Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

Οι οικουμενιστική προπαγάνδα επεκτείνεται..., ενώ η αντι-οικουμενιστική δράση συρρικνώνεται

 

Τώρα και σε γραμματόσημο η επίσκεψη του Πάπα στη Λέσβο

24s10gram

Η εφημερίδα Καθημερινή αναφέρει:

Οι... τρεις ιεράρχες σε γραμματόσημο

Η ιστορική επίσκεψη των... τριών ιεραρχών στη Λέσβο, του Πάπα Φραγκίσκου, του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου, τον Απρίλιο του 2016, αποτυπώθηκε και σε γραμματόσημο, στη σειρά γραμματοσήμων που καταγράφει τις διαδρομές του Πάπα Φραγκίσκου το 2016.

 Τα γραμματόσημα σχεδιάστηκαν από διάφορους καλλιτέχνες και οι παραστάσεις κάθε αποστολικής επίσκεψης φέρουν τα στυλιστικά χαρακτηριστικά κάθε καλλιτέχνη που τα δημιούργησε.
Η σφραγίδα που φιλοτεχνήθηκε από την Gabriella Titotto, για το «ταξίδι στο ελληνικό

ΣΩΣΤΟ Ή ΛΑΘΟΣ;



«Ἡ θεία Λειτουργία τελεῖται
ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ ἐπισκόπου».

Μητροπ. Περγάμου Ἰωάννης

Σ Ω Σ Τ Ο   ‘Η   Λ Α Θ Ο Σ;

π. Λεωνίδα Στ. Ἀμοργιανοῦ, θεολόγου

    Στήν εἰσαγωγή τῆς διατριβῆς ἐπί διδακτορίᾳ τοῦ σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα μέ θέμα:

Η ΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΝ ΤΗ ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΩ ΕΠΙΣΚΟΠΩ
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ

     διαβάζουμε ὅτι ἡ θεία Λειτουργία τελεῖται ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ ἐπισκόπου.
   Ἀνατρέξαμε στή Σειρά ἐπί Θεμάτων ἐκκλησιαστικῆς Ἐπικαιρότητος τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Παν/μίου Θεσσαλονίκης, Πατρολόγου καί Ἱστορικοῦ μέ τίτλο: Δέν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση, Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεις καί εἰδικότερα στή σελίδα 29 ἡ ὁποία, μέ σχετική προσωπική παρέμβαση, ἔχει ὡς ἀκολούθως:
    Ἡ ἄποψη ὅτι ἡ Λειτουργία τελεῖται «εἰς τό ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου», καί ὅπου δέν μνημονεύεται ὁ ἐπίσκοπος τά μυστήρια εἶναι ἄκυρα, εἶναι τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα καί εἶναι γνώμη πρωτοφανῆς καί πεπλανημένη.
Ὑπέρ τῆς ἀπόψεως αὐτῆς δέν ὑπάρχει καμμία ἁγιογραφική καί πατερική μαρτυρία παρά μόνον ὁ αἱρετικός ἐπισκοποκεντρισμός καί ἡ παπίζουσα δεσποτοκρατία.
    Α.  Μνημονεύουμε ἁπλῶς ἐνδεικτικά αὐτό πού λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους, πού εἶχαν διαιρεθεῖ σέ ὁμάδες ὀπαδῶν, ἐπί κεφαλῆς τῶν ὁποίων ἔβαζαν κάποιους ἀποστόλους-διδασκάλους καί ὄχι τόν Χριστό.  Διαμαρτύρεται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας

«Ο ποιμενικὸς αυλός» του Αγίου Γρηγορίου...

Ένα συγκλονιστικό συλλαλητήριο, μια απόπειρα αποτίμησης και κάποιες πικρές αλήθειες…

 
                                                              του Νεκτάριου Δαπέργολα
                                                                    Διδάκτορος Ιστορίας

      Τώρα που το μεγάλο συλλαλητήριο της 21ης Ιανουαρίου είναι πλέον παρελθόν (χρονικά τουλάχιστον, γιατί σημειολογικά παραμένει πάντοτε ζωντανό), είναι πλέον καιρός να αρχίσουμε να καταγράφουμε κάποιες ψύχραιμες σκέψεις σχετικά με το πρωτόγνωρο αυτό γεγονός, δεδομένου ότι και η επόμενη μέρα είναι εξίσου σημαντική. Απαραίτητη συνεπώς μια απόπειρα αποτίμησης των θετικών, αλλά και κάποιων αρνητικών του σημείων, για την περαιτέρω αξιοποίηση και (αντιστοίχως) αντιμετώπισή τους.

       Ήταν λοιπόν αναμφίβολα ό,τι πιο μαζικά και δυναμικά συγκλονιστικό έχουμε ζήσει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μία ανεπανάληπτη «παγκοινιά» από κάθε γωνιά της πατρίδας, που πραγματοποιήθηκε μάλιστα με τις χειρότερες θεωρητικά προϋποθέσεις της νεότερης Ιστορίας μας: σε μία εποχή βαθιάς πνευματικής κρίσης και εκφυλισμού της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και εποχή κατάθλιψης, πλήρους παθητικοποίησης και μοιρολατρικής υποταγής. Αυτό το γνώριζαν όσοι είχαν λόγους να εύχονται και να προσδοκούν την αποτυχία του συλλαλητηρίου, συνεπώς αυτό που τελικά συνέβη ήταν μία βαθιά οδυνηρή έκπληξη,