Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης προς τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης

''Συμφωνώντας με τους Οικουμενιστές, παρεμποδίζετε τη σωτηρία των ψυχών'' 



Η παληκαρίσια και αποστομωτική απάντηση του σεβαστού πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, ομοτίμου καθηγητού του ΑΠΘ, στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο. Πρόκειται για την γραπτή απάντηση του π. Θεοδώρου, στο σχετικό μητροπολιτικό έγγραφο του μητροπολίτου για το οποίο μπορείτε να δείτε σχετικά και στις ακόλουθες αναρτήσεις μας. Η επιστολή αυτήν παραδόθηκε ήδη στον μητροπολίτη και την δημοσιεύουμε ευχαρίστως κοινά, οι διαχειριστές των Ιστολογίων Κατήχησης και Κατάνυξις κατόπιν της παρακλήσεως του π. Θεοδώρου Ζήση.
Δείτε σχετικά:
Πρωτοπρεσβύτερος
Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς
Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
18ο χλμ. Θεσσαλονίκης-Περαίας
570 19 Ν. Ἐπιβάται
ΤΗΛ.: 23920.24865 FAX: 23920.27402
Ἐν Θεσσαλονίκῃ τῇ 1ῃ Φεβρουαρίου 2017
Παναγιώτατον
Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης
κ. Ἄνθιμον
Ἐνταῦθα
Παναγιώτατε,
Μὲ λύπη καὶ ἔκπληξη ἔλαβα τὴν ἀπὸ 10-12-2016 «νουθετήρια», ἐπιτιμητικὴ καὶ «πατρική» ἐπιστολή σας, μὲ τὴν ὁποία ἐκτιμᾶτε κατ᾽ ἀρχὴν ὅτι μὲ ἀναφορές μου ἐσχάτως στὸ διαδίκτυο καὶ ὁμιλίες μου στὴν αἴθουσα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου προκαλῶ «πνευματικὴν σύγχυσιν καὶ διάστασιν τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν τοῦ πληρώματος» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Μοῦ ὑπενθυμίζετε κατόπιν τὴν ἀπόλυσή μου, ὡς κληρικοῦ, ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὴν μετὰ ταῦτα συμπερίληψή μου ἀπὸ σᾶς στὸν ἱερὸ κλῆρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ὡς

Μήπως η παραδοχή μιας ασθένειας είναι "ρατσισμός";

 Είναι η ομοφυλοφιλία ελάττωμα;



Μήπως η παραδοχή μιας ασθένειας είναι "ρατσισμός";

Μήπως θα ήταν ρατσισμός, αν κάναμε διακρίσεις στις ασθένειες;

Όταν ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είπε την ομοφυλοφιλία "κουσούρι", έσπευσαν αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους "προοδευτικούς" να πουν ότι αυτό είναι "ρατσισμός" και ότι η ομοφυλοφιλία είναι "επιλογή". Έσπευσαν και οι ομοφυλόφιλοι Ελλάδος να βγάλουν ανακοίνωση περί "ελευθερίας επιλογής", ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ, και άλλα πολλά. Αυτό όμως που δεν κατάλαβαν, είναι ότι θα αποτελούσε κοινωνική διάκριση, αν ξεχωρίζαμε την ομοφυλοφιλία από τα άλλα πάθη που κουβαλάμε όλοι μας!

Αν το να θεωρήσεις κάποιον "άρρωστο" θεωρείτο ρατσισμός, οι μεγαλύτεροι ρατσιστές θα ήταν οι γιατροί! Γιατί είναι υποχρεωμένοι από το λειτούργημά τους, καθημερινά να λένε την πικρή αλήθεια σε πλήθος ασθενείς. Μήπως θα έπρεπε να τους το κρύψουν, για να μη θεωρηθούν οπισθοδρομικοί και  ρατσιστές;
Η υποχρέωση ενός γιατρού, είναι να κάνει γνωστό στον ασθενή του, ότι πάσχει από κάτι επικίνδυνο για τη ζωή του. Και αν ένας γιατρός αποκρύψει τη διάγνωση αυτή, και ο ασθενής ζημιωθεί από αυτό, ο γιατρός θα δώσει λόγο στη δικαιοσύνη.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν είναι ένα "σύστημα νόμων", και "αστήρικτων δογμάτων", αλλά είναι πνευματικό ιατρείο. Και όχι μόνο έχει υποχρέωση να κάνει διάγνωση ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ, αλλά και να τους πει τη σκληρή αλήθεια για την ασθένειά τους, είτε αυτό τους αρέσει, είτε όχι. 
Διαφορετικά, αν ο ιερέας, (ή ακόμα και ο απλός πιστός), πει σε κάποιον "είσαι υγιής", και εκείνος ζημιωθεί στην αιώνια κατοικία του, αμελώντας τη θεραπεία, θα δώσει ο ιερέας εκείνος λόγο προς τον Θεό. Γιατί γι' αυτό είναι απεσταλμένος: Για τη θεραπεία του κόσμου.
Δεν υπάρχουν μόνο σωματικές ασθένειες. Υπάρχουν και ψυχικές. Μόνο που αυτές δεν είναι πάντα φανερές. Ειδικά σε μια κοινωνία που έχει μεγάλο ποσοστό ασθενών κάποιας ασθένειας, φαίνεται αυτή "φυσιολογική"! Πολύ δε περισσότερο, σε μια κοινωνία, γεμάτη με πλήθος ψυχικές ασθένειες, που ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο. Όμως αυτό δεν δικαιολογεί τον πνευματικό γιατρό, να αμελήσει να προειδοποιήσει τον ασθενή.
Όταν μιλάμε για "βεβαίωση ασθένειας", αυτό δεν είναι μια υποκειμενική γνώμη των Χριστιανών. Είναι η σαφής ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του Θεού για την ασθένεια. Διαφορετικά, κανείς δεν θα δικαιολογείτο να λέει δικές του γνώμες για τη ζωή των άλλων. Και όπως ένας κατασκευαστής, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, τα "κουσούρια" που έχει κάποιο από τα κατασκευάσματά του, ομοίως και ο Θεός

Σε περίπτωση αιρέσεως έχουμε εμφύλιο πόλεμο. --Σκοπός των αιρετικών: «τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν»!



    «Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος. ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν» (Πράξ. 20, 28-30).

Τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

δῶ ὁ Παῦλος ὁμιλεῖ προφητικά καί διαχρονικά πρός τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας καί τούς ἐπισημαίνει ὅτι ἀνάμεσα ἀπό αὐτούς θά βγοῦν αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι δέν θά διδάσκουν σύμφωνα μέ τίς Γραφές, ἀλλά θά διδάσκουν διεστραμμένα, μέ σκοπό νά πλανήσουν τούς Ὀρθοδόξους καί νά τούς κάνουν νά τούς ἀκολουθήσουν.
Ἐπίσης ὁ ἀπ. Παῦλος δηλώνει τόν σκοπό τῆς αἱρέσεως, τήν ὁποία ὁ διάβολος ἐνσπείρει μέ τά ὄργανά του, τούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους εἰς τήν προκειμένη περίπτωσι. Ὁ σκοπός δέ εἶναι «τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν». Αὐτό θαυμάσια καί λακωνικώτατα τό δηλώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας αὐτό τό χωρίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ὡς ἑξῆς: «"Τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν". Ὥστε δι’ οὐδέν ἕτερον αἱ αἱρέσεις, ἤ διά τοῦτο» (Ε.Π.Ε. 16Α 610, 12), δηλαδή γιά νά παρασύρουν τούς μαθητές, ὥστε γιά τίποτε ἄλλο δέν δημιουργοῦνταν οἱ αἱρέσεις, παρά γι’ αὐτό.
Ἐδῶ κατανοοῦμε καί τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο εἶναι τελείως διαφορετική ἡ ἀντιμετώπισις τῶν αἱρετικῶν ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἁμαρτωλούς. Ὁ λόγος αὐτός εἶναι ὅτι ὁ αἱρετικός διαδίδει μέ λόγια καί ἔργα τίς δοξασίες του καί ἀγρεύει, ὅσους τόν ἀκολουθοῦν, ἀποσπώντας τους ἀπό τόν Χριστό, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἁμαρτωλοί προσπαθοῦν νά κρύψουν τήν ἁμαρτία των εἴτε ἀπό ἐντροπή, εἴτε ἀπό φόβο, εἴτε ἀπό ἐγωϊσμό κ.λπ. Αὐτό ειδικότερα ἰσχύει γιά τούς Ἐπισκόπους.
Ἄν ὅμως συμβῆ καί τήν ἁμαρτία του ὁ Ἐπισκόπος τήν διαδίδει δημοσίως, προσπαθεῖ νά τήν κατοχυρώση ἁγιογραφικῶς καί Συνοδικῶς, καί νά τήν κάνη γραμμή τῆς Ἐκκλησίας, τότε πάλι ἔχομε αἵρεσι, ὁπότε ἡ ἀντιμετώπισις τῶν Ἐπισκόπων αὐτῶν ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἴδια μέ αὐτή πρός τούς αἱρετικούς, δηλαδή ἀπομάκρυνσις καί ἐκκλησιαστική ἀποτείχισις.
Τέτοιες αἱρέσεις εἴχαμε παλαιότερα ὅπως  τῶν Νικολαϊτῶν, τῶν Εὐσταθιανῶν, τήν μοιχειανική καί εἰκονομαχική κλπ. Ἀλλά καί σήμερα ὑπάρχουν στήν Ἐκκλησία ἀνάλογες συνοδικῶς κατοχυρωμένες αἱρέσεις, ὅπως π.χ. ἡ μέ πρόφασι τήν  ἀγάπη ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, ἡ μέ πρόφασι τήν ἀγάπη ἐκκοσμίκευσι τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐπίσημη πλέον κατάργησις ἱερῶν Κανόνων καί ἱερῶν Παραδόσεων, ἡ ὁποία φθάνει μέχρι  τοῦ σημείου νά μεταδίδωμε τά μυστήρια στούς αἱρετικούς, ἡ ἐπίσημη διάλυσι τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογενείας διά τῶν διαζυγίων κ.λ.π. Εἶναι δηλαδή τελείως διαφορετικό τό νά ἁμαρτάνη ὁ Ἐπίσκοπος ἰδιωτικῶς καί κρυφίως ἀπό τό νά προσπαθῆ τήν ἁμαρτία του αὐτή νά τήν διαδώση, νά τήν κατοχυρώση ἁγιογραφικῶς καί νά τήν καταστήση γραμμή τῆς Ἐκκλησίας. Διότι τότε αὐτομάτως μεταφέρεται στόν χῶρο τῶν αἱρετικῶν, τῶν ὁποίων ὁ σκοπός εἶναι «τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν». Τό ἴδιο ἰσχύει φυσικά καί γιά τήν Σύνοδο.
 Ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ἐν προκειμένῳ ἑρμηνεύοντας τό χωρίο αὐτό τῶν Πράξεων ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Διπλοῦν τό κακόν ὅτι τε αὐτός (ὁ Παῦλος δηλαδή) οὐ πάρεστι, καί ὅτι ἕτεροι ἐπιθήσονται, καί τό χαλεπώτερον, ἐξ ὑμῶν αὐτῶν. Τό βαρύ, ὅταν ἐμφύλιος ὁ πόλεμος ᾖ. Ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν. Ὁ γάρ τῶν αἱρετικῶν σκοπός σπουδάζει, οὐ τῷ Κυρίῳ, ἀλλ’ ἑαυτοῖς περιποιῆσαι λαόν, ἵνα ἑαυτοῖς καυχῶνται ἐμφερομένου αὐτοῖς τοῦ ὀνόματος τῶν αἱρετικῶν» (P.G. 125, 780Β). Ὅταν λοιπόν ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός ἔχουμε ἐμφύλιο πόλεμο. Δι’ αὐτό καί ὁ ἀπ. Παῦλος εἰς τό σημεῖο αὐτό, αὐτούς τούς Ἐπισκόπους τούς ὀνομάζει λύκους βαρεῖς: «εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξί μου λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου».
Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων εἶναι ἄξιον ἀπορίας, πῶς κατώρθωσε ὁ διάβολος νά μεταστρέψη τίς διάνοιες καί τά φρονήματα, ὄχι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀλλά τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν, σέ σημεῖο τέτοιο, ὥστε αὐτούς τούς βαρεῖς λύκους, τούς κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο «μή φειδομένους τῷ ποιμνίῳ», νά τούς ἔχωμε καί νά τούς ἀναγνωρίζωμε ὡς κανονικούς  Ἐπισκόπους, εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, νά τούς μνημονεύωμε καί νά τούς λιβανίζουμε καί νά τούς δίδωμε κατ’ αὐτόν τόν τρόπο τήν ἄδεια καί, κατά τό δή λεγόμενο, «τό πράσινο φῶς», ὥστε νά ἀποσποῦν μέ κάθε εὐχέρεια «τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν». Καί ὅλα αὐτά, σύμφωνα μέ τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος, μέχρις ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἀπόφασι φυσικά περιμένουμε νά προέλθη ἀπό τούς ἰδίους τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο δέν ἔχουμε ἐμφύλιο πόλεμο μέ τούς αἱρετικούς, ἀλλά συνοδοιπορία καί συνύπαρξι καί ἀλληλοπεριχώρησι, ἔστω καί ἄν διαφωνοῦμε καί ἄν κάνουμε ὁμολογίες πίστεως, κι ἄν καταγγέλουμε τήν αἵρεσι ἤ ἄν προσδιορίζουμε τήν ἐξέλιξί της κ.λ.π. Διότι ἐμφύλιος πόλεμος νομίζω ὅτι σημαίνει τήν δημιουργία δύο στρατοπέδων, ὅπως παλιά συνέβη μετά τήν κατοχή στήν πατρίδα μας, καί αὐτό γίνεται μόνο μέ τήν ἀποτείχισι, διότι αὐτή  ἀποτελεῖ τήν ἐν καιρῶ αἱρέσεως Ὀρθόδοξο καί Πατερική ὁδό. Δι’ αὐτόν τόν λόγο δέν θά πρέπει νά ἀποροῦμε, γιατί ἡ Ἐκκλησία τῶν Οἰκουμενιστῶν πέφτει ἀπό τόν ἕνα γκρεμό στόν ἄλλο, ἐφ’ ὅσον οἱ λύκοι, οἱ ὁποῖοι ἡγοῦνται σ’ αὐτήν, ἔχουν τεθῆ ἐπικεφαλῆς δι’ αὐτόν τόν σκοπό.

Ο Άγιος Συμεών ο Δίκαιος ο Θεοδόχος

    





   Ὁ Συμεὼν ἦταν ἄνθρωπος δίκαιος καὶ εὐλαβής, «προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ». Ἦταν ἄνθρωπος κατὰ τὴν φύση, ἀλλὰ στὴν ἀρετὴ ἄγγελος, ἄνθρωπος συναναστρεφόμενος μὲ ἀνθρώπους, ἀλλὰ συμπολιτευόμενος μὲ ἀγγέλους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὅτι δὲν θὰ πεθάνει προτοῦ ἀξιωθεῖ νὰ δεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ Τὸν κρατήσει στὴν ἀγκαλιά του.
Ἡ Θεοτόκος κατὰ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο, τοῦ εἶπε: «Δέξαι γεραρώτατε ἄνθρωπε, τὸν πρὸς σὲ μᾶλλον ἢ πρὸς ἐμὲ τὴν τεκοῦσαν νῦν

ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

Πηγή: xrestia.gr



Νά, λοιπόν, ποὺ ἡ "Χριστιανικὴ Ἑστία" Λαμίας τοῦ "Σωτῆρος" τὸ κατάλαβε! Μόνο ποὺ τὸ κατάλαβε καὶ μιλᾶ ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΑ! Γιὰ τὸ ΤΕΡΑΣΤΙΟ θέμα τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ποὺ δημιουργοῦν νέα "ἐκκλησία" καὶ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενιστῆ μητροπολίτη τους Νικόλαο  -ἔνθερμο ὑποστηριχτὴ τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Παναιρέσεως Βαρθολομαῖο-  τσιμουδιά! Γιατὶ θὰ τοὺς χαλάσει τό ...ΕΡΓΟ! 

ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Νέες δηλώσεις έκανε ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γιαβρόγλου για το επίμαχο θέμα της θεματικής εβδομάδας και των αντιδράσεων που έχουν προκληθεί.
«Προφανώς και θα γίνει η θεματική εβδομάδα. Είναι υποχρεωτική. Θα γίνει σε όλα τα γυμνάσια και ελπίζω να είναι και μία εξαιρετικά παραγωγική εβδομάδα σε όλα τα επίπεδα. Σαφέστατα θα γίνει και για τους γονείς. Νομίζω ότι είναι μία εβδομάδα που, πραγματικά, θα μας πάει όλους ένα βήμα πιο μπροστά» τόνισε ο υπουργός,

Για την μεταξύ των Ορθοδόξων ΕΝΟΤΗΤΑ που οι αιρετικοί Οικουμενιστές κατάφεραν -με ευθύνη μας- να ...ΔΙΑ-ΣΠΑΣΟΥΝ!

Μ. Βασίλειος:

Περιωδεύδαμεν πολλὰ μέρη γῆς καὶ θαλάσσης μήπως εὕρωμεν μερικοὺς οἱ ὁποῖοι νὰ ἀκολουθοῦν τὸν παραδοθέντα κανόνα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὥστε αὐτοὺς νὰ ἐκλέξωμεν ὡς πατέρας (πνευματικούς) καὶ νὰ τοὺς κάμωμεν ὁδηγούς.
.
Συνεπῶς ἂς μὴ διαφεύγῃ τὴν ἀκρίβειάν σας ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀποφεύγει νὰ ἔχῃ ἐπικοινωνίαν μαζί μας ἀποκόπτει τὸν ἑαυτόν του ἀπὸ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν.



Μ. Βασιλείου (Ἐπιστολὴ 204):
"Πρὸς τοὺς Νεοκαισαρεῖς"

   Στὴν ἐπιστολή του «Πρὸς τοὺς Νεοκαισαρεῖς» (μία ἐκ τῶν καλυτέρων του Μ.Β.) ὁ ἀληθὴς καὶ μὴ μισθωτὸς ἐπίσκοπος τοῦ Χριστοῦ Βασίλειος, καὶ παρὰ τὶς εἰς βάρος του συκοφαντίες, ἐπιδίδεται σὲ μία προσπάθεια «νὰ συγκροτήσῃ τοπικὰς Συνόδους διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων τῶν γειτονικῶν τῆς Καππαδοκίας ἐπαρχιῶν». Ὅταν λοιπὸν ὁ Μ. Βασίλειος –ἀναλαμβάνoντας τὴν προσπάθεια ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων– «διῆλθεν καὶ ἐκ Νεοκαισαρείας», ἡ ἐνέργειά του αὐτὴ παρεξηγήθηκε καὶ ὁ ἐπίσκοπος Ἀτάρβιος «ἀνανέωσε καὶ ἐπηύξησε τὰς συκοφαντίας» κατὰ τοῦ Μ.Β., «ἔναντι τῶν ὁποίων ἐσιώπα ὁ Μ. Βασίλειος». Τώρα, ὅμως, «ἀναγκάζεται νὰ λύση τὴν σιωπὴν του (σελ. 17, ὑποσ. 2) καὶ νὰ γράψει αὐτὴ τὴν ἐπιστολή. [Ἡ μετάφραση τῆς ἐπιστολῆς ποὺ παραθέτουμε εἶναι τοῦ ἀείμνηστου Ἁγιορείτου μοναχοῦ Νικοδήμου Μπιλάλη ἀπὸ τὰ «Ἅπαντα τῶν Ἁγίων Πατέρων» Μ. Βασιλείου, τομ. 6ος, ἐκδ. «Ὠφελίμου βιβλίου»].
........
ἐπιστολὴ αὐτὴ εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρη,
τώρα, ποὺ ἐξαιτίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν διασπασθεῖ σὲ ὁμάδες, μολυσμένοι ἀπὸ τὸν ἰὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ἐπὶ δεκαετίες διασπείρουν στὶς ὀρθόδοξες συνειδήσεις μὲ μαεστρία οἱ αἱρετικοί·
τώρα, ποὺ ἔχουν πείσει τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐπισκοποκεντρική, καὶ ἡ ὑπακοὴ στοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ἢ τοὺς ἄφωνους Ὀρθόδοξους Ἐπισκόπους ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, εἶναι ...ἀρετὴ ποὺ σώζει!!!
 Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ δηλαδή, εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρη γιὰ τρεῖς ξεχωριστὲς ὁμάδες: 
α] ἐκείνους ποὺ ἀνέχονται "ἄχρι καιροῦ" τοὺς ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ κοινωνοῦν μαζί τους παρότι οἱ Οἰκουμενιστὲς δικαίωσαν τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ΕΠΙΣΗΜΩΣ στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης καί  -ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς Ἕλληνες πιστούς- τώρα ποὺ τὶς κακόδοξες ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, τὶς ἀποδέχτηκαν οἱ Ἕλληνες Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς·
β] γιὰ ἐκείνους ποὺ ἀρνοῦνται τὴν μετὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν κοινωνία, καὶ βεβαίως
γ] γιὰ ἐκείνους (καὶ αὐτοὶ εἶναι οἱ περισσότεροι) ποὺ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν αἵρεση. Αὐτοί, μαζὶ μὲ τοὺς πρώτους, θεωροῦν ὡς Ὀρθόδοξους ὅλους τοὺς  κανονικὰ χειροτονημένους Ἐπισκόπους καὶ Ἱερεῖς, ἀσχέτως ἂν προσβάλλουν τὴν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως, κι ἂν αἱρετίζουν ἀποδεδειγμένα, ἐπιμόνως καὶ ἐμμανῶς.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς διδάσκει πὼς σὲ καιρὸ αἱρέσεως πρέπει νὰ ψάχνουμε νὰ βροῦμε Ὀρθόδοξους Ποιμένες, ποὺ νὰ ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση κι ὄχι νὰ ἀνεχόμαστε τὴν πνευματική μας καθοδήγηση ἀπὸ Ποιμένες ποὺ εἶναι συμβιβασμένοι ἀνέχονται τὴν αἵρεση (τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα).
Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι: Ἔχει ἐναπομείνει κάποιο ὀρθόδοξο φρόνημα στὸν λαό, ὥστε -ὅπως διδάσκει ὁ Ἅγιος- νὰ ψάξει νὰ βρεῖ Ὀρθόδοξους Ποιμένες; Κι αὐτοὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Ποιμένες θὰ ἐκτινάξουν ἀπὸ πάνω τους ἐν ταπεινώσει καὶ μετανοίᾳ τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τῆς παναιρέως, καὶ θὰ ἐπιδιώξουν τὴν ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων, παραβλέποντες λεπτομέρειες καὶ ἐγωϊσμούς;


Ξεκινάει τὴν ἐπιστολὴν ὁ Ἅγιος:
«Ἐπὶ πολὺν χρόνον ἐτηρήσαμεν σιγὴν μεταξύ μας, ἀδελφοὶ τιμιώτατοι καὶ λίαν ἀγαπητοί, ὅπως ἀκριβῶς κάμνουν ὅσοι χωρίζουν μεταξύ των ὠργισμένοι. Ἀλλ’ ὅμως, ποῖος κρατεῖ τόσον πολὺ τὴν ὀργήν του καὶ δυσκόλως συμφιλιώνεται μὲ ὅποιον ἔχει λυπήσει, ὥστε σχεδὸν ἐπὶ μίαν ὁλόκληρον ἀνθρωπίνην γενεὰν νὰ παρατείνῃ τὴν γεμάτην μῖσος ὀργήν του; Διότι αὐτὸ δύναται κανεὶς νὰ διαπιστώσῃ ὅτι συμβαίνει μὲ ἡμᾶς, χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ καμμία δικαιολογημένη ἀφορμὴ χωρισμοῦ μας, βεβαίως ἐξ ὅσων γνωρίζομεν ἡμεῖς, ἐνῷ τοὐναντίον πολλοὶ καὶ μεγάλοι δεσμοὶ τελείας φιλίας καὶ ἑνότητος ὑπάρχουν μεταξύ μας ἐξ ἀρχῆς.
Καὶ πρῶτος ἐφ’ ἑνὸς καὶ μέγιστος (δεσμός) εἶναι ἡ Ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος ρητῶς καὶ κατηγορηματικῶς εἶπεν ὅτι: ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι Ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγαπᾶται ἀλλήλους» (σελ. 17-18). 
Καὶ ἀφοῦ ἀναπτύσσει καὶ ἄλλα ἑνωτικὰ ἐπιχειρήματα, ρωτᾶ τοὺς Νεοκαισαρεῖς: «Τίνος οὖν ἕνεκεν… οὐ γράμμα ἥμερον αὐτόθεν, οὐ φωνὴ δεξιά, ἀλλ’ ἤνοικται μὲν ὑμῶν τὰ ὦτα τοῖς διαβάλλειν ἐπιχειροῦσιν;». «Διὰ ποῖον ἄρά γε λόγον οὔτε ἐπιστολὴ εὐμενὴς ἀπὸ ἐκεῖ (ἀπὸ σᾶς, δηλαδή, στέλλεται) οὔτε λόγος εὐοίωνος (δὲν ἀκούεται), ἀλλ’ ἔχετε μόνον ἀνοικτὰ τὰ ὦτα σας εἰς ὅσους ἐπιτίθενται συκοφαντικῶς ἐναντίον μας;» (σελ. 19).
Καὶ συνεχίζει: