Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Ο Χωρεπίσκοπος Ράσκας -Πριζρένης– Κοσσόβου και Μετοχίας, Μάξιμος, για τον ΙΕ΄ κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου


  Τὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ ἕνα μεγάλο κείμενο που δημοσιεύουμε (παρὰ κάποιες ἀδυναμίες στὴν μετάφραση) δίνει σημαντικὲς ἀπαντήσεις σχετικὰ μὲ τὴν ὀρθόδοξη ἐφαρμογὴ τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου ἀπὸ τὸν αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο. Καλὸ εἶναι νὰ τὸ διαβάσουν οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ποὺ συνεχίζουν νὰ στηρίζονται στὸν λογισμό τους, ἔχοντας ἐγκαταλείψει τὴν θεανθρώπινη λογικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ δίδαξαν μὲ λόγια καὶ ἔργα τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ διδάσκοντες κάποια, ἔστω καὶ ἐλάχιστη κακοδοξία (ἀκόμα κι ἂν αὐτὴ δὲν εἶχε καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο). Πόσο περισσότερο ἰσχύει αὐτὸ γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, ποὺ οἱ ἴδιοι ὀνομάζουν ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ!




Ο Χωρεπίσκοπος Μάξιμος (Νοβάκοβιτς):

Η θεολογική επεξήγηση, η έννοια της ύπαρξης και αποστολής της Επαρχίας Ράσκας-Πριζρένης και Κοσσόβου-Μετοχίας στην εξορία[1]

   Ο Κύριος Χριστός, ὁ λίθος…γενόμενος εἰς κεφαλὴν γωνίας (Πραξ. 4,11) καί τό θεμέλιον (ΑΚορ. 3,11) της πίστης μας, της σωτηρίας μας, της θεολογίας μας, της Εκκλησίας μας, έφερε την θεϊκή Του επιστήμη προς το πεσμένο ανθρώπινο γένος, αλλά με αυτή την άφιξη Του σε αυτόν τον κόσμο, μας έφερε και μας χάρισε το πολυτιμότερο απ’ όλα – Τον Εαυτό Του. Αυτός ο ίδιος είναι η σωτηρία μας, Αυτός ο ίδιος είναι η Υπερσοφία και ο Λόγος του Θεού –η πηγή της κάθε σοφίας και της κάθε θεολογίας. Αυτός ο ίδιος είναι το κεφάλι της Εκκλησίας και η Εκκλησία είναι το σώμα Του. Δια μέσου της Εκκλησίας Του, δια μέσου της χάρης Του, μόνο για τους βαπτιζόμενους και ορθόδοξους ανθρώπους είναι προσιτός, δια μέσου όλων των Ιερών Μυστηρίων και των Ιερών Αρετών.
    Είναι σαφές, κι αυτό ότι ο Χριστός διαμένει στην Εκκλησία Του για πάντα –η αλήθεια αυτή περιλαμβάνεται στην υπόσχεση του Χριστού, δηλαδή στα λόγια Του – “καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος“, και είναι επιβεβαιωμένα με τη λέξη –“Ἀμήν“ (Ματθ. 28,20). Ωστόσο, βλέπουμε ότι αυτά τα λόγια Του αναφέρονται μόνο σε αυτούς, οι οποίοι έλαβαν την Άγια βάπτιση και οι οποίοι τηρούν όλα τα διδάγματά Του, δηλαδή, όχι κάτι από την επιστήμη Του, αλλά τα πάντα. Η Εκκλησία γίνεται η Εκκλησία Του με τον Χριστό εντός της, και η Εκκλησία ανήκει στο Χριστό μόνο αν τηρεί όλη την παράδοση του Χριστού σε ολόκληρη την ευαγγελική, αποστολική και αγιοπατερική πληρότητα της παραδόσεως αυτής. Το ενέχυρο, έτσι, ότι η Εκκλησία ανήκει στο Χριστό, και ότι η Εκκλησία είναι σαφές η Εκκλησία, όπως βλέπουμε, είναι ολόκληρη αυτή η ακέραια, ουσιαστική διατήρηση της επιστήμης του Χριστού σε ολόκληρη την θεανθρώπινη της ακεραιότητα –η διατήρηση της αποστολικής παραδόσεως, η οποία είναι δεδομένη προς εμάς από τους διαδόχους των Αποστόλων, από τους Αγίους Πατέρες και δασκάλους της Εκκλησίας του Θεού. Σύμφωνα με τα λόγια του πατέρα Ιουστίνου Πόποβιτς από το μοναστήρι Τσέλιε: “Η Εκκλησία είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός επεκτεινόμενος διά μέσου των αιώνων και ολόκληρης της αιωνιότητας“,[2] ακριβώς δια μέσου της αληθινής ορθόδοξης πίστης ο Χριστός διαμένει στην Εκκλησία με την χάρη Του διά μέσου των αιώνων. Ότι ολόκληρη η διατήρηση του ενεχύρου της ορθόδοξης πίστης έχει σημαντική σημασία, και όχι η διατήρηση εν μέρει, ξέρουμε από τα λόγια του Αγίου Φώτίου του Πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως: "Πραγματικά είναι απαραίτητο όλοι μας να τηρούμε τα πάντα, προπαντός τα πάντα σχετικά με τα θέματα της πίστης, όπου η κάθε απόκλιση είναι το θανάσιμο αμάρτημα".[3] Ακόμη και ο βιογράφος Του μας θυμίζει ότι σαν αυτόν τον άγιο πρέπει όλοι μας να παλεύουμε για "την αγάπη της αλήθειας", για να μην είμαστε αυτοί για τους οποίους ο Άγιος Απόστολος γράφει: "ἀνθ’ ὧν τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς" (Β Θεσ. 2,10). Από εδώ προέρχεται ο προηγούμενος ισχυρισμός ότι η Εκκλησία είναι η Εκκλησία, μόνο και μόνο όταν είναι τόπος της κοινωνίας με το Θεό, και η πηγή της σωτηρίας – μόνο αν έχει αυτήν την πληρότητα της θεϊκής επιστήμης του Χριστού και της αποστολικής και αγιοπατερικής παραδόσεως.
    Οι Άγιοι Πατέρες ήξεραν καλά την αλήθεια αυτή και αυτή ήταν ο κύριος προσανατολισμός, η κύρια έμπνευση της ποιμαντικής τους θητείας στην Εκκλησία. Χωρίς διατήρηση ολόκληρης της (γραπτής και προφορικής) παράδοσης της Εκκλησίας, και ιδιαίτερα χωρίς αληθινά Δόγματα της ορθοδοξίας, δεν υπάρχει η Εκκλησία, επειδή ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής λέει: "Ο Κύριος Χριστός ονόμασε την ακριβή σωτήρια ομολογία της πίστεως με τα λόγια – η Καθολική Εκκλησία, και γι’ αυτό το λόγο ονόμασε τον Πέτρο – ο ευλογημένος, επειδή αυτός ομολόγησε καλά" (Ματθ. 16,18).[4] 
 …Ένας από τους μεγάλους σύγχρονους ορθόδοξους θεολόγους, ο Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος του Τζόρντανβιλ (1906-1976) με αυτή την έννοια προσθέτει: "Επομένως, ο καθένας τέλεια καταλαβαίνει ότι ο χριστιανισμός είναι προπαντός η θρησκεία της Αλήθειας, την οποία έφερε στη γη ο Υιός του Θεού από τον Ουράνιο του Πατέρα" (Ιωάν. 12, 49). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός υποσχέθηκε ότι θα στείλει το Άγιο Πνεύμα προς τους μαθητές του, για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο για Αυτό, το Πνεύμα της Αλήθειας να τους φέρει σε ολόκληρη την αλήθεια (Ιωάν. 16,13). Αυτή η θεϊκή Αλήθεια είναι η πιο σημαντική στο χριστιανισμό, αυτή είναι η ίδια η ουσία του χριστιανισμού, και πρέπει να την ακολουθήσει ο κάθε χριστιανός, πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο και γι΄ αυτή, αν θα είναι απαραίτητο, πρέπει να δώσει τη ζωή του, όπως έκαναν πολλοί μάρτυρες, ομολογητές και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι πάλευαν ακούραστα τους ψευδοδιδασκάλους-αιρετικούς (οι οποίοι απέκλισαν από αυτή την Αλήθεια).[6] Αυτή την Αλήθεια, για την οποία ο Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος γράφει, έχουν, ως εκ τούτου, μόνο αυτοί οι επίσκοποι, ιερείς και πιστοί, οι οποίοι είναι ορθόδοξοι, και οι ορθόδοξοι είναι μόνο αυτοί που αναμφιβολώς ακολουθούν αυτή την αλήθεια της αδιάφθορης πίστης, τήν οποία ομολογούν και κηρύττουν σύμφωνα με τη μάθηση των Αγίων Αποστόλων και Αγίων Πατέρων, την οποίαν προστατεύουν, διατηρούν, και προσπαθούν να ζουν σύμφωνα με αυτή. Η ζωή στην αλήθεια της πατερικής πίστης είναι η ευσεβής ζωή. Επομένως, οι ορθόδοξοι είναι μόνο αυτοί οι οποίοι ευσεβώς ομολογούν την αληθινή ορθόδοξη πίστη, ζώντας ευσεβώς μέσα σε αυτή. Εξαιτίας αυτής της ζωτικής σπουδαιότητας και σημαντικότητας διατήρησης της ιεράς ορθόδοξης θρησκείας, καθώς της ζωής μέσα σε αυτή την πίστη, οι Άγιοι Πατέρες, ως το πιο άγιο έργο και ο πιο άγιος τους στόχος, παντού και πάντα είχαν μπροστά τους τη διατήρηση των αληθινών Δογμάτων της ιεράς ορθοδοξίας και ολόκληρης Παραδόσεως της Εκκλησίας. Με αυτό τον τρόπο, αυτοί μας έδειξαν όχι μόνο τον δρόμο της σωτηρίας και αληθινής εξυπηρέτησης του Θεού και της Εκκλησίας, αλλά μας υποχρέωσαν να έχουμε κι εμείς επίσης μπροστά μας, πάνω από το κάθε έργο και από το κάθε στόχο, ακριβώς αυτό τον αγιότατο και υψηλότατο στόχο· τη διατήρηση της ιεράς ορθοδοξίας. Η κύρια δημιουργική δύναμη της Εκκλησίας διά μέσου των αιώνων προερχόταν από αυτόν τον τύπο της εξυπηρέτησης και του ζήλου των Αγίων Πατέρων για την καθαριότητα και την αλήθεια της ορθοδοξίας. Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός και ο στόχος τους. Γι’ αυτό το λόγο, δεν είναι τυχαία ότι όλα τα εμπνευσμένα από το Θεό αγιοπατερικά έργα, τα οποία είναι γραπτά με την ευαγγελική φιλαλήθεια και την αποστολική τόλμη με σκοπό την προστασία της ορθοδοξίας κατά τη διάρκεια του διωγμού της, είναι το πιο στενό θεμέλιο με το οποίο η Εκκλησία ήταν κατοχυρωμένη, προστατευμένη και κατασκευασμένη διά μέσου των αιώνων.
   Η τοποθέτηση οποιουδήποτε άλλου στόχου πάνω από αυτό και τέτοιο στόχο είναι το ελάττωμα ποιμενικού καθήκοντος του κάθε εκκλησιαστικού αξιωματούχου και ιερέα, και αυτό δεν οδηγεί στη δημιουργία της Εκκλησίας, αλλά στη διάλυση της ίδιας. Όπως στην ιστορία, έτσι και σήμερα βλέπουμε αυτόν τον κανόνα στην πραγματικότητα. Επειδή, αν μας λείπει τέτοια μοναδική, ορθή και σοβαρή προσέγγιση στην πίστη και στην Εκκλησία, κινδυνεύουμε να χάσουμε όχι μόνο το νόημα της ποιμαντικής εξυπηρέτησης και ζωής στην Εκκλησία, αλλά και το δρόμο των Αγίων μας Πατέρων – να μπούμε στην κακιά αδιέξοδο ανοικτής προδοσίας της ορθοδοξίας. Αυτό έχει για το αποτέλεσμα την απομάκρυνση και αποστασιοποίηση από την ίδια την πίστη, δηλαδή από την Εκκλησία και από το Χριστό.

Η διάφορα μεταξύ της αληθινής και ψεύτικης ειρήνης στην Εκκλησία
   Η φανέρωση της περιπλάνησης και παρέκκλισης από τους σωστούς δρόμους της Εκκλησίας του Θεού, βλέπουμε ως θλιμμένα παραδείγματα των σύγχρονων μας στη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία και στις άλλες τοπικές Εκκλησίες, οι οποίοι, αντί να προστατεύουν την ορθοδοξία, θεωρούν ότι η διατήρηση της εξωτερικής και ψεύτικης ειρήνης στην Εκκλησία είναι ο σπουδαιότατος εκκλησιαστικός στόχος, καθώς και όσο πιο καλύτερα γίνεται η τοποθέτηση της Εκκλησίας εντός των μοντέρνων ρευμάτων του κόσμου. Οι ανεύθυνοι ποιμένες της Εκκλησίας που επιλέγουν την ψευδαισθητική ειρήνη, ενότητα και ευημερία του εν λόγω είδους, καταπατούν τη βασική θεολογική αλήθεια της Εκκλησίας ότι χωρίς ενότητα στην ορθοδοξία, ούτε υπάρχει καμία άλλη ενότητα ούτε καμία άλλη ειρήνη.
     Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι ο πιο σημαντικός στόχος είναι η διατήρηση των εκκλησιαστικών κτιρίων, του εκκλησιαστικού εισοδήματος, και γενικά, η διατήρηση της Εκκλησίας με την έννοια των υλιστικών της αγαθών. Σαν να μην είναι η Εκκλησία πρώτιστα ένα πνευματικό κατασκεύασμα ή μία πνευματική οντότητα, αλλά το αρχιτεκτονικό ή οικονομικό πράγμα. Τέτοια μέθοδος εξισώνει την Εκκλησία με τα τείχη και το ταμείο, και η μέθοδος αυτή είναι ανάξια της χριστιανικής κατανόησης και αντίληψης της Εκκλησίας, η μέθοδος αυτή μένει μακριά από την αλήθεια της πίστεως και από τη θεολογική και εκκλησιολογική ουσία της Εκκλησίας. Μιλώντας γενικά, οι χαμένοι σύγχρονοι μας στη σειρά των εκκλησιαστικών αξιωματούχων της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας με επικεφαλής τον πατριάρχη Ειρηναίο (δημοσίως δηλωμένος οικουμενιστής), και οι άλλοι υπάκουοι σ’ αυτόν, προσπαθούν να διατηρούν μόνο την εξωτερική εμφάνιση της Εκκλησίας. Σαν να είναι η Εκκλησία κάποιο κοινωνιολογικό φαινόμενο. Η ιδεολογική βάση αυτής της όρασης είναι η αίρεση του οικουμενισμού, η οποία δυστυχώς σαν πνευματική μόλυνση είναι επεκτεινόμενη σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες. Επειδή ασπάζονται τέτοια κοσμική και μην πνευματική άποψη, τέτοιοι ψευδοποιμένες και θεολόγοι δεν μπορούν να καταλάβουν την ίδια την ουσία της Εκκλησίας· τη θεανθρώπινη βαθύτητα και το χριστολογικό πλάτος της Εκκλησίας ως του θεανθρώπινου οργανισμού, του οποίου το θεμέλιο είναι η αληθινή ορθόδοξη θρησκεία με επικεφαλής το Χριστό. Γι’ αυτό το λόγο στη σύγχρονη (μη) ορθόδοξη θεολογία έχουμε την υπερβολική έμφαση (με το παπιστικό φόντο) ενός κοινωνιολογικού φαινομένου και μιας λεπτομέρειας, δηλαδή η εξίσωση της Εκκλησίας με την κοινότητα των πιστών γύρω από οποιοδήποτε επίσκοπο, παραμελώντας πιο σημαντικό γεγονός ότι η Εκκλησία είναι πρωτίστως η κοινότητα των πιστών με το Χριστό, και μετά αυτό, η κοινότητα των πιστών γύρω από τον επίσκοπο, αποκλειστικά γύρω από τον επίσκοπο που ομολογεί σωστά την ορθοδοξία.
   Γι’ αυτό το λόγο, είναι η μεγάλη πλάνη των δημιουργών των μην ορθόδοξων επιτεύξεων της σύγχρονης ευχαριστιακής θεολογίας ότι ο επίσκοπος είναι η εικόνα του Χριστού (εννοείται αυτοδικαίως). Αυτό μοιάζει ζωηρώς με το χωρισμό του αιρετικού δόγματος περί αλαθήτου πάπα ex cathedra, δηλαδή ο πάπας είναι “αλάθητος“ μόνο όταν δημοσίως ομολογεί και διδάσκει την θρησκεία, αλλά στην προσωπική του ζωή είναι αμαρτωλός, όπως λένε οι ρωμαιοκαθολικοί αιρετικοί. Ο επίσκοπος με βάση, πρωτίστως, την ορθόδοξη του ομολογία, και πάνω από όλα, την ευσεβή του ζωή, πρέπει να είναι όντως η εύχαρις και ζωντανή εικόνα του Χριστού, αντί να παρουσιάζει και να επιβάλλει τον εαυτό του ως κάποια εικόνα του Χριστού, αποκλειστικά σύμφωνα με το επίσημο του καθήκον, κρύβοντας την πνευματική του κενότητα πίσω από την προσφώνηση του, με την παπική υποδήλωση αυτού του πράγματος, σαν να είναι ο επίσκοπος αναπληρωτής του Χριστού στη γη· αυτό είναι η φιλόδοξία του παπικού αιρετικού ιδρύματος. Αυτό το υπερβολικό στοιχείο στην καινοτομική ευχαριστιακή θεολογία ταυτόχρονα αποκαλύπτει τους παπικούς στόχους και τις προθέσεις τέτοιας ψεύτικης θεολογίας.
   Τέτοια συνολική ανθρωπιστική άποψη της λεγόμενης διατήρησης της Εκκλησίας, αποκλειστικά με την έννοια της ύπαρξής της ως ανθρώπινη κοινότητα και οργάνωση, χωρίς τα συμφραζόμενα

Αληθινή θεολογία είναι έκφραση της θεοπτικής εμπειρίας

Θέωση και Θεολογία



 
Η θεοπτία-θεωρία προσφέρει
.
την αληθινή θεολογία.

Του π. Ιωάννη Ρωμανίδη



    Η αληθινή θεολογία είναι έκφραση της θεοπτικής εμπειρίας. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζει κανείς να θεολογεί, όταν φθάσει στον φωτισμό. Εάν αξιωθεί από τον Θεό να φθάσει στην θεοπτία, στην όραση τής ακτίστου ενεργείας του Θεού, τότε την ώρα εκείνη της θεοπτίας σταματά και η θεολογία, διότι βλέπει αυτόν τον ίδιο τον Θεό. Όταν σταματά η θεοπτική εμπειρία, τότε αρχίζει η θεολογία.

   Οπότε, η θεολογία είναι έκφραση και διατύπωση, με κτιστά ρήματα και νοήματα, τής ακτίστου πραγματικότητος.

  «Πρέπει κανείς να σταματήσει να κάνει την σαφή διάκριση μεταξύ δυτικής και ανατολικής θεολογίας, όπως γίνεται συνήθως, και να πάει σε αναζήτηση του τι είναι το αποτέλεσμα της θεολογίας. Όπου υπάρχει η θέωση, εκεί υπάρχει αναποφεύκτως και η σωστή θεολογία. Όπου δεν υπάρχει η θέωση, εκεί μάλλον δεν υπάρχει η σωστή θεολογία, και ας λέγονται Ορθόδοξοι εκείνοι που προωθούν τέτοιες θεολογίες.

Η νέα ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ των αντι-Οικουμενιστών που εμπεδώνουν στο Ποίμνιο!

Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης:

« συντροφι μ τος αρετικος μπορε ν μς δηλητηριάσει κα ν μς θανατώσει πνευματικά»




     Ἂν  εμαστε πνευματικὰ ἀδύναμοι καὶ ἡ συμπεριφορτοῦ ἄλλου μς πηρεάζει ρνητικά, τότε πρέπει νμτν κατηγορομε, ἀλλντν ποφεύγουμε κανμν χουμε μαζί του συναναστροφς κασυνέπειες. Καὶ ἂν εναι αρετικς τότε ντν ποφεύγουμε τελείως κανμν τν δεχόμαστε. Γιατί συντροφιμτος αρετικος εναι πικίνδυνη, μπορενμς δηλητηριάσει καὶ νμς θανατώσει πνευματικά.
Γέροντας άκωβος Τσαλίκης

Νά, ποιά εἶναι νέα ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ τῶν ἀντι-Οικουμενιστῶν ποὺ διδάσκουν ἔργοις καὶ λόγοις! Καὶ δὲν καταλαβαίνουν(;) ὅτι ἔτσι, δίνουν τὴν δυνατότητα στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ ἐμπεδώσουν τὴν Παναίρεση στο Ποίμνιο! Πὼς μὲ αὐτὴ τὴν τακτικὴ δὲν προκαλοῦν οὐσιαστικὰ προβλήματα στοὺς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι προχωροῦν στὴν ἐπέκταση τῆς Παναιρέσεως καὶ τὸ περαιτέρω «ρίζωμά» της στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας:
 Ἕως ὅτου –λένε– καταδικαστεῖ ἡ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ τοῦ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ δὲν δηλητηριάζει, δὲν θανατώνει! (κι ἂς τὴν ὀνομάζουν ὄχι ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλὰ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ!).
   ΟΤΑΝ, ὅμως, καὶ ΑΝ καταδικαστεῖ (ἀπὸ ποιούς; Ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές; Ἀπὸ τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ποὺ ἀρνοῦνται νὰ τοὺς κατονομάσουν;) τότε θὰ ἀρχίσει νὰ δηλητηριάζει καὶ νὰ θανατώνει!
    Ὅμως ὅλοι οἱ Ἅγιοι μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ αἵρεση δηλητηριάζει, καὶ θανατώνει, εἴτε καταδικασμένη, εἴτε ἀκαταδίκαστη, ὅπως καὶ ὁ Γέροντας Ἰάκωβος παραπάνω μᾶς λέει! Καὶ λέει καὶ κάτι ἄλλο ἀξιοσημείωτο ὁ Γέροντας Ἰάκωβος: Ὄχι μόνο οἱ αἱρετικοί, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἡ κακὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων ἐπηρεάζει τοὺς ἀδύνατους! Πόσο μᾶλλον ἡ αἵρεση;
     Κι ὅμως οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς συνιστοῦν στοὺς πιστοὺς νὰ ἐξομολογοῦνται, νὰ καθοδηγοῦνται, νὰ κοινωνοῦν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ δὲν τολμοῦν νὰ μᾶς δώσουν ἕνα ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟ κατάλογο, ποιοί εἶναι αὐτοί, μετὰ τῶν ὁποίων δὲν πρέπει νὰ κοινωνοῦμε! Τουλάχιστον ποιοί ἐκ τῶν Ἐπισκόπων καὶ πνευματικῶν! Γιατί; Γιατὶ οἱ ἴδιοι κοινωνοῦν μαζί τους, ἀρνούμενοι πεισματικὰ νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνό τους! 
     

Άγιος Ελευθέριος ο Ιερομάρτυς --Χειροτονήθηκε Επίσκοπος σε ηλικία 20 χρονών!

Ο Άγιος Ελευθέριος και η μητέρα του Αγία Ανθία: μητέρα και γιος μαζί στο μαρτύριο…



Ο γεννήθηκε στην και έζησε το 2ο αιώνα μ.Χ. Τότε αυτοκράτορας ήταν ο Κόμμοδος και ο Σεπτίμιος Σεβήρος.
Η μητέρα του Ανθία έγινε Χριστιανή ακούγοντας κηρύγματα από μαθητές του Αποστόλου Παύλου. Αυτή ανέλαβε και το βάρος της ανατροφής του μικρού Ελευθέριου μετά το θάνατο του πατέρα που συνέβη λίγο καιρό μετά τη γέννηση του. Η Ανθία του έδωσε Χριστιανική ανατροφή και τον συνέδεσε με τον Επίσκοπο της Ρώμης Ανίκητο (155-166 μ.χ.). Σ’ ένα ταξίδι της στη Ρώμη πήρε μαζί της και το νεαρό γιο της Ελευθέριο. Ο Επίσκοπος Ρώμης, όταν είδε τον Ελευθέριο, εκτιμώντας την πολλή νοημοσύνη του, τη θερμή πίστη και το αγνό ήθος του, τον έλαβε υπό την προστασία του. Μετά από λίγα χρόνια τον χειροτόνησε Διάκονο και έπειτα Ιερέα.
Από τη θέση αυτή ο Ελευθέριος αγωνίστηκε με ζήλο για τη διδαχή