Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Τι λένε οι Άγιοι Πατέρες για τη στάση μας στους αιρετικούς, και τι λένε κάποιοι σύγχρονοι πατέρες! (1)



   Μᾶς λέγουν οἱ μὴ ἀποτειχισθέντες ὀρθοδόξως πατέρες Θ. Ζήσης, Νικόλαος Μανώλης καὶ π. Φώτιος Βεζύνιας, ὅτι δὲν ἔχουν καθαιρεθεῖ οἱ Οἰκουμενιστές καὶ ἄρα, μποροῦν νὰ ἔχουν ἀκόμα κοινωνία μαζί τους, ἢ ὅτι δὲν ἔχουν Ναοὺς γιὰ νὰ λειτουργήσουν, γι' αὐτὸ ἔκαναν διακοπὴ Θ. Λειτουργίας κι ὄχι διακοπὴ κοινωνίας μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ κι αὐτοὶ καὶ οἱ ὀπαδοί τους λειτουργοῦνται στοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, τοὺς ὁποίους καταγγέλλουν!!! Θὰ ἀπαντήσουμε μὲ παραδείγματα ἀπὸ Ἁγίους Πατέρες.

  Δὲν θὰ ἀναφερθοῦμε στὶς περιπτώσεις τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἢ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀλλὰ θὰ παρουσιάσουμε τί ἔπραξε ἕνας ἄλλος Ἅγιος· ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Πιστεύουμε νὰ ἀντιληφθοῦν, ὄχι οἱ ὡς ἄνω πατέρες, ποὺ τὰ ξέρουν αὐτά, ἀλλὰ τὰ γράφουν «στὰ παλιά τους τὰ παπούτσια», ἀλλὰ οἱ πιστοί, τοὺς ὁποίους μὲ τὸ «κύρος» τους καὶ τὸ ὄνομά τους ἐπηρεάζουν. Κι ἂς ἀποφασίσουν, ἂν θέλουν νὰ ἀκολουθήσουν τοὺς Ἁγίους ἢ πρόσωπα ποὺ δὲν ἀκολουθοῦν τοὺς Ἁγίους.
    ἅγιος Γρηγόριος, λοιπόν, πῆγε στὴν Κων/πολη, ὅταν  τὸν θρόνο κατεῖχε ὁ αἱρετικὸς Πατριάρχης Δημόφιλος, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο. Τότε, ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Κων/πόλεως τοὺς κατεῖχαν αἱρετικοὶ ἢ μνημονεύοντες τοὺς αἱρετικούς (ὅπως σήμερα οἱ Οἰκουμενιστὲς ἢ ὅσοι τοὺς μνημονεύουν καὶ δὲν ἀρθρώνουν λέξη διαμαρτυρίας ἐναντίον τους), ὁ δὲ Ὀρθόδοξος λαὸς δὲν εἶχε οὔτε Ἐπίσκοπο Ὀρθόδοξο ἢ μὴ μνημονεύοντα αἱρετικούς, οὔτε ἱερὸ Ναό. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος σύναξε τοὺς πιστοὺς σὲ μιὰ ἀποθήκη, τὴν μετέπειτα «ἁγία Ἀναστασία» καὶ μὲ τὴν ὅλη δραστηριότητά του (καὶ φυσικὰ μὴ μνημονεύοντας καὶ μὴ κοινωνώντας μὲ τοὺς μὴ καθηρημένους ἀκόμα αἱρετικούς) κατάφερε νὰ ἀνατρέψει τὴν αἵρεση! Γιατί δὲν ἔκανε χαρτοπόλεμο, ἀλλὰ  πόλεμο!
   Ἄραγε, τὰ παραδείγματα τῶν Ἁγίων τὰ ἔχουμε γιὰ νὰ τὰ μιμούμεθα ἢ γιὰ νὰ τὰ κηρύττουμε ἀπὸ τὰ «ἀρχονταρίκια» τῶν Ναῶν ἢ τὰ σπίτια τῶν ἱερέων καὶ μετὰ νὰ μὴν τὰ ἐφαρμόζουμε ἀλλὰ νὰ τὰ παραβαίνουμε;
     Γιατί, λοιπόν, δὲν κάνουν τὸ ἴδιο καὶ οἱ παραπάνω πατέρες; Γιὰ ποιο λόγο μᾶς παρουσίαζαν τόσα χρόνια τὰ παραδείγματα τῶν Ἁγίων; Ὄχι γιὰ νὰ τὰ μιμηθοῦμε;
    Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ σήμερα· οἱ μὲν Οἰκουμενιστὲς δὲν ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο, οἱ αἱρέσεις τους ὅμως, ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ πολλὲς Συνόδους· παράδειγμα ἡ αἵρεσή τους περὶ ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, διηρημένης Ἐκκλησίας καὶ πολλῶν βαπτισμάτων, ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ ὅλες τὶς μετέπειτα Οἰκουμενικὲς Συνόδους!
    Δὲν φτάνουν αὐτὲς οἱ καταδίκες στοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές;

  Στὴ συνέχεια δημοσιεύουμε τὸ ἀξιόλογο τμῆμα περὶ τῆς στάσεως τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἀπὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ (σελ. 101-106) καὶ θὰ συνεχισουμε μὲ παρόμοια παραδείγματα ἀπὸ τὴ στάση ποὺ εἶχαν ἄλλοι Ἅγιοι:


Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος

   Θά ἀναφέρωμε ἐν συνεχείᾳ καί κάποια ἄλλα παραδείγματα ἀπό τούς ἁγίους διά νά διαπιστώσωμε τήν θέσι τῶν Πατέρων εἰς τό ἐν λόγῳ θέμα μολονότι θά ἤρκουν καί τά ἀναφερθέντα ἀπό τούς μεγάλους φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος.
     Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἶναι καί αὐτός ἀπόλυτα σύμφωνος μέ τήν διδασκαλία τοῦ 15ου ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ἀπό τόν βίο του διδασκόμεθα ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι κάτοικοι τῆς Κων/πόλεως δέν ἐπικοινωνοῦσαν ἐκκλησιαστικῶς μέ τόν Ἀρειανό Πατριάρχη Δημόφιλο, χωρίς φυσικά αὐτός νά ἔχη καθαιρεθῆ ἀπό Σύνοδο, οὔτε εἶχαν κἄν ναό στήν πρωτεύουσα ὀρθόδοξο, διότι ὅλοι κατείχοντο ἀπό τούς Ἀρειανούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπικρατήσει μέ τήν βοήθεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Εἶναι ἄκρως συγκινητική ἡ περιγραφή πού κάνει ὁ ἅγιος ἐνώπιον τῶν Πατέρων τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, λίγο πρίν τήν ἀναχώρησί του ἀπό ἐκεῖ. Εἰς τό σημεῖο τοῦ λόγου του, τόν ὁποῖο παραθέτομε, περιγράφει πῶς ἦτο τό ὀρθόδοξο ποίμνιο ὅταν τόν προσεκάλεσαν πρός βοήθεια καί ἐνίσχυσι, διότι ἡ Ὀρθοδοξία ἐκινδύνευε νά ἀφανισθῆ.
     «Τοῦτο τό ποίμνιον ἦν ὅτε μικρόν τε καί ἀτελές ἦν, ὅσον ἐπὶ τοῖς ὁρωμένοις, καὶ οὐδὲ ποίμνιον, ἀλλὰ ποίμνης τι μικρὸν ἴχνος, ἢ λείψανον, ἀσύντακτον, καὶ ἀνεπίσκοπον, καὶ ἀόριστον, μήτε νομὴν ἐλευθέραν ἔχον, μήτε μάνδρᾳ περιεχόμενον, πλανώμενον ἐν ὄρεσι, καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς, ἄλλο ἀλλαχοῦ διεσπαρμένον τε καὶ διερριμμένον, ὡς ἕκαστον ἔτυχε σκεπόμενον, ἢ νεμόμενον, καὶ διακλέπτον ἀγαπητικῶς τὴν ἑαυτοῦ σωτηρίαν· οἷον ἐκεῖνο τὸ ποίμνιον, ὃ λέοντες ἐξῶσαν, ἢ ζάλη διέλυσεν, ἢ σκοτόμαινα διεσκέδασεν· ὃ θρηνοῦσι μὲν προφῆται, τοῖς τοῦ Ἰσραὴλ ἀπεικάζοντες πάθεσι, παραδεδομένου τοῖς ἔθνεσιν· ἐθρηνήσαμεν δὲ καὶ ἡμεῖς, ἐφ' ὅσον θρήνων πράττομεν ἄξια. Τῷ ὄντι γὰρ καὶ ἡμεῖς ἐξώσθημεν καὶ ἀπερρίφημεν, καὶ ἐπὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸν διεσπάρημεν, ὡς ἐν ἐρημίᾳ ποιμένος· καὶ πονηρός τις χειμὼν κατέσχε τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ δεινοὶ θῆρες ἐπιπεπτώκασιν, οἱ μηδὲ νῦν μετὰ τὴν αἰθρίαν ἡμῶν φειδόμενοι· ἀλλ' ἀναισχυντοῦντες εἶναι, καὶ τοῦ καιροῦ δυνατώτεροι· καὶ σκυθρωπή τις σκοτόμαινα ἐπέλαβε πάντα καὶ συνεκάλυψε, πολὺ τῆς ἐνάτης τῶν Αἰγυπτίων πληγῆς βαρυτέρα, τοῦ ψηλαφητοῦ λέγω σκότους, ὑφ' οὗ μικροῦ δεῖν μηδὲ ἀλλήλους ἰδεῖν ἐδυνήθημεν...» (ΕΠΕ 2, 240,21).
     Στήν ὑπέροχη αὐτή περιγραφή τοῦ Θεολόγου παρατηροῦμε τά ἑξῆς: Ἡ ὀρθόδοξος ποίμνη ἦτο ἀποδεκατισμένη στόν ἔσχατο βαθμό, ἀσύντακτος καί ἀνεπίσκοπος. Δηλαδή ὅλος σχεδόν ὁ λαός εἶχε προσχωρήσει στόν Ἀρειανισμό καί οἱ ἐναπομείναντες ὑπερασπισταί τῆς πίστεως ἦσαν ἐλάχιστοι καί χωρίς Ἐπίσκοπο. Αὐτοί φυσικά δέν ἀνεγνώριζον τόν Ἀρειανό Πατριάρχη Δημόφιλο, οὔτε εἶχαν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μαζί του, ἀλλά ὑφίσταντο τά δεινά τῆς αἱρέσεως  «ὡς ἐν ἐρημίᾳ ποιμένος· καὶ πονηρός τις χειμὼν κατέσχε τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ δεινοὶ θῆρες ἐπιπεπτώκασιν» ὅπως χαρακτηριστικά ἀναφέρει.
   Εἰς ἄλλη του ὁμιλία ὁ ἅγιος ἀναφερόμενος εἰς τό ὅτι ὁ Θεός εὑρίσκεται ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἡ ἀληθινή πίστις καί ὄχι ἐκεῖ πού ὑπάρχουν οἱ ναοί καί τά ἐξωτερικά γνωρίσματα τῆς Ἐκκλησίας λέγει: «Ἔχουσιν οὗτοι (οἱ αἱρετικοί) τούς οἴκους ἡμεῖς τόν ἔνοικον οὗτοι τούς ναούς, ἡμεῖς τὸν Θεόν· καὶ τὸ ναοὶ γενέσθαι Θεοῦ ζῶντος καὶ ζῶντες, ἱερεῖα ἔμψυχα, ὁλοκαυτώματα λογικά, θύματα τέλεια, θεοὶ διὰ Τρίαδος προσκυνουμένης. Οὗτοι δήμους, ἡμεῖς ἀγγέλους· οὗτοι θράσος, πίστιν ἡμεῖς· οὗτοι τὸ ἀπειλεῖν, ἡμεῖς τὸ προσεύχεσθαι· οὗτοι τὸ βάλλειν, ἡμεῖς τὸ φέρειν· οὗτοι χρυσὸν καὶ ἄργυρον, ἡμεῖς λόγον κεκαθαρμένον (ΕΠΕ 2, 116, 6). Ἀντάξια πράγματι ἡ περιγραφή τῆς θεολόγου γλώσσας, δηλώνει ἀπερίφραστα ὅτι δέν εἶναι τά πράγματα ὅπως ἐξωτερικά φαίνονται, ἀλλά ὅπως τά ὁριοθέτησαν οἱ γραφές καί οἱ Πατέρες. Δι’ αὐτό ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρει: «Μικρόν μοι τὸ ποίμνιον; Ἀλλ' οὐκ ἐπὶ κρημνῶν φερόμενον. Στενή μοι ἡ μάνδρα, πλὴν λύκοις ἀνεπίβατος, πλὴν οὐ παραδεχομένη λῃστήν, οὐδὲ ὑπερβαινομένη κλέπταις καὶ ξένοις» (ΕΠΕ 2, 116,17).  Τό ποίμνιο αὐτό λοιπόν τῶν Ὀρθοδόξων ἦτο ξεχωρισμένο ἀπό τό αἱρετικό καί πολυάριθμο καί εἶχε ὅλα τά χαρακτηριστικά τῆς Ἐκκλησίας, μολονότι δέν εἶχε κανένα ἐξωτερικό της γνώρισμα. Τό θαυμαστό εἶναι ὅτι καί πρίν ἔλθει ὁ ἅγιος εἰς τήν Κων/πολι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐτηροῦσαν αὐτήν τήν στάσι, τῆς ἀποτειχίσεως δηλαδή ἀπό τόν αἱρετικό Πατριάρχη, πρᾶγμα τό ὁποῖο δεικνύει ὅτι αὐτό ἦτο Παράδοσις εἰς τήν Ἐκκλησία, χωρίς δηλαδή ἐν προκειμένῳ νά περιμένουν τήν ἀπόφασι τῆς Β΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου.  Τό θαυμαστό εἰς τήν προκειμένη περίπτωσι εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος θεωρεῖ ποίμνιο Ὀρθόδοξο μόνον τούς ἀποτειχισμένους ἀπό τόν αἱρετικό Πατριάρχη Δημόφιλο, τούς δεδιωγμένους, διασκορπισμένους καί ἀνεπισκόπους, χωρίς κἄν νά συγκαταριθμῆ εἰς τούς Ὀρθοδόξους ὅσους ἀκολουθοῦσαν τόν αἱρετικό Πατριάρχη, διεμαρτύροντο ὅμως ἐνδεχομένως ἤ προφανῶς προφορικῶς ἤ γραπτῶς ἤ ἀκολουθοῦσαν ἀπό φόβο, ἀλλά εἶχαν ὀρθόδοξο φρόνημα, ἤ ἀκολουθοῦσαν ἀναμένοντας τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου.
   Ἡ διδασκαλία εἰς τό θέμα αὐτό τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου εἶναι σαφής καί συνοψίζεται εἰς τούς λόγους του: «καὶ τῆς μὲν ἔχθρας οὐκ ἐπῃνέσαμεν, τοῦ ζήλου δὲ ἀπεδεξάμεθα· κρείσσων γὰρ ἐμπαθοῦς ὁμονοίας ἡ ὑπὲρ εὐσεβείας διάστασις» (ΕΠΕ 1, 246,19). Δηλαδή ὁ Θεός εὑρίσκεται ἐκεῖ ὅπου ἐσυνάζοντο οἱ Ὀρθόδοξοι, εἰς τήν ὕπαιθρο, ἔστω καί ἄν αὐτοί ἦσαν ἐλάχιστοι, καί ὄχι εἰς τούς πολυτελεῖς ναούς πού ὑπῆρχε ἡ αἵρεσις καί ἐπίσης διά νά διατηρηθῆ ἡ ἀληθινή πίστις πρέπει νά ὑπάρξη ἡ «ὑπέρ εὐσεβείας διάστασις», δηλαδή ἡ ἐκκλησιαστική ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικῶς φρονοῦντας καί πράττοντας.
  Πρίν ἀφήσουμε τήν θεολόγο γλῶσσα εἶναι ἀνάγκη νά παραθέσωμε καί δύο τελευταῖα χωρία, πολύ ἐπίκαιρα καί σχετικά μέ τήν γενική ἔννοια, εἰς τήν μικρή αὐτή μελέτη, τά ὁποῖα ἄν τά ἐγνώριζαν οἱ Ἐπίσκοποι καί τά ἐπίστευαν ἤ θά ἔπρεπε πάραυτα νά διορθωθοῦν καί νά ὀρθοτομήσουν τόν λόγο τῆς ἀληθείας ἤ νά παραιτηθοῦν ὡς αἴτιοι ψυχικοῦ θανάτου πολλῶν. Ἀναφέρει  ὁ ἅγιος σέ ἐπιστολή του πρός τούς κατοίκους τῆς Καισαρείας τά ἑξῆς:
«Λύχνος δὲ τῆς Ἐκκλησίας ἐπίσκοπος, ὃ δῆλον ὑμῖν κἂν αὐτοὶ μὴ γράφωμεν. Ἀνάγκη τοίνυν, ὥσπερ ἐκείνου καθαρῶς μὲν ἔχοντος ὀρθῶς ἄγεσθαι καὶ τὸ σῶμα, μὴ καθαροῦ δὲ τυγχάνοντος, οὐκ ὀρθῶς· οὕτω καὶ τῷ προστάτῃ τῆς Ἐκκλησίας  ὁποτέρως ἂν ἔχῃ, πάντως ἢ συνδιακινδυνεύειν ἢ συνδιασώζεσθαι» (ΕΠΕ 7, 80,24). Ἐδῶ ὁ Ἐπίσκοπος ὀνομάζεται «προστάτης τῆς Ἐκκλησίας» καί ἀπό τήν κατάστασί του ἤ θά διασωθῆ τό ποίμνιο ἤ θά κινδυνεύση, ἀκολουθῶντας τον, νά χαθῆ.
    Ἐπίσης σέ ἐγκωμιαστικό λόγο του  διὰ τόν μέγα Ἀθανάσιο ὁ ἅγιος ἀναφέρει: «Οὕτω μὲν οὖν καὶ διὰ ταῦτα, ψήφῳ τοῦ λαοῦ παντός, οὐ κατὰ τὸν ὕστερον νικήσαντα πονηρὸν τύπον, οὐδὲ φονικῶς τε καὶ τυραννικῶς, ἀλλ' ἀποστολικῶς τε καὶ πνευματικῶς, ἐπὶ τὸν Μάρκου θρόνον ἀνάγεται, οὐχ ἧττον τῆς εὐσεβείας, ἢ τῆς προεδρίας διάδοχος· τῇ μὲν γὰρ πολλοστὸς ἀπ' ἐκείνου, τῇ δὲ εὐθὺς μετ' ἐκεῖνον εὑρίσκεται· ἣν δὴ καὶ κυρίως ὑποληπτέον διαδοχήν. Τὸ μὲν γὰρ ὁμόγνωμον καὶ ὁμόθρονον, τὸ δὲ ἀντίδοξον καὶ ἀντίθρονον· καὶ ἡ μὲν προσηγορίαν, ἡ δὲ ἀλήθειαν ἔχει διαδοχῆς. Οὐ γὰρ ὁ βιασάμενος, ἀλλ' ὁ βιασθεὶς διάδοχος· οὐδὲ ὁ παρανομήσας, ἀλλ' ὁ προβληθεὶς ἐννόμως· οὐδὲ ὁ τἀναντία δοξάζων, ἀλλ' ὁ τῆς αὐτῆς πίστεως· εἰ μὴ οὕτω τις λέγοι διάδοχον, ὡς νόσον ὑγιείας, καὶ φωτὸς σκότος, καὶ ζάλην γαλήνης, καὶ συνέσεως ἔκστασιν» (ΕΠΕ 6, 48,22).
   Ἐδῶ ὁ ἅγιος χαρακτηρίζει πονηρή τή μέθοδο ἐκλογῆς τῶν Ἐπισκόπων χωρίς τήν ψῆφο τοῦ λαοῦ καί διδάσκει ὅτι, ὁ ἐκλεγείς Ἐπίσκοπος πρέπει νά εἶναι διάδοχος τῆς εὐσεβείας γιά νά εἶναι διάδοχος καί τοῦ θρόνου. Αὐτή εἶναι λέγει ἡ πραγματική διαδοχή ἐνῶ ἡ ἄλλη (ὅταν δηλαδή λείπει ἡ εὐσέβεια) εἶναι κατ’ ὄνομα, ὁ δέ Ἐπίσκοπος πού δέν ἔχει εὐσεβῆ πίστι, δέν ἔχει τόν πραγματικό θρόνο ἀλλά τόν ἀντίθρονο, τό ὁποῖο νομίζω σημαίνει ὅτι τόν ἔχει ἐγκαταστήσει στόν θρόνο ὁ διάβολος, τόν ὁποῖο καί ὑπηρετεῖ.  Δι’ αὐτό ἀναφέρει ὁ ἅγιος ὅτι ὁ πραγματικός διάδοχος στόν θρόνο εἶναι ὄχι «ὁ τἀναντία δοξάζων, ἀλλ’ ὁ τῆς αὐτῆς πίστεως». Ἀπό ὅλα αὐτά κατανοοῦμε τίνος διάδοχος εἶναι εἰς τόν θρόνο τῆς Κων/πόλεως ὁ σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί ὅλοι οἱ λοιποί Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι καί τί πρέπει νά κάνωμε οἱ Ὀρθόδοξοι πρός αὐτούς ἐφαρμόζοντες τόν 15ον ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ἀκολουθοῦντες ὅπως προαναφέραμε ὅλη τήν ὑπάρχουσα ὀρθόδοξο Παράδοσι, ἡ ὁποία τόν ἔνατο αἰῶνα συνοψίζεται δι’αὐτοῦ τοῦ κανόνος.

«Επί τούτοις γελώσιν οι άπιστοι, σαλεύονται οι ολιγόπιστοι».





«…ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς αὐξάνονται καὶ οἱ ὀνομαζόμενοι "ἀντιοικουμενιστές", οἱ ἐθελοτυφλοῦντες καὶ συγχρόνως τὴν πατερικὴ διδασκαλία παραλλάσσοντες»!

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας παρουσιάζει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἕνα σταθερὸ χαρακτηριστικό: Τὸν συνεχὴ πόλεμο ἐνάντια στὴν κάθε αἵρεση καὶ τὴν μὲ αὐτὸν τὸν πόλεμο παράλληλη ὑπομονὴ στοὺς διωγμοὺς καὶ ἐμπιστοσύνη στὴν μακροθυμία καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Διότι ὅσο χειρότερη εἶναι ἡ αἵρεση τόσο ἐντονώτεροι καὶ σκληρότεροι εἶναι οἱ διωγμοί. Ἀνεξαρτήτως ὅμως τοῦ χαρακτῆρα τῶν διωγμῶν, ἕνα ἀκόμα στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησίας ἔμεινε σταθερὸ μέχρι σήμερα: Ἡ ἀντίσταση τῶν λίγων ἐνάντια στὴν αἵρεση μὲ βάση τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία. Γιατὶ ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ πτώση τῶν αἱρετιζόντων τόσο μεγαλύτερη καὶ ἀνακόλουθη τῆς ἁγιοπατερικῆς παράδοσης εἶναι καὶ ἡ στάση τῶν πολλῶν ποιμένων καὶ τῶν ποιμενομένων τους.
Ἰδιαίτερα σήμερα, τὴν ἐποχὴ τῆς χειρότερης αἵρεσης στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἐσχατολογικῆς πραγματικὰ αἵρεσης, τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ πτώση τοῦ ποιμνίου, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο τῶν ποιμένων εἶναι πασιφανής. Διότι ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς αὐξάνονται καὶ οἱ ὀνομαζόμενοι «ἀντιοικουμενιστές», «οἱ πολεμιστὲς» τῆς δημοσιότητας, οἱ ἐθελοτυφλοῦντες καὶ συγχρόνως τὴν πατερικὴ διδασκαλία παραλλάσσοντες γιὰ λόγους προσωπικῆς ἀσφαλείας καὶ ἐγκοσμίων ἀξιωμάτων, ἀναγνωρίσεων καὶ ἀπολαύσεων.

Ἂς μὴν βιαστοῦν νὰ μὲ κατηγορήσουν οἱ ὑπερασπιστές τους γιὰ αὐτὲς τὶς διαπιστώσεις· εἶναι ἀναπόφευκτες, γιατὶ δὲν εἶναι δικές μου· εἶναι τῶν Ἁγίων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους, ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀναλύοντας τὴν κατάσταση στὴν Ἐκκλησία ἐπὶ Ἀρείου, δίνει τὸ στίγμα καὶ ἐπιτρέπει χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὴν κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας σήμερα: 
«Κεφάλαιον δέ τοῦ κακοῦ οἱ λαοί, τοὺς τῶν προσευχῶν καταλιπόντες οἴκους ἐν ταῖς ἐρήμοις συνάγονται θέαμα ἐλεεινόν, γυναῖκες καὶ παιδία καί γέροντες καὶ οἱ ἄλλως ἀσθενεῖς ἐν ὄμβροις λαβροτάτοις καὶ νιφετοῖς καί ἀνέμοις καὶ παγετῷ τοῦ χειμῶνος, ὁμοίως δὲ καὶ ἐν θέρει ὑπὸ τὴν φλόγα τὴν τοῦ ἡλίου, ἐν τῷ ὑπαίθρῳ ταλαιπωροῦντες. Καὶ ταῦτα πάσχουσι διὰ τὸ τῆς πονηρᾶς ζύμης Ἀρείου γενέσθαι μὴ καταδέχεσθαι» (Μ. Βασιλείου ἐπιστ. 242, Τοῖς Δυτικοῖς, ΕΠΕ 2,  28). 
Στὶς ἐρημιὲς λοιπὸν καὶ στὰ δάση, κάτω ἀπὸ τὴν βροχή, τὸν καύσωνα καὶ τὸν δυνατὸ ἄνεμο οἱ πιστοί, μεγάλοι καὶ μικροί, νέοι καὶ γέροι, στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἁγίου καὶ ὁ Ἅγιος τοὺς ὑμνεῖ καὶ τοὺς ἀναγνωρίζει γιὰ τὴν ὁμολογία τους. Σήμερα, στέλνουν οἱ «ἀντιοικουμενιστὲς» τὸ ποίμνιο ὄχι στὰ δάση, ὄχι στὴν ἐρημιά, ἀλλὰ φεῦ, στοὺς αἱρετικοὺς γιὰ νὰ λειτουργηθοῦν, ἐπειδὴ οἱ ἴδιοι, εἴτε δὲν διακόπτουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους εἴτε τὴν διακόπτουν ἐπιλεκτικῶς χωρὶς νὰ συνεχίζουν ὅμως τὰ λειτουργικά τους καθήκοντα, χωρὶς νὰ εἶναι ἕτοιμοι οἱ ἴδιοι νὰ πᾶνε στὶς ἐρημιὲς καὶ στὰ δάση. «Ὁ λαός», φωνάζουν ἐπιδεικτικὰ ἀπὸ τὸ ἀναπαυτικὸ γραφεῖο τους, «θὰ ὑπερασπίσει τὴν Ἐκκλησία». Ποῦ ἀκούστηκε ποτὲ ἥρωας νὰ βάζει πρῶτα τοὺς ἄλλους μπροστά, νὰ σπρώχνει τοὺς ἄλλους χωρὶς νὰ εἶναι αὐτὸς πρῶτος; Ὁ λαός, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πίστη, ἂν ἀκόμα τοῦ ἔχει μείνει ἀκόμα ζωντανή, ἀφοῦ τὸν ἀφήνουν ἀκατήχητο, πρέπει νὰ ὑπερασπίσει τὴν δουλειά του, νὰ πολεμήσει τὴν ἀνεργία του, νὰ πληρώσει τοὺς ἀβάστακτους φόρους, νὰ διδάξει τὰ παιδιά του, νὰ κάνει αὐτὰ ποὺ δὲν κάνουν, ὅλοι ὅσοι κατέχουν τίτλους καὶ ἀξιώματα. Αὐτὸς θὰ ὑπερασπίσει τὴν Ἐκκλησία χωρὶς τοὺς ἀνάλογους ποιμένες. Γι’ αὐτὸ καὶ ξέχασαν συνειδητὰ νὰ τοῦ ποῦν «χωρὶς ἐμᾶς». 
Συνεχίζει ὁ Ἅγιος:
«Καταπεφρόνηται τὰ τῶν πατέρων δόγματα, ἀποστολικαὶ παραδόσεις ἐξουθένηνται, νεωτέρων ἀνθρώπων ἐφευρέματα ταῖς Ἐκκλησίαις ἐμπολιτεύεται τεχνολογοῦσι λοιπόν, οὐ θεολογοῦσιν οἱ ἄνθρωποι ἡ  τοῦ κόσμου  σοφία  τὰ  πρωτεῖα φέρεται παρωσαμένη τὸ καύχημα τοῦ σταυροῦ. Ποιμένες ἀπελαύνονται, ἀντεισάγονται δὲ λύκοι βαρεῖς διασπῶντες τὸ ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ. Οἶκοι εὐκτήριοι ἔρημοι τῶν ἐκκλησιαζόντων, αἱ ἐρημίαι πλήρεις τῶν ὀδυρομένων. Οἱ πρεσβύτεροι ὀδύρονται, τὰ παλαιά συγκρίνοντες τοῖς παροῦσιν· οἱ νέοι ἐλεεινότεροι, μή εἰδότες οἵων ἐστέρηνται. Ταῦτα ἱκανά μὲν κινῆσαι εἰς συμπάθειαν τοὺς τὴν Χριστοῦ ἀγάπην πεπαιδευμένους, συγκρινόμενος δὲ τῇ ἀληθείᾳ τῶν πραγμάτων ὁ λόγος ἀξίας πολὺ τῆς αὐτῶν ἀπολείπεται» (Μ. Βασιλείου, Τοῖς ἁγιωτάτοις ἀδελφοῖς καί ἐπισκόποις τοῖς ἐν τῇ Δύσει, ΕΠΕ 2, 20).  
Τεχνολογοῦν οἱ οἰκουμενιστές, τεχνολογοῦν καὶ οἱ «ἀντιοικουμενιστές»· δὲν θεολογοῦν. Καὶ ἐνῶ τὰ δόγματα περιφρονοῦνται, οἱ παραδόσεις ἐξασθενοῦν στὴν μνήμη τοῦ κόσμου, τὰ πάντα, ὅσια καὶ ἱερά, καταπατοῦνται, αὐτοὶ ἀναζητοῦν κοσμικὰ πρωτεῖα καὶ ἀποποιοῦνται τὸ καύχημα τοῦ σταυροῦ, τὸ καύχημα τῶν ἀλυσίδων τοῦ Παύλου, ποὺ τόσο πόθησε καὶ ἀπόκτησε ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος. Μαζί τους παίρνουν τὶς ψυχές, οἱ γεροντότεροι ὀδύρονται καὶ οἱ νέοι γίνονται ὅλο καὶ χειρότεροι, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ κανονικὰ  ἐντάλθηκαν νὰ τοὺς στηρίξουν καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν. Ἔτσι ἀναδεικνύονται καὶ αὐτοί, ὅπως καὶ οἰ οἰκουμενιστές, σὲ «λύκους βαρεῖς» μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, ἀλλὰ φειδόμενοι τῆς ἰδίας καταστάσεως.
 Σέ ἄλλη ἐπιστολὴ ὁ ἅγιος ἀναφέρει:
«Ἀνατέτραπται μὲν τὰ τῆς εὐσεβείας δόγματα, συγκέχυνται δέ Ἐκκλησίας θεσμοί. Φιλαρχίαι δὲ τῶν μὴ φοβουμένων τὸν Κύριον ταῖς προστασίαις ἐπιπηδῶσι καὶ ἐκ τοῦ προφανοῦς λοιπὸν ἆθλον δυσσεβείας ἡ προεδρία πρόκειται, ὥστε ὁ τὰ χαλεπώτερα βλασφημήσας εἰς ἐπισκοπὴν λαοῦ προτιμότερος. Οἴχεται σεμνότης ἱερατική, ἐπιλελοίπασιν οἱ  ποιμαίνοντες μετ’ ἐπιστήμης τό ποίμνιον τοῦ Κυρίου, οἰκονομίας πτωχῶν εἰς ἰδίας ἀπολαύσεις καί δώρων διανομάς παραναλισκόντων ἀεί τῶν φιλαρχούντων. Ἠμαύρωται κανόνων ἀκρίβεια, ἐξουσία τοῦ ἁμαρτάνειν πολλή. Οἱ γάρ σπουδαῖς ἀνθρωπίναις παρελθόντες ἐπὶ τὸ ἄρχειν ἐν αὐτῷ τούτῳ τῆς σπουδῆς τὴν χάριν ἀνταναπληροῦσι τῷ πάντα πρός ἡδονήν ἐνδιδόναι τοῖς ἁμαρτάνουσιν. Ἀπόλωλε κρῖμα δίκαιον, πᾶς τις τῷ θελήματι τῆς καρδίας αὐτοῦ πορεύεται. Ἡ πονηρία ἄμετρος, οἱ λαοὶ ἀνουθέτητοι, οἱ προεστῶτες ἀπαρρησίαστοι. Δοῦλοι γάρ τῶν  δεδωκότων τὴν χάριν οἱ  δι’ ἀνθρώπων ἑαυτοῖς τὴν δυναστείαν κατακτησάμενοι... Ἐπί τούτοις γελῶσιν οἱ ἄπιστοι, σαλεύονται οἱ ὀλιγόπιστοι· ἀμφίβολος ἡ πίστις, ἄγνοια κατακέχυται τῶν ψυχῶν διὰ τὸ μιμεῖσθαι τήν ἀλήθειαν τοὺς δολοῦντας τὸν λόγον ἐν κακουργίᾳ. Σιγᾷ μέν γάρ τὰ τῶν εὐσεβούντων στόματα, ἀνεῖται δὲ πᾶσα βλάσφημος γλῶσσα· ἐβεβηλώθη τὰ ἅγια, φεύγουσι τοὺς εὐκτηρίους οἴκους οἱ ὑγιαίνοντες τῶν λαῶν ὡς ἀσεβείας διδασκαλεῖα, κατὰ δὲ τὰς ἐρημίας πρὸς τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς Δεσπότην μετὰ στεναγμῶν καὶ δακρύων τάς χεῖρας αἴρουσιν...» (Μ. Βασιλείου, ἐπιστ. 92, Πρός  Ἰταλούς   καί   Γάλλους Ἐπισκόπους, ΕΠΕ 3,  86· ΒΕΠΕΣ 55, 122).
Ἀδιάφοροι οἱ οἰκουμενιστές; Ἀδιάφοροι καὶ οἱ «ἀντιοικουμενιστές»! Τὰ πάντα ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ, ἡ βλασφημία δὲν ἔχει τέλος, ἡ πονηρία δὲν μετριέται πιά, ἡ σεμνότητα τῶν ἱεραρχῶν ἐξαφανίσθηκε σχεδόν ἀπὸ προσώπου γῆς, οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καταπατήθηκαν. Μοναχοὶ διώκονται, ἱερεῖς ἐκβιάζονται ἢ ἀπειλοῦνται, πιστοὶ ὑβρίζονται, πέφτουν θύματα βίας, ἀνακηρύχθηκαν ἀποσυνάγωγοι ἢ ἀκόμη καὶ ἀφορίσθηκαν καὶ οἱ «ἀντιοικουμενιστές» ἀσχολοῦνται  μὲ τὸ ἄρχειν, μὲ τὴν ἀναγνώριση, μὲ τὴν δημοσιότητα. Ὀργανώνουν νέες ἡμερίδες, ποὺ ξεπέρασαν καὶ τὶς χολυγουντιανὲς ταινίες σὲ ἐπεισόδια καὶ ἐπαναλαμβάνουν τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια. Ὁ καθένας ἀκολουθεῖ τί λέει τὸ θέλημά του καὶ ὄχι τί λένε οἱ Πατέρες, τί λέει ἡ ὁμάδα του ἢ ἡ ὀργάνωσή του καὶ ὄχι τί λέει ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ Κανόνες Της.
 Γελοῦν πιὰ μαζί τους καὶ μαζί μας οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ αἱρετικοὶ καὶ κατασκανδαλίζεται καὶ σαλεύεται τὸ ποίμνιο! 

«Μόνον μὴ ἐξαπατηθῆτε ταῖς ψευδολογίαις αὐτῶν ἐπαγγελομένων ὀρθότητα πίστεως. Χριστέμποροι γάρ οἱ τοιοῦτοι καὶ οὐ Χριστιανοί, τὸ ἀεί αὐτοῖς κατὰ τὸν βίον τοῦτον λυσιτελοῦν τοῦ κατ’ ἀλήθειαν ζῆν προτιμῶντες. Ὅτε ἐνόμισαν κτᾶσθαι τὴν κενὴν ταύτην ἀρχήν, προσέθεντο τοῖς ἐχθροῖς τοῦ Χριστοῦ· ὅτε εἶδον τούς λαούς ἀγριαίνοντας, σχηματίζονται πάλιν τήν ὀρθότητα. Οὐκ οἶδα ἐπίσκοπον μηδέ ἀριθμήσαιμι ἐν ἱερεῦσι Χριστοῦ τὸν παράτῶν βεβήλων χειρῶν ἐπί καταλύσει τῆς πίστεως, εἰς προστασίαν προβεβλημένον. Αὕτη ἐστίν ἡ ἐμή κρίσις. Ὑμεῖς δέ εἴ τινα ἔχετε μεθ’ ἡμῶν μερίδα, ταὐτά ἡμῖν φρονήσετε δηλονότι· εἰ δέ ἐφ’ ἑαυτῶν βουλεύεσθε, τῆς ἰδίας γνώμης ἕκαστός ἐστι κύριος, ἡμεῖς ἀθῷοι ἀπό τοῦ αἵματος τούτου. Ταῦτα δὲ ἔγραψα οὐχ ὑμῖν ἀπιστῶν, ἀλλά τὸ τινων ἀμφίβολον στηρίζων ἐκ τοῦ γνωρίσαι τὴν ἐμαυτοῦ γνώμην, ὡς μή προσληφθῆναί  τινας εἰς κοινωνίαν μηδέ τῆς χειρός αὐτῶν ἐπιβολήν δεξαμένους, μετά ταῦτα εἰρήνης γενομένης, βιάζεσθαι ἑαυτούς ἐναριθμεῖν τῷ ἱερατικῷ πληρώματι» (Μ. Βασιλείου ἐπιστ. 240, Νικοπολίταις Πρεσβυτέροις, ΕΠΕ 3, 226).
 Πέλεκυς βαρὺς ἡ κρίση τοῦ Ἁγίου: Χριστέμποροι καὶ μὴ Χριστιανοὶ ὅσοι προτιμοῦν τὸν κόσμο αὐτὸ καὶ ὄχι τὴν ἀλήθεια μὲ τὶς συνέπειες της. Χριστέμποροι καὶ μὴ Χριστιανοὶ καὶ οἱ οἰκουμενιστές, χριστέμποροι καὶ μὴ Χριστιανοὶ καὶ οἱ «ἀντιοικουμενιστές», ἐφ’ ὅσον ἔχουν μόνο ἔνδυμα εὐσεβείας καὶ δὲν ἀκολουθθοῦν τὴ στάση τῶν Πατέρων, ἀλλὰ τὴν ἀντικαθιστοῦν μὲ τὴν δική τους τακτική, τῆς οἰκονομίας. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ Οἰκουμενιστῶν καὶ ἀντιοικουμενιστῶν, αὐτὸ ποὺ ἀλλάζει εἶναι ὁ τρόπος πούλησης τοῦ ἐμπορεύματος. Τὸ κέρδος ὅμως εἶναι πάντα τὸ ἴδιο: τὸ προσωπικό.
 «εἰ δέ ἐφ’ ἑαυτῶν βουλεύεσθε, τῆς ἰδίας γνώμης ἕκαστός ἐστι κύριος, ἡμεῖς ἀθῷοι ἀπό τοῦ αἵματος τούτου».
 Ἐμεῖς γέλωτας τῶν αἱρετικῶν καὶ σκάνδαλο τῶν πιστῶν δὲν θὰ γίνουμε. Ἔτσι προστάζουν ὄχι μόνο ὁ Μ. Βασίλειος ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας:
 «τοὺς δὲ νομίζοντας τὰ τοῦ Ἀρείου μὴ φρονεῖν, κοινωνοῦντας δὲ μετὰ τῶν ἀσεβῶν φυλάτεσθαι» (Μ. Ἀθανάσιος, ΕΠΕ 10, 312).
 «Ἐγὼ γὰρ οὺδὲ τούτων κοινωνῶ, ἀναφερομένων τῶν ἀναθεσματισμέντων» (Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής).
 «Μικρόν μοι το ποίμνιον; Ἀλλ’ οὐκ ἐπὶ κρημνῶν φερόμενον. Στενή μοι ἡ μάνδρα, πλὴν λύκοις ἀνεπίβατος, πλὴν οὐ παραδεχομένη ληστήν, οὐδὲ ὑπερβαινομένη κλέπταις καὶ ξένοις» (Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος).
 Καὶ ὅπως εἶπε καὶ ὁ μακαριστὸς Ἰ. Κορναράκης στὴν ἐπιστολή του πρὸς τὴν Γατζέα, ἐμεῖς ἔχουμε νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ πῶς θὰ ἐμφανιστοῦμε μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε στὴν ὁδό τοῦ χαρτοπολέμου γιὰ τὸ θεαθῆναι.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

ΤΑ ΦΡΙΚΤΑ πράγματα στο ΦΑΝΑΡΙ, που ξεχνούν, εκείνοι ακριβώς που έπρεπε να τα θυμούνται!



Μᾶς ἔστειλαν ὁλόκληρο τὸ βίντεο, στὸ ὁποῖο ἀκούγονται οἱ φρικτὲς προσφωνήσεις Βαρθολομαίου πρὸς Πάπα, ἀλλὰ καὶ τὸ Πολυχρόνιο τοῦ Πάπα Φραγκίσκου. Ὁ πατριάρχης μιλάει γιὰ τὴν ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ στιγμή τῆς παρουσίας τοῦ παναιρετικοῦ Πάπα, "ἀδελφοῦ ἡμῶν", τοῦ "ἁγιοτάτου" Πάπα στὸν Ἱερὸ Ναό! Κατὰ τὸν αἱρεσιάρχη τῆς Ἀνατολῆς Βαρθολομαῖο, ὁ Πάπας τῆς "Ἐκκλησίας" τῆς Ρώμης  "ὀρθοτομεῖ τὸν λογον τῆς ἀληθειας"!!!
Τὸ ἀποκορύφωμα: Στὸ τέλος ψάλλονται τὰ Πολυχρόνια τῶν δύο Παπῶν (Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως), ἀλλὰ προηγεῖται ἐκεῖνο τοῦ Πάπα Ρώμης –ὡς τοῦ Πρώτου τῆς Χριστιανοσύνης!
Δεῖτε τα αὐτὰ στὸ 2:20:00 καὶ 2:50:00. Ἂς τὰ δοῦν κι ἐκεῖνοι ποὺ εἴτε μνημονεύουν, εἴτε κοινωνοῦν ἀπὸ Ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ποὺ μνημονεύουν Βαρθολομαῖο!
Τώρα δὲν μποροῦν νὰ ἰσχυριστοῦν ὅτι δὲν ξέρουν! 
   Τὸ βίντεο:

Pope Francis in Turkey - Divine Liturgy and Common Declaration - 2014.11.30

Οι προδοσίες τών Ποιμένων καί η εκ τού ποιμνίου αντιμετώπισις.


    Σκανδαλισμένος αγιορείτης Μοναχός

Μετά τό φρικτό καί ανεπανάληπτο γεγονός τής συμπροσευχής τών «Κεφαλών» του «Χριστιανισμού», δηλ. τού αντιχρίστου Πάπα,πού υποκρίνεται τόν παγκόσμιον καλόν Ποιμένα, αφού θέρισε κόσμο καί παπάδες στήν Αργεντινή μέ τόν δικτάτορα Πινοσέτ, ο οποίος συνεχώς βλασφημάει τόν Χριστό ότι δέν είναι Θεός, τού μονοφυσίτη Πατριάρχη πού επιμένει στήν αίρεση πού έχουν καταδικάσει οι άγιοι Πατέρες, η 4η Οικουμενική Σύνοδος,η αγία μεγαλομάρτυς Ευφημία καί πρόσφατα ο άγιος γέροντας Παϊσιος καί ο ηγούμενος Γεώργιος Καψάνης τής Μονής Γρηγορίου, τού «δικού μας» Πατριάρχη Κων/λεως, η ιστορική μορφή πού καταφρόνησε όλες τίς αρχές καί αξίες τής Ορθόδοξης Εκκλησίας μέ τίς αντίχριστες δηλώσεις του γιά τούς αγίους Πατέρες, τούς Ιερούς Κανόνες, τίς άλλες θρησκείες

Να ελπίζεις στον Ένα...

Είπε Γέρων: Μην ελπίζεις ούτε σε φίλους, ούτε σε πλούτο, ούτε στην υγεία σου, ούτε σε τίποτα. Όλα αυτά είναι μάταια και αφανίζονται σαν όνειρο και σκορπίζονται σαν τον καπνό. Να ελπίζεις στον Ένα Δημιουργό και Σωτήρα σου. Αυτός, καλύτερα από σένα γνωρίζει όλες τις ανάγκες σου, ψυχικές και σωματικές, και μεριμνά για σένα. Με το πρόσταγμά του άγγελοι ουράνιοι σε διαφυλάττουν σε όλα σου τα διαβήματα. Ο εχθρός μας συνεχώς μας αποσπά από την ελπίδα μας προς τον Θεό, αλλά εμείς, γνωρίζοντας τη δαιμονική του πονηρία, συνεχώς πρέπει να αποκρούουμε τις κακές του διαβολές. Ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς υπομονή... 

Από εκπομπὴ δημοσιογράφου κ. Λοΐζου

Ἕνα θαυμάσιο βιβλίο μὲ τίτλο

 "Οι ληστές της Θείας Διδασκαλίας" 

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ



Ἕνα θαυμάσιο βιβλίο μὲ τίτλο  "Οι ληστές της Θείας Διδασκαλίας"  τοῦ κ. Ἰωάννου Ρίζου ἔφτασε στὰ χέρια μας.

   Τὸ νέο του βιβλίο ἐνημερώνει καὶ προβληματίζει τὸν ἀναγνώστη, διότι στηρίζει κάθε σημεῖο τὸ ὁποῖο ἀναπτύσσει, μὲ ἀναφορὲς στὶς πηγές, στὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων (τὰ ὁποῖα μάλιστα παρουσιάζει μεταφρασμένα, ὥστε νὰ γίνονται κατανοητὰ ἀπὸ ὅλους) κι ὄχι σὲ δικές του ἀποφάνσεις, ὅπως συνηθίζουν νὰ κάνουν οἱ «ἀντι-Οἰκουμενιστές», ποὺ ἀντιτάσσονται μὲ τὶς παιδαριώδεις θέσεις καὶ ἀναλύσεις τους στὴν Πατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.


Οι ληστές της Θείας διδασκαλίας του κ. Ἰωάννου Ρίζου !

Αποτέλεσμα εικόνας για οι ληστες της θειας διδασκαλιας

Ἐπειδὴ κάποιοι ρωτοῦν, ἀπὸ ποῦ μποροῦν νὰ προμηθευτοῦν τὸ βιβλίο,

θα πρέπει να μιλήσουν κατ' ιδίαν με τον συγγραφέα του βιβλίου κ. Ἰωάννου Ρίζου, στο τηλέφωνο : 697-6786356