Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Φτωχοί και ταλαίπωροι άνθρωποι, αν κρύβουν την αλήθεια για να υποστηρίξουν τις αβαρίες τους!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος:
 
Οὔτε τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου δὲν ξεπλένει τὴν ἁμαρτία τοῦ σχίσματος στὴν Ἐκκλησία!

Ἕνα συγκλονιστικὸ κείμενο - μνημεῖο!

(Ὁμιλία ΙΑ στὴν πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολή)



  Σχόλιο "Π.Π.": Δὲν μᾶς λένε ὅσοι ἀνάρτησαν τὸ «συγκλονιστικὸ αὐτὸ κείμενο» τοῦ Ἁγίου, ποῦ ἀναφέρονται. Δὲν θὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ μαντέψουμε, ἀλλὰ θὰ ἀρκεστοῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρεται στοὺς πιστοὺς ἐκείνους ποὺ γιὰ λόγους ἐγωϊσμοῦ καὶ φιλαρχίας, καὶ παρότι ἔχουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη, χωρίζουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα τῶν πιστῶν.
    Ἀντίθετα, ὅταν ὑπάρχει αἵρεση, ὁ Ἅγιος συμβουλεύει νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Γιατί, ὁ αἱρετικὸς μὲ τὴν αἵρεση, κι ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦν ἢ τὸν ἀνέχονται, δημιουργοῦν μιὰ «νέα ἐκκλησία», ὅσο κι ἂν ἐκ πρώτης ὄψεως δὲν φαίνεται καί, ἐπειδὴ ἔχουν ἤδη μολυνθεῖ ἀπὸ τὴν αἵρεση, δὲν τὸ καταλαβαίνουν.
     Δὲν θὰ ἐπαναλάβουμε, ὅσα κατὰ καιροὺς ἔχουν γράψει. Μόνο τρία κείμενα ἀρκοῦν:
       Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:
«Τι ουν, φησίν, όταν πονηρός η και μη μόνον πειθώμεθα; Πονηρός πως λέγεις; Ει μεν περί πίστεως φεύγε και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών» (PG 34, 231A).
    Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ουδ΄ αν όλα τα χρήματα του κόσμου παρέξει τις και κοινωνών είη τη αιρέσει, φίλος Θεού ου καθίσταται αλλ΄ εχθρός». (PG 99, 1205A).
     Κι ὁ μέγας Φώτιος: «Αιρετικός εστίν ο ποιμήν; Λύκος εστίν· φυγείν εξ αυτού και αποπηδάν δεήσει…· φύγε την κοινωνίαν αυτού και την προς αυτόν κοινωνίαν ως ιόν όφεως».   

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος:
 
Οὔτε τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου δὲν ξεπλένει τὴν ἁμαρτία τοῦ σχίσματος στὴν Ἐκκλησία!


  ὰν λοιπὸν θέλωμεν νὰ ἀπολαμβάνωμεν τὸ Πνεῦμα τὸ ὁποῖον ἔρχεται ἀπὸ τὴν κεφαλήν, ἂς εἴμεθα στενὰ συνδεδεμένοι μεταξύ μας.
   Διότι δύο τρόποι ἀποκοπῆς ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν· ὁ ἕνας, ὅταν ψυχράνωμεν τὴν ἀγάπην, ὁ δεύτερος δέ, ὅταν τολμήσωμεν πράγματα ποὺ εἶναι ἀνάξια νὰ γίνωνται εἰς ἐκεῖνο τὸ σῶμα, διότι καὶ μὲ τοὺς δύο αὐτοὺς τρόπους χωρίζομεν τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν δὲ ἐμεῖς, ποὺ ἔχομεν ταχθῆ νὰ οἰκοδομῶμεν καὶ ἄλλους εἰς αὐτό, πρῶτοι γινώμεθα ἐμεῖς αἴτιοι διὰ ν’ ἀποσχίζωνται ἀπὸ αὐτήν, τί δὲν θὰ πάθωμεν;
   Τίποτε δὲν θὰ ἠμπορέση νὰ διαιρέση τόσον εὔκολα τὴν Ἐκκλησίαν, ὅσον ἡ φιλαρχία, τίποτε δὲν παροξύνει τόσον τὸν Θεόν, ὅσον τὸ νὰ διαιρεθῆ ἡ Ἐκκλησία. Καὶ ἂν ἀκόμη ἔχωμεν πράξει ἄπειρα καλά, δὲν θὰ καταδικασθῶμεν ὀλιγώτερον ἀπὸ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι διεμέλισαν τὸ σῶμα του, ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι διαιροῦμεν τὸ ἐκκλησιαστικὸν πλήρωμα.

Προαλείφεται για αρχιεπίσκοπος Αμερικής κάνοντας εντατικά μαθήματα Αγγλικών


ντονη δραστηριότητα στό μητροπολιτικό γραφεῖο πρωτοκορυφαίου Οἰκουμενιστοῦ μητροπολίτου τῆς Νοτίου Ἑλλάδος σημειώνεται τό τελευταῖο διάστημα. Σύμφωνα μέ τό ρεπορτάζ, ὁ μητροπολίτης αὐτός πού διατηρεῖ στενές σχέσεις μέ τόν ἔνοικο τοῦ Φαναρίου, ἀποτελεῖ ἐξαιρετική λύση γιά τήν περαιτέρω προώθηση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος καί κυρίως τόν ἔλεγχο τῶν μοναστηριῶν τοῦ ἁγίου γέροντος Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας. 
Ὁ σκληρός καί "αἱμοβόρος" χαρακτήρας του, ἀποτελεῖ προμήνυμα γιά τίς δύσκολες ὧρες πού θά περάσει ὁ μοναχισμός τῆς Ἀμερικῆς. Ἡ μοναστική ἀναγέννηση μέ τίς ἄοκνες προσπάθειες

Οι Οικουμενιστές, όπως οι γκέι, ισχυρίζονται ότι αυτοί είναι οι σωστοί! Αυτοί έχουν την αλήθεια!

Είμαι παιδί ομοφυλοφίλων και έβαλα τον πατέρα μου φυλακή

   ...Από την στιγμή που σε μεγαλώνουν γκέι άνθρωποι θα πρέπει να γνωρίζεις ότι εκείνοι οι κακοί ετερόφυλοι θέλουν να σου κάνουν κακό!



σ.σ. Η Μόιρα Γκρέυλαντ, παιδί ομοφυλοφίλων, εμφανίστηκε σε μία εκδήλωση Βαπτιστών για να καταθέσει την εμπειρία της (στην Αμερική οι ετερόδοξοι ασχολούνται κυρίως με θέματα ηθικής). Αξίζει να μάθουμε την μαρτυρία της [από το 16:30].

***

Καλή σας ημέρα. Σας ευχαριστώ που με έχετε εδώ σήμερα. Το όνομά μου είναι Μόιρα Γκρέυλαντ. Είμαι αρθρογράφος και τραγουδίστρια αλλά δεν ξεκίνησα έτσι. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου είναι φημισμένοι ομοφυλόφιλοι συγγραφείς. Η μητέρα

«Ουκ οιδατε τί αιτείσθε. Δύνασθε πιείν το ποτήριον ό εγὼ πίνω»! (Προς συγχρόνους επίδοξους ηγέτες)

Απόστολος Ιάκωβος:

Τι ζητούσε από τον Ιησού;  († 30 Απριλίου)



Αποτέλεσμα εικόνας για αποστολος ιακωβος   Σήμερα, 30 Απριλίου, η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αποστόλου Ιακώβου, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του Ιωάννη και τον Πέτρο ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον Ιησού και οι μόνοι από τους μαθητές του που ήταν παρόντες κατά τη Μεταμόρφωσή Του. 
   Ο απόστολος Ιάκωβος ήταν υιός του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και μεγαλύτερος αδελφός του ευαγγελιστή Ιωάννη. Καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ασχολούνταν με την αλιεία μαζί με τον Ιωάννη, έχοντας μαζί τους και τον πατέρα τους, καθώς και πολλούς εργάτες. Είχαν δικό τους πλοίο και συνεργάτης τους ήταν και ο απόστολος Πέτρος. Παρ’ όλα αυτά, όταν άκουσαν το κήρυγμα του Ιησού «ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ» (Μάρκ. 1,20).
    Ο Ιάκωβος μαζί με τον Ιωάννη επέδειξαν μεγάλο ζήλο ως μαθητές του Κυρίου. Γι’ αυτό και εκλήθησαν «υιοί βροντής» και έγιναν μάρτυρες πολλών μεγάλων γεγονότων, που δεν τα εβίωσαν οι άλλοι απόστολοι. Έγιναν αποκλειστικοί μάρτυρες της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Είδαν τη θαυμαστή ανάσταση της θυγατέρας του αρχισυνάγωγου Ιάρειου και είχαν την ευλογία να προσκληθούν από τον Ιησού κοντά Του κατά τις ώρες της προσευχής και της αγωνίας Του στον κήπο της Γεσθημανής.
   Η οικειότητα αυτή οδήγησε προφανώς τον Ιάκωβο με τον αδελφό του Ιωάννη να ζητήσουν από τον Κύριο, μέσω της μητέρας τους, πρωτοκαθεδρία στην εγκόσμια βασιλεία Του, παρανοώντας την αποστολή Του. Οι δύο μαθητές ζητούσαν από τον Χριστό δόξα με ανθρώπινα κριτήρια, έχοντας κατά νου ότι η Βασιλεία Του είναι αισθητή. Ο Χριστός, όμως, διορθώνοντας την εσφαλμένη δοξασία τους, υποδεικνύει την πραγματική και αιώνια δόξα, η οποία διέρχεται μέσα από το «ποτήριον», που είναι τα Πάθη και ο Σταυρός. Γι’ αυτό τους λέγει: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι;».
    Μετά την Πεντηκοστή ο απόστολος Ιάκωβος κήρυξε το Ευαγγέλιο στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης. Μεγάλο πλήθος ανθρώπων μεταστρεφόταν στη νέα πίστη και άλλαζε τρόπο ζωής χάρη στο έργο του Ιακώβου. Αυτό εθορύβησε ιδιαίτερα τους άρχοντες των Ιουδαίων, οι οποίοι το έτος 44 μ.Χ. τον συνέλαβαν και τον αποκεφάλισαν, με διαταγή του Ηρώδου του Αγρίππα.

Απολυτίκιο
Ἀπόστολε ἅγιε Ἰάκωβε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Πηγή

Κυριακή 29 Απριλίου 2018

Αδιόρθωτοι και προκλητικοί!



«ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ»


Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου


   Οἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἀδιόρθωτοι καὶ προκλητικοὶ συνεχίζουν ἐτσιθελικὰ τὴν διαστροφὴ τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως. Ἀρνοῦνται νὰ συζητήσπυν σοβαρά, νὰ δικαιολογήσουν ἔστω τὴν νέο-μετα-πατερική τους δράση καὶ τὴν κακὴ Οἰκονομία ποὺ ἐφαρμόζουν, καὶ ἔτσι ἁπλά, τὴν συνεχίζουν ἀνενδοίαστα καὶ τὴν καθιστοῦν προοδευτικὰ Κανόνα καὶ Ἀκρίβεια.
    Συμβαίνει μ’ αὐτοὺς αὐτὸ τὸ τραγελαφικό· διαβάζουν ἀναθέματα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ παρὰ ταῦτα κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀναθεμάτισαν καὶ τοὺς μνημονεύουν! Κάνουν Συνέδρια, ὁμιλίες καὶ Ἡμερίδες καὶ καταδεικνύουν τὴν Παναίρεση μὲ τὰ μελανότερα χρώματα, ἀλλὰ συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς πρωταίτιους τῶν αἱρέσεων ἢ στέλνουν τὰ πνευματικά τους παιδιὰ νὰ κοινωνοῦν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές!
    Αὐτὸ ἀσφαλῶς ἀποτελεῖ παγκόσμια πρωτοτυπία, στὴν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας δέ, λέγεται ὑποκρισία, ἀπάτη καὶ βλασφημία.
     Ἐπὶ πλέον, μὲ μαεστρία ὁ π. Παῦλος, παρότι ξεκάθαρα τὸν Οἰκουμενισμὸ τὸν δέχεται ὡς αἵρεση, βραχυκυκλώνει τοὺς πιστούς, διαπραγματευόμενος τὴν Νέα Ἐποχὴ καὶ τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς δύο «μεγέθη»,  ταυτίζοντας οὐσιαστικὰ στὴν συνείδηση τοῦ ἀκροατοῦ  (ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση) μιὰ αἵρεση ποὺ λυμαίνεται ἐκ τῶν ἔσω τὸ σώμα τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἕνα πολιτικοοικονομικό σύστημα ἐκτὸς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο φυσικὰ  ἀντιμετωπίζεται μὲ διαφορετικὸ τρόπο.
    Μᾶς καλεῖ «νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν ἀκεραιότητα τοῦ δόγματος», μὲ τήν …ἐπαγρύπνηση, ἐκεῖ ποὺ οἱ Πατέρες μᾶς διδάσκουν τὴν ἔξοδο καὶ τὴν διακοπὴ κοινωνίας μὲ τὴν αἵρεση!

 Σημειώνουμε τὰ κυριότερα σημεῖα τῆς ὁμιλίας:
   «Σήμερα η Εκκλησία μας καλείται κυρίως να αντιμετωπίσει δύο νέες ύπουλες και επικίνδυνες αιρέσεις, δύο πολυκέφαλα θηρία, δύο σκοτεινά, δαιμονικά και αντίχριστα κινήματα παγκοσμίων διαστάσεων, τη λεγόμενη Νέα Εποχή και τον Οικουμενισμό».
   «Φθάσαμε στο σημείο, μετά από αλλεπάλληλες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, να αναγνωρίσουμε τους ετεροδόξους ως Εκκλησίες».
   «Ο Οικουμενισμός δεν περιορίστηκε μόνο σε διαχριστιανικό επίπεδο, αλλά σύντομα επεκτάθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, και σε διαθρησκειακό. Το πρώτο επίσημο άνοιγμα προς τις άλλες θρησκείες πραγματοποιεί ο Παπισμός κατά την Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο».
   «Το παράδειγμα του Βατικανού ακολούθησε στη συνέχεια το Π.Σ.Ε. και η Ορθόδοξη Εκκλησία».
   «Ζούμε σε μια εποχή που έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των εσχάτων χρόνων, όπως αυτά έχουν προφητευθεί από το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου μας, από τους ιερούς συγγραφείς της Αγίας Γραφής και από αγίους και χαρισματούχους Γέροντες… Απέναντι στην διπλή αυτή απειλή καλείται να θωρακιστεί με την παντοδύναμο Χάρη του Θεού, με την πνευματική εκείνη πανοπλία, για την οποία κάνει λόγο ο απόστολος Παύλος».

   Καλεῖται, λοιπόν, πάτερ Παῦλε, τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ «να θωρακιστεί με την Χάρη, να υπερασπιστεί την ακεραιότητα του δόγματος», ἀλλὰ τοῦ ἀποκρύπτετε τὸν τρόπο ποὺ διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
     Νά, λοιπόν, ἡ παραποίηση καὶ ἡ ὑποκρισία!
   Δέχονται οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς αὐτὰ ποὺ ἔχουν γράψει οἱ συγγραφεῖς τῆς Ἁγ. Γραφῆς καὶ ἔχουν προφητεύσει οἱ χαρισματοῦχοι Γέροντες περὶ ἐσχάτων, ἀλλὰ ἀποκρύπτει καὶ οὐσιαστικὰ δὲν δέχεται τὴν Ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, «ἐξέρχεσθε ἐκ μέσου αὐτῶν» καὶ «χαίρειν αὐτοῖς μὴ λέγητε», οὔτε τὴν διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» καὶ μάλιστα σὲ ἐσχάτους καιρούς! 
    Καὶ δὲν παραιτεῖται ὁ π. Παῦλος καὶ ὁ Μητροπολίτης του (σύμφωνα μὲ τὴν Ἐντολὴ τοὺ Ἀποστόλου), οὔτε ἀπὸ τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας αἱρετικούς (ἀφοῦ ἀνήκει στὸ Π.Σ.Ε.), οὔτε ἀπὸ τοὺς ψευδεπισκόπους συνεπισκόπους του (ὅπως τὸν Μεσσηνίας, τὸν Σύρου, τὸν Δημητριάδος) μετὰ τῶν ὁποίων συλλειτουργεῖ καὶ καλεῖ στὴν Μητρόπολή του, οὔτε κἂν ἀπὸ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη κ. Βαρθολομαῖο!
   
 Αὐτὸν ὁποῖο τόλμησε –γεμᾶτος ἀμοραλισμὸ καὶ περιφρόνηση στὰ αἰσθήματα τοῦ λαοῦ– νὰ στείλει ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ τιμητικὰ πορτραῖτο καὶ νὰ τὸν προσκυνήσει περιχαρής!

    Καὶ μετὰ ἀπὸ την ὁμιλία του αὐτὴ τοῦ π. Παύλου, ποιά ἦταν ἡ συμβουλή του στοὺς πιστούς, τὸ ἐγερτήριο σάλπισμα; Μήπως ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων, ποὺ διὰ στόματος τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ Βασιλείου καὶ Φωτίου τοῦ Μεγάλου λέγουν: Οὔτε μιὰ ὥρα μαζὶ μὲ τοὺς αἱρετικούς· φύγετε ἀπ’ αὐτοὺς σὰς ἀπὸ λύκους καὶ φίδια; Ὄχι βέβαια. Ἀλλὰ τί προτρέπει; «Καλείται (λέγει ὁ π. Παῦλος) σήμερα η Εκκλησία δια του κλήρου και του πιστού λαού της, να επαγρυπνεί και να διακρίνει τα “σημεία των καιρών”»!
    Ἀλλὰ βέβαια, οἱ μέντορές του κι αὐτός, τοὺς συμβουλεύουν νὰ κοινωνοῦν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ συναναστρέφονται τὰ φίδια καὶ τοὺς λύκους!!! Ὡς ἐκ τούτου, γιὰ ποια ἐπαγρύπνηση ὁμιλεῖ. Ἡ συναναστροφὴ μὲ τοὺς λύκους καὶ ἡ κοινωνία ἀπὸ τὸ φαρμακερὸ στόμα τῶν φιδιῶν, ὀνομάζεται ἐπαγρύπνηση;
    Ποιός Ἅγιος, ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ μᾶς λέτε νὰ μιμηθοῦμε, π. Παῦλε, ἐφάρμοσε τὶς δικές σας κουτοπόνηρες καὶ ὑποκριτικὲς «ἀγωνιστικὲς» μεθοδεύσεις;






Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου, Συγγραφέως, Διευθυντού του Γραφείου Αιρέσεων καί Παραθρησκειών τῆς Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Εισήγηση με θέμα: «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» που δόθηκε σε Αντιαιρετική Ημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς την 26η Απριλίου 2018 στην Αίθουσα του «Πειραϊκού Συνδέσμου Πειραιώς» με γενικό θέμα   «ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ».

Εν Πειραιεί τη 28η Απριλίου 2018

   Σεβασμιώτατε ποιμενάρχα μας, σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι. Πριν να ξεκινήσω θα ήθελα να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. Σεραφείμ για την τιμή της αναθέσεως της παρούσης ομιλίας, στα πλαίσια της παρούσης Ημερίδος με γενικό θέμα  «Πτυχές του Αποκρυφισμού της Νέας Εποχής». Το θέμα μου έχει τίτλο: «Νέα Εποχή και Οικουμενισμός» και περιλαμβάνει μια σύντομη εισαγωγή, μια συνοπτική παρουσίαση των δύο σπουδαιοτέρων σκοτεινών και αντιχρίστων κινημάτων της εποχής μας, της λεγόμενης Νέας Εποχής και του Οικουμενισμού, την διαλεκτική σχέση μεταξύ Νέας Εποχής και Οικουμενισμού και τέλος κάποια συμπεράσματα.

Εισαγωγικά
    Οι αιρέσεις και γενικότερα τα ποικίλα συστήματα των σκοτεινών και αντιχρίστων δυνάμεων πάντοτε υπήρξαν ο μεγαλύτερος εχθρός στη ζωή της Εκκλησίας, το πιο επικίνδυνο όπλο του προαιωνίου αντιδίκου και αντιπάλου της σωτηρίας μας, του διαβόλου. Η αγία μας Εκκλησία κατά την μακραίωνα δισχιλιετή ιστορική πορεία της

Για να θυμούνται οι παλαιότεροι Ποιμένες και να μαθαίνουν οι νεώτεροι!


(Γρηγορίου ΘεολόγουΕἰς τὸν Μ. Ἀθανάσιον, Ἔργα 6 (Λόγοι), Ἐκδ. “Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”, σ. 51).


φοῦ ὅμως ἡ ἀνάρρησις τοῦ Ἀθανασίου εἰς τὸν θρόνον γίνεται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον, ὅμοια ἀσκεῖ καὶ τὴν ἀρχήν. Δὲν παίρνει τὸν θρόνον εἰς τὴν κατοχήν του, ὅπως αὐτοὶ ποὺ ἁρπάζουν μίαν ἐξουσίαν ἢ μίαν ἀπροσδόκητον κληρονομίαν καὶ ν΄ ἀρχίση ἀμέσως νὰ ἀλαζονεύεται ἀπὸ ἱκανοποίησιν. Αὐτὴ εἶναι συμπεριφορὰ τῶν νόθων καὶ παρανόμων ἱερέων, τῶν ἀνάξιων διὰ τὴν ἀποστολή τους. Αὐτοὶ δὲν ἔχουν προσφέρει τίποτα ἀπὸ πρωτύτερα εἰς τὴν ἱερωσύνην, μήτε ἔχουν ταλαιπωρηθῆ ἀπὸ πρωτύτερα διὰ τὴν ἀρετήν, τὴν ἰδίαν ὥραν ὡστόσο ἀποδεικνύονται μαθηταὶ καὶ διδάσκαλοι τῆς εὐσεβείας καὶ πρωτοῦ ἐξαγνισθοῦν, ἐξαγνίζουν. Ἱερόσυλοι χθές, ἱερεῖς σήμερα, μακρυὰ ἀπὸ τὸν κύκλον τῶν χριστιανῶν χθὲς καὶ σήμερα μυσταγωγοὶ τῆς πίστεως, παλαιοὶ εἰς τὴν κακίαν καὶ ὁλότελα βρέφη εἰς τὴν εὐσέβειαν.
Τοῦτο εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀνθρωπίνης εὐνοίας καὶ ὄχι τῆς χάριτος τοῦ Πνεύματος. Αὐτοὶ ὅταν κακοποιήσουν τὰ πάντα, κακοποιοῦν εἰς τὸ τέλος καὶ τὴν εὐσέβειαν. Εἰς αὐτοὺς δὲν πιστοποιεῖ ὁ τρόπος τὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ τὸ ἀξίωμα τὸν τρόπον, μὲ ριζικὰς ἀνατροπὰς τῆς φυσικῆς σειρᾶς. Οἱ πιὸ πολλοὶ πρέπει νὰ ἀποδίδουν τὴν θυσίαν διὰ τὸν ἑαυτόν τους καὶ ὄχι διὰ τὰ ἀγνοήματα τοῦ λαοῦ. Καὶ ὁπωσδήποτε διαπράττουν τὴν μίαν ἀπὸ τὰς δύο ἁμαρτίας ἤ, ἐπειδὴ ἔχουν ἀνάγκη οἱ ἴδιοι ἀπὸ συγχώρησιν, συγχωροῦν χωρὶς μέτρον, ὥστε νὰ μὴν ἀναστέλλεται ἡ κακία καὶ νὰ μὴ διαφωτίζεται ὁ λαός, ἢ μὲ τὴν τραχύτητα τῆς ἀρχῆς των συγκαλύπτουν τὰ ἰδικά των σφάλματα.

Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ἐκεῖνος. Ἔβλεπε πρὸς τὰ ἄνω μὲ τὰ ἔργα του, ἦταν ὅμως ταπεινὸς εἰς τὸ φρόνημα. Ἀπλησίαστος εἰς τὴν ἀρετήν, πολὺ προσιτὸς ὅμως νὰ τὸν συναντήσης. Πράος, χωρὶς θυμούς, συμπονετικός, γλυκὺς εἰς τὸν λόγον καὶ γλυκύτερος εἰς τὸν

ΤΟ ΜΕΓΑ ΟΝΟΜΑ

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Πράξ. 9,32-42)

Του Μητρ. Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιώτου

«Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός» (Πράξ. 9,34)

Ο ΚΥΡΙΟΣ    Θὰ ἀρχίσω, ἀγαπητοί μου, τὸ σύντομο κήρυ­γμά μου μὲ μία ἐρώτησι. Ὑπάρχει ἐδῶ κανεὶς ἀβάπτιστος; Θεὸς φυλάξοι. Ἀπὸ τὸ γερον­τότερο μέχρι τὸ μικρὸ παιδάκι, ὅλοι εἴμαστε βαπτισμένοι. Ἀβάπτιστος δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μπῇ στὴν Ἐκκλησία· ἐὰν δὲν βαπτισθῇ ὁ ἄνθρωπος «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πα­τρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», δὲν ἀνοίγουν τὰ παλάτια τῆς ἁγίας Τριάδος. Ἄλλωστε «εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος» στηρίζεται καὶ τὸ ἔθνος μας, ποὺ εἶνε τὸ μόνο μ᾽ αὐτὴ τὴν ἐπικεφαλίδα στὸ Σύν­ταγμά του (Σύνταγμα, Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, Ἀθήνα Νοέμ. 2006, σ. 25).
     Εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος, «τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ ἁγίου Πνεύματος», βαπτισθή­καμε. Τὴν ὥρα λοιπὸν τοῦ βαπτίσματος πήρα­με δύο ὀνόματα, ἕνα μικρὸ καὶ ἕνα μεγάλο.
    * Τὸ μικρὸ ὄνομά μας εἶνε αὐτὸ τὸ ἕνα, ποὺ μᾶς ἔ­δωσε ὁ ἱερεύς. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔχουμε δύο ἢ τρία ὀνόματα· αὐτὰ εἶνε φράγκικες καὶ προτεστάντικες συνήθειες. Καὶ τὸ ὄνομα ποὺ θὰ πάρῃ ὁ ὀρ­θόδοξος πρέπει νὰ εἶνε ὄχι ξενικὸ ἀλλὰ ὄ­νο­μα ἁ­γίου τῆς πίστεώς μας. Τὸ ὄ­νομα αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ κρατήσῃ σ᾽ ὅλη του τὴ ζωή, νὰ μὴν τὸ ἀλλάξῃ. Στὴν ἐποχή μας, ποὺ ὅ­λα ἔγιναν μόδα, κινδυνεύουμε καὶ τὰ ὀνόμα­τά μας νὰ λησμονήσουμε. Ὁ Κωνσταντῖνος ἔ­γι­νε Ντῖνος, ὁ Παναγιώτης Τάκης, ἡ Μαρία Μαίρη, ἡ Αἰκατερίνα Καίτη. Δηλαδὴ ξεβαφτιστήκαμε. Μὰ δὲν σὲ βάπτισαν

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

μιλα το γου ΙΩΑΝΝΟΥ το ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ




Πρόσεξε λοιπόν τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής κι ἐδῶ: Αὐτό πάλι ἦταν τό δεύτερο σημεῖο πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πηγαίνοντας ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Γαλιλαία. Καί δέν πρόσθεσε βέβαια ἔτσι ἁπλᾶ τή λέξη «δεύτερο», ἀλλά τονίζει ἀκόμα περισσότερο τό θαῦμα τῶν Σαμαρειτῶν. Δείχνει ὅτι, μόλο πού ἔγινε καί δεύτερο σημεῖο, δέν εἶχαν φτάσει ἀκόμα στό ὕψος ἐκείνων πού τίποτα δέν εἶδαν (τῶν Σαμαρειτῶν) αὐτοί πού ἔχουν δεῖ πολλά καί θαυμάσει. Ὕστερ̉ ἀπ̉ αὐτά ἦταν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων. Ποιά ἑορτή; Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, νομίζω, καί ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα. Συστηματικά τίς γιορτές βρίσκεται στήν πόλη. Ἀπ̉ τή μιά γιά νά φανῆ πώς ἑορτάζει μαζί τους, ἀπ̉ τήν ἄλλη γιά νά τραβήξη κοντά του τόν ἁπλό λαό. Γιατί αὐτές τίς μέρες γινόταν περισσότερη συρροή τῶν πιό ἁπλῶν. Ὑπάρχει στά Ἱεροσόλυμα ἡ προβατική κολυμβήθρα, Βηθεσδά μέ τό Ἑβραϊκό ὄνομά της, μέ πέντε στοές. Σ̉ αὐτές ἦσαν πεσμένοι ἄρρωστοι πλῆθος - κουτσοί, τυφλοί, ξηροί, πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ. Τί σημαίνει αὐτός ὁ τρόπος τῆς θεραπείας; Τίνος μυστηρίου κάνει ὑπαινιγμό; Αὐτά δέν ἔχουν γραφῆ ἁπλᾶ καί τυχαῖα ἀλλά εἰκονίζει καί ὑποτυπώνει ὅσα ἀνάγονται στό μέλλον. Μ̉ αὐτόν τόν τρόπο, τόν ὑπερβολικά παράξενο, ὅταν συνέβαινε ὁλότελα ἀπροσδόκητα, δέ θά κατάστρεφε μέσα στίς ψυχές τῶν πολλῶν τή δύναμη τῆς πίστης. Ποιό εἶναι λοιπόν αὐτό πού εἰκονίζει;

Σκόπευε νά δώση τό βάπτισμα πού ἔχει πολλή δύναμη καί μεγάλη χάρη . Τό βάπτισμα πού ἀποπλύνει ὅλες τίς ἁμαρτίες καί ζωοποιεῖ τούς νεκρούς. Ὅπως λοιπόν σέ εἰκόνα, προδιαγράφονται αὐτά στήν κολυμβήθρα καί σέ πολλά ἄλλα. Καί πρῶτα ἔδωσε τό νερό πού βγάζει τά στίγματα τῶν σωμάτων καί πού δέν εἶναι μιάσματα ἀλλά φαίνονται, ὅπως τά μολύσματα ἀπό κηδεῖες, ἀπό λέπρα καί ἄλλα τέτοια. Καί πολλές ἄλλες θεραπεῖες στήν Παλαιά Διαθήκη θά μποροῦσε κανείς νά δῆ πού πραγματοποιήθησαν μέ νερό, γι̉ αὐτό τό λόγο. Ἀλλά ἄς μποῦμε στό θέμα μας. Πρῶτα λοιπόν ὅπως εἶπα πρωτύτερα, μολυσμούς σωματικούς κι ἔπειτα διάφορες ἄλλες ἀσθένειες κάνει νά θεραπεύωνται μέ νερό. Γιατί θέλοντας ὁ Θεός νά μᾶς ὁδηγήση κοντύτερα στή δωρεά τοῦ βαπτίσματος δέν θεραπεύει τούς μολυσμούς μονάχα ἀλλά καί ἀσθένειες. Γιατί οἱ πλησιέστερες πρός τήν ἀλήθεια εἰκόνες καί σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τό πάθος καί τά ἄλλα ἦσαν καθαρώτερες ἀπό τίς παλαιότερες. Γιατί ὅπως οἱ κοντινοί τοῦ βασιλιᾶ δορυφόροι εἶναι λαμπρότεροι ἀπό τούς πιό μακρινούς, ἔτσι γίνεται καί σχετικά μέ τούς τύπους.

Κι ὁ ἄγγελος καταβαίνοντας ἀνατάραζε τό νερό καί τοῦ ἔδινε θεραπευτική δύναμη, γιά νά μάθουν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι πολύ περισσότερο ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων μπορεῖ νά θεραπεύση ὅλα τά νοσήματα τῆς ψυχῆς. Ἀλλά ὅπως ἐδῶ ἡ θεραπευτική δύναμη δέν ἦταν φυσική ἰδιότητα τοῦ νεροῦ, γιατί τότε θά ἐκδηλωνόταν ἀδιάλειπτα, ἀλλά παρουσιαζόταν μέ τήν ἐνέργεια τοῦ ἀγγέλου, ἔτσι καί πάνω σ΄ ἐμᾶς δέν ἐνεργεῖ ἁπλᾶ τό νερό ἀλλά ὅταν δεχτῆ τή χάρη τοῦ Πνεύματος τότε διαλύει ὅλες τίς ἁμαρτίες. Γύρω ἀπ̉ αὐτή τήν κολυμβήθρα κοίτονταν ἕνα μεγάλο πλῆθος ἄρρωστοι τυφλοί, κουτσοί, λεπροί πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ καί τότε ἡ ἀσθένεια γινόταν ἐμπόδιο σ̉ ἐκεῖνον πού ἤθελε νά θεραπευτῆ. Μά τώρα εἶναι κύριος ὁ καθένας νά προσέλθη. Γιατί δέν ἀναταράζει κάποιος ἄγγελος ἀλλά εἶναι τῶν πάντων ὁ Κύριος αὐτός πού τά ἐκτελεῖ ὅλα καί δέν εἶναι δυνατό νά πῆ ὁ ἀσθενής«μόλις πάω νά κατεβῶ, ἄλλος κατεβαίνει πρίν ἀπό μένα». Ἀλλά, κι ἄν ἔρθη ὅλη ἡ οἰκουμένη, ἡ χάρη δέν ξοδεύεται, οὔτε ἡ ἐνέργεια δαπανᾶται ἀλλά ἴδια καί ἀπαράλλακτη μένει ὅπως πρῶτα. Κι ὅπως οἱ ἡλιακές ἀκτῖνες καθημερινά δίνουν τό φῶς τους καί δέν δαπανῶνται οὔτε λιγοστεύει ἡ λάμψη τους ἀπό τήν ἄφθονη παροχή των, ἔτσι καί πολύ περισσότερο ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, δέν ἐλαττώνεται μ̉ ὅλο τό πλῆθος πού τήν ἀπολαμβάνει.

Αὐτό συνέβαινε, μέ τό σκοπό ἐκεῖνοι πού ἔμαθαν ὅτι εἶναι δυνατό μέ τό νερό νά θεραπευτοῦν πολλά σωματικά νοσήματα καί ἀσκήθηκαν στή γνώση αὐτή πολύν καιρό, νά πιστέψουν εὔκολα ὅτι μπορεῖ νά θεραπεύση καί νοσήματα τῆς ψυχῆς. Καί γιατί τέλος πάντων ὁ Ἰησοῦς ἄφησε ὅλους τούς ἄλλους καί ἦρθε σ̉ αὐτόν, πού εἶχε τριάντα ὀχτώ χρόνια καί γιατί τόν ρώτησε ἄν θέλη νά γίνη ὑγιής. Ὄχι γιά νά μάθη, αὐτό ἦταν περιττό, ἀλλά γιά νά δείξη τήν ὑπομονή τοῦ παραλυτικοῦ καί γιά να καταλάβωμε ὅτι γι̉ αὐτό ἄφησε τούς ἄλλους καί πῆγε σ̉ αὐτόν. Κι ὁ ἀσθενής τοῦ ἀποκρίθηκε καί τοῦ εἶπε:«Κύριε δέν ἔχω κάποιον νά μέ βάλη στήν κολυμβήθρα, ὅταν ταραχθῆ τό νερό. Κι ἐνῶ πηγαίνω ἐγώ, κατεβαίνει ἄλλος πρίν ἀπό μένα». Γι̉ αὐτό ρώτησε, ἄν θέλη νά γίνη γερός. Γιά νά πληροφορηθοῦμε αὐτά τά πράγματα. Δέν τοῦ εἶπε θέλεις νά σέ κάμω καλά; - Γιατί δέν φανταζόταν ἀκόμα τίποτα σπουδαῖο γι̉ αὐτόν - ἀλλά θέλεις νά γίνης καλά; Ξαφνιάζεται ὁ καρτερικός παράλυτος. Ἔχοντας τριάντα ὀχτώ ἔτη τήν ἀσθένεια καί κάθε χρόνο ἐλπίζοντας ὅτι θά γλύτωνε ἀπ̉ αὐτή, ἔμενε μόνιμα ἐκεῖ καί δέν ἀπομακρυνόταν. Χωρίς τήν καρτερία του ἄν ὄχι τά περασμένα, δέν θά ἦσαν ἱκανά τά μέλλοντα νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό κεῖ;

Σκέψου σέ παρακαλῶ πῶς ἦταν φυσικό καί οἱ ἄλλοι ἄρρωστοι νά εἶναι ἥσυχοι. Γιατί μήτε ἡ ὥρα δέν ἦταν φανερή πού ταραζόταν τό νερό. Καί στό κάτω-κάτω οἱ κουτσοί καί οἱ κουλλοί μποροῦσαν νά παρατηρήσουν. Οἱ τυφλοί ὅμως πού δέν ἔβλεπαν; Ἴσως τό καταλάβαιναν ἀπό τό θόρυβο. Ἄς νιώσωμε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ντροπή καί ἄς στενάξωμε γιά τήν πολλή ἀδιαφορία μας. Τριάντα ὀχτώ χρόνια ἔμεινε στό ἴδιο μέρος ἐκεῖνος καί, μ̉ ὅλο πού δέν πετύχαινε ὅ,τι ἤθελε, δέν ἀπομακρυνόταν. Καί δέν πετύχαινε ὄχι ἀπό ἀδιαφορία δική του ἀλλά γιατί τόν ἐμπόδιζαν καί τόν παραμέριζαν οἱ ἄλλοι. Καί ὅμως δέν ἀπογοητευόταν. Ἐμεῖς ὅμως δέκα ἡμέρες, ἄν μείνωμε κάπου καί παρακαλέσωμε γιά κάτι χωρίς νά πετύχουμε στό τέλος βαρυόμαστε νά δείξωμε τόν ἴδιο ζῆλο. Καί στούς ἀνθρώπους κάποτε μένουμε κοντά τόσο διάστημα ὑποφέροντες τίς ταλαιπωρίες τῆς ἐκστρατείας καί ἐκτελώντας ἐργασίες δουλοπρεπεῖς, χωρίς νά ἐκπληρώνεται πολλές φορές ἡ ἐλπίδα μας. Στόν Κύριο ὅμως τό δικό μας, ὅπου θά πάρωμε ὁπωσδήποτε μεγαλύτερη ἀπό τούς κόπους μας ἀμοιβή - ἡ ἐλπίδα, γράφει, δέν ἀπογοητεύει - δέν θέλομε νά μείνωμε κοντά του μέ τό ζῆλο πού πρέπει.

Πόση τιμωρία ἁρμόζει σ̉ αὐτή τή στάση; Ἀκόμη κι ἄν δέν ἦταν δυνατό νά πάρουμε τίποτα, αὐτή τήν ἀδιάκοπη συνομιλία μαζί του δέν ἔπρεπε νά τήν θεωροῦμε ἄξια ἄπειρων ἀγαθῶν; Ἀλλά εἶναι κουραστική ἡ ἀδιάκοπη προσευχή; Ἀλλά καί ποιά ἀρετή δέν εἶναι κοπιαστική; Κι αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀπορία: ὅτι μαζί μέ τήν κακία κληρώθηκε ἡ εὐχαρίστηση, ἐνῶ μέ τήν ἀρετή ὁ πόνος. Πολλοί ἀναζητοῦν τήν αἰτία. Μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός ἀπ̉ τήν ἀρχή ζωή ἐλεύθερη ἀπό φροντίδες καί κόπους. Ἡ ἀργία ὡδήγησε στή διαστροφή καί χάσαμε τόν παράδεισο. Γι̉ αὐτό ἔκαμε ἐπίπονη τή ζωή μας, σάν νά δικαιολογοῦνταν στό γένος τῶν ἀνθρώπων λέγοντας. Σᾶς ἔβαλα μέσα στήν τρυφή, ἀλλά ἡ ἀπιστία σᾶς ἔκαμε χειρότερους. Γι̉ αὐτό διέταξα νά δοκιμάζετε τόν πόνο καί τόν ἱδρῶτα. Ἐπειδή ὅμως οὔτε αὐτός ὁ πόνος δέν συγκράτησε τόν ἄνθρωπο, μᾶς ἔδωσε νόμο μέ πολλές ἐντολές βάζοντάς μας, ὅπως στό δύσκολο ἄλογο, δεσμά καί χαλινάρια. Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ ἀλογοδαμαστές. Γι̉ αὐτό εἶναι ἐπίπονη ἡ ζωή μας. Ἡ ζωή ἡ χωρίς κόπο συνήθως διαφθείρει. Ἡ φύση μας δέν δέχεται τήν ἀργία, εὔκολα κλίνει στήν κακία. Ἄς ὑποθέσωμε ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κόπους ὁ φρόνιμος καί ἐνάρετος γενικά, ἀλλά ἐπιτυγχάνουν τό κάθε τι ἀκόμα καί κοιμισμένοι. Τήν ἄνεση πού θά προέκυπτε ποῦ θά τή χρησιμοποιούσαμε; Ὄχι στήν ἀνοησία καί τήν ὑπερηφάνεια;

Ἀλλά γιατί ἔχει συζευχθῆ μέ τήν κακία πολλή εὐχαρίστηση καί μέ τήν ἀρετή πολύς κόπος καί ἱδρῶτας; Καί τί χάρη θά εἶχε καί τί μισθό θά ἔπαιρνε, ἄν τό πρᾶγμα δέν ἦταν κοπιαστικό; Ἔχω νά σᾶς δείξω πολλούς πού ἀποστρέφονται ἐκ φύσεως τό γάμο καί τόν ἀποφεύγουν μέ σιχαμάρα. Αὐτούς θά τούς ποῦμε φρόνιμους καί θά τούς στεφανώσωμε καί θά τούς ἀνακηρύξωμε πανηγυρικά; Καθόλου. Γιατί ἡ σωφροσύνη εἶναι ἐγκράτεια καί ὑπερίσχυση πάνω στίς ἡδονές ὕστερα ἀπό μάχη. Καί τά πολεμικά τρόπαια εἶναι λαμπρότερα, ὅταν οἱ ἀγῶνες εἶναι σκληροί, ὄχι ὅταν οἱ ἀντίπαλοι δέν ἀντιστέκονται. Εἶναι πολλοί νωθροί ἀπό τή φύση. Αὐτούς δέ θά τούς ποῦμε ἐνάρετους. Γιαυτό ὁ Χριστός ἀναφέροντας τρεῖς τρόπους εὐνουχισμοῦ τούς δύο τούς ἀφήνει ἀβράβευτους καί τόν ἕναν μόνο βραβεύει μέ τή βασιλεία. Σᾶς λέω καί γιατί χρειάζεται ἡ κακία. Ποιός ἄλλος εἶναι ὁ δημιουργός τῆς κακίας ἀπό τή θεληματική ἀδιαφορία; Κι οἱ ἀγαθοί ἔπρεπε νά εἶναι μόνοι. Ποιό εἶναι τό γνώρισμα τοῦ ἀγαθοῦ, ἡ νηφαλιότητα καί ἡ ἀγρυπνία ἤ ὁ ὕπνος καί τό ροχαλητό; Καί γιατί φαινόταν γιά ἀγαθό τό νά ἐπιτυγχάνης χωρίς κόπο; Φέρνεις ἐνστάσεις πού θά ἔφεραν ζωντανά καί λαίμαργοι καί ἄνθρωποι πού νομίζουν Θεό τήν κοιλιά τους. Ἀποκρίσου μου ὅτι αὐτοί εἶναι λόγοι ἀδιαφορίας. Ἄν ὑπάρχη βασιλέας καί στρατηγός, κι ἐνῶ ὁ βασιλιάς κοιμᾶται καί μεθᾶ, ὁ στρατηγός μέ ταλαιπωρίες τήν ἕκτη ὥρα στήνει τά τρόπαια, σέ ποιόν θά ἀπέδιδες τήν νίκη; Καί ποιός χάρηκε τή χαρά τῆς νίκης;

Βλέπεις ὅτι ἡ ψυχή κλίνει σ̉ ἐκεῖνον μέ τόν ὁποῖον κοπίασε; Γι̉ αὐτό καί τήν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς τή συνώδεψε μέ κόπους, ἐπειδή ἤθελε νά ἐξοικειώση τήν ψυχή μ̉ αὐτή. Γι̉ αὐτό τήν ἀρετή κι ἄν ἀκόμα δέν τήν πραγματοποιήσωμε τή θαυμάζομε, ἐνῶ τήν κακία μ̉ ὅλη τή γλυκύτητα τήν καταδικάζομε. Κι ἄν ἐρωτήσης, γιατί δέ θαυμάζομε πιό πολύ τούς ἐκ φύσεως ἀγαθούς ἀπό ἐκείνους πού εἶναι ἀγαθοί μέ τήν θέλησή τους; Ἐπειδή εἶναι δίκαιο νά προτιμᾶται αὐτός πού κοπιάζει. Καί γιά πιό λόγο τώρα κοπιάζομε; Ἐπειδή τήν ἔλλειψη τοῦ κόπου δέν τήν ἐκρατήσαμε ὅπως ἔπρεπε. Κι ἄν τό καλοεξετάση κανένας, ἡ ἀργία πάντα μᾶς ἔβλαψε καί δημιούγησε πολύν κόπον. Κι ἄν θέλης, ἄς κλείσουμε κάποιον σ̉ ἕνα σπίτι κι ἄς ἱκανοποιοῦμε μόνο τή λαιμαργία του, χωρίς νά τόν ἀφήνουμε οὔτε νά βαδίζη οὔτε στήν ἐργασία νά τόν βγάζουμε. Ἀλλά ἄς χαίρεται τό φαγητό καί τόν ὕπνον καί ἄς γλεντᾶ ἀδιάκοπα. Ὑπάρχει ἀθλιώτερη ζωή ἀπ̉ αὐτήν; Εἶναι ἄλλο ὅμως νά ἐργάζεσαι καί ἄλλο νά κοπιάζης. Ἦταν στό χέρι μας τότε νά ἐργαζώμαστε χωρίς κόπους. Μά εἶναι δυνατό; Βέβαια εἶναι, κι αὐτό θέλησε ὁ Θεός, ἀλλά δέν τό ἐβαστάξαμε ἐμεῖς. Γι̉ αὐτό μᾶς ἔβαλε νά καλλιεργοῦμε τόν Παράδεισο, ὁρίζοντάς μας τήν ἐργασία χωρίς νά ἀναμείξη τόν κόπο. Γιατί βέβαια ἄν ὁ ἄνθρωπος κοπίαζε ἀπό τήν ἀρχή δέν θά πρόσθετε ἔπειτα τόν κόπο σάν τιμωρία. Γιατί εἶναι δυνατόν νά ἐργάζεται κανείς καί νά μήν κοπιάζει, ὅπως οἱ ἄγγελοι.

Γιά νά πεισθῆτε ὅτι ἐργάζονται, ἀκοῦστε τί λέγει: Μποροῦν μέ τή δύναμή τους νά ἐκτελέσουν τό λόγο του. Τώρα ἡ ἔλλειψη τῆς δυνάμεως προξενεῖ πολλή κούραση. Τότε ὅμως αὐτό δέ γινόταν. Αὐτός πού μπῆκε στήν περίοδο τῆς ἀναπαύσεώς του, ἀναπαύθηκε λέει, ἀπό τά ἔργα του, ὅπως ἀπό τά δικά του ὁ Θεός. Ἐδῶ δέν ἐννοεῖ ἀργία ἀλλά ἔλλειψη κόπου. Γιατί ὁ Θεός καί τώρα ἀκόμη ἐργάζεται καθώς λέγει ὁ Χριστός. Ὁ πατέρας μου ὡς τώρα ἐργάζεται κι ἐργάζομαι κι ἐγώ. Γι̉ αὐτό συμβουλεύω ἀφοῦ ἐγκαταλείψεται κάθε ἀδιαφορία νά ζηλέψετε τήν ἀρετή. Γιατί ἡ εὐχαρίστηση τῆς κακίας εἶναι σύντομη ἐνῶ ἡ λύπη παντοτινή. Τῆς ἀρετῆς ἀντίθετα, ἀγέραστη εἶναι ἡ χαρά καί πρόσκαιρος ὁ κόπος. Ἡ ἀρετή ξεκουράζει τόν ἐργάτη της καί πρίν ἀπό τή βράβευσή του, συντηρῶντας τον μέ τίς ἐλπίδες, ἐνῶ ἡ κακία τιμωρεῖ τόν δικό της ἐργάτη, πιέζοντας τή συνείδηση καί τρομοκρατῶντας την καί προδιαθέτοντας σέ ὑποψία ἐναντίον ὅλων. Κι αὐτά βέβαια ἀπό πόσους κόπους καί ἱδρῶτες εἶναι χειρότερα.
Κι ἄν στή θέση τους ὑπῆρχε μόνο εὐχαρίστηση, τί χειρότερο ὑπάρχει ἀπό τήν εὐχαρίστηση αὐτή; Τήν ἴδια ὥρα φανερώνεται καί μαραμένη χάνεται καί φεύγει πρίν τήν πιάση κανένας, κι ἄν πῆς τήν ἀπόλαυση τῶν σωμάτων ἤ τοῦ γλεντιοῦ ἤ τῶν χρημάτων. Δέν παύουν νά γερνοῦν καθημερινά. Κι ὅταν ἡ ἡδονή συνεπάγεται κόλαση καί τιμωρία, ποιός θά ἦταν πιό ἀξιολύπητος ἀπό αὐτούς πού τήν ἐπιδιώκουν;
Ἄς τά ξέρωμε αὐτά κι ἄς ὑποφέρωμε τά πάντα γιά χάρη τῆς ἀρετῆς. Γιατί ἔτσι θά χαροῦμε καί τήν ἀληθινή ἀπόλαυση μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μαζί μ΄ ἐκεῖνον καί στόν Πατέρα καί στό ἅγιο Πνεῦμα ἄς εἶναι ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν.

Σάββατο 28 Απριλίου 2018

«Χρησιμοποιούν τα Ιερά προσκυνήματα και τους Ιερούς Ναούς για να περνάνε μηνύματα "συνύπαρξης" και "συμβιώσεως" με τους αιρετικούς»!!!


Τα δύο είδη προσκυνητών





Στις μέρες μας θα πρέπει να διακρίνουμε δύο βασικά είδη προσκυνητών. Ο λόγος; Η Εκκλησία αλλοτριώνεται από τους Οικουμενιστές και δεν νοείται να λέμε ότι είμαστε μέλη της Εκκλησίας από την μία και από την άλλη να σφυρίζουμε αδιάφορα. Η Εκκλησία είναι ΕΝΑ Σώμα και εν καιρώ αιρέσεων ομολογούσε, έχυνε ποτάμια αίμα.
Από τη μία έχουμε τους Οικουμενιστές ρασοφόρους οι οποίοι χρησιμοποιούν τα Ιερά προσκυνήματα και τους Ιερούς Ναούς για να περνάνε μηνύματα «συνύπαρξης» και «συμβιώσεως» με τους αιρετικούς. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια εδώ, η κοινή δημόσια εμφάνιση και συμπροσευχή με τους αιρετικούς είναι το ισχυρότερο μήνυμα για το ακατήχητο ποίμνιο. Έχουμε και τα διάφορα οικουμενιστικά/διαχριστιανικά «θεολογικά» σεμινάρια, συνέδρια ούτω καθεξής, τα οποία πάντα συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμα επίσκεψη σε κάποιο προσκύνημα ή/και κοινή προσευχή. Τα προσκυνήματα και οι Ιεροί Ναοί υποβιβάζονται έτσι σε χώρους «κοινωνικής συνάντησης» για την προώθηση του οικουμενιστικού μηνύματος, ενώ η προσευχή υποβιβάζεται σε μία θεατρινίστικη πρακτική για να προσδώσει μια δήθεν ιερότητα και πνευματικότητα στο φαύλο αυτό εγχείρημα.
Από την άλλη έχουμε και τους Ορθόδοξους πιστούς οι οποίοι τρέχουν στους Ιερούς Ναούς και στα Ιερά προσκυνήματα για να θρέψουν την ψυχή τους και να πιουν από το γάργαρο νερό της Ορθοδοξίας. Να γεμίσουν τις μπαταρίες τους. Δεν τους κατηγορεί κανείς γι’ αυτό, καλά κάνουν. Συμβαίνει όμως μεγάλη μερίδα εξ’ αυτών να μην αναρωτιόνται ή/και να μην τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι για να έχουν αυτοί αυτό το γάργαρο νερό κάποιοι άλλοι ομολόγησαν και μαρτύρησαν. Σα να σταμάτησε η ιστορία της Εκκλησίας επειδή γεννήθηκαν αυτοί άρα δεν έχουν και υποχρεώσεις, σα να μην γνωρίζουν ότι η Εκκλησία μέχρι το τέλος του κόσμου τούτου θα διώκεται από τις αντίχριστες δυνάμεις. Και επειδή ακριβώς ο Οικουμενισμός καλπάζει μέσα στην Εκκλησία αυτήν την στιγμή, θα πρέπει να ειπωθεί ότι η στάση τους είναι, επιεικώς, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Οι παρούσες συνθήκες κάνουν την πράξη τους αυτή -και αναφέρομαι σε εκείνους που γνωρίζουν τα περί οικουμενισμού και δεν κάνουν κάτι, ό,τι περνάει από το χέρι τους βρε αδελφέ- να μοιάζει με επίσκεψη σε ένα ξενοδοχείο για «αναψυχή». Δεν διαφέρουν δηλαδή και τόσο πολύ από τους Οικουμενιστές που περιέγραψα πιο πάνω, διότι λειτουργούν εγωιστικά, για την πάρτη τους και μόνο για την πάρτη τους.

***
Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

Περισσότερο αξίζει μια σταγόνα προσευχής από μια θάλασσα ανησυχίας.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς 

Λόγος για την συνήθεια της αμαρτίας


Εις την Κυριακήν του Παραλύτου

Λόγος του Αγίου Μακαρίου του Πατμίου


Ο άνθρωπος κλίνει φυσικά στο να λυπήται και να πονά στις δυστυχίες και συμφορές των άλλων. Ίσως επειδή είναι κοινές ή επειδή όλοι είμεθα από το ίδιο φύραμα, ή επειδή δεν γνωρίζει ο άνθρωπος «τι τέξεται η επιούσα». Δεν είναι βέβαιος ότι αργότερα δεν θα φυτρώσουν στον ίδιον οι άκανθες των πόνων τις οποίες βλέπει σε άλλους. Γι’ αυτούς τους λόγους δικαίως σύρεται κανείς σε συμπαθή διάθεση, όταν θεωρή τις ασθένειες και τους πόνους των συνανθρώπων του. Ποίος, λοιπόν, θα ήταν τόσο σκληρός στην καρδία, τόσο θηριογνώμων στην διάθεση ώστε να μη συλλυπηθή και να μη συμπονέση σήμερα, ακούγοντας από το ιερόν Ευαγγέλιον τους πολλούς εκείνους χρόνους, τους οποίους επέρασεν ο σημερινός παράλυτος κατάκοιτος, σαν αναίσθητος λίθος, επάνω σε ένα κρεββάτι; Ποίου η ψυχή δεν θα πονούσε ακούγοντας πως αυτός ο ταλαίπωρος ήταν όχι μόνον παράλυτος αλλά και ευρίσκετο σε εσχάτην πτωχεία, και γι’ αυτό ήταν έρημος από φίλους, γυμνός από συγγενείς; Ποίος να μη συλλυπηθή, όταν συλλογισθή όχι μόνον τους πόνους που του προκαλούσε η βαρυτάτη ασθένεια της παραλυσίας, αλλά ακόμη την λύπη και το παράπονο που ησθάνετο

Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

Τάδε έφη Τσέτσης, αποκαλύπτοντας την ταυτότητα του Οικουμενιστή!

Αθηναγόρας ο Ηπειρώτης:

 O Πατριάρχης της ειρήνης και της καταλλαγής

- Μ. Πρωτ. Γεωργίου Τσέτση

Δὲν τὸ δημοσιεύουμε γιὰ νὰ χάσετε τὸ χρόνο σας διαβάζοντάς το, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑπάρχει ὡς τεκμήριο ἀνοησίας τῶν Οἰκουμενιστῶν: νὰ περιγράφουν τὴν ἔκπτωσή τους ἀπὸ τὴν Πίστη, ὡς κατόρθωμα!


Περιγράφει την ολίγον κατ΄ ολίγον απόκλιση του Αθηναγόρα (και των Οικουμενιστών) από την Αγιοπατερική Παράδοση της Εκκλησίας ως …αρετή,
και την άνευ μετανοίας ένωση με τους αιρετικούς, και την ένταξη στο Π.Σ.Ε. ως προσταγή του Θεού και έργον ειρήνης!


Αθηναγόρας ο Ηπειρώτης:

 O Πατριάρχης της ειρήνης και της καταλλαγής

- Μ. Πρωτ. Γεωργίου Τσέτση


Ομιλία στο Διεθνές Συνέδριο «Αθηναγόρας και Οικουμένη: 70 χρόνια από την εκλογή του Πατριάρχου Αθηναγόρα και από την ίδρυση του ΠΣΕ», που συνεκλήθη από την Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (19-20 Απριλίου 2018)

του Μ. Πρωτ. Γεωργίου Τσέτση

Προκειμένου να μπει κανείς στο νόημα του φιλειρηνικού, φιλάλληλου και μεγάθυμου εκκλησιαστικού ήθους του Πατριάρχου Αθηναγόρα καθ’ όλη την διάρκεια της πεντηκονταετούς Αρχιερατείας του στην Κέρκυρα, στην Αμερική και στον Οικουμενικό Θρόνο Κωνσταντινουπόλεως, πρέπει να κάμει μια αναδρομή στη δεκαετία του 1910, στα πρώτα χρόνια της εκκλησιαστικής του σταδιοδρομίας, όταν υπηρετούσε την Μητέρα Εκκλησία ως Αρχιδιάκονος της Ιεράς Μητροπόλεως Πελαγωνίας στο Οθωμανοκρατούμενo τότε Μοναστήρι, τα σημερινά Βιτώλια του Σκοπιανού κρατιδίου.


Ο Αθηναγόρας βρέθηκε στο Μοναστήρι σε ηλικία μόλις 24 ετών, ευθύς μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική

ΝΕΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΤΑΦΟ

 ΜΕ ΤΟΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟ ΝΙΚΟΛΑΟ 

ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ 

ΦΕΤΟΣ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ




ΠΕΡΝΑΓΕ ΤΑ 33 ΑΝΑΜΜΕΝΑ ΚΕΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

σχόλιο Γ.Θ (ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ) : Σοκ και δέος! Ετοιμαστείτε να μείνετε άφωνοι… Δείτε το ξανά και ξανά!



πηγή: https://apantaortodoxias.blogspot.gr
http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Ομοιοπαθητική καί οι Άγιοι: «Η ρωσική περίπτωση»

iftime book 


Οάνα Ιφτίμε
- Αλέξανδρος Ιφτίμε


Απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο:

«ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ, Επιστήμη; Πίστη; Ιατρική; Μαγεία;»

   Προκειμένου να ελεγχθή η συμφωνία μιας πρακτικής με το θεϊκό νόμο, η κατ' αρ­χήν προσφυγή στην αυθεντία των αγίων, ως απόλυτης και ισόκυρης προς τον νόμο αυτό, δεν είναι Ορθόδοξη. Δεν είναι δυνατόν να λαμβάνεται ως δεδομένο ότι είναι θεόπνευ­στες όλες οι λέξεις που έχουν ειπωθή ή γραφή από αγίους και ότι όλες οι γνώμες τους είναι θεόσδοτες. Το γεγονός ότι κάποιος τελειώνει τη ζωή του «εν αγιότητι» κατά κανόνα δεν μας πληροφορεί με ακρίβεια για τη σχέση του με τη θεία Χάρη και με κανένα τρόπο δεν συνεπάγεται ότι το πρόσωπο αυτό συνεχώς δεχόταν βοήθεια από το Άγιο Πνεύμα για ο,τιδήποτε έλεγε ή έγραφε. Επίσης, η αγιότη­τα κάποιου δεν εγγυάται την ικανότητα του προσώπου να εξετάζη όλα τα θέματα σε βά­θος, ώστε να προβαίνη σε ασφαλείς κρίσεις. Έτσι, οι ιδέες, γνώμες και κρίσεις των αγίων δεν «"εξαγιάζονται" αυτομάτως» μαζί με τα πρόσωπα. Η Εκκλησία πρέπει να εξετάση αυτές τις ιδέες προσεκτικά, για να ελέγξη τη συμφωνία τους με τις Άγιες Γραφές και την Ιερά Παράδοση. Είναι απαραίτητο να διακρίνη κάποιος (συγκρίνοντας με τις αποκαλυφθείσες αλήθειες, που θεωρήθηκαν ως τέτοιες από την Εκκλησία) τι προήλθε από το Άγιο Πνεύμα και τι διατυπώθηκε χωρίς τη βοήθειά Του. Λογικά προκύπτει ότι αυτή η διεργασία πρέπει να εφαρμοσθή για τις ιδέ­ες του (κάθε) αγίου

ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ!


Του δημοσιογράφου Ευθυμίου Παπανικολάου

Κι ὅμως, ὅταν τὸ ἔλεγε
ὁ Καντιώτης, τὸν ἔβγαζαν
ἐξωπραγματικό!
   Τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τα κανάλια αποτελούν τη χοάνη πολτοποίησης της Ιστορίας, του Πολιτισμού, των Ιδεών, των Αξιών και εθνικών συμβόλων, των Ανθρώπων…
   Το τηλεοπτικό εμπορικό θέαμα έχει ισοπεδώσει τα πάντα. Δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο, ούτε Ιερό ούτε Όσιο. Όλα πλέον τα υποτάσσει στους νόμους της αχαλίνωτης αγοράς, της παραποίησης και του εξευτελισμού των πάντων. Ωστόσο, έξω από αυτή την αχαλίνωτη και θηριωδώς καταστροφική χυδαιότητα της αγοράς, υπάρχει και μια άλλη φρικώδης διαστροφή συνειδητής επιλογής: Η συνειδητή επιλογή κατεδάφισης των ιστορικών και εθνικών συμβόλων ταυτότητας και μνήμης, συνακόλουθα και της Ορθοδοξίας, η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας και μνήμης.
   Η Ορθοδοξία αποτελεί σήμερα τον πιο γρανιτένιο ιστό εθνικής μνήμης και αντίστασης στη νεοταξική ισοπέδωση. Γι΄ αυτό έχει μπει στο στόχαστρο των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας. Κτυπιέται με λύσσα πολυεδρικά και πολύχρωμα, εντός της Εκκλησίας και εκτός, εκ των έσω και των έξω… Τα ΜΜΕ ιδιαίτερα το

Σύναξη Αποτειχισμένων στην Σερβία

  Bίντεο από τη Σύναξη αποτειχισμένων που πραγματοποιήθηκε στην Σερβία την 22 Απριλίου.
   


   Συμμετείχαν εκπρόσωποι από την Ρουμανία, Ελλάδα και Ελβετία. Σ΄ αυτήν δυστυχώς -όσον αφορά την Ελλάδα- δεν κλήθηκαν να παραστούν, ούτε ενημερώθηκαν γι' αυτήν, όσοι αποτειχισμένοι από την Ελλάδα θα μπορούσαν να συμμετάσχουν, ώστε με τη συμμετοχή τους να εκφραστεί η ενότητα των αδελφών που έχουν αποτειχιστεί.
    Στο βίντεο ομιλούν  ο κ. Βλαμάκης από την Ελλάδα, ο κ. Κωνσταντίνος Στέφος από την Ελβετία, ο αγιορείτης μοναχός π. Σάββας Λαυριώτης, ο π. Κυπριανός από την Ρουμανία και οι δύο επίσκοποι του Σεβασμιώτατου μητροπολίτου Ράσκας κ. Αρτεμίου. 


22.4.2018. Свеправославни црквено-народни сабор у манастиру Преподобног Јустина Ћелијског у Барајеву


     Δεν θα σχολιάσουμε τώρα τα περί της Συνάξεως αυτής. Θα σημειώσουμε μόνο μια πληροφορία του π. Σάββα Λαυριώτη. Το 2016 -είπε- είχα επισκεφθεί τον μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ στο Γραφείο του και μίλησα προσωπικά μαζί του. Ο ίδιος μου είπε:
   Αν ψηφιστούν τα θέματα της Συνόδου της Κρήτης, εγώ θα κόψω το Μνημόσυνο. Ότι όποιος δεν κόψει το μνημόσυνο θα είναι προδότης της Πίστεως, ότι δεν με ενδιαφέρει ούτε η μπαστούνα μου, ούτε η μίτρα, ούτε τίποτα, με ενδιαφέρει μόνο ο Χριστός. Μου μίλησε με τόση ζέση για τον Χριστό, που εγώ ήμουν έτοιμος να κλάψω. Μόλις έγινε η Σύνοδος της Κρήτης, άλλαξε τελείως στάση και έλεγε, δεν ήταν και κακή, δεν έγινε τίποτα άσχημο. Αυτοί είναι σήμερα οι Επίσκοποι, δυστυχώς.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Βλέπετε το σατανικό σχέδιο: Σιγά-σιγά εθίζουν τους πιστούς, στην επικοινωνία με τους αιρετικούς! --Και για τους "ευσεβείς" Ποιμένες ..."πέρα βρέχει"!!!

Και ο Μητροπολίτης "εξέφρασε τη χαρά του"!


Ι. Μ. Κισάμου:

Επίσκεψη, του νούμερο 1, Καρδινάλιου Koch εις τον Επίσκοπο μας

2

Ιερά Μητρόπολης Κισάμου: Επίσκεψη Καρδινάλιου εις τον Επίσκοπο μας
Την έδρα της Ι. Μητροπόλεως μας και τον Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Αμφιλόχιο επισκέφθηκε ο Καρδινάλιος κ. Kurt Koch, ο οποίος τις ημέρες αυτές μετέχει των εργασιών του Θεολογικού Διαλόγου (Pro Oriente) μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών,