Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Κυριακὴ Δ' τῶν Νηστειῶν, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος (Μάρκ. θ΄, 17-31)


Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

Ὁμιλία μὲ θέμα τὸ Εὐαγγέλιον τὸ ἀναγινωσκόμενον
 κατ'αὐτὴν ὅπου γίνεται λόγος καὶ γιὰ τὴν ἐπιμέλεια
 τῶν ἐσωτερικῶν λογισμῶν[1]

    Ἄν καὶ πολλὲς φορὲς ὡμίλησα πρὸς τὴν ἀγάπη σας περὶ νηστείας καὶ προσευχῆς, καὶ μάλιστα κατὰ τὶς ἱερὲς αὐτὲςμέρες, δὲν ἤρκεσαν γιὰ νὰ  πληροφορήσω τὶς φιλόθεες ψυχὲς καὶ τὶς ἀκοὲς σας ποῖα δῶρα χαρίζουν στοὺς ἐραστὰς των καὶ πόσων ἀγαθῶν γίνονται πρόξενοι σὲ ἐκείνους ποὺ τὶς ασκούν· αὐτὸ γίνεται ἰδιαιτέρως φανερὸν ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου ποὺ ἀναγινώσκονται στὸ σημερινὸν Εὐαγγέλιο. Καὶ ποῖον εἶναι αὐτό; Μεγάλο, τὸ μεγαλύτερον ἀπὸ ὅλα θά ἐλέγαμε· διότι ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἠμπορεὶ νὰ τοὺς παρέχη ἐξουσίαν ἐναντίον τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ὥστε να τὰ ἐκβάλλουν καὶ νὰ τὰ ἐκδιώκουν, καὶ νὰ ἐλευθερώνουν τοὺς δαιμονιζομένους ἀπὸ τήν ἐπήρειά τους. Πράγματι, ὅταν οἱ μαθηταὶ εἶπαν πρὸς τὸν Κύριον περὶ τοῦ ἀλάλου καὶ κωφοῦ δαιμονίου, ὅτι «ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτὸ», ὁ Κύριος εἶπε πρὸς αὐτοὺς: «τοῦτο τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται, εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ».
  Αὐτὸς ἦταν καὶ ὁ λόγος, ὅπως φαίνεται, γιὰ τὸν ὁποῖο κατεβαίνοντας μετὰ ἀπὸ τὴν προσευχὴ ποὺ ἔκανε στὸ ὄρος Θαβὼρ καὶ τὴν κατὰ τὴν διάρκειὰ της ἐμφάνισι τῆς θεϊκῆς αὐγῆς, ἀμέσως ἦλθε στὸν τόπο ὅπου εὑρίσκετο ὁ κατεχόμενος ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν δαίμονα. Λέγει δηλαδὴ ὅτι, ἀφοῦ παρέλαβε τοὺς προκρίτους τῶν μαθητῶν, ἀνέβη στὸ ὄρος γιὰ νὰ προσευχηθῆ καὶ ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο, καὶ ἰδοὺ ἐπαρουσιάσθησαν ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας οἱ ὁποῖοι συνομιλοῦσαν μαζὶ του[2].
  Αὐτοὶ οἱ δὺο εἶχαν περισσότερο ἀπὸ ὅλους σχεδὸν τοὺς ανθρώπους ἀσκήσει τὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία, γιαὐτό καὶ ἐπαρουσιάσθησαν κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, γιὰ νὰ δείξουν ὅτι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ νηστεία ἀγαποῦν νὰ εἶναι πὰντα μαζί, ὥστε ὅταν ἡ προσευχὴ ὁμιλῆ πρὸς τὸν Κύριο νὰ συμμετέχη καὶ ἡ νηστεία

Η τραγικότητα των αντι-Οικουμενιστών!

Ὁ φαναριώτικος Οἰκουμενισμὸς
διασπᾶ τὴν ἑνότητα
τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

Τοῦ κ. Ἰωάννη Τάτση, θεολόγου

   «Ὁ κ. Τάτσης ἀπαιτεῖ καὶ καλεῖ νὰ κάνουν οἱ αἱρετικοί, ἐκεῖνο ποὺ δὲν κάνουν οἱ Ὀρθόδοξοι! Νὰ καταδικάσουν, δηλαδή, οἱ βαμμένοι Οἰκουμενιστές τὸν ἑαυτό τους, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὸ δὲν τὸ πραγματοποιοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντι-Οἰκουμενιστές, ἀπομακρυνόμενοι ἀπ’ αὐτοὺς καὶ παύοντες τὴν μνημόνευσή τους!!!»



  κ. Ἰωάννης Τάτσης, συνοδοιπόρος καὶ ἐκφραστὴς κι αὐτὸς τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καὶ τῶν λοιπῶν «Συναξιακῶν» (στὸ θέμα τῆς στάσεως τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς), διατυπώνει τὴν τραγικὴ διαπίστωση, ποὺ δὲν ἰσχύει μόνο γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές: ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι «δεν εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα όταν κάνουμε λόγο για ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μαρτυρία της στον σύγχρονο κόσμο».
   Πράγματι, οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ ἀγωνιζόμαστε ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἂν καὶ συμφωνοῦμε στὴν ἀποδοχὴ τῶν Δογμάτων, δὲν ἐννοοῦμε καὶ δὲν κατανοοῦμε τὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὸν ἴδιο τρόπο στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς Παναιρέσεως. Δὲν συμφωνοῦμε, δηλαδή, στὸν διαχρονικὸ τρόπο τῶν Ἁγίων Πατέρων, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο οἱ πιστοὶ ἀπεμακρύνοντο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὅταν διαπίστωναν ὅτι κήρυτταν τὴν κακοδοξία «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ». Ἔχουμε πλεῖστα ὅσα παραδείγματα, ποὺ οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπεμακρύνοντο ἀπὸ κάποιους μόνο καὶ μόνο ἐπὶ ὑποψίᾳ αἱρέσεως. Πόσο μᾶλλον ὅταν ἡ αἵρεση ἦταν διαπιστωμένη, ὅπως ὁ Οἰκουμενισμός, ποὺ ἔχει χαρακτηριστεῖ παναίρεση, εἶναι κατεγνωσμένη ἀπὸ Ἁγίους ὡς ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἔχει ἐπισημανθεῖ ὅτι ἀποτελεῖ συνονθύλευμα ἄλλων αἱρέσεων καταδικασμένων ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους!
   Δὲν θὰ παρουσιάσουμε τὴν (ἐπὶ χρόνια καὶ πολλὲς φορές) ἀναφορὰ τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση στὴν Ἀποτείχιση, ὡς τὸ μόνο πλέον ὅπλο τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές. Ἄνθρωπος εἶναι καὶ μπορεῖ τώρα νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι τότε ἔκανε λάθος. Ἀναφερόμαστε, ὅμως, σὲ κάτι ἀσφαλές: στὸ πῶς ἀντιμετώπιζαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τὴν αἵρεση.
    Οἱ Ἅγιοι, ἅπαξ καὶ διαπίστωναν ὅτι ὑπάρχει αἵρεση, ἔτρεμαν τὴν αἵρεση, γιατὶ γνώριζαν ὅτι ἀποτελεῖ μεταδοτική-λοιμικὴ νόσο ποὺ κατατρώγει τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦσαν τὴν αἵρεση προσβολὴ καὶ βλασφημία στὸν ἴδιο τὸν Θεό. Καὶ πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ δέχεται εὐλογίες ἀπὸ τοὺς βλάσφημους ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ;
  Ἀντίθετα, οἱ σύγχρονοι μεταπατερες ἀντι-Οἰκουμενιστὲς διδάσκουν ὅτι μποροῦμε νὰ κοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους-ψευδεπισκόπους! Μποροῦμε νὰ παίρνουμε τὶς εὐλογίες τους, νὰ τοὺς μνημονεύουμε, χωρὶς νὰ ἐπηρεαζόμαστε ἀπ’ αὐτούς, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος βροντοφωνάζει ὅτι «ὁμιλίαι κακαί, φθείρουσιν ἤθη χρηστά»! Τὸ μόνο ποὺ κάνουν γιὰ νὰ ἔχουν ἥσυχη τὴν συνείδησή τους εἶναι νὰ πραγματοποιοῦν Ἡμερίδες καὶ κηρύγματα ἐναντίον τῶν ἀόριστων αἱρετικῶν, καὶ στὴ συνέχεια νὰ κοινωνοῦν μὲ αὐτούς, ἢ μὲ ὅσους τοὺς ἀποδέχονται μὲ ἰαχὲς καὶ πανὼ ποὺ γράφουν «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος (Βαρθολομαῖος)  ἐν ὀνόματι Κυρίου»!
  Αὐτὴν τὴν γραμμὴ ὑπηρετεῖ καὶ ὁ θεολόγος κ. Ἰωάννης Τάτσης. Στὸ παρὸν ἄρθρο ἀποδεικνύει τὴν τραγικότητα τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, ἀφοῦ περιγράφει μὲ μελανὰ χρώματα τὸ κακὸ ποὺ κάνουν στὴν Ἐκκλησία, διαπιστώνει ὅτι εἶναι λοιμώδης ἀσθένεια, αἵρεση καὶ παναίρεση, ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ!
     Οἱ συγκεκριμένες λέξεις τοῦ ἄρθρου του:
1. Οἱ Οἰκουμενιστές «διασπούν την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας»!
2. Οἱ Οἰκουμενιστές «πρωτοστάτησαν στην γιγάντωση εντός των κόλπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της λοιμώδους ασθένειας του οικουμενισμού»!
3. Οἱ Οἰκουμενιστές καλλιέργησαν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας «απροκάλυπτα την παναίρεση».
4. «Η οικουμενιστική αγάπη των Φαναριωτών για τους αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες έχει βλάψει σοβαρότατα την μεταξύ των Ορθοδόξων αγάπη και ενότητα»!
5. Οἱ Οἰκουμενιστὲς «νοσούν βαρύτατα από τη λοιμώδη νόσο της παναίρεσης του οικουμενισμού»!
6. Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι «παραμένουν υπηρέτες (τῆς παναιρέσεως) του οικουμενισμού»!
7. Καὶ «ἀφελέστατα» γράφει προτρεπτικὰ πρὸς τοὺς Προκαθημένους καὶ τοὺς Ἐπισκόπους: «Απαιτείται πρώτα αποκήρυξη και καταδίκη της παναίρεσης του οικουμενισμού και των φορέων του»!
    Δηλαδή, ὁ κ. Τάτσης ἀπαιτεῖ καὶ καλεῖ νὰ κάνουν οἱ αἱρετικοί, ἐκεῖνο ποὺ δὲν κάνουν οἱ Ὀρθόδοξοι! Νὰ καταδικάσουν τὸν ἑαυτό τους οἱ βαμμένοι Οἰκουμενιστές, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὸ δὲν τὸ πραγματοποιοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντι-Οἰκουμενιστές, ἀπομακρυνόμενοι ἀπ’ αὐτούς παύοντες τὴν μνημόνευσή τους!!!
    «Μέγας εἶσαι, Κύριε»!
Παναγιώτης Σημάτης


Ο φαναριώτικος οικουμενισμός διασπά την ενότητα
της Ορθοδόξου Εκκλησίας

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

   
       «Λύπην, άλγος ψυχής και πολύν πόνον» αναφέρει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννη ότι προκαλεί το ενδεχόμενο μη συμμετοχής του Πατριαρχείου Αντιοχείας στη Μεγάλη Σύνοδο αν δεν λυθεί το ζήτημα της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας στο Κατάρ. Στην ίδια επιστολή ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επαναλαμβάνει την θέση του ότι η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, οφείλει να καταδείξει την ενότητα της Μίας και Ενιαίας Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας και την μαρτυρίαν αυτής προς τον σύγχρονον κόσμον.

   Προφανώς στην εποχή της σύγχυσης που ζούμε δεν εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα όταν κάνουμε λόγο για ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μαρτυρία της στον σύγχρονο κόσμο. Η μαρτυρία της Εκκλησίας είναι η μαρτυρία των αγίων, των μαρτύρων και των οσίων όλων των αιώνων. Είναι η χαρισματική θεολογία που προήλθε από την εμπειρία των αγίων Πατέρων που θεολογούσαν φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα. Δεν αποτελούν μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας οι οικουμενιστικές παραφωνίες των Φαναριωτών που κατασπάζονται με θερμή αγάπη τους αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες και κατακεραυνώνουν με περισσή αυστηρότητα τους «ανυπάκουους» πιστούς που αμφισβητούν τη δράση τους αποκαλώντας τους ειρωνικά «αγωνιστές της Ορθοδοξίας».
   Η Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα σε επίπεδο διοικητικό παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα στην ενότητά της, τα οποία έχουν κύρια πηγή και αρχή τους το Φανάρι. Η οικουμενιστική πορεία των Φαναριωτών, ιδιαίτερα μάλιστα από την εποχή του Πατριάρχου Αθηναγόρα και μέχρι σήμερα, οδήγησε σε πολλαπλές αμφισβητήσεις του κύρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου που διαδραμάτισε στην γιγάντωση εντός των κόλπων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της λοιμώδους ασθένειας του οικουμενισμού. Η απροκάλυπτη καλλιέργεια της παναίρεσης από μεγάλη ομάδα Φαναριωτών, επισκόπων και άλλων, βρήκε ευτυχώς ισχυρές αντιδράσεις από το πλήρωμα της Εκκλησίας που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Και είναι φανερό από τους λόγους του Πατριάρχη Βαρθολομαίου ότι οι αντιδράσεις αυτές αποτελούν πρόσκομμα για την ολοκλήρωση της οικουμενιστικής πορείας προς την πλήρη κοινωνία με τους ετεροδόξους. Η οικουμενιστική αγάπη των Φαναριωτών για τους αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες έχει βλάψει σοβαρότατα την μεταξύ των Ορθοδόξων αγάπη και ενότητα.
   Οι κοινές συνάξεις των Προκαθημένων, ακόμη και η ίδια η Μεγάλη Σύνοδος, αν τελικά συγκληθεί, δεν αντικατοπτρίζουν την

Απάντηση στον Γ. Δημακόπουλο (ΗΠΑ)

για το άρθρο «Καινοτομίες με πρόσχημα την Παράδοση:

Αντι-οικουμενικές προσπάθειες με σκοπό να εκτροχιαστεί η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος»



Πρωτοπρεσβύτερος π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

Δημοσιεύθηκε άρθρο του καθηγητού Γ. Δημακόπουλου (Ν. Υόρκη-ΗΠΑ)[1] στο οποίο εγκαλεί όσους ασκούν κριτική στο προσυνοδικό κείμενο «Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας με το λοιπό Χριστιανικό κόσμο» (της Ε΄ Πανορθοδόξου Προσυνοδικής Διασκέψεως, Σαμπεζύ 2015) για «απλουστευτική προσέγγιση της πλούσιας κανονικής παράδοσης, η οποία επιδιώκει να δικαιολογήσει ποικίλες απλοϊκές ιδεολογικές κατασκευές». Ως παραδείγματα παρουσιάζει την κριτική των Σεβ. Μητροπολιτών Πειραιώς Σεραφείμ και Ναυπάκτου Ιεροθέου.

Πιο συγκεκριμένα:  
α) Μέμφεται τον Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ για την κριτική του στην υιοθέτηση εκ μέρους τού προσυνοδικού κειμένου της λέξεως «Εκκλησία» για τις αιρετικές Χριστιανικές Κοινότητες. Σημειώνει δε με περισσή έμφαση: «Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μητροπολίτης Πειραιώς δεν προσήγαγε καμία πατερική μαρτυρία προκειμένου να δικαιολογήσει την αντίρρησή του στη χρήση του όρου αυτού.  Όμως ούτε θα μπορούσε, καθώς ήταν σύνηθες στους Πατέρες να αποδίδουν τον όρο “εκκλησία” και σε κοινότητες που θεωρούνταν ως αιρετικές».  Για την τεκμηρίωση του ισχυρισμού του παραπέμπει σε … τηλεοπτική εκπομπή με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Coffee with Sr. Vassa»[2]!
1. Κύριε ελέησον! Ένας καθηγητής του Fordham προκειμένου να τεκμηριώσει τις θεολογικές του απόψεις να παραπέμπει αντί για βιβλιογραφία στο «Coffee with …»! Η σημειολογία της υπόθεσης είναι τραγική για τον αρθρογράφο: στην Ελλάδα η φράση «κουβέντες καφενείου» κάθε άλλο παρά κολακευτική είναι για ένα επιστήμονα και μάλιστα θεολόγο. Και για να ξεφύγουμε από τη σημειολογία και να έρθουμε στην ουσία της παραπομπής του καθηγητού Δημακόπουλου: ούτε η αδελφή Βάσσα στην εκπομπή της παραπέμπει σε συγκεκριμένα πατερικά κείμενα για να τεκμηριώσει τις απόψεις της. Το ότι στη βιβλιοθήκη πίσω της υπάρχει το κλασικό έργο του G.W.H. Lampe, «A Patristic Greece Lexicon», το οποίο η Sister Vassa κάποια στιγμή (στο 0:51) δείχνει με το χέρι της, δεν προσδίδει την παραμικρή εγκυρότητα και τεκμηρίωση στους ισχυρισμούς της… Βέβαια η παρουσιάστρια μπορεί να δικαιολογηθεί για τον χαλαρό τρόπο προσέγγισης του ζητήματος.  άλλωστε σε  «coffee with Sr. Vassa» προσκαλεί τους τηλεθεατές τής εκπομπής της.  Δεν ισχύει το ίδιο όμως για αρθρογράφο που υπογράφει ως καθηγητής του Fordham
2. Ασφαλώς θα πρέπει να επισημανθεί για να μην υπάρξουν ηθελημένες παρερμηνείες: ο όρος «Εκκλησία» είναι πολυσήμαντος και χρησιμοποιείται πολλαπλώς στην καθημερινή επικοινωνία (δηλώνοντας την απλή συνάθροιση λαού ή ακόμα και ακραίες κοινότητες: Εκκλησία Μορμόνων, Σαϊεντολογίας κοκ). Όμως σε συνοδικά, εκκλησιολογικά κείμενα τέτοιου υψηλού επιπέδου, όπως της Αγίας και Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου, με τον όρο «Εκκλησία» είναι αυτονόητο ότι προσδιορίζεται αποκλειστικά και μόνο το ίδιο το Σώμα του Σαρκωθέντος Θεού Λόγου, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο! Αν η Σύνοδος ήθελε να δώσει κάποια άλλη σημασία, από τις πολλές που έχει ο όρος «εκκλησία», οφείλει να το διευκρινίσει με την απαραίτητη σαφήνεια. Τέτοια διευκρίνιση όμως δεν υπάρχει στο προσυνοδικό κείμενο της Ε΄ ΠΠΔ.  [σ.σ. “Π.Π.”: Ἂς μὴ μᾶς διαφεύγει καὶ κάτι σημαντικότατο. Πρὶν κάποια χρόνια, ὅσοι χρησιμοποιοῦσαν τὸν χαρακτηρισμὸ Ἐκκλησία γιὰ τοὺς ἑτερόδοξους, ἐδικαιολογοῦντο ὅτι τὸ κάνουν γιὰ λόγους εὐγενείας. Τώρα ὅμως, μετὰ τὴν σφοδρότατη κριτικὴ δεκαετιῶν τῶν κοινῶν θεολογικῶν κειμένων ποὺ συνεπέγραψαν καὶ Ὀρθόδοξοι, μὲ τὴν ὁποία κατέστη πασιφανὲς ὅτι ὁ ὅρος ἔχει οὐσιαστικὸ περιεχόμενο, ἡ δικαιολογία αὐτὴ δὲν εὐσταθεῖ· ἡ ἐπιμονή τους νὰ τὴν χρησιμοποιοῦν δείχνει ὄχι μόνο ὅτι ἐπιμένουν στὴν αἵρεση, ἀλλὰ καὶ ὅτι εἶναι δόλιοι καὶ πονηροί].
3. Απορώ πώς διαφεύγει της προσοχής του κ. καθηγητή ότι υπάρχουν όχι μόνο πατερικές, αλλά και συνοδικές αποφάσεις, και μάλιστα Οικουμενικών Συνόδων, που αρνούνται κατηγορηματικά στις αιρέσεις την προσωνυμία «Εκκλησία» (με τη θεολογική-εκκλησιολογική έννοια). Οι τρεις Οικουμενικές Σύνοδοι (Δ΄, Στ΄, Ζ΄) που επικύρωσαν τον Κανόνα της Τοπικής Συνόδου της Καρχηδόνος (255 μΧ) υπό τον Άγ. Κυπριανό δέχθηκαν ότι στην αίρεση δεν υπάρχει Εκκλησία (με την αυστηρή θεολογική-εκκλησιολογική σημασία): «Παρὰ δτος αρετικος, ἐκκλησία οκστιν… γιάσαι δὲ ἔλαιον οδύναταιαρετικός,μήτε θυσιαστήριονχων, μήτεκκλησίαν», διότι «η καθολική Εκκλησία,… εστί μία»,  γι’  αυτό ο αιρετικός «ξων, Πνεῦμαγιον οκχει, νς ὄντος τοῦ ἁγίου Πνεύματος καμιᾶςκκλησίας τοΧριστο τοῦ Κυρίουμν, ἐπάνω Πέτρου τοῦ Ἀποστόλου, ἀρχθεν λέγοντος, τςνότητος τεθεμελιωμένης»! Νομίζω ότι και μόνο ο επικυρωμένος από τρεις Οικουμενικές Συνόδους Κανόνας της Καρχηδόνος (του Αγ. Κυπριανού) είναι αρκετός για να αποκλείσει τη χρήση τού όρου «Εκκλησία» για τις αιρέσεις σε επίσημο συνοδικό κείμενο!
4. Το άρθρο του κ. Δημακόπουλου παρουσιάζει όσους ασκούν κριτική στη χρήση τού όρου «Εκκλησία» για τις Χριστιανικές Κοινότητες, περίπου ως διαβιούντες στο περιθώριο της εκκλησιαστικής και θεολογικής ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας (γράφει: «βάζουν εμπόδια στην πορεία της οικουμενικής κίνησης», «αυτοαποκαλουμένοι “παραδοσιακοί”», «απλουστευτική προσέγγιση…να δικαιολογήσει ποικίλες απλοϊκές ιδεολογικές κατασκευές», «ψευδαίσθηση της ορθόδοξης καθαρότητας»).
Σε αυτό το πλαίσιο “βολεύεται” να μνημονεύσει μόνο δύο Έλληνες Επισκόπους και να αποφύγει να αναφέρει ότι υπάρχουν όχι μόνο πολλοί άλλοι Επίσκοποι από πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες που διαφωνούν με τη χρήση του όρου «Εκκλησία» για τις αιρέσεις στο προσυνοδικό κείμενο, αλλά ακόμα και Σύνοδοι Πατριαρχείων και Εκκλησιών έχουν εκφράσει σοβαρότατες επιφυλάξεις και πάντως δεν έχουν υιοθετήσει την καινοτόμο ορολογία του κειμένου.  Ως γνωστόν το Πατριαρχείο Γεωργίας ήδη έχει απορρίψει το κείμενο (βλ. επιστολή του Μητροπολίτου Γκόρι και Ατένι Ανδρέου[3], εξαιρετικά αποκαλυπτική των «παρασκηνίων» της Ε΄ ΠΠΔ, Σαμπεζύ 2015), ενώ οι Σύνοδοι της Ιεραρχίας του Πατριαρχείου της Βουλγαρίας και της Εκκλησίας της Ελλάδος λόγω των σφοδρών αντιδράσεων πολλών Ιεραρχών παρέπεμψαν το θέμα σε προσεχή Σύνοδο

Ζητούνται Ευψύχιοι κατὰ τῶν Πανθρησκειαστών-Νεοειδωλολατρών Οικουμενιστών!

 Εορτή του Αγίου Ευψυχίου


Τη μνήμη του Αγίου Ευψυχίου που μαρτύρησε στην Καισαρεία τιμά σήμερα, 9 Απριλίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Ευψύχιος έζησε στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη. Αν και νιόπαντρος, αυτό δεν τον εμπόδισε να δείξει έμπρακτα τη μεγάλη αγάπη του στο Χριστό. Στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, ο Ιουλιανός είχε κτίσει ένα είδωλο της θεάς Τύχης, που προσκυνούσαν κάθε μέρα επιδεικτικά οι ειδωλολάτρες.

Ο Ευψύχιος, αφού πήρε μαζί του και μερικούς άλλους τολμηρούς νέους, πήγε και γκρέμισε το είδωλο. Όταν συνελήφθη, είπε στον αξιωματούχο ότι ο Ιουλιανός δεν έχει κανένα δικαίωμα να ενεργεί ειδωλολατρικά πράγματα στη χριστιανική Καισαρεία. Βέβαια, ο Ευψύχιος εκ των προτέρων γνώριζε ότι η απόφαση θα ήταν καταδικαστική.

Πράγματι, οι συνεργάτες του καταδικάστηκαν σε βασανισμούς και εξορία. Ενώ ο ίδιος, σαν αρχηγός της πράξης, καταδικάστηκε σε θάνατο με αποκεφαλισμό. Έτσι, ο Ευψύχιος κατατάχθηκε σ' εκείνη τη μερίδα των ανθρώπων, για την οποία ο Κύριος είπε: «Ό άπολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού ευρήσει αυτήν» (Ευαγγέλιο Ματθαίου, ι' 39).

Εκείνος, δηλαδή, που θα χάσει τη ζωή του για την πίστη του σε 'μένα, θα κερδίσει τη μακάρια και υψηλότερη ζωή.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Ευψύχως ήνυσας, δρόμον τον ένθεον, και καταβέβληκας, εχθρόν τον δόλιον, την πανοπλίαν του Σταυρού, παμμάκαρ ενδεδυμένος όθεν συνηρίθμησαι, των Μαρτύρων ταίς τάξεσι, δόξαν αιωνίζουσαν, κεκτημένος Ευψύχιε. Αλλά μη διαλείπης πρεσβεύων, σώσαι ημάς τους σε τιμώντας.

Ποιος θα εξοφλησῃ το χρεος μας;

Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«…Καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα» (Δ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν)


   ...Ὁ ποιητὴς μᾶς καλεῖ νὰ ἐξοφλήσουμε ἕνα χρέος. Ποιό εἶνε τὸ χρέος αὐτό; Δύο εἰδῶν χρέη ὑπάρχουν, ὑλικὰ καὶ πνευματικά-ἠθικά.
  Ὑλικὸ χρέος. Συχνὰ οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται στὴν ἀνάγκη νὰ δανειστοῦν χρήματα ετε ἀπὸ ἄτομα ετε ἀπὸ ὀργανισμοὺς καὶ τράπεζες. Αὐτὸς ποὺ δανείζεται λέγεται ὀφειλέτης. Καὶ κάθε ὀφειλέτης αἰσθάνεται ντροπὴ ἀπὸ φιλότιμο. Ὅποιος χρωστάει δὲν κοιμᾶται· μέρα–νύχτα ὁ νοῦς του εἶνε πῶς θὰ ἐξοφλήσῃ τὰ γραμμάτια. Κι ὅταν καταφέρνῃ νὰ ἐξοφλήσῃ, ἕνα βάρος φεύγει ἀπὸ πάνω του. Ἂν μάλιστα βρεθῇ κάποιος ἄλλος καὶ ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος του, νιώθει γιὰ ᾿κεῖνον εὐγνωμοσύνη.
  Ὑπάρχει ὅμως καὶ χρέος πνευματικὸ-ἠθικό. Ἂν τὸ πῶ στὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς, μερικοὶ θὰ γελάσουν· ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ γλῶσσα λέει τὴν ἀλήθεια. Τὸ πνευματικό μας χρέος λοιπὸν ὀνομάζεται ἁμαρτία. Τ᾿ ἁμαρτήματά μας, νά τὸ χρέος.
   ...Ἁμαρτάνουν λοιπὸν οἱ πάντες. Νά τὸ χρέος μας, ἡ ἁμαρτία. Ἀλλὰ τί θὰ πῇ ἁμαρτία; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτᾶτε τὴ συνείδησί σας. Ἡ ἁμαρτία εἶνε παράβασις. Τί παράβασις, ἀστυνομικῶν διατάξεων ἢ νόμων τοῦ κράτους; Εἶνε παράβασις τοῦ θείου νόμου· τοῦ ἀγράφου νόμου τῆς συνειδήσεως, ἀλλὰ καὶ τοῦ γραπτοῦ νόμου, τοῦ Δεκαλόγου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τοῦ τελείου νόμου τῆς Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίας τῆς Καινῆς Διαθήκης.
  Χρεωμένοι μὲ τὶς ἁμαρτίες, μοιάζουμε σὰν τὸ δοῦλο τῆς παραβολῆς τῶν μυρίων ταλάντων (βλ. Ματθ. 18,24-35). Κάποτε, λέει, ἕνας βασιλεὺς κάλεσε τοὺς ὑπηρέτες του, ποὺ δανείζονταν συνεχῶς ἀπ᾿ τὸ βασιλικὸ ταμεῖο, νὰ λογαριαστοῦν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς βρέθηκε νὰ χρωστάῃ μύρια τάλαντα, ποσὸ ἰλιγγιῶδες. Δὲ μποροῦσε νὰ τὸ ἐξοφλήσῃ, καὶ θὰ τὸν ἔρριχναν στὶς φυλακές. Τὸν σπλαχνίσθηκε ὅμως ὁ βασιλεὺς καὶ τοῦ χάρισε ὅλο ἐκεῖνο τὸ χρέος. Σ᾿ αὐτὴ τὴ δεινὴ θέσι εμεθα λοιπὸν κ᾿ ἐμεῖς.
   Ἀκοῦστε κ᾿ ἕνα ἀνέκδοτο, ποὺ διάβασα ὅταν ἤμουν παιδὶ στὸ Γερο-Στάθη (ἕνα βιβλίο σπουδαῖο, ποὺ διάβαζε κι ὁ Παῦλος Μελᾶς καὶ σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ ἀγοράσετε γιὰ τὰ παιδιά σας). Στὴ Ῥωσία ἕνας τσάρος–βασιλιᾶς ―ὑπῆρχαν καὶ κακοί, ὑπῆρχαν καὶ καλοί― μιὰ νύχτα εἶπε· Ἂς πάω στὸ στρατόπεδο τῆς Μόσχας, νὰ δῶ τί κάνουν οἱ στρατιῶτες. Πῆγε λοιπόν. Κοιμόντουσαν ὅλοι. Στὸ κρεβάτι ἑνὸς εἶδε ἕνα χαρτάκι. Σκύβει καὶ τὸ παίρνει. Ὁ φτωχὸς στρατιώτης, πρὶν κοιμηθῇ, σκεπτόταν τὰ χρέη τῆς οἰκογενείας του καὶ ἔγραψε· «Χρωστῶ ἐκεῖ, ἐκεῖ, ἐκεῖ…». Στὸ τέλος ἔκανε ἄθροισι ―ἦταν πολλὰ ρούβλια― καὶ σημείωσε· «Ποιός θὰ ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος αὐτό;» Ἔτσι ἀποκοιμήθηκε καὶ τὸ χαρτάκι ἔπεσε ἀπ᾿ τὰ χέρια του. Ὁ βασιλιᾶς τὸ διάβασε καὶ συγκινήθηκε. Συμπλήρωσε λοιπὸν ἀπὸ κάτω «Τὸ χρέος σου ἐξωφλήθηκε» καὶ ὑπέγραψε «…τσάρος πασῶν τῶν Ῥωσιῶν». Ὅταν ὁ στρατιώτης ξύπνησε καὶ εἶδε τί ἔγινε, ἔκλαιγε ἀπὸ συγκίνησι.
  Μὲ καταλάβατε, ἀδελφοί μου; Ἐμεῖς εμαστε οἱ χρεωμένοι στρατιῶτες κι ὁ βασιλεὺς Χριστὸς μᾶς χαρίζει τὸ χρέος διὰ τῆς μετανοίας.
   Γι᾿ αὐτὸ μὴν πηγαίνετε στὴν ἐξομολόγησι ἀπροετοίμαστοι. Εἶνε μεγάλο μυστήριο. Καὶ ψυχολογικῶς ἀκόμη συνιστᾶται. Τί εἶνε οἱ ψυχίατροι; Πολλοὶ κοροϊδεύουν τὸν κόσμο μὲ τὰ χάπια. Ἔχουν οἱ ἴδιοι ἀνάγκη ψυχιάτρου. Ψυχίατρος εἶνε ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ἐξομολόγησις εἶνε ἡ ἀρίστη μέθοδος θεραπείας ὅλων τῶν ψυχικῶν νοσημάτων. Πάρτε λοιπὸν ἕνα χαρτάκι, σημειῶστε ἐκεῖ τὰ χρέη – τ᾿ ἁμαρτήματά σας ἀπὸ τὴ μικρά σας ἡλικία μέχρι σήμερα, γιὰ νὰ τὰ ἐξομολογηθῆτε (ἀπὸ 8 χρονῶν ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴν εὐθύνη του). Γράψτε τὶς παραβάσεις τοῦ θείου νόμου· θὰ δῆτε, ὅτι δὲν εἶνε λίγες.
  Κάποια νύχτα, λένε, σ᾿ ἕνα μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἕνας καλόγερος ἔγραφε σ᾿ ἕνα χαρτὶ τ᾿ ἁμαρτήματά του. Ἦταν πολλά, καὶ ὁ διάβολος τὸν φόβιζε ὅτι δὲν ὑπάρχει γι᾿ αὐτὸν σωτηρία. Τὸν ἔπιασε ἀπελπισία. «Εἶμαι χαμένος», λέει· «κρίμα τὰ χρόνια ποὺ ἔκανα ἐδῶ». Ξαφνικὰ εἶδε τὸ ἑξῆς ὅραμα. Ἀπ᾿ τὰ οὐράνια χαμήλωσε σὰν ἀετὸς καὶ ἦρθε μέσ᾿ στὸ κελλί του ὁ Ἐσταυρωμένος. Τότε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ ἔφυγε μιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ τίμιό του αἷμα. Πέφτει πάνω στὸ χειρόγραφο, τὸ χειρόγραφο γίνεται κομμάτια, καὶ αὐτὸς ἀκούει φωνὴ μυστική· «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι» (Μᾶρκ. 2,5). Ὁ Χριστός, «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 1,29), ἐξώφλησε τὰ χρέη μας, «καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα».

* * *

Ἂν μποροῦσα θὰ πλησίαζα τὸν καθένα καὶ θὰ τὸν ρωτοῦσα· Γιατί δὲν πῆγες ἀκόμα νὰ ἐξομολογηθῇς; γιατί δὲν ἐξοφλεῖς τὸ χρέος σου; γιατί δὲν σπεύδεις στὸν πνευματικό σου πατέρα νὰ πῇς τὰ κρίματά σου, μικρὰ καὶ μεγάλα, καὶ ν᾿ ἀκούσῃς· «καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον…»; Σᾶς ὑπενθυμίζω, ὅτι ἡ προθεσμία τελειώνει. Νὰ μὴν κηρυχθῇ τὸ γραμμάτιό σας ἐκπρόθεσμο. Διαμαρτύρομαι ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὅσοι ἀπὸ σᾶς δὲν ἔχετε ἐξομολογηθῆ, σᾶς συνιστῶ· ὑπάρχουν καλοὶ πνευματικοὶ πατέρες, προσπαθῆστε νὰ πᾶτε καὶ νὰ πῆτε τὰ κρίματά σας. Μὴ φοβᾶστε· μεγάλος εἶνε ὁ Θεός· «…καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα».
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 29-3-1985

Καλά τα λέει τώρα! Αλλά ΞΕΧΑΣΕ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ότι αυτός με τον Αρχιεπ. Χριστόδουλο άνοιξαν το 2001 το δρόμο, ώστε να έχει το θράσος ο Πάπας να δίνει πισώπλατες μαχαιριές το 2016; Θα του θυμίσουμε τί έλεγε τότε!

   Τώρα:
Μητροπολίτης Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος:

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΑΧΑΙΡΙΑ, ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ!



                   Τότε:

Γιὰ τὴν ἱστορία: Ἀπὸ τὴν Συνέντευξη τοῦ κ. Ἀμβρόσιου
πρὸς ὑποστήριξη τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα Παύλου στην Ἀθήνα
και το Ἄρειο Πάγο (15-6-2001, «ΑΞΙΟΝ  TV»).

Ο ΠΑΠΑΣ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ
ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ!


___________Από πολύ μεγάλη θλίψη πλημμύρισε η ψυχή μας η είδηση, ότι οι Πάπας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης θα πραγματοποιήσουν από κοινού μια ποιμαντική επίσκεψη στη νήσο Λέσβο με σκοπό να εμψυχώσουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, όσοι ευρίσκονται στη νήσο!
___________Θεωρούμε την ενέργεια αυτή σαν μια μαχαιριά, που δίδεται πισώπλατα στην πλάτη της φιλτάτης Πατρίδος μας! Μαχαιριά σε κρίσιμες ώρες! Οι Ηγέτες του Χριστιανισμού θα έπρεπε να ατενίσουν το πρόβλημα με άλλο μάτι. Δεν είναι μόνον οι δυστυχισμένοι αυτοί άνθρωποι-θύματα, τους οποίους κάποιοι Ξένοι Παράγοντες αποστέλλουν στην Χώρα μας μόνο και μόνο για να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα της Ελλάδος, αλλά   και της Ευρώπης! Αυτό που σήμερα απειλείται είναι η χριστιανική μας Πίστη! Οι μετανάστες

ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ στη Λέσβο ο ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ πάπας Φραγκίσκος

papas anepithymhtos 01

" Ὁ προκαθήμενος τῆς κακοδοξίας τοῦ παπισμοῦ τίθεται ἀλληλέγγυος μέ τό ἄκρως ἀντεθνικό καταχθόνιο ἔργο τοῦ ὕπουλου Ὀργανισμοῦ Open Society Foundation τοῦ κ. Τζώρτζ Σόρος "
Πηγή: "Ἀκτίνες"
      εἴδηση περί ἐλεύσεως τοῦ προκαθημένου τῆς Δ
ύσεως πάπα Φραγκίσκου Μπεργκόλιο στήν πατρίδα μας καί συγκεκριμένα στήν ἁγιοτόκο νῆσο τῆς Λέσβου, ἰδιαιτέρως ἐμπερίστατη τόν καιρό αὐτό λόγῳ τῆς κατακλύσεώς της ἀπό μεταναστευτικούς καί προσφυγικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς, ἐρεθίζει ὄχι λίγο τόν πολύπαθο ὀρθόδοξο λαό μας καί τόν ὠθεῖ νά ἀντιδράσει δυναμικά δηλώνοντας ἀπερίφραστα τήν κάθετη ἀντίθεσή του στήν ἐπίσκεψη αὐτή.
    Δέν φθάνει λοιπόν ἡ πάνω ἀπό τίς δυνάμεις του ἐπιβάρυνση τοῦ γηγενοῦς ἑλληνικοῦ πλη­θυσμοῦ τῆς νήσου μέ τό διαρκῶς ὀγκούμενο ρεῦμα τῶν χιλιάδων μουσουλμάνων ἐπηλύδων, πού ἤδη ἔχει ἀλλοιώσει τήν ταυτότητα τῆς ἡρωικῆς αὐτῆς ἀκριτικῆς περιοχῆς τῆς πατρίδας μας (ὅπως καί ἄλλων τμημάτων τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας), δέν φθάνει ἡ καταπόνηση ὅλων τῶν πολιτῶν τῆς χώρας αὐτῆς μέ τήν ὁλοένα ἐπιδεινούμενη ἐθνική κρίση, πρέπει τώρα νά ὑποστοῦμε καί τήν ἔλευση τόσο ἀνεπιθύμητου στήν ἱστορική μας συνείδηση προσώπου;

    Διότι πότε ὁ παπισμός βρέθηκε ἀλληλέγγυος καί ἀρωγός τοῦ ἑλληνικοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ; Πότε ὑπῆρξε σύμμαχος καί ἐγγυητής τῶν ἐθνικῶν του δικαίων, προσπαθειῶν καί ἀγώνων; Τί ἔχει νά ἐνθυμεῖται ὁ κάτοικος τῆς ὀρθόδοξης αὐτῆς χώρας ἀπό τούς ἑκάστοτε πάπες καί τά ἀργυρώνητα ὄργανά τους; Ἀπό τίς σταυροφορίες μέχρι καί τήν ἑνετική κυριαρχία καί τίς προσηλυτιστικές προπαγάνδες τῶν δυτικῶν μισσιοναρίων, μάλιστα στά ἑλληνικά νησιά μέ τούς ἁμιγεῖς ὀρθόδοξους πληθυσμούς κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, μόνο στυγνή καταπίεση καί ἀπροσχημάτιστο ἐκβιασμό τῶν θρησκευτικῶν συνειδήσεων ἔχει νά ἐπιδείξει ἡ παρουσία τοῦ παπισμοῦ στά ἁγιασμένα αὐτά χώματα.
   Ἀλλά μήπως σήμερα ἡ πατρίδα μας ἔχει ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν παπική καταδυναστεία; Τί συνιστᾶ τότε ἡ παρουσία οὐνιτικῆς ἱεραρχίας καί Ἐκκλησίας μέσα στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδοξίας; Τί ἄλλο ἀπό δούρειο ἵππο, βέβηλη καταδολίευση τῶν ἁγνῶν, ἀπονήρευτων συνειδήσεων τῶν ἁπλοϊκῶν χριστιανῶν, πού θέλουν νά στοιχοῦν στή μία, ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;
    Ἔπειτα, μέ ποιό δικαίωμα ἔρχεται ἐδῶ ὁ πάπας; Ἔχει μήπως κάνει κάτι γιά τήν ἀνακούφιση τῶν προσφύγων; Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ἐμφάνισής τους ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία καί ὁ ὀρθόδοξος ἑλληνικός λαός ἔχουν δείξει ἀμέτρητα παραδείγματα ἀληθινῆς στοργῆς καί φροντίδας, ἐπιμέλειας, θαλπωρῆς στήν ταλαιπωρία τους. Εἴμαστε Ἕλληνες κι Ὀρθόδοξοι, καί ἡ μάνα μας Ἐκκλησία μᾶς ἔχει διδάξει διά πολλῶν αὐτό πού ὁ παπισμός κινδυνεύει νά χάσει καί ὡς λέξη ἀπό τό λεξιλόγιό του: τό πνεῦμα τῆς θυσίας, τό φιλότιμο καί τήν ἀρχοντιά. Γνωρίζουμε πολύ καλά ἀπό τά δικά μας πάθη πῶς νά συμπεριφερόμαστε στόν ἀνθρώπινο πόνο, καί δέν χρειαζόμαστε τόν πάπα νά μᾶς τό διδάξει.
    Μήπως ὅμως, ὅπως διαφαίνεται, ἡ παρουσία του στά μαρτυρικά χώματα τῆς πολύπαθης πατρίδας μας ὑπηρετεῖ ἕναν πολύ δόλιο σκοπό; Τήν ἀκύρωση δηλαδή  τῆς  συμφωνίας  περί  ἐπαναπροωθήσεως  στήν  Τουρκία  τῶν  κατά  μυριάδες  εἰσερχόμενων  στη  χώρα  μας  μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν –φαινομένου πού τείνει νά λάβει μέτρα ἀσύμμετρης ἀπειλῆς γιά τή χώρα μας; Ἄν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, τότε ἡ παρουσία τοῦ κ. Φραγκίσκου στή Λέσβο σημαίνει ὅτι ὁ προκαθήμενος τῆς κακοδοξίας τοῦ παπισμοῦ τίθεται ἀλληλέγγυος μέ τό ἄκρως ἀντεθνικό καταχθόνιο ἔργο τοῦ ὕπουλου Ὀργανισμοῦ Open Society Foundation τοῦ κ. Τζώρτζ Σόρος, ὁ ὁποῖος χρηματοδοτεῖ μέ ἀμύθητα ποσά τήν ἐποίκιση τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου ἀπό μουσουλμανικούς πληθυσμούς.
   Γιά ὅλους τούς παραπάνω λόγους διαμαρτυρόμαστε ἐντονότατα καί δηλώνουμε τήν ἀγα­νάκτησή μας καί τήν κάθετη ἀντίθεσή μας στήν ἔλευση τοῦ πάπα Φραγκίσκου στό νησί τῆς Λέσβου.


ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΣΤΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ Ο ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΜΠΕΡΓΚΟΛΙΟ.