Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Αρχιμ. Παΐσιος Παπαδόπουλος

Η εκκλησιαστική κατάσταση στην εποχή μας, όντως, δεν διαφέρει καθόλου εξ απόψεως επικρατήσεως της αιρέσεως του Οικουμενισμού από εκείνη, της εποχής του Μεγάλου Βασιλείου και του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού. Και ενώ επισήμως έχει εισαχθεί η αίρεση εν τη Εκκλησία, πολλοί αδελφοί μας συμπεριφέρονται ως να μην έχει συμβεί τίποτα. Οι επίσκοποι κατά κανόνα προσπαθούν να καλύψουν ότι στο Κολυμβάρι ουσιαστικά έγινε εκκλησιαστική αναγνώριση των ομολογιών εκείνων, οι οποίες ενώ στην πραγματικότητα είναι αιρέσεις, έγιναν αποδεκτές ως Εκκλησίες, παραχαράσσοντας το Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας–Κωνσταντινουπόλεως που ορίζει ότι πιστεύουμε «εις μίαν …Εκκλησίαν».
Παρεπιμπτόντως, να σας γνωστοποιήσω, ότι πριν από λίγες ημέρες μου τηλεφώνησε κάποια, άγνωστη, κυρία η οποία μου ανέφερε ότι, σε τραπέζι που αναγκάστηκε(;) να παραθέσει σε προτεσταντική οικογένεια λόγω σχέσεων, ενώ απέφευγε σκοπίμως κάθε συζήτηση για τα πνευματικά και εκκλησιαστικά πράγματα, στο τέλος, όταν σηκώθηκαν για να φύγουν οι συνδαιτυμόνες, ο παππούς προτεστάντης, της είπε ευχαριστημένος: «Ευτυχώς βρέθηκε και αυτός ο Πατριάρχης, ο Βαρθολομαίος, και μας αναγνώρισε ως Εκκλησία στη Σύνοδο στο Κολυμβάρι»! Μπορεί οι τάχα ορθόδοξοι επίσκοποι μαςνα ισχυρίζονται ότι δεν έγινε τίποτε το κακό στο Κολυμβάρι, όμως διαψεύδονται από τα γεγονότα και, κυρίως, από το τί μήνυμα βγήκε προς τα έξω και πως το εξέλαβαν οι άλλες ομολογίες που συνιστούν αιρέσεις. Δεν είναι κάτι καινούργιο θα μου πείτε, γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Το θέμα όμως, δεν είναι τι ορισμένοι γνωρίζετε, αλλά ότι προσπαθούν οι μητροπολίτες μας να μας παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο. Το πρόβλημα στην αντιμετώπιση του Οικουμενισμού ξεκινά από εκεί. Επιτείνεται το πρόβλημα από την αφελή έως και βλακώδη νοοτροπία ορισμένων πνευματικών πατέρων και γερόντων που νομίζουν ότι θα μείνουν εν τη Εκκλησία, αν δεν διακόψουν κοινωνία με τους επισκόπους που μνημονεύουν τον Πατριάρχη. Μαθαίνουμε τι γίνεται στο άγιον Όρος και λυπούμαστε που, και αυτοί οι ηγούμενοι, δεν κράτησαν τίποτα από τους αγώνες των αγίων Πατέρων!
Κατώδυνος είναι ψυχή του ορθόδοξου πιστού, όταν διαπιστώνει ότι τα εκκλησιαστικά πράγματα όχι μόνο δεν βαίνουν καλώς, αλλά και ότι πρόσωπα της Εκκλησίας τα περιπλέκουν ακόμη περισσότερο.  Η εικόνα των εκκλησιαστικών εξελίξεων μας παραπέμπει στον πόνο του Μεγάλου Βασιλείου, και πιο συγκεκριμένα σ’ αυτό που περιγράφει στην πραγματεία του «Περί του Αγίου Πνεύματος» προς τον Αμφιλόχιο επίσκοπο Ικονίου. Χρησιμοποιεί εκεί εικόνες που δίνουν την πραγματικότητα γι’ αυτά που συμβαίνουν και στον καιρό μας. Σύγχυση! Περί τίνος; Για το ορθό, το δέον που αφορά στην αντίδραση του συνειδητά πιστού πληρώματος της Εκκλησίας του Χριστού! Καθένας λέει ό,τι του βγεί από την σκοτισμένη διάνοια και όχι το θέλημα του Θεού. Και το άσχημο είναι πως νιώθει ότι σκέπτεται σωστά και με σοφία. Μόνο όμως σκέπτεται! Πραγματικά, σκέψεις αφώτιστες, χωρίς προσευχή, χωρίς φόβο Θεού και χωρίς παραλληλισμό με την Αγία μας παρακαταθήκη, την ιερά μας Παράδοση που μας κληροδότησε η Εκκλησία για να είμαστε και  «Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσιν».
Αλλοι, πάλι, δεν σκέφτονται καθόλου, αλλά θεωρούν δεδομένο να συνεργαστούν με τους οικουμενιστές για να διώκουν τους πατέρες και, βέβαια, τραβούν κομποσχοίνι. Ο ένας τραβάει από εδώ και ο άλλος από εκεί. Και αυτό γιατί; Διότι κοιμούνται οι φύλακες. Αν όμως τους πει κανείς κάτι, απαντούν με στόμφο: «Έχουσιν  γνώσιν οι φύλακες!». Τρομάρα σας, μη βασκαθείτε!
 Προσωπικά βιώνω  βαθειά απογοήτευση από αυτά που μου εμπιστεύονται ψυχές που όντως αγαπούν την Ορθοδοξία, όταν ακούω λογής λογής θεολογικοφανείς ανοησίες. Οι οικουμενιστές ή οι οικουμενίζοντες από την μια υπερασπίζονται τον διάλογο και από την άλλη, όταν διατυπώνεται κάτι –το οποίο δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους– το θεωρούν αναρχία, ανυπακοή και πόλεμο. Από την μία υπερασπίζονται την συνοδικότητα και από την άλλη εξαίρουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη που στη Σύνοδο του Κολυμβαρίου κατέλυσε κάθε μορφή συνοδικότητας, όχι μόνο με την αποσπασματική εκπροσώπηση των τοπικών Εκκλησιών που συμμετείχαν, αλλά και με την στέρηση δυνατότητας ψήφου από τους παρόντες επισκόπους. Από την μία ομιλούν για στέρηση αγάπης και από την άλλη μας λοιδορούν με παραληρήματα πικρόχολων κειμένων που δείχνουν όχι μόνο ότι δεν υπάρχει χριστοήθεια, μα ούτε και στοιχειώδης αξιοπρέπεια. Τέτοιο επίπεδο που εκφράζεται επιτυχώς στα Τελεβάντεια κείμενα!  Και για να μην περιορισθώ στα κείμενα, ενώ ομιλούν για ταπείνωση, ξυλώνουν  τους πατέρες από τα μοναστήρια και τα κελλιά τους, που με προσωπικές θυσίες και πολύ αγώνα έκαναν και κάναμε με προσωπικά καταναλωτικά δάνεια, μαζί με συνεργάτες και φίλους ευτυχώς των ιδίων φρονημάτων στα εκκλησιαστικά δρώμενα. Τί υποκρισία; Γνωρίζαμε την περιπέτεια την οποία θα υφιστάμεθα, μας την είχαν ανακοινώσει γεροντάδες πριν από μία δεκαπενταετία.
Από την άλλη μεριά των τάχα αντι-οικουμενιστών, ακούμε πολλά ευτράπελα. Ο ένας λέει: «Κάνουμε διακοπή μνημοσύνου και όχι διακοπή κοινωνίας». Ο άλλος λέει: «Αφήνω άλλους να πηγαίνουν μπροστά για να βλέπω τα λάθη τους να μην πράξω τα δικά τους», αλλά όταν κάνει και ο ίδιος διακοπή κοινωνίας, όχι απλώς κάνει λάθη, αλλά και κατηγορεί ως πλανεμένους ανθρώπους που αγωνίστηκαν πολύ νωρίτερα και, μάλιστα, περισσότερο από επισκόπους ενώ είναι λαϊκοί. Άλλος λέει: «Είμαι αδύνατος γι’ αυτό δεν κάνω διακοπή μνημοσύνου», ως να μη επιτάσσει ο κανών την διακοπή ως υποχρέωση, αλλά να προβάλλει την διακοπή κοινωνίας ο κανόνας ως έπαθλο μόνο για τους ισχυρούς. Κάποιος άλλος λέει: «Δεν είναι ακόμη καιρός, ούπω καιρός»· αλλά όταν θα περάσει ο καιρός θα πεί, «ουκέτι καιρός», δηλαδή, δεν υπάρχει πλέον καιρός, διότι την ώρα που ίδιος εκάθευδε οι Οικουμενιστές δούλευαν. Άλλος δίνει αντιοικουμενιστική(;) συνέντευξη, αλλά μπερδεύει και τους λίγους πιστούς που ξέρουν τί θέλουν, ώστε να χαρακτηρίζεται «τοξικό» το περιεχόμενό της. Άλλος λέει: «κάνω διακοπή μνημοσύνου» και εκκλησιάζεται εκεί που μνημονεύεται ο οικουμενιστής επίσκοπος, διότι δεν φρόντισε εγκαίρως να βρει ναό. Και επειδή δεν λειτουργεί, στην πραγματικότητα έκανε διακοπή λειτουργίας καί όχι μνημοσύνου!!! Άλλος πάλι λέει: «Τα μυστήρια των ιερέων που δεν διέκοψαν είναι άκυρα -ενώ θέλει να πει ότι είναι ανυπόστατα- και γι’ αυτό θεωρεί ότι δεν πρέπει ούτε η γιαγιά που ζει πάνω στα κατσάβραχα, και δεν έχει ιδέα τί είναι ο Οικουμενισμός, να πηγαίνει στην λειτουργία και να κοινωνεί Σώμα και Αίμα Χριστού. Άλλος λέει: «ανάθεμα στους αιρετικούς», αλλά μνημονεύει τους αιρετικούς! Και διερωτάται καθένας που έχει σώας τας φρένας: «Θέατρο παραλόγου;» Πάντως απ’ ό,τι φαίνεται δεν το λέγει η καρδούλα μας να αγωνιστούμε!
Όσοι όμως τελικά απομείνουμε για να αγωνισθούμε, για να μπορέσουμε να συνεργαστούμε προκειμένου να φέρει αποτέλεσμα ο αγώνας μας, χρειάζεται να δείξουμε:
1.   Αξιοπιστία, ήτοι να έχουμε ξεκαθαρισμένες απόψεις, οι οποίες θα στηρίζονται στην Ορθόδοξη Παράδοση και τα παραδείγματα των Αγίων Πατέρων.  Απ’ αυτές δεν θα μετακινούμαστε επηρεασμένοι από φωνές δειλιόντων ή μετεωριζομένων, εκτός αν εμπεριστατωμένως –κι όχι λογικοφανώς– μας καταδείξουν  ότι η Αγία Γραφή και οι Πατέρες μας δίδαξαν άλλο δρόμο απ’ αυτόν που ακολουθούμε. Και η μέχρι τώρα αδολεσχία τους και αδυναμία τους να το αποδείξουν, δείχνει ότι βαδίζουμε –παρά τις προσωπικές αδυναμίες– την Ορθόδοξη οδό. (Τα δε περί Οικονομίας επιχειρήματα, δεν είναι δρόμος, αλλά παράδρομος, για ειδικές περιπτώσεις). Αυτές τις σταθερές θέσεις μας θα πρέπει να ανακοινώνουμε για να γνωρίζει και το ποίμνιο τί πρεσβεύουμε.    
2.             Διαφάνεια στις συνεργασίες,  να ενημερώνουμε δηλαδή για ενέργειές μας αυτούς με τους οποίους συνεργαζόμαστε. Πρόσφατα συνέβησαν πράγματα και γνωρίσαμε προθέσεις και νοοτροπίες. Προσωπικά δεν θα στηρίξω ούτε τους αγιορείτες, αν διαπιστώσω παλινδρομήσεις, ότι δηλαδή κινούνται χωρίς να ενημερώνουν και εμάς για τάχα συνεργασίες που αφορούν πράγματα εκτός Αγίου όρους, οι οποίες το μόνο που έκαναν μέχρι τώρα ήταν να μπλοκάρουν τον όλο αγώνα, να σκανδαλίσουν το μικρό ποίμνιο και, τελικά, το αποτέλεσμα  που προέκυψε με την αυθαίρετη ηγεσία ανθρώπων, οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν έκαναν αποτείχιση, προκάλεσε τόση ζημία που ο αγώνας, αν δεν επέμβει ο Θεός, βαίνει προς αποτυχία.
3.             Συμμετοχή των λαϊκών, να μην αφήνουμε έξω, όχι μόνο από τις συνάξεις,  τους πιστούς που στηρίζουν τον αγώνα, αλλά να τους έχουμε και στον ενεργό ρόλο του αντιοικουμενιστικού αγώνα.
4.              Συνάξεις σε άλλα δεδομένα. Αν θα προκύψουν τελικά συνεργασίες -μετά από την σύμφωνη γνώμη κληρικών και λαϊκών που πραγματικά αγωνίστηκαν- θα καθορισθεί ομάδα συντονισμού του αγώνα που  θα απαγκιστρωθεί  από τα δεδομένα της Γατζέας. Κάποιοι ή θα μείνουν απ’ έξω ή θα μάθουν να ακούν και τον «μικρότερο» αδελφό. Νοοτροπίες αυθεντιών δεν θα γίνονται δεκτές εξ αρχής. Θα ορισθεί άλλο προεδρείο και άλλος τόπος συνάξεως με εκπροσώπους τουλάχιστον δύο από κάθε εκκλησιαστικό πεδίο. Δηλαδή, από το άγιον Όρος δύο πατέρες· αν είναι δυνατόν ένας από μονή και ένας κελλιώτης. Από τις έξω μονές ένας από οργανωμένο μοναστήρι και ένας μοναχός χωρίς συνοδεία. Από τους εγγάμους δύο πατέρες. Από τους λαϊκούς δύο. Από τους καθηγητές δύο, ένας κληρικός και ένας λαϊκός. Όλοι αυτοί για να συμμετέχουν θα έχουν αποδείξει ότι έκαναν όντως αποτείχιση. Διαφορετικά ούτε καν θα συμμετέχουν της συνάξεως. Η σύναξη θα είναι κλειστή σε πρόσωπα «ταχυδρόμους» και σε αφελείς. Συνεργασίες με άλλες συνάξεις, με πρόσωπα που δεν ξεκαθάρισαν την θέση τους δεν θα επιτρέπονται εφ’ όσον δεν παίρνονται αποφάσεις από την ολομέλεια.
5.             Η προοπτική του αγώνα μας. Μετά από κάποιες καθαρά οργανωτικές συνάξεις, το πρώτο θέμα που θα απασχολήσει τους συμμετέχοντες είναι στο δια ταύτα, τί κάνουμε, ποιά θα είναι η προοπτική του αγώνα μας εφ’ όσον δεν στηριχθεί περαιτέρω από επισκόπους και περισσότερους κληρικούς έχοντας υπ’ όψιν το «χειρότερο σενάριο».


Όλοι όσοι παρέστησαν στην ημερίδα του Ωραιοκάστρου –για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στην Κολυμβάρια Ψευτοσύνοδο που δίνει τα διαπιστευτήρια στην παναίρεση του Οικουμενισμού– ένοιωσαν να εμψυχώνονται και να ανανεώνονται στον κοινό αγώνα υπέρ της Ορθοδόξου αγίας μας πίστεως. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα κινήθηκε πηγαία έχοντας αίσθηση ψυχής ότι αυτό είναι το δέον. Είναι πολύ παρήγορο ότι υπήρξε μια σημαντική αντιπροσώπευση από πιστούς που δεν κολλούν σε πρόσωπα για να κάνουν αγώνα υπέρ της πίστεως. Οι προσωποληψίες αμαυρώνουν τους αγώνες γιατί στερούν από τους οπαδούς την κριτική ικανότητα για να διακρίνουν την αλήθεια από το ψεύδος και το ορθό από τα λάθη αλλά, κυρίως, διότι δεν επιτρέπουν την Χάρη του Θεού να ενεργήσει αφού δημιουργείται μεροληψία. Όταν δεν είναι κανείς αμερόληπτος, δεν κινείται πλέον στον χώρο του Πνεύματος του Θεού, αλλά του εγκοσμιοκρατικού χωροχρόνου, κρίνοντας ανθρωποκεντρικά και  δημιουργώντας φατρίες που δικαιολογούν κάποιον που δεν βγαίνει στον αγώνα, κάποιον άλλο να κάνει αντιοικουμενιστικό αγώνα γύρω από το εγώ του και να μη θεωρεί το κοινό συμφέρον στην πίστη. Η τακτική, όχι απλώς του αποσύρομαι, αλλά σέρνω μαζί μου υποχρεωτικά και άλλους, χωρίς να επιτρέπω δυνατότητα επιλογής στα πνευματικά μου παιδιά να ενεργήσουν και κατά την κρίση τους, ανάγει σε μοντέλα γκουρουϊσμού που, όταν γίνεται με άδηλο κίνητρο του να δείξω την δύναμη και το κύρος μου σε όσους δεν συμφωνούν μαζί μου, συνιστά και ρεβανσισμό! Ας εστιάσουμε, λοιπόν, λίγο στα κίνητρά μας –γιατί κάνουμε κάτι;– ώστε να κρίνουμε ορθά τα πράγματα. Πέρα από τα πολλά θετικά που έλαβαν οι αγωνιστές από την εν λόγω ημερίδα έθεσαν υπ’ όψιν μας, την επομένη κιόλας ημέρα,  αυτό το κάτι, για το οποίο θεωρώ ότι δεν αρκούσε ο χρόνος που όλοι είχαμε στην διάθεσή μας να αναπτύξουμε περισσότερο και με μεγαλύτερη σαφήνεια, καθώς ορισμένοι μετακινήθηκαν από μακρυά, υπήρχε κούραση αλλά και εκ των πραγμάτων η όλη σύγχυση που προέκυψε δεν βοήθησε να εξετασθούν επισταμένως ορισμένες πρακτικές πλευρές του αγώνα και να δοθούν απαντήσεις σε έναν ευρύ και γόνιμο διάλογο. Όλοι μαζί έχοντας ενότητα στην ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως  μπορούμε να αγωνισθούμε για ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία.

Έβαλε μπροστά την εκκλησιαστική διπλωματία των συλλείτουργων το Φανάρι


...για να στήσει γέφυρες με τους Βούλγαρους!



Του Μάνου Χατζηγιάννη

Έβαλε μπροστά την εκκλησιαστική διπλωματία των συλλείτουργων και των συνεορτασμών το Φανάρι για να στήσει γέφυρες με τους Βούλγαρους, οι οποίοι όχι μόνο δεν πήγαν το περασμένο καλοκαίρι στην Σύνοδο της Κρήτης, αλλά την απέρριψαν κι όλας επίσημα με συνοδική απόφαση διαλύοντας κυριολεκτικά στα εξ ων συνετέθη την Περγάμειο “θεολογία” βάση της οποίας συντάχθηκαν τα κείμενά της.
Για πρώτη φορά, λοιπόν, πριν από λίγες μέρες, δύο επίσκοποι πανηγύρισαν μαζί σε εορταστική Θεία Λειτουργία του Αγίου Γεωργίου στην Αδριανούπολη.

Ο Μητροπολίτης Στάρα Ζαγόρα Κυπριανός της βουλγαρικής Εκκλησίας πέρασε στην τουρκική πόλη με απόφαση της Ιεράς Συνόδου και με την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Μαζί του συλλειτούργησε ο Μητροπολίτης Ανδριανουπόλεως Αμφιλόχιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οι δύο ιεράρχες

Αφήστε τη διγλωσσία, πάψτε να παίζετε σε διπλό ταμπλώ και πείτε μας κ. Ιερώνυμε: Τι παιγνίδια παίζονται από τους εκλεκτούς σας;


Καταγγελία της ΠΕΘ

για προσπάθεια εκφοβισμού 



Δελτίο τύπου της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ)

Καταγγελία της ΠΕΘ για προσπάθεια
εκφοβισμού και παραπλάνησης συναδέλφων
από Σύμβουλο του Υπουργείου Παιδείας

                                                                                                       
    Σύμφωνα με ενυπόγραφες καταγγελίες, οι οποίες κατατέθηκαν στο ΔΣ της ΠΕΘ, ο Σύμβουλος του Υπουργού Παιδείας   κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου περιφερόταν στο 2ο ΠΕΚ Αθηνών, στις 9/5/2017 και παραπλανούσε τους επιμορφούμενους  Θεολόγους λέγοντας τους ότι «ας αντιδράει η ΠΕΘ όσο θέλει, η Εκκλησία έχει αποδεχθεί τα νέα Προγράμματα και έχει συμφωνήσει με το Υπουργείο και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) για την εφαρμογή τους στα σχολεία», προσπαθώντας έτσι, να τους εξουθενώσει ψυχολογικά και να κάμψει τις εντονότατες αντιδράσεις τους εναντίον των νέων Προγραμμάτων, οι οποίες είναι γενικευμένο φαινόμενο σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας επιχειρούνται οι επιμορφώσεις.
   Σημειωτέον ότι, η Σύνοδος της Ιεραρχίας ούτε έχει λάβει ούτε έχει ανακοινώσει απόφασή της ότι συμφωνεί με τα νέα Προγράμματα Σπουδών.
  Σε ερώτηση επιμορφούμενου Θεολόγου «επί ποίου επίσημου αποδεικτικού στοιχείου στηρίζετε αυτή σας την τοποθέτηση κ. Σύμβουλε (ότι η Εκκλησία συμφώνησε);», η απάντηση ήταν η σιωπή.
   Η σιωπή επίσης,  ήταν η απάντηση σε επιμορφούμενο που ρώτησε: «Θα επιμορφώσετε και τους καθηγητές Θεολόγους των ετεροδόξων θρησκευτικών κοινοτήτων (Ρωμαιοκαθολικών, Μουσουλμάνων,  Εβραίων), της χώρας μας για τα νέα Προγράμματα;»
   Σε άλλη περίπτωση πάλι ο κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου ακούγοντας τους προβληματισμούς συναδέλφου χτύπησε το χέρι του στο έδρανο και φώναξε με ένταση: «Εγώ είμαι ο Σταύρος Γιαγκάζογλου και Θεολόγους σαν κι εσένα θα τους κάνω ειδική επιμόρφωση τον Σεπτέμβριο».
   Εκτός των παραπάνω προφορικών δηλώσεων, οι ανακοινώσεις

Μικρόνοη, ανέντιμη και αισχή Οικουμενιστική προπαγάνδα από τον Εφραίμ Βατοπαιδίου!


Η προσβολή της μνήμης του παπά Εφραίμ Κατουνακιώτη


9ff28-00.jpg

Γράφει ο Χαράλαμπος Βουρουτζίδης
«Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται
υμίν παρ’ ο ευηγγελισάμεθα υμίν ανάθεμα έστω. Γαλ.1,8»

  Μετά την αθώωσή του, ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Εφραίμ, περιφέρει πομπωδώς την πία ταπεινότητά του, σε διάφορα σαλόνια γραικολατίνων.

    Ο άγευστος των μύχιων πόθων του Έλληνα, για τη Βασιλίδα των Πόλεων, Βατοπαιδινός ηγούμενος Εφραίμ, επισκέφθηκε το Φανάρι και εκεί, στην αίθουσα του θρόνου της επισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, κοινοποίησε στην ομήγυρη, σύμφωνα με απομαγνητοφωνημένο λογύδριό του, που δημοσιεύτηκε στην επ’ εσχάτων επαμφοτερίζουσα εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» ότι τάχα, ο «παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, του εξομολογήθηκε ότι εμνημόνευε μυστικά τον Αρχιεπίσκοπον Αθηναγόρα» φοβούμενος τους προκατειλημμένους αγιορείτες πατέρες! [σ.σ. "Π.Π.": Κι ἀφοῦ φανερὰ δὲν τὸν ἐμνημόνευε, παρὰ μόνο μυστικά, ποὺ τὸ μάθαιναν, ὥστε να "ἐξευμενισθοῦν" οἱ Πατέρες;].
   Και συνεχίζει, ο ηγούμενος Εφραίμ πως, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, που τον αξίωσε ο «Θεός να βλέπει τη μεταβολή των θείων δώρων σε κάθε Λειτουργία», «όταν δεν μνημόνευε φανερά τον Αρχιεπίσκοπο η <θεία> χάρις ερχόταν μετ’ εμποδίων ενώ, όταν άρχισε να μνημονεύει κανονικά τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως τότε ερχόταν άνευ εμποδίων»!!!
    «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου…», δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο ηγούμενος Εφραίμ παρουσιάζει έναν από τους πρυτάνεις του Ορθόδοξου μοναχισμού, ως διχασμένη προσωπικότητα. Επίσημα, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης δεν μνημονεύει τον πατριάρχη Αθηναγόρα και, μυστικά και κατ’ ιδίαν, μνημονεύει έναν αιρετικό από φόβο!
    Ο ηγούμενος της Ι.Μ.Βατοπαιδίου Εφραίμ, πέρα από το ότι θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του που, σαν πνευματικός, «καρφώνει» όσα του λεν εξομολογητικά οι άνθρωποι, πιθανότατα νομίζει ότι, μόνο αυτός γνώρισε τον παπά Εφραίμ τον Κατουνακιώτη.
   Κατ’ αρχάς, είναι επαίσχυντη προσβολή της μνήμης του οσιακής τελευτής Γέροντα, είναι ντροπή, μεγάλη ντροπή, να παρουσιάζει ο Βατοπαιδινός ηγούμενος τον παπά Εφραίμ ως ένα φοβισμένο καλογεροπαίδι, ως έναν ασκητή χωρίς αυτοπεποίθηση, που άλλα ήθελε και άλλα έπραττε από τον φόβο των «ζηλωτών» πατέρων ή, αλλιώς, κατά τον ηγούμενο Εφραίμ, αναρχικών. Αυτό ξεπερνά τα όρια της ντροπής, είναι βλασφημία στο πρόσωπο του Γέροντα Εφραίμ, που έζησε ως στρατιώτης και αθλητής του Χριστού.
    Πώς τολμά, ο Βατοπαιδινός ηγούμενος και προσβάλει τη μνήμη του «χαρισματούχου υποτακτικού»; Τι σόι «χαρισματούχος υποτακτικός» θα ήταν ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, εάν παράκουε το Γέροντά του Νικηφόρο, τον κατά γενική ομολογία απόλυτο στις Ορθόδοξες απόψεις του και σκληρό στην μοναχική άσκηση;
    Είναι αλήθεια, ότι ο παπά Εφραίμ έτρεμε, μη τυχόν και γίνει σχίσμα επί των ημερών του λατινόφρωνα Αθηναγόρα, όπως αγωνιούσε και ο Άγιος Παΐσιος που, καρτερούσε «…τούς Μάρκους, τούς Ευγενικούς και τούς Γρηγορίους Παλαμάδες διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον πίστιν, να στερεώσουν  την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας Εκκλησίαν», συνιστώντας με επιστολή του, στις αρχές του 1969: «να μην αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά πού θα πταίη ο Πατριάρχης <Αθηναγόρας>» τον οποίο όμως, τελικώς, στο τέλος του 1969, με παρότρυνσή του οι αγιορείτες πατέρες έπαψαν να μνημονεύουν. Την ίδια αγωνία, με τους νεοφανείς στύλους της Ορθοδοξίας, Άγιο Παΐσιο και Εφραίμ Κατουνακιώτη έχουν και σήμερα, όσοι διέκοψαν το μνημόσυνο του ιερατικώς προϊσταμένου τους, που «γυμνή τη κεφαλή» διδάσκει την αίρεση του οικουμενισμού. Προβληματίζονται, όπως πατήρ Θεόδωρος Ζήσης, όχι για την ορθότητα της αποφάσεώς τους αλλά για τον τρόπο προστασίας του χριστεπώνυμου πληρώματος και της Εκκλησίας από το σχίσμα, παρά το γεγονός πως, ο Άγιος Σωφρόνιος αποφαίνεται ότι όποιος αποτειχισθεί από τον αιρετικό προϊστάμενό του, πρέπει να τύχει τιμής και αποδοχής.
    Δεν είναι προφανώς βέβαιο πως, ο ηγούμενος της Βατοπαιδίου Εφραίμ, εξιστόρησε στον Επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο την δήθεν «εξομολόγηση» του μακαριστού γέροντα Εφραίμ, για να δείξει ότι όσοι Ορθόδοξοι αποτειχίζουν τον αιρετικό επίσκοπό τους, βρίσκονται σε πλάνη.
    Όμως, το να καταγγέλλει ο ηγούμενος της Βατοπαιδίου πως, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, μνημόνευε τάχα μυστικά και από φόβο τον αιρετικό Αθηναγόρα, είναι ύβρις! [σ.σ. "Π.Π.": Φαίνεται δὲν πρόλαβε (μοιράζοντας κοτόπουλα ὁ κ. Ἐφραὶμ Βατοπαιδίου) νὰ διαβάσει τὴν ἀποκάλυψη τοῦ καθηγητὴ Δογματικῆς κ. Τσελεγγίδη: «"Ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός ἔ­χει πνεῦ­μα πο­νη­ρί­ας καί κυ­ρι­αρ­χεῖ­ται ἀ­πό ἀ­κά­θαρ­τα πνεύ­μα­τα", κα­τά τήν χα­ρι­σμα­τι­κή ἐμ­πει­ρί­α τοῦ μα­κα­ρι­στοῦ Γέ­ρον­τος Ἐ­φραίμ τοῦ Κα­του­να­κι­ώ­τη», γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ τὶς Ὀρθόδοξες θέσεις τοῦ π. Ἐφραίμ, ποὺ ὁ ἴδιος -ὡς συννόματος- ντροπιάζει].
    Τάχα και, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακώτης, που είχε εντρυφήσει

Θλιβερά επιστολή της Μονής προφήτου Ηλιού Πρεβέζης! --Ο Οικουμενισμός είναι πλέον σάρκωμα στη σάρκα μας!


«Μὲ πολὺ πόνο, ἀγάπη καὶ ἀγωνία θὰ συνεχίσουμε νὰ προσευχόμαστε» γιὰ σᾶς, τοὺς συναγωνιστὲς τῶν φοιτητικῶν μας χρόνων!   (Π.Σ.)
 Δημοσιεύτηκε ἐπι-στολὴ τῆς «Ἱ. Μονῆς Προφήτου Ἠλιοῦ» Πρεβέζης ποὺ μᾶς γεμίζει θλίψη, καθὼς διαπιστώνουμε ὅτι ἡ νέα "ἐκκλησία" τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἔχει ἐπεκταθεῖ κι ἔχει ριζώσει, ὄχι μόνο στὰ Μοναστήρια, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα Μοναστήρια τῆς Ἑλλάδος! Κι ἔτσι οἱ μοναχοί, ποὺ ἦσαν ἄλλοτε οἱ φύλακες τῆς Πίστεως, εὐνοοῦν τὴν ἐπέκταση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε τώρα μὲ τὶς προσωπικὲς διαφορὲς τῆς Μονῆς μὲ τὸ μοναχὸ ποὺ ἐκδίωξαν, ἀλλὰ μὲ τὴν θλιβερὴ στάση τῆς Μονῆς ἀπέναντι στὴν αἵρεση, οὐσιαστικὰ δηλ. τὴν ἀποδοχὴ τῆς Παναιρέσεως!
Ἐκλαμβάνουν καὶ παρουσιάζουν, οἱ διοικοῦντες τὴν Μονή, ὡς συκοφαντία, τὴν πραγματικότητα τῶν πασιφανῶν αἱρετικῶν ἐνεργειῶν τους, ποὺ δὲν εἶναι τωρινές, ἀλλὰ πραγματοποιοῦνται ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ μιὰ δεκαετία. Κι αὐτὲς εἶναι:
·      Οἱ μετα-πατερικὲς θέσεις τους στὸ θέμα τῆς εἰσαγωγῆς δημοτικῆς στὴν Θ. Λειτουργία καὶ μεταφράσεως τῶν Ἁγιογραφικῶν-Λειτουργικῶν κειμένων.
·      Ἡ φιλοξενία καὶ ἔκδοση τῶν ἔργων τοῦ γνήσιου Οἰκουμενιστῆ (μέχρι τοῦ θανάτου του) μητροπολίτη Σηλυβρίας Αἰμιλιανοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε διαπράξει τὸ ἀδιανόητο: <ἦταν> «ὀρθόδοξος» Ἐπίσκοπος καὶ ταυτόχρονα μοναχὸς τῆς Παπικῆς Μονῆς Bose!
·      Ἡ μετάβαση καὶ συμμετοχὴ σὲ Συνέδρια καὶ συμπροσευχές, κάποιων Ἱερομονάχων τῆς Μονῆς προφήτου Ἠλιοῦ, στὴν Οἰκουμενιστικὴ Μονὴ τοῦ Bose!
·      Ἡ συνειδητὴ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ ὅσων τὸν ὑποστηρίζουν (λογικό, ἐφ’ ὅσον καὶ ἡ Μονή τους τὸν ὑποστηρίζει).
·      Ἡ φοβερὴ ἄγνοια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ ἡ -ἐξ αὐτῆς- ἀθεολόγητη διαστροφὴ τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως μὲ τὸ νὰ ἀποκαλοῦν σχίσμα, τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ αἱρετίζοντος Πατριάρχη.
·      Ἡ ἀποδοχή, τέλος, τῆς αἱρετικῆς καὶ ληστρικῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ὡς Ὀρθοδόξου. 

Ἡ Ἐπιστολή




Μετὰ ἀπ' αὐτά, ἐπαναλαμβάνω τὴν τελευταία σας φράση: «Μὲ πολὺ πόνο, ἀγάπη καὶ ἀγωνία θὰ συνεχίσουμε νὰ προσευχόμαστε» γιὰ σᾶς, τοὺς συναγωνιστὲς τῶν φοιτητικῶν μας χρόνων!   (Π.Σ.)

Η Μεσοπεντηκοστή: τι είναι και τι γιορτάζουμε;





     Τὴν ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς τὴν ἑορτάζουμε γιὰ τὴν τιμὴ τῶν δύο μεγάλων ἑορτῶν, δηλαδὴ τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Πεντηκοστῆς, ἐπειδὴ αὐτὴ καὶ ἑνώνει καὶ συνδέει τὶς δύο αὐτὲς ἑορτές. Ἡ ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς θεσπίστηκε γιὰ τὸν ἑξῆς λόγο:
     Μετὰ τὸ ὑπερφυὲς θαῦμα ποὺ ἔκαμε ὁ Χριστὸς στὸν παράλυτο, οἱ Ἰουδαῖοι, σκανδαλισμένοι δῆθεν γιὰ τὸ Σαββάτου (διότι πράγματι, Σάββατο θεράπευσε ὁ Κύριος τὸν παράλυτο), Τὸν καταδίωκαν καὶ ζητοῦσαν νὰ τὸν σκοτώσουν. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς ἔφυγε ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ πῆγε στὴ Γαλιλαία, ὅπου καὶ διέμενε στὰ ὅρη τῆς περιοχῆς ἐκείνης μὲ τοὺς μαθητές Του. Ἐκεῖ ἔκανε τὸ ὑπερφυὲς θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων, καὶ ἔφαγαν καὶ χόρτασαν πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρὶς νὰ ὑπολογίζονται στὸν ἀριθμὸ αὐτὸ γυναῖκες καὶ παιδιά.


    Μετέπειτα, κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Σκηνοπηγίας (ἦταν δὲ καὶ αὐτὴ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων), ὁ Ἰησοῦς ἀνέβηκε καὶ πάλι στὰ

ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ




«Ο ΔΙΑΥΛΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ»

(ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ)



Τοῦ ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΑΛΑΚΗ


Η Αγία Γραφή, ως αποκρυστάλλωση της Θεϊκής Αλήθειας, του Θεϊκού λόγου, περικλείει στα όριά της το δογματικό σώμα της Εκκλησίας και διαγράφει την περίμετρό του.

Η αλήθεια αυτή, πολύτιμη όχι μόνο ως γνώση αλλά, κυρίως, ως σωστική προϋπόθεση, είναι πηγή απαντήσεων που θεμελιώνουν και προάγουν το ευσεβές πλήρωμα στην πορεία του μέσα στον κόσμο (Τιμ. Β΄, Γ΄,16).

Τα πνευματικά φαινόμενα, Ακρίβεια και Οικονομία, εμφανίζονται στην Γραφή ως αλληλοκαθοριζόμενες καταστάσεις. Γίνονται το ένα αιτία παραγωγής του άλλου.

Στο Κεφάλαιο ΛΒ΄ της Εξόδου για παράδειγμα, βλέπουμε μια διανομή Ακρίβειας και Οικονομίας, ως αναπόσπαστο τμήμα της αγάπης και φιλανθρωπίας του Θεού.

«Ίδιον της του Θεού φιλανθρωπίας το μη σιωπή τας κολάσεις επάγειν, αλλά προκηρύσσειν δια των απειλών προκαλουμένου εις μετάνοιαν τους ημαρτηκότας» (Μ. Βασίλειος ΒΕΠΕΣ 56,152).

Στο Κεφάλαιο αυτό περιγράφεται μια τραγική πτώση (Αποστασία) του λαού του Θεού: «συνέστη ο λαός επί Ααρών και λέγουσιν αυτώ· ανάστηθι και ποίησον ημίν θεούς, οι προπορεύσονται ημών· ο γαρ Μωυσής ούτος άνθρωπος, ος εξήγαγεν ημάς εκ γης Αιγύπτου, ουκ οίδαμεν τι γέγονεν αυτώ» (Κεφ ΛΒ, 1).