πρὸ παντὸς ἀπὸ τὴν ὀρθότητα τῶν δογμάτων καὶ τῶν κανόνων ποὺ θεσπίζει. Εἶναι ἀξιωματικὴ καὶ ἀποφθεγματικὴ ἡ ρήση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ: «Ἐκείνας οἶδεν ἁγίας καὶ ἐγκρίτους συνόδους ὁ εὐσεβὴς τῆς Ἐκκλησίας κανών, ἃς ὀρθότης δογμάτων ἔκρινεν».
Δὲν μποροῦμε βέβαια ἐδῶ νὰ ἐκθέσουμε καὶ νὰ παρουσιάσουμε ὅλα τὰ στοιχεῖα, ὅλες τὶς ἐνδείξεις, ἀπὸ τὶς ὁποῖες προκύπτει ὅτι ἡ Σύνοδος βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν συνοδικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ ἀκολουθεῖ δικό της, ἀλλότριο δρόμο, ἐπηρεασμένη ἀπὸ ἄλλες παραδόσεις καὶ ἄλλα πιστεύματα τῶν καιρῶν μας, ἀποκομμένη ἀπὸ τὶς προηγούμενες Ἅγιες Συνόδους. Θὰ σημειώσουμε τὶς σημαντικότερες παρεκκλίσεις.
Ἐν πρώτοις εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῶν συνόδων, κατὰ τὴν ὁποία ἡ προετοιμασία διήρκεσε τόσο πολύ. Ὑπάρχει πρωτιά, ρεκόρ, στὸν χρόνο προετοιμασίας τῆς Συνόδου. Ἂν ὑπολογίσουμε τὴν πρώτη ἐπίσημη ἐξαγγελία τοῦ πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη στὸ «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ 1923, ἔχουν περάσει ἐνενήντα τρία (93) χρόνια. Ἂν ξεκινήσουμε ἀπὸ τὴν πρώτη ὀργανωμένη πανορθόδοξη ἀπόφαση τῆς Α´ Πανορθόδοξης Διάσκεψης τῆς Ρόδου (1961), ἔχομε πενήντα πέντε (55) χρόνια. Καὶ δὲν καθιστοῦμε βέβαια τὸ μακρὸ αὐτὸ χρόνο προετοιμασίας κριτήριο τῆς Συνόδου, ἀλλὰ ἐκτιμοῦμε, μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους, ὅτι αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν ὑπῆρχε οὔτε «εὔλογος αἰτία» οὔτε «ἐπείγουσα ἀνάγκη» γιὰ σύγκληση τῆς Συνόδου, ἀλλὰ ἐξυπηρετοῦνται ἄλλες ἐκκλησιαστικοπολιτικὲς σκοπιμότητες. Διότι, ἂν ὑπῆρχε «ἐπείγουσα ἀνάγκη», ὅπως πάντοτε συνέβαινε στὴν συνοδικὴ παράδοση μὲ τὴν ἐμφάνιση κάποιας αἱρέσεως, σχίσματος ἢ ἄλλης ἐκτροπῆς, αὐτὸ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἀμέσως ἐντὸς ὀλίγων μηνῶν ἢ ὀλίγων ἐτῶν.
Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ μὲ τὸ λαβύρινθο, τὸ χάος τῶν θεμάτων ποὺ ὅρισε ἡ Α´ Πανορθόδοξη Διάσκεψη τῆς Ρόδου (1961), τὸ πλῆθος τῶν ὁποίων καὶ ἡ ἐπεξεργασία τους μόνον σὲ Θεολογικὲς Σχολὲς καὶ σὲ ἐρευνητικὰ κέντρα θὰ μποροῦσε νὰ ἀνατεθεῖ γιὰ μελέτη, καὶ ὄχι σὲ σύνοδο, γιὰ νὰ λάβει ἀποφάσεις, διότι ἐκτὸς τοῦ ὅτι γιὰ ὅλα σχεδὸν ὑπάρχουν ἀποφάσεις συνόδων καὶ γνῶμες Ἁγίων Πατέρων, ἡ Σύνοδος πάντοτε ἀσχολεῖται μὲ μικρὸ ἀριθμὸ θεμάτων ποὺ διαταράσσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ καὶ δὲν μεταβάλλεται σὲ Σχολὴ ἢ Κέντρο Ἐρεύνης. Ἀκόμη καὶ στὸν μικρότερο κατάλογο τῶν δέκα θεμάτων μὲ τὰ ὁποῖα ἐπὶ τόσα χρόνια ἀσχολεῖται ἡ προσυνοδικὴ διαδικασία δύο μόνον ἔχουν τὸν χαρακτήρα τοῦ ἐπείγοντος, διότι ἐξαιτίας τους δημιουργοῦνται προβλήματα στὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, τῆς λειτουργικῆς καὶ εὐχαριστιακῆς ἑνότητος, τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου – Πασχαλίου καὶ τὸ θέμα τῆς Διασπορᾶς. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θέματα, ὅπως τῆς νηστείας, τῶν κωλυμάτων τοῦ γάμου, τῶν χριστιανικῶν ἰδεωδῶν τῆς εἰρήνης, ἐλευθερίας, φυλετικῶν διακρίσεων κ.τ.λ. εἶναι αὐτονοήτως λελυμένα καὶ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Πατερικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση, τὰ δὲ ὑπόλοιπα περὶ Αὐτονόμου, Αὐτοκεφάλου, Διπτύχων κ.τ.λ. δείχνουν τὶς τάσεις πρωτοκαθεδρίας τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν καὶ θὰ μποροῦσαν βέβαια γιὰ λόγους εὐταξίας νὰ διευθετηθοῦν μετὰ ἀπὸ συνεννοήσεις χωρὶς τὴν αἴσθηση τοῦ κατεπείγοντος, δὲν ἔχουν πάντως ἀντίκτυπο στὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν πιστῶν.
Ἀπογοητευτικὴ εἶναι ἡ διαπίστωση τῆς ἀλλαγῆς τοῦ οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου καὶ περισσότερο ἀπογοητευτικὴ καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἀπαράδεκτη ἡ αἰτιολόγηση αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς ποὺ ἔκανε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος στὴ Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου ποὺ ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη στὶς 29 Αὐγούστου τοῦ 2015. Πιὸ συγκεκριμένα, ἐνῶ ὅλοι ἐπίστευαν, αὐτοὶ ποὺ εἶχαν τὴν πρωτοβουλία καὶ τὴν ἰδέα τῆς Συνόδου, αὐτοὶ ποὺ τὴν προχώρησαν καὶ αὐτοὶ ποὺ τὴν πολέμησαν ὅτι πρόκειται γιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ τὴν ὀνόμασαν Ἁγία καὶ Μεγάλη, ἐπειδὴ ἡ οἰκουμενικότητα μιᾶς Συνόδου ἀναγνωρίζεται ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ ταῦτα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὴν δήλωσή του αὐτή, ἀνατρέποντας ὅλους καὶ ὅλα, εἶπε ὅτι ἡ Σύνοδος δὲν συγκαλεῖται ὡς Οἰκουμενική, δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς Οἰκουμενική, διότι δὲν μετέχουν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Δύσεως. Εἶπε ἐπὶ λέξει: «Δευτέρα παρατήρησις ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου εἶναι ἡ διευκρίνησις περὶ τῆς φύσεως τῆς συγκαλουμένης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Κατὰ τὴν ἐπιλογὴν τῆς ὀνομασίας τῆς Συνόδου ταύτης ὑπὸ τῆς Α´ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως ἀπεφεύχθη συνειδητῶς ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτῆς ὡς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διὰ τὸν λόγον ὅτι δὲν καλοῦνται ὡς μέλη αὐτῆς οἱ ἐκ τῆς Δύσεως χριστιανοί, ὡς συνέβαινε πάντοτε ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Ἐκκλησίᾳ κατὰ τὴν σύγκλησιν Οἰκουμενικῶν Συνόδων». Δυσκολεύεται κανεὶς νὰ πιστεύσει ὅτι ἡ δήλωση αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ πατριαρχικὰ χείλη, καὶ μάλιστα ἑνὸς πατριάρχου, ὁ ὁποῖος, καὶ πρὶν γίνει πατριάρχης, ὡς ἐπίσκοπος ἔλαβε ἐνεργὸ μέρος στὶς Προσυνοδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ Διασκέψεις, σὲ κάποιες ἀπὸ τὶς ὁποῖες καὶ προήδρευσε. Καμμία Προσυνοδικὴ Διάσκεψη δὲν δικαιολόγησε τὴν ὀνομασία τῆς Συνόδου ὡς μὴ Οἰκουμενικῆς, ἐπειδὴ ἀπουσιάζουν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Δύσεως. Εἶναι προσωπικὴ ἐσφαλμένη γνώμη τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ποὺ δικαιολογεῖται  ἀπὸ τὴν δική του νέα ἐκκλησιολογία, ποὺ τὴν ἔχει προβάλει καὶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις καὶ ἡ ὁποία ἔχει ἐπικριθῆ δημοσίως στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ πολλοὺς ἐπισκόπους, κληρικούς, μοναχούς, καθηγητὰς Θεολογικῶν Σχολῶν, καὶ ἁπλοὺς λαϊκούς, ποὺ ὑπέγραψαν κατὰ χιλιάδες καὶ σχετικὸ κείμενο.
Ἀπὸ τὴν δήλωση αὐτὴ προκύπτει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, δὲν εἶναι πλήρης ἐκκλησία, ἀλλὰ ἐλλιπής. Δὲν μπορεῖ μόνη της νὰ συγκαλέσει Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, γιατὶ εἶναι μόνο ἕνα μέρος τῆς Ἐκκλησίας· λείπει τὸ ἄλλο, οἱ Χριστιανοὶ τῆς Δύσεως, οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες, στοὺς ὁποίους ἔτσι ἀναγνωρίζεται ἐκκλησιαστικότητα. Εἰσάγει ἐπίσης νέα ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων, ὑπονοώντας ὅτι ἡ ἀποκοπὴ τῶν αἱρετικῶν προσβάλλει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν καθολικότητα, ὅτι χωρὶς τοὺς αἱρετικοὺς ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι καθολικὴ καὶ ἑνιαία, καὶ ἔκαναν λάθος οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ οἱ Σύνοδοι ποὺ ἀναθεμάτιζαν καὶ ἀπέκοπταν τοὺς αἱρετικούς. Οὐσιαστικῶς πρόκειται γιὰ ἀποδοχὴ τῆς προτεσταντικῆς θεωρίας τῶν κλάδων, τῆς διευρυμένης ἐκκλησιολογίας τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου περὶ πλήρους καὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος, ὑπὸ ἄλλη παραλλαγή.
Ἐξηγεῖται ἔτσι ἡ μεγάλη καὶ σταθερὴ ἐπιμονὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς προετοιμασίας τῆς Συνόδου στὰ θέματα τῶν σχέσεών μας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ποὺ τοὺς ἀναγνωρίζουμε καὶ τοὺς ὀνομάζουμε ὡς ἐκκλησίες ἐκτὸς Ἐκκλησίας, κατὰ προφανέστατη ἐκκλησιολογικὴ πλάνη. Δὲν τοὺς ὀνομάζουμε πλέον αἱρέσεις καὶ αἱρετικούς, ὅπως τοὺς ὀνόμαζαν ὅλες οἱ διευρυμένες ἐνδημοῦσες Σύνοδοι τῆς Κωνσταντινούπολης τὸν 19ο αἰώνα, καί, χωρὶς νὰ ἐγγράψουμε τὸ θέμα αὐτὸ εὐθέως πρὸς συζήτηση στὴν Σύνοδο, τοὺς ἀναγνωρίζουμε ἐμμέσως ὡς ἐκκλησίες. Ἀπὸ κείμενα τῆς Συνόδου ποὺ διέρρευσαν προκύπτει ὅτι βαίνουμε πρὸς ἀναγνώριση τοῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν.
Ἡ κατάργηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος τῆς Συνόδου διευκολύνει τοὺς σχεδιαστὲς καὶ πρωτεργάτες της καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα. Ἂν ἡ Σύνοδος ἐργασθεῖ ὡς Οἰκουμενική, εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἀναγνωρίσει τὶς θεωρούμενες ἀπὸ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους δύο συνόδους τοῦ ἐνάτου καὶ δεκάτου τετάρτου αἰῶνος ὡς οἰκουμενικές, δηλαδὴ τὴν Η´ ἐπὶ Φωτίου, τοῦ 879, καὶ τὴν Θ´ ἐπὶ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ 1351, οἱ ὁποῖες ὅμως κατεδίκασαν ἡ μὲν πρώτη τὸ Filioque ὡς αἵρεση, ἡ δὲ δεύτερη τὴν περὶ κτιστῆς Χάριτος αἵρεση, ἑπομένως καὶ τὸν Παπισμό ὡς αἵρεση. Γι᾽ αὐτὸ εἶναι καὶ στὴν σωστὴ κατεύθυνση καὶ προσαρμοσμένη στὴν ὅλη ἱστορία καὶ στὶς προσδοκίες ὅλων ἀπὸ τὴν Σύνοδο ἡ πρόταση τοῦ πατριάρχου Σερβίας κ. Εἰρηναίου πρὸς τοὺς προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν νὰ τεθεῖ στὴν Σύνοδο τὸ θέμα τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν δύο συνόδων ὡς Οἰκουμενικῶν, πρᾶγμα ποὺ δυσκολεύει τὸ φιλοπαπικὸ Φανάρι.
Ἐπίσης, ἂν ἡ Σύνοδος ἐργασθεῖ ὡς Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, θὰ ἔλθει σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἐκκλησιολογικὸ μοντέλο τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», ποὺ οἰκοδομήθηκε τὶς τελευταῖες δεκαετίες καὶ ἐπισημοποιήθηκε στὸν Θεολογικὸ Διάλογο μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου (1993), ὅπου ἀναγνώρισαν οἱ ὑπογράψαντες Ὀρθόδοξοι τὸν Παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία μὲ Χάρη, μυστήρια καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή. Πῶς νὰ ἀποκλείσεις ἀπὸ τὴν Σύνοδο μία «ἀδελφὴ ἐκκλησία»; Εἶναι σὰν νὰ ἀποκλείεις μία τοπικὴ κανονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιὰ τὴν ὁποία καὶ μόνον ἰσχύει καὶ εἶναι ὀρθὸς ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς ἀδελφῆς ἐκκλησίας, καὶ ὄχι γιὰ τὶς αἱρετικὲς χριστιανικὲς κοινότητες, ὅσο ἰσχυρὲς καὶ πολυάνθρωπες καὶ ἂν εἶναι.
Ἡ ἄρνηση τῆς οἰκουμενικότητας τῆς Συνόδου διευκολύνει ἐπίσης στὸ νὰ μὴ κληθοῦν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν, ὅπως ἐγίνετο σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, καὶ ἔτσι νὰ ἀποφευχθει ἡ πιθανότητα κάποιοι παραδοσιακοὶ ἐπίσκοποι νὰ ἀντιδράσουν σὲ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου ἀνατρεπτικὲς τῆς Παραδόσεως ἢ κάποια τοπικὴ ἐκκλησία νὰ ἔχει μεγαλύτερη δύναμη στὴν λήψη ἀποφάσεων, λόγῳ τοῦ μεγαλυτέρου ἀριθμοῦ ἐπισκόπων. Αὐτὰ ὅμως ἀποτελοῦν ἀνθρώπινες ἰδιοτελεῖς σκοπιμότητες, ξένες πρὸς ἁγιοπνευματικὰ κριτήρια, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία θεωρεῖ ὅτι ὁ ἐπίσκοπος κάθε ἐπαρχίας, καὶ τῆς μικρότερης, ἐκπροσωπεῖ μὲ τὸ ποίμνιό του ἕνα ζωντανὸ μέρος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ δὲ ἀπουσία του ὄχι μόνο τραυματίζει τὴν ὁλοκληρία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ στερεῖ τὴν δυνατότητα νὰ ἐκφρασθεῖ ἀπὸ ὅλους ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία φαίνεται ὅτι φοβοῦνται οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν προετοιμασία καὶ σύγκληση τῆς Συνόδου. Δὲν δικαιολογεῖται μὲ κανένα κριτήριο, οὔτε ποιμαντικὸ οὔτε ἐκκλησιολογικό, ἡ συμμετοχὴ μόνον εἰκοσιτεσσάρων (24) ἐπισκόπων ἀπὸ κάθε ἐκκλησία, πρᾶγμα ποὺ προσβάλλει καὶ τὴν ἰσότητα τῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ δημιουργεῖ ἐρωτηματικὰ γιὰ τὰ κριτήρια ἐπιλογῆς τῶν ἐπισκόπων ποὺ θὰ μετάσχουν. Εἶναι μειωμένης ἐπισκοπικῆς εὐθύνης καὶ ἀξίας οἱ ἐπίσκοποι ποὺ δὲν θὰ μετάσχουν καὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν μεγάλη πλειονότητα στὶς περισσότερες αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες; Ποιός γνωρίζει καὶ ποιός θὰ μεταφέρει στὴν Σύνοδο τὶς σκέψεις, τὶς ἐκτιμήσεις καὶ τὶς ἀντιδράσεις τῶν ποιμνίων τους;
Τελειώνοντας εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐκφρασθεῖ ἡ ἀγωνία καὶ ἡ ἀνησυχία γιὰ τὴν ἔκβαση τῆς Συνόδου ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἀπουσιάζουν φλέγοντα καὶ ἐπείγοντα θέματα, τὰ ὁποῖα δημιουργοῦν διαιρέσεις καὶ σχίσματα, ἡ δὲ συμπερίληψη μερικῶν ἐξ αὐτῶν στὸ θεματολόγιο τῆς Συνόδου καὶ ἡ μέχρι τώρα προετοιμασία δὲν προοιωνίζονται τὴν ὁριστικὴ καὶ κανονική τους ἐπίλυση. Ὑπάρχουν δὲ καὶ ἄλλα, ἐπείγοντα  καὶ σοβαρά, γιὰ τὰ ὁποῖα λόγῳ τῆς κυριαρχούσης στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες οἰκουμενιστικῆς συγκρητιστικῆς νοοτροπίας, ὡς καὶ τοῦ πνεύματος, ἐκκοσμίκευσης, ἀποφεύγουν νὰ λάβουν ἀποφάσεις. Τὰ δύο θέματα π.χ. στὰ ὁποῖα καὶ προηγουμένως ἀναφερθήκαμε, τῆς Διασπορᾶς καὶ τοῦ Ἡμερολογίου – Πασχαλίου, εἰς μὲν τὸ πρῶτο δίδεται μία προσωρινὴ μεταβατικὴ λύση μὲ τις ἐπισκοπικὲς συνελεύσεις καὶ δὲν τηρεῖται καὶ πάλι ἡ βασικὴ κανονικὴ καὶ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ στὸν ἴδιο τόπο νὰ ὑπάρχει ἕνας μόνον ἐπίσκoπος, εἰς δὲ τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου – Πασχaλίου, ἀντὶ νὰ ἐπιδιωχθεῖ μὲ κάθε τρόπο ἡ θεραπεία τοῦ σχίσματος ποὺ προκάλεσε ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου χωρὶς πανορθόδοξη ἀπόφαση, θὰ προκληθεῖ τώρα καὶ ἄλλο σχίσμα μὲ τὸν προτεινόμενο καὶ προωθούμενο κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα. Εὐτυχῶς ποὺ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ ἄλλες Ἐκκλησίες ποὺ τηροῦν τὸ παλαιὸ πάτριο Ἡμερολόγιο κατέστησαν σαφές, ὅτι οὔτε θὰ προσχωρήσουν στὸ Νέο Ἡμερολόγιο, οὔτε θὰ συζητήσουν τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Τὸ ἐπώδυνο πάντως καὶ τραυματικὸ σχίσμα ἀπὸ τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση παραμένει· κάποιες πλευρὲς πάντως πρέπει νὰ δείξουν γενναιότητα καὶ ἢ νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ λάθος τῆς ἐσπευσμένης καὶ μονομεροῦς, χωρὶς πανορθόδοξη ἀπόφαση, εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ νὰ ἐπανέλθουν στὸ Παλαιό, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ λατρευτικὴ ἑνότητα ἢ νὰ πείσουν τοὺς ἄλλους συνοδικὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ Νέο. Ἄλλος δρόμος δὲν ὑπάρχει. Διαφορετικὰ καθίστανται ὑπεύθυνοι γιὰ τὸ σχίσμα, τὸ ὁποῖο κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο εἶναι χειρότερο ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τὸ ὁποῖο κατὰ τὸν αὐτὸν μεγάλο Πατέρα δὲν ξεπλύνεται οὔτε μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου.
Μνημονεύουμε ἀκόμη μερικὰ ἀπὸ τὰ φλέγοντα καὶ ἐπείγοντα θέματα μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχοληθεῖ ἡ Σύνοδος. Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ, διαβρώνει συνειδήσεις καὶ ἐξαπλώνεται στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν καὶ τῶν λαϊκῶν. Ἀντὶ δὲ τῆς καταδίκης του ἡ Σύνοδος ἐμμέσως τὸν υἱοθετεῖ καὶ τὸν ἐνισχύει. Φαίνεται μάλιστα ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ βασικὸς καὶ κύριος στὸχος τῆς Συνόδου· ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι προσχήματα καὶ παραγεμίσματα. Θὰ ἐπιβεβαιωθεῖ πανορθοδόξως καὶ πρὸς ἄρσιν κάθε ἐπιφυλάξεως ἡ καταδίκη τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς αἱρέσεων; Θὰ διακοποῦν οἱ ἀποτυχημένοι καὶ ζημιογόνοι Θεολογικοὶ Διάλογοι; Θὰ ἀποχωρήσουμε ἀπὸ τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ποὺ οὐσιαστικὰ εἶναι Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων; Ὁ Τεκτονισμός, ἡ Μασονία, γνωρίζει ἐπίσης μεγάλη διάδοση, καὶ ἐνῶ ἔχει καταδικασθῆ ὡς ἀσυμβίβαστος μὲ τὴν χριστιανικὴ πίστη μὲ ἀποφάσεις τοπικῶν ἐκκλησιῶν, δὲν ἔχει ληφθῆ ἀκόμη πανορθόδοξη ἀπόφαση. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ πολλὰ θέματα Βιοηθικῆς καὶ ἰατρικῆς δεοντολογίας, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ὑποβοηθούμενη ἀναπαραγωγή, τὶς μεταμοσχεύσεις, τὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο, τὴν εὐθανασία, τὴν Ὁμοιοπαθη-τική, ποὺ διχάζουν τὶς γνῶμες κληρικῶν καὶ θεολόγων. Ἰδιαίτερα πρέπει νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἡ σχεδιασμένη προβολὴ καὶ ἀποενοχοποίηση τοῦ φρικτοῦ καὶ χειρίστου ἁμαρτήματος τῆς Ὁμοφυλοφιλίας καὶ ἡ ἀποδόμηση καὶ ἐκθεμελίωση τοῦ θεοσύστατου μυστηρίου τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογενείας, ὅπως καὶ ἡ προώθηση ἀπὸ πολιτικὲς νεοεποχίτικες ἡγεσίες τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, ποὺ προσβάλλει καὶ βεβηλώνει τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, τὸ ὁποῖο στὶς περιπτώσεις ἁγίων ἀνθρώπων παραμένει ἄφθαρτο καὶ μυροβόλο· ἐνοχλεῖται ἰδιαζόντων ὁ Σατανᾶς ἀπὸ τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων.

Ἐπίλογος

Ἀπὸ τὴν ἐπιχειρηθεῖσα σύντομη παρουσίαση τῆς πορείας ποὺ ἀκολούθησε ἡ προετοιμασία τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου καταφαίνεται ὅτι ἡ μεθοδολογία καὶ ἡ θεματολογία της εἶναι ὄχι μόνο ξένα πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ καὶ συνειδητὰ ἐπιχειροῦν νὰ τὴν ἀλλοιώσουν καὶ νὰ τὴν ἀνατρέψουν. Οἱ τελευταῖες διορθωτικὲς δῆθεν παρεμβάσεις καὶ ἀναθεωρήσεις παλαιῶν κειμένων τηροῦνται μυστικές· περιμένουμε μὲ ἀγωνία τὴν δημοσίευσή τους, γιὰ νὰ δοῦμε ἂν διαψεύδονται ἢ ἐπιβεβαιώνονται οἱ ἀνησυχίες μας, κυρίως ὅμως γιὰ νὰ διευρυνθεῖ ὁ συνοδικὸς κύκλος ἀποδοχῆς τους καὶ νὰ ἐκφρασθεῖ εὐρύτερα ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Πρὸς τὸ παρὸν δὲν ἐλπίζουμε πὼς ἡ Σύνοδος θὰ ἀποτελεῖ αὐθεντικὴ καὶ γνήσια συνέχεια τῶν προηγουμένων συνόδων καὶ πὼς θὰ ἀποφασίσει πατερικὰ καὶ ἁγιοπνευματικά, ἀλλὰ οἰκουμενιστικὰ καὶ ἐκκοσμικευμένα. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐκτιμοῦμε ὅτι εἶναι καλύτερα νὰ μὴ συνέλθει, ὅπως ἐπίστευαν μεγάλοι Ἅγιοι καὶ Γέροντες τῶν καιρῶν μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς μὲ εἰδικὰ ὑπομνήματα πρὸς τὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, μέ ὅσα γιὰ ἐνέργειες τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἔγραψε καὶ ὁ ὁσιακῆς βιοτῆς Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος μὲ εἰδικὰ κείμενα περὶ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Ἐμπιστευόμαστε περισσότερο τοὺς Ἁγίους μὲ τὸν θεῖο φωτισμό, παρὰ τοὺς σοφοὺς μὲ τὸν ἀνθρώπινο ἐπισφαλῆ λογισμό.
Πηγή: "Κατάνυξις"
ΣΧΟΛΙΟ:
Ὁ π. Θεόδωρος μᾶς ἀναλύει καὶ ἐξηγεῖ ἄριστα τὸ προβληματικὸ ἐξ ὀρθοδόξου ἀπόψεως προφίλ τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, διδάσκοντας ἔτσι τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ «ποιά στάση πρέπει νὰ πάρει ἀπέναντι στὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει ἐντὸς τοῦ νέου ἔτους Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο», δεδομένων τῶν ἀντορθόδοξων πρακτικῶν συγκλήσεως, συγκροτήσεως, καθορισμοῦ τῶν θεμάτων καὶ αἱρετικῶν τοποθετήσεων τῶν ἡγετικῶν μελῶν τῆς Συνόδου. Καὶ καταλήγει «ἡ μεθοδολογία καὶ ἡ θεματολογία της εἶναι ὄχι μόνο ξένα πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ καὶ συνειδητὰ ἐπιχειροῦν νὰ τὴν ἀλλοιώσουν καὶ νὰ τὴν ἀνατρέψουν»!
Μᾶς λέγει δηλαδή, ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ πραγματοποιήσουν τὴν Σύνοδο, εἶναι ὄχι καθ’ ὑποψίαν αἱρετικοί, ἀλλὰ συνειδητά! Ὅτι ἔχουν κακὸ σκοπὸ γιὰ τὴν μητέρα μας Ἐκκλησία! Ὅτι συνεχίζουν νὰ διδάσκουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἐπιδιώκουν μὲ τὴν Σύνοδο νὰ τὴν ἐπιβάλουν διὰ τῆς βίας! Καὶ παρ’ ὅλα αὐτά, συνεχίζει νὰ κοινωνεῖ μὲ αὐτούς, καὶ ὅσους τοὺς ἀποδέχονται καὶ τοὺς μνημονεύουν, καὶ τοὺς ὑμνολογοῦν στὶς κατὰ τόπους μητροπόλεις!
Καὶ ἐνθυμοῦμαστε μὲ πικρία, τί μᾶς δίδασκε λίγα χρόνια πρίν, γιὰ τὴ στάση μας ἀπέναντι τῶν ἴδιων αὐτῶν προσώπων, ὅταν καθαρᾶ καὶ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διακήρυτταν τὶς δαιμονοδίδακτες αἱρετικὲς διδασκαλίες τους: Τότε μιλοῦσε γιὰ διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τους, γιὰ Ἀποτείχιση. Τότε εἶχε διδάξει θεωρητικά, μὲ παραδείγματα, μὲ πατερικὰ κείμενα (γνωρίζοντάς το καὶ σὲ ὅσους δὲν ἤξεραν τὴν ἁγιοπατερικὴ στάση) καὶ ἐξηγώντας ὅτι ἡ πατερικὴ φράση καὶ στάση «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται» σημαίνει τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ ὅσους Ὀρθόδοξους κοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς!
Κι ὅμως, ἐνῶ ἡ μολυσματικὴ τῆς Πίστεως δραστηριότητα τῶν Οἰκουμενιστῶν ἤδη ὑφίστατο καὶ ἀποτελοῦσε πραγματικότητα, στὴν πορεία ἄλλαξε γραμμὴ καὶ ἀρνήθηκε στὴν πράξη ἐκεῖνα ποὺ δίδασκε, ποὺ δὲν ἦταν δικές του ἰδέες, ἀλλὰ Εὐαγγελικὴ διδασκαλία!
Καὶ τώρα, ἔρχεται πάλι, καὶ μιλᾶ γιὰ κάτι ποὺ θὰ γίνει. Προεξοφλεῖ ὅτι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ προχωρήσουν μέχρι τὸ τέλος στὴ πορεία πρὸς τὸν ἅδη τῆς αἱρέσεως, καὶ παρὰ ταῦτα ἐπιμένει στὴν κοινωνία μαζί τους! Παρότι βλέπει καὶ διαπιστώνει ὅτι ἡ αἵρεση καὶ οἱ αἱρετικοὶ προχωροῦν ἀκάθεκτοι πρὸς τὴν πραγμάτωση τῶν στόχων τους!
Σημεῖα τῶν καιρῶν!